K.M.S. P. Johnson

"Alarm! De vijand valt aan aan bakboord! Alle manschappen: wapens klaar!". Het bevel galmde door de gangen van het Koninklijk Marineschip dat vernoemd was naar de bekende professor Paul Johnson. Die was vijf jaar geleden overleden toen er water in zijn onderzeeër voor grote dieptes was gesijpeld. Eerst druppel per druppel, maar daarna met meer en meer water tegelijk. Tien meter verderop had nog zo'n duikbootje gevaren, met daarin een goede vriend van de professor die aan het hoofd stond van de Koninklijke Marine. Die had machteloos moeten toekijken hoe de duikboot van zijn vriend - een HDB 500 - langzaam naar de bodem zonk. Geen hulp kon nog geboden worden.

"Alarm! Alarm! Alle manschappen: wapens klaar!". Het bevel werd voor de derde keer herhaald. Peter Johnson liep zo snel hij kon naar de controlekamer. "Meneer Winston? Waar bent u? Meneer ...". Peter zag zijn meerdere achter een computer zitten aan zijn bureau. Op dat bureau stond een tas koffie, een stapel papieren en een houten kader met daarin twee foto's. Eentje van een vrouw en twee kinderen, en nog eentje van de professor. Professor Johnson. Peter's vader. Meneer Winston had altijd al gezegd dat hij de professor goed gekend had. En soms dacht Peter of hij misschien niet die vriend was die ... "Ja?, vroeg George Winston die nu opkeek vanachter zijn computer. Elke keer wanneer Peter naar George keek, schatte hij zijn leeftijd anders in. Hij merkte op dat dat ervan afhing hoe lang de baard van meneer Winston was. Het leek een raar idee, maar toch was het zo. Hoe korter de baard hoe jonger hij hem schatte. En omgekeerd. George zat zich af te vragen om welke reden Peter zo naar zijn baard moest kijken. Misschien had hij door dat hij zijn baard die ochtend niet gewassen had. Snel kuchte George om Peter's aandacht van zijn ongewassen baard af te leiden. Peter was zestien jaar en vijf jaar geleden had George hem onder zijn hoede genomen. want de moeder van Peter was ook al overleden. Nog veel eerder dan Peter's vader. Soms dacht hij nog wel aan zijn vader en moeder, maar hij had het hier zo druk ...

Meestal noemde hij George gewoon bij zijn naam, maar wanneer de bemanning erbij was niet. Behalve dan als het ging om de VBL. Dat was een afkorting die Peter verzonnen had. Het stond voor Vriendelijke BemanningsLeden. Eigenlijk waren alle bemanningsleden dat wel, maar met de VBL was Peter echt vrienden. Het ging om Marc, Carl, Ella (Ella werkte nog maar pas op het schip, ze was vijfentwintig) en Stefan. "Hum". George kuchte nog eens. Peter stopte met dagdromen en zei: "Meneer Winston, we worden aangevallen!". "Rustig", antwoorde Winston: "Je moet kalm blijven. Panikeren werkt alleen maar averechts". Peter probeerde rustiger te ademen. "Weet je al wie ons aanvalt?", ging George verder. "Ja. De blauwen". "Oh nee. Zij weer. ik had het kunnen denken. En wie voert aan?". "De beer. Ik weet niet wie dat is". "Dat is kapitein Harold".

Benieuwd naar het vervolg? Blijf dan zeker mijn blog volgen!

Nog veel leesplezier,

De auteur