laat de wereld maar uitschijnen dat ik zeer zelfzeker ben, Leugen.

een dag in het verleden waar mijn moed verzameld werd om te vragen of mijn 'laatste kus' wou afspreken voor een drankje. De eeuwig durende ongeduldigheid op antwoord. Er was geen duidelijk antwoord want hij had andere plichten die hij moest nakomen en zou misschien niet terug keren naar ons geliefde studentenstadje.

de avond viel, maar nog altijd geen antwoord of hij terug kwam.Weer moed verzamelen en een berichtje werd verzonden. Daar was mijn antwoord,een positieve. Door een kleine miscommunicatie zagen we elkaar pas later op de avond en was meneer al vrij bezopen. Te veel gedronken op een korte tijd maar ach.. studenten.. we kunnen er allemaal soms wel wat van, zeker ik.

We sleurde nog even door naar het café waar we werken voor een laatste pintje en voor de mannen een hapje in de frituur iets verderop. Het feesten was voor ons wel gedaan. De sleutels van m'n kot werden doorgespeeld naar mijn logé en ik vertrok met mijn 'laatste kus' naar zijn kot. Ik wou zeker zijn dat er niks zou gebeuren met degene die te diep in het glaasje gekeken had. Het is een vriendendienst waar met de regelmaat van de klok gebruik van wordt gemaakt. 

een laatste pintje uit de nachtwinkel voor mij en de reis werd voort gezet. Geen duidelijke signalen en mijn angst sloeg toe. Was die kus alleen voor mij een inbeelding en een eenmalige gebeurtenis? Hoop is soms een zege en liet mijn gordijn niet vallen, zelfzeker blijven en niks laten merken. Maar het is een leugen, een verhulling van mijn angsten en twijfels. 

Hier zijn we weer, zijn bed terwijl de zon al doorbreekt. De ochtendglorie vanuit een donkere kamer die verbergt wat we doen. Zijn warme lichaam tegen de mijne, een zucht, ik ben terug veilig en laat mijn muur een beetje verbrokkelen. 'ge ruikt altijd zo lekker, wees zuinig op uw parfum' de naam van mijn parfum laat ons lachen. Ik maak aanstalte om iets te zeggen, maar slik de woorden in en verander de context. Hij heeft het door en na wat gestoei, een wedstrijd die ik duidelijk verloor zeg ik het; 'Ik vind u eigenlijk kei leuk'. Hij glimlacht: durfde ge dat nu echt niet te zeggen..?

Neen, te vroeg,te snel, te onzeker van mijn zaak. 

Hij draait zich naar mij toe en streelt met zijn hand over mijn rug, een tintelend gevoel van veiligheid en affectie. Hij stopt even en ik draai mij naar hem toe zodat mijn hoofd kan rusten op zijn borst en raad hem aan om te slapen. Zijn hartslag wordt rustiger en zijn ademhaling dieper. Kalmte overwint mij, geen zorgen, enkel rust. Ik kroel met mijn hand over zijn borst, een handeling die ik niet kan weerstaan en volgens zijn woorden ben ik hierom een knuffelbeest. Hij wordt terug wakker en vouwt zijn vingers tussen de mijne en houdt mijn hand stevig vast, alsof het een zekerheid bied. 

we wisselen een paar woorden, we ontvouwen onze handen en hij streelt door mijn haren. Er volgt een kus op m'n hoofd die een rilling van tevredenheid door mijn aderen laat gieren. 

Een kus volgt en nog een paar, maar slapen is voor de mens een noodzaak en we zijn gewoon braaf. Uren druipen voorbij terwijl we ons vertoeven in een onderbewustzijn. De middag breekt aan en ik vertrek naar mijn logé die in mijn eigen kot nog ligt te knorren. Hij wandelt een stukje mee en probeert zelfs onwennig op mijn skateboard te staan. Hier splitsen onze wegen, een afscheid 

terug de twijfel, een onwennige kus. Mijn laatste kus