Ik ben 22 jaar en een student, 

Maar ik kamp al sinds mijn 12de met mijn gewicht.. babyvet zoals mijn moeder het noemde. Het zou wel verdwijnen als ik ongesteld werd, maar dat was niet het geval. Ik werd 15 en werd ongesteld, maar de kilo's verdwenen niet.. compleet bewust van mijn gewicht stopte ik met snoepen en viel een paar kilo af, maar het was maar een klein beetje. Ik leerde er maar mee leven dat ik wat dikker was dan andere meisjes.. 'breed gebouwd'. 

Nu ben ik 2 jaar student. Het eerste jaar kwam ik een paar kilo aan.. opzich niet zo erg, de meeste studenten hebben dat gehad in hun eerste jaar ge gaat tenslotte op kot.. 

Maar er was 1 verschil... ik at gezonder dan ik thuis deed, ik deed veel meer bewegen dan wanneer ik thuis woonde. Vrienden zeiden mij dat het gewoon aan de pintjes lag die ik dronk, maar bij hun veranderde niks.. en hun dronken die pintjes toch ook

2e jaar als student. Ik was het beu.. de kilo's bleven maar stijgen, het deed pijn en bleef soms een dag in bed omdat ik niet wou dat iemand mijn moddervette lichaam zou zien, schaamte was toegeslagen ook al kende ik die schaamte al zolang. ik klaagde bij vriendinnen die allemaal zeiden dat ik gewoon meer moest sporten en op dieet. Dat was het nieuwe plan.. ik zette mezelf aan een Atkins dieet en ging 3 keer in de week zwemmen en wandelende sowieso vrij veel op een dag... ik kwam 2 kilo aan binnen een week tijd, maar misschien was mijn lichaam gewoon bezig om eraan te wennen, ik hield dit dieet een maand vol en was 5 kilo zwaarder dan voor het dieet. 

Het begon een sleur te worden in mijn gedachtens, de ene kilo na de andere, commentaar dat ik kreeg omdat ik weinig at en vooral de commentaren die ik kreeg als ik dan een keertje iets binnen werkte dat ongezond was. 

Schuldgevoelens, schaamte en vooral jaloezie beheerste alles.  

een mooi slank lichaam, geen huilbuien meer in de kleedkamers van een winkel, op de foto staan zonder de dikste te zijn.. Dat is alles wat ik vraag maar krijg het maar niet voor elkaar. 

Tegelijkertijd kampte ik ook met een gigantische vermoeidheid.. ik viel in slaap in de lessen terwijl ik pas net een uurtje wakker was, vooral de ochtend had ik het moeilijk om wakker te blijven en in de namiddag rond 4u. 

Een doktersbezoek maakte veel duidelijk, ik liet voor het eerst in mijn leven bloed trekken en kreeg te horen dat mijn schildklier te traag werkt. Het eerste wat ik deed was internet afzoeken naar wat ik nu precies heb. Symptomen vergelijken en damn.. daar had ge het.. alles werd duidelijk, mijn vermoeidheid, mijn gewichtsproblemen, mijn emotional breakdowns.. alles.. alles klopte.  Er volgde nog een onderzoek en bleek het niet enkel Hashimoto te zijn, maar ook nog eens chronische klierkoorts. Dus ik werd niet enkel dik, ik maakte andere mensen ziek als ze uit het zelfde glas dronken als mij of als ik iemand kuste. 

13 kilo in een schooljaar tijd. 

13kilo die ik elke dag meesleur aan mijn lichaam die niet van mij is. Het zit aan mijn lichaam vast als een betonblok die ik maar niet weg gekapt krijg. Ik neem nu medicatie met Jodium om mijn schildklier te stabiliseren, maar ik blijf alsnog kilo's aankomen, het enige verschil dat ik gemerkt heb is dat ik niet meer zo moe ben. Het is niet wat ik hoopte, die 13kilo eraf en liefst nog meer.. 

Ik moet toegeven, afgelopen zomervakantie heb ik mij laten gaan.. het is een schommeling van niet eten en fastfood. Ik wou weer frietjes eten en pintjes in overvloed drinken. Ik dronk zoveel alcohol dat ik bijna dagelijks alles weer eruit gooide inclusief die frietjes en als de alcohol het niet voor mij deed, dat deed ik het zelf wel. Een normaal persoon zou daardoor zelfs nog gewicht verliezen, maar ik niet. 

Ik ben een slankpersoon in een diklichaam, alleen lijkt niemand dat te begrijpen. 

Vandaag is dan ook een slechte dag, ik ben thuis gekomen bij mijn ouders voor een paar dagen en ik had mijn tas nog maar amper neergezet en het eerste wat naar me toe werd geworpen was: '' ge zijt weer dikker aan het worden". en dat terwijl ik nog niks gegeten had. Mijn angst voor eten groeit met de dag, ik wil niet meer eten want ik ben na één maaltijd meteen twee kilo zwaarder. 

Mijn doel van deze Blog is om alles van mij af te schrijven, mijn verhaal te vertellen en hopelijk ooit te kunnen zeggen: De kilo's zijn eraf en ik eet toch de dingen die ik het liefst eet! een slankpersoon in een slanklichaam.