Laatste dag van onze normandie reis, en vandaag wordt het een plaatselijk criterium van slechts 60km. We krijgen het fiat om vandaag wat langer te slapen en het ontbijt te gaan nuttigen rond 9uur. Afspraak van vertrek is voorzien rond 10.30uur. De hemel grijs, de buienradar is niet echt positief ( 60% regenkans), maar we springen op onze carbonpaarden, en trappen richting Cancales wat slechts 20km bollen is. 

Een zeer ydillisch en prachtig dorpje, dat voornamelijk gekend is omwille van zijn prachtige “ Fruit de mer”schotels.  Als kers op de taart krijgen we zelf de kans om van dit lekkers te gaan proeven. Onze mond valt pas open van verbazing, als we zien wat een reusachtige en prachtige visschotels ons worden gepresenteerd.  Allemaal voldaan, en moegestreden om deze kreeften krabben,oesters, mosselen, escargots en garnalen te kleinen, springen we voor de laatste maal op onze fiets om de terugreis naar St.Malo aan te vatten. Hoe slecht de vooruitzichten waren van de buienradar, hoe mooier het weer wordt. Een godganse dag blauwe hemel, witte wolkjes, en veel zon. 

Rond 16.30uur komen we aan in ons hotel en kunnen we enkel tevreden terugblikken op een fantastische reis. Voor we de avond inzetten, worden al onze mooie carbonpaarden, op stal gezet, en klaar gemaakt om morgen de terugweg aan te vatten richting België. En daar zal het weerzien met de vrouw, vriendin, en kindjes hartelijk zijn, maar toch zullen we moeten afkicken van het vele gelach, het lief en het leed (al was er van leed weinig spraak) dat we een ganse week met deze groep hebben gedeeld.  

Aan allen die ons gedurende deze tijd heeft gesteund (op of naast de fiets), BEDANKT, we hebben het enorm geapprecieerd.   

Er is versterking op komst uit Belgie, namelijk Alex en Peter Droeshoudt zijn in aantocht. Met hun frisse benen stappen ze in de gehuurde wagens en dan is het voor hen bollen richting “ Le mont Saint michel”, slechts 680km, een makkie dus.

Ondertussen wordt het in villedieu les poelles ( waar de klieksken renners zijn gestationeerd) 06.30uur en worden we met zijn allen wakker gemaakt door één of andere overijverige haan. De eerste blik die we naar buiten werpen is niet echt uitnodigend om de rit met volle moed aan te vatten, maar na een frisse douche, en opknapbeurt van de vermoeide benen, krijgen we toch al wat meer moed. Met zijn allen aan de ontbijttafel, rijkelijk gevuld met alles wat een renner maar kan wensen, en onze schoudertas met moed wordt nog meer aangescherpt.En ocharme, het is vandaag maar 100km. Maar we zijn wel verwittigd, want de eerste 30km is klimmen en dalen, maar de afspraak vandaag is “piano” ( koersterm voor rustig aan). 

Na een gezapig tempo van 50km komen we aan, aan de “Mont Saint Michel”, een bastion die vanop kilometers afstand te bewonderen is. Het moment om onze uitrusting te showen aan alle bezoekers die daar rondlopen. Zonder dat we ook maar iets abnormaals doen, vallen we onmiddellijk op in onze mooie KLIEKSKEN tenue. Door vele bezoekers worden we aangeklampt om te vragen welke sportclub we vertegenwoordigen. En met heel veel ijdel en fierheid vertellen hen dat we familie zijn van WTC Klieksken, de dappere belgen uit Liedekerke. 

De afspraak is om in het bastion van  de Mont Saint michel 2uur vrij te vertoeven, ieder op zijn eigen interessevlak, en genietend van het moois in deze omgeving. Ondertussen zijn onze 2 versterkingen aangekomen en treffen en vallen we mekaar in de armen. Zouden dat de eerste tekenen zijn dat we onze familie beginnen te missen?? Het zal wel iets van dat zijn, maar we mogen er niet te lang blijven bij stilstaan, want we heb ben nog wat kilometers af te malen. Maar toch eerst ons gezamenlijk stevig ontbijt, en het zal nodig zijn, want de wind maakt zich klaar om tegen ons op te boksen. En dan is het nog eens knallen richting St.Malo, 50km verwijderd, maar we zijn in aantocht.  De vraag is echter, wie gaat er als eerste over de eindstreep passeren in St.Malo? 

