Vandaag is het de dag. De dag die mijn leven gaat veranderen. In mijn vorig blogbericht vertelde ik al dat mijn moeder had ingestemd om naar een AA-bijeenkomst te gaan. Ikzelf heb besloten om mee te gaan om een oogje in het zeil te houden. Niet omdat ik haar niet vertrouw maar omdat ik een morele steun wil zijn. Ik was erg enthousiast maar voelde mij tegelijktijdig ook schuldig. Ik had haar nog steeds niets verteld over het incident op school. Wie was ik om te zeggen dat ze haar leven moest beteren en aan haar drankprobleem moest werken als ik dit zelf niet kon. De sfeer in de klas was erg gespannen en ik werd als een buitenstaander gezien. Manon en Neede waren net als twee spiekende meisjes bij het spel Weerwolfje. Elke stap, elke beweging, elke fout hadden ze gezien. De opeenvolgende dagen ging ik zo vaak thaiboksen dat mijn handen bont en blauw geslagen waren. Mijn woede en mijn ergernissen leken maar niet te verdwijnen. Misschien moest ik een andere sport overwegen?

Maar nu terug naar mijn moeder. Onderweg naar de AA- bijeenkomst hing er in de auto een doordringende stilte. Ik probeerde deze op te vullen met een leuke conversatie maar deze liepen steeds terug dood. Eenmaal geparkeerd en aangekomen bij de hulpgroep, verbrak ik de stilte. Ik keek haar aan en verzamelde al mijn moed. Ik luchtte mijn hart bij haar en vertelde alles over het voorval. Ik vertelde over Neede en Manon, over de straftaak en over het nablijven. Wanneer ik klaar was met vertellen, ademde ik diep in om terug even tot rust te komen. Mijn moeder daarentegen werd knalrood van woede. Hierop volgde een heel stortvloed aan scheldwoorden. Ze stapte de auto uit en stampte kwaad de bijeenkomst naar binnen. Ikzelf bleef achter in de auto. Had ik mijn moeder weer richting het slechte pad gebracht? Was ik de oorzaak van haar drankprobleem? 

Hopelijk kan ze het mij ooit vergeven ...