Gisteren stopte het eindelijk met regenen, en
juist dan had ik mijn eerste vliegles in Boston geboekt ! Vanop een
klein vliegveldje buiten Boston, Norwood Memorial Airport, stegen we 's
avonds op in een Cessna 172SP, uitgerust met de nieuwste cockpit van
Garmin: een volledig digitale G1000. Prachtig en een heerlijk stabiel
vliegtuig. We kregen toestemming om over Boston te vliegen. Via Fenway
Park, Home of the Boston Red Sox, en de Charles River scheerden we
langs het MGH, tussen Logan International Airport en Downtown Boston.
Groeten, Koen
(PS Klik op de foto om te vergroten; soms kan die foto nog groter door in de rechter onderhoek op een vierkantje te klikken)
Wegens het regenweer heb ik me het voorbije weekend eens cultureel
ondergedompeld: het Museum of Fine Arts, het Isabella Stewart Gardner
Museum en de Boston Symphony Orchestra werden last minute op het
programma gezet. En je moet het die Amerikanen toch nageven: ze bieden
je een overweldigende keuze van kunst, cultuur, dans, theater en muziek
aan, en steeds met veel show, pracht en praal! Waarbij je je dan kan
bedenken: in onze wereld is alles met (veel) geld te koop....
Zo
heeft Isabella Gardner tussen 1891 en 1924 een ongelooflijk prachtige
collectie aangelegd, gaande van Etruskische kunst, via Gothiek en
Renaissance tot voor haar de huidige tijd. Hele kerkaltaren, met
minutieus gebeeldhouwde koorstoelen, triptieken en heiligenbeelden heeft
ze uit Italië en Spanje naar Boston laten verschepen. Schilderijen van
Rembrandt, Rubens, Antoon Van Dyck, Botticelli, Titiaan en Matisse hangen er
adembenemend naast elkaar. Meubels en hele houten plafonds uit de palazzi van
de Medici, naast boeken waaronder een eerste druk van Dantes La Divina
Commedia (uit de eerste helft van de 14de eeuw)... En dit alles in een
speciaal - door haar - voor haar collectie ontworpen villa met een
overkoepeld atrium waarin een authentieke Romeinse mozaïek. Gelukkig besloot ze zelf
nog om haar verzameling open te stellen voor het publiek !
Het
Museum of Fine Arts, met een collectie kunst van de oudheid tot heden,
biedt deze maanden de tentoonstelling Titiaan, Tintoretto, Veronese:
Rivals in Renaissance Venice. Dankzij de membershipkaart van Esther mag
ik gratis binnen... en daar ga ik zeker nog gebruik van maken.
Kunstwerken die je verleiden om in vervoering te blijven zitten
staren... Groots, een prachtig uitgewerkte expositie !
Zondagavond
sloot ik af met de laatste seizoensvoorstelling van Boston Pops, door
het Boston Symphony Orchestra in een van de beste muziekhallen van de VS. Geen zware klassieke muziek, maar een à
la Proms gebrachte Big Band show, met revival van Frank Sinatra, Ella
Fitzgerald en Duke Ellington.
Je kan er veel over discussiëren, maar die Amerikanen weten toch hoe ze Kunst en Cultuur moeten brengen !
Zoals ik reeds eerder aangaf in deze blog, was de wijk waarin ik woon -
Charlestown - de plaats waar de Amerikanen voor het eerst begonnen te strijden
tegen de Britten voor hun onafhankelijkheid. Zowel qua manschappen als munitie
waren de Britten in de meerderheid en het is dus niet verwonderlijk dat de
Amerikanen deze slag verloren. De uitspraak "Don't shoot until you see the
whites of their eyes!" van Kolonel Prescott dateert van toen omdat de
meeste vrijheidstrijders slechts een handvol kogels bij zich hadden. Ondanks de
nederlaag wordt The Battle of Bunker Hill elk jaar toch gevierd als een
overwinning ! Heel de buurt komt dan op straat, met een grote vrolijke muzikale
optocht. Iedereen loopt mee, vooreerst alle mogelijke politici uit de wijk - in
september zijn het terug verkiezingen -, het leger, de politie, de brandweer,
jeugdverenigingen en vooral allerlei gezelschappen die de geschiedenis levendig
houden en elk jaar alle mogelijke veldslagen naspelen in traditionele
klederdracht ...
Voor mij was het ook leuk om eens kennis te maken met mijn huisbaas en zijn
familie (die boven mij wonen).
(een of meerdere malen op de foto klikken om die te vergroten)
't Is alweer weekend en dan is het tijd om te bloggen... Vooreerst een foto van Esther en mezelf in haar bureau.
Tot
nog toe had ik ofwel het restaurant van het ziekenhuis gebruikt, ofwel
zelf gekookt. Dus vond Esther het tijd dat ik - behalve pathologie -
ook de betere restaurants van Boston leerde kennen. Daarom nodigde ze
me uit in "Le Salon du Mistral", op Columbus Avenue. Heerlijk ! Een
beetje Sushi Grade Tuna Tartare with Crispy Wontons als amuse gueule, vervolgens een Seared Foie Gras with Cherry
Upside Down Cake en als entrée - de Amerikanen zijn dit woord door de geschiedenis heen verkeerdelijk gaan gebruiken voor hoofdgerecht! - de Half "Whole Roasted" Duck & Wild Mushroom Risotto, Dried Wisconsin
Cherry Gastrique.
Als zoete afsluiter volgde Vanilla Crème Brulée with Fresh Raspberries. Na wat research op het internet vond ik nog een groot aantal goede
restaurants en als ik ze allemaal wil uitproberen alvorens ik vertrek,
zal ik zeer waarschijnlijk de ziekenhuiskeuken minder vaak bezoeken...
Als
andere gast had Esther prof. dr. Robert Scully uitgenodigd en een van
de pioneers van de gynecologische pathologie (mijn specialisme). Ik
vond het een grote eer om naast zo'n groot man te zitten. Hij is
ondertussen reeds 87jaar, maar nog steeds een warme persoonlijkheid met
veel humor en met heel gevatte opmerkingen !
Boston bestaat uit meerdere schiereilanden gelegen in een baai bij de Atlantische Oceaan, op ongeveer dezelfde breedtegraad als Marseille en Roma. Vandaar het mooie weer (gemiddeld steeds tot 30° in de zomer, doch door de zeestromingen de zeer koude winters).
De wijk Charlestown ligt ten noorden van Boston-centrum, Cambridge ten noordwesten. Bij de rode pijl woon ik, bij de blauwe is het ziekenhuis (foto).
Zoals beloofd, enkele zichten op Boston (centrum) vanuit Charlestown en vanuit Cambridge (waar de eigenlijke Harvard University zich bevindt). Boston heeft een prachtige ligging langs het water, bij de monding van enkele rivieren. De belangrijkste zijn de Charles River en de Mystic River. Appartementen en huizen met zicht op het water zijn - zoals te verwachten - onbetaalbaar hier. Op enkele foto's zie je ook het MGH liggen en elke ochtend wandel ik erheen, genietend van dit uitzicht en het zonnetje.
Zoals ik reeds zei, was de omgeving van mijn studio ooit een van de plaatsen waar de Amerikaanse onafhankelijkheidsstrijd begon. Om dit te eren is er een hoge obelisk gebouwd (293 treden hoog, met een mooi uitzicht als de ramen schoner hadden geweest) op Bunker Hill.
De woonwijk zelf was vroeger voornamelijk Iers getint. De meeste woonhuizen zijn opgetrokken in hout, wel mooi, maar slecht geïsoleerd.
De eerste week zit er alweer op. Veel gewerkt, veel geleerd !
Prof. dr. E. Oliva - ik mag/moet Esther zeggen - zorgt ervoor dat ik steeds voldoende werk heb om bezig te blijven. Ik mag zowel haar nieuwe als oude consultcases bekijken en elke dag bediscussiëren we die dan van 16 tot 19u. Met de andere pathologen of assistenten heb ik voorlopig niet zoveel contact, wel met de andere buitenlandse fellows, een Canadees (Malcolm) en een Japanner (wiens naam ik niet goed begrepen heb, Hikushiwa of zoiets). Volgende week gaan we met z'n drieën samen uit eten, want geen van ons kookt zelf. Samen zitten we in het bureau voor de fellows: een kamertje in de kelders van het MGH bij het mortuarium. Maar 't is er rustig, we hebben een computer en een microscoop en worden dus niet afgeleid door het mooie weer buiten ! Ik probeer zo snel mogelijk wat stadsgezichten op de blog te plaatsen. Boston is trouwens een hele mooie en veilige stad ! 's Ochtends wandel ik steeds naar het ziekenhuis (zo'n half uurtje); 's avonds laat neem ik de gratis shuttle. De plannen om dit weekend Boston te verkennen, zijn wel uitgesteld naar volgende week. Ik mag van Esther mee een hoofdstuk in een boek schrijven (over gynecologische pathologie), maar een eerste deel moet binnen 2 weken reeds klaar zijn.
Al deze gebouwen vormen samen het ziekenhuis. De afdeling pathologie ligt in het hoogste rode gebouw, de Warren building. Dr. Joseph Warren was een van de eerste artsen in Boston. Hij sneuvelde in 1775 bij de slag om Bunker Hill (in Charlestown).
Zoals ik reeds zei, was de omgeving van mijn studio ooit een van de plaatsen waar de Amerikaanse onafhankelijkheidsstrijd begon. Om dit te eren is er een hoge obelisk gebouwd (293 treden hoog, met een mooi uitzicht als de ramen schoner hadden geweest) op Bunker Hill. 