De laatste kilometer komt in zicht, de sprint wordt aangetrokken, en met de laatste krachten die we nog overhouden, komt er een foto finish aan te pas => uitslag: ongelofelijk maar waar, maar alle 16 renners komen gelijktijdig over de eindmeet. Ons einddoel is behaald, iedereen is fier, incluis de begeleiders, want waar we maanden hebben voor getraind, en vergaderd,  hebben we kunnen afwerken zonder ongevallen en onoverkomelijke mechanische problemen. Proficiat aan WTC 'T KLIEKSKEN. 

Een rit van 150km staat ons te wachten. De zon is reeds van de partij om 7.00uur en de eerste valiezen worden ingeladen in de volgwagens. Afspraak voor iedereen aan de ontbijttafel is 7.30uur. De lege magen worden volgepropt me het lekkere “Frans” brood, croissants, en de nodige suikers ( choco, confituur), gevolgd door koffie, choco  en het niet te vergeten fruitsapje. 

Iedereen weet dat vandaag een bezoekdag gaat worden aan “Worth beach” na 30km, waar we met verstomming worden geslagen aan het strand, want de achtergebleven boten van de geallieerden zijn er nog te aanschouwen. Pas dan besef je maar, als je het landschap aanschouwt hoe moedig deze mensen zijn geweest om Europa te bevrijden van het toenmalige Duitse meesterschap. Velen blijven er stil bij staan en bezinnen, ieder op zijn manier, maar de werkelijke heldendaden die hier hebben plaats gevonden dwingt heel veel respect af.  Maar we moeten verder, want 20km verder wacht onze volgende uitstap ( als je het zo kan noemen), namelijk “OMAHA beach”. Een immens kerkhof waar duizenden geallieerden en Amerikanen zijn begraven. 

Allemaal helden voor iedere bezoeker die hier passeert. Dit maakt een mens stil, geeft nieuwe stof tot nadenken en maakt veel los in ieder van ons. Iedere held die hier ligt begraven wordt met respect behandeld, en dat zie je van het moment dat je dit terrein betreed. Iedere grasspriet wordt mooi onderhouden en gekortwiekt, het is het kleinste deel van respect dat wij kunnen terug geven aan deze helden.  En dan moeten we verder, willen we ons schema aanhouden, maar eerst nog de hongerige magen bijvullen. 

Plots wordt de hemel grijs en donker, en krijgen we de eerste druppels te verweren, maar geen nood, we kunnen ons allemaal droog houden in de volgwagens en wachten een klein kwartier. Regen gestopt, boys tijd om te knallen, want er wachten ons nog 96 zware kilometers ( nog 1200hm te verwerken). De ene helling na de andere volgen mekaar zeer snel op, en het wordt een pracht van een rit, maar een loodzware, zeker omdat we over dag 4 spreken. De collegialiteit, vriendschap is optimaal, en alle klieksken mannen moeten erdoor, de ene al iets moeilijker dan de andere maar, we zijn zodanig gedreven dat we rond 17.30uur arriveren in onze eindbestemming. 

Maar met ongelofelijk veel respect voor onze fietsers, want het tempo lag zeer hoog en was bij momenten verschroeiend, maar nog leuk en aangenaam. En dan volgt het mooiste bewijs dat we onderhouden, iedereen springt op de vuile fietsen en worden mooi afgeborsteld terug  startklaar gemaakt voor morgen.   “RESPECT” voor het klieksken. 

Met het zien van de mooie zonsondergang de avond ervoor, en dat met  vele kliekskenmannen tesamen zou men al beginnen denken, waar gaat dit eindigen??? Maar geen paniek, het is dinsdag  7 uur en daar komen de eerste vikingers aan het raam piepen met helm, koershandschoenen, zonnebril en de blik op oneindig….. want willens of nillens, na 100m moet de eerste klim worden beklommen en dat gedurende 5 ellenlange kilometers. En dan wordt het pieken richting “port de normandie”.  Maar voor we daar aankomen hebben we de eerste 60km niets anders te doen dan schakelen aan de fiets om te klimmen en te dalen, en dat met het gezapig tempo, dat iedereen ( ja iedereen) gelijk boven arriveerd. De sfeer is optimaal, de hemel is grijs, maar “NO WAY” we laten ons niet vangen, en zoals de beste geoliede machine rijden we om beurten richting “PORT DE NORMANDIE”. 

Van kilometers ver zien we het beest opdoemen, en komen onze tanden steeds meer bloot te liggen, want we gaan dit varkentje wassen. Hoe korter we komen, hoe meer we tot verstomming worden geslagen, want deze architect is van een ander kaliber dan wij op onze fiets. Eenmaal gearriveerd aan de startpoort, krijgen we het fiat om allen tesamen ( twee per twee, en slechts één volgwagen als ruggesteun) deze steile brug te gaan beklimmen ( steilste stuk is tot 10%). Als je dan even de blikt werpt naar rechts, dan pas besef je wat een hoogte dit monumentstuk zo groot maakt. Het geeft een gans overzicht naar de mooie poort van de normandische hemel. Dank u wel President Hollande, het was voor ons als kleine club een waar genoegen dit meesterstuk eigenhandig te hebben mogen beklimmen. En dan is het tijd om de hongerige magen te spijzen, en dat doen we in het mooie Honfleur. 

Niet te vergeten, dan zijn we op dat ogenblik al 95km ver, en resten ons er slechts nog 55km. Zijn we gestart als een klieksken, dan blijkt van dag tot dag dat deze groep zich aan het overstijgen is, niet enkel op de fiets, maar ook ernaast. Geen enkele moeite is teveel om mekaar te helpen, te steunen, en dat weeral geruggesteund door onze 2 begeleiders Ward en Marcel. Rond 17uur arriveren we op onze nieuwe stelplaats, en hebben we weeral genoeg verhalen om onder mekaar te gaan vertellen. De uitdaging wordt er met de minuut mooier en mooier op, maar het mooiste is, het klieksken is echt een “KLIEKSKEN”.

Grijze hemel, maar veel lachende en optimistische gezichten, voorspelt dat veel goeds? Alvast het ontbijt wordt ingezet door 18 hongerige wolven die zich volproppen met het gekende Frans brood, hesp, eitjes, confituur, koffie en natuurlijk het niet te vergeten fruitsapje. Het oorspronkelijke schema van vertrek 8 uur wordt iets verlaat naar 8.30uur, dit door feest organisatorische redenen van de hotelbaas. Maar bon, geen probleem, wij klieksken renners zijn klaar om te battle aan te gaan van 143km.  

Vooraf was ons voorspeld dat  de wind ons ging helpen om vooruit te vliegen, wat blijkt, de eerste trappen die we moeten zetten, volle tegenwind. Denken we dat dat maar voor even is, en de goden ons goed gezind zijn??? Vergeet het, op het einde van de dag zal blijken dat slechts 0,00005km met de wind mee was, de rest moet getrotseerd worden door onze getrainde pajotse wielermonumenten. De sterkste beren nemen vanaf het begin de volle verantwoordelijkheid en malen met veel goede moed de eerste 30km af, aan een gezapig tempo waarbij iedereen hem zeer goed voelt. 

Ondertussen worden we steeds goed geruggensteund door onze 2 begeleiders die op ieder moment klaar staan om te helpen, te steunen, onze 2 “Mama’s”. Nadat we mekaar goed aflossen en blijven voortrappen komen we op de toppen van “Dieppe” terecht na 95km. Tijd om te eten, te drinken, met de nodige achtergrondverhalen van onze gids David omtrent het WOII gebeuren. A propos, verse aanvoer van de nodige proviand om de overige 50km te overbruggen is zeer welkom. Terug de trappers op, nieuwe benzine getankt in de beentjes, en hop de bende is weg voor de laatste slag richting eindbasis van dag 2. Zonder één enkel probleem, kleerscheuren of mechanische pech bereiken we de eindstreep rond 17uur en arriveren we aan onze nieuwe thuisbasis. 

En lieve vrouwtjes en kindjes, dan zijn we al 330km weg van onze thuisbasis. Even bezinnen, napraten, lachen en zelfs wat leuke ambiance muziek zingen, geeft de aanstoot naar de voorbijgangers om ons te bewonderen en zelfs met een bretoens lachje de goedkeuring te geven. Morgen een nieuwe dag, nieuwe moed, nieuwe monumenten die de volgende battle willen aangaan. Laat maar komen die ruige normandische wind, en overige 550KM, wij gaan jullie zeer graag te lijf.

Voor diegenen die graag wat sfeerbeelden opsnuiven, Klik Hier voor een opname aan de aankomst in Veullettes Sur Mer deze namiddag.

6.30uur, de wekker loopt af, het zonnetje schijnt, begin van een mooie zondag, en afspraak van het klieksken aan Maes aan de dender. Enkel gelukkige vrouwen die hun fietshelden komen uitwuiven.

Normandie, “Here we come”. Om de fietsdag goed te starten starten en ons vrouwen en kinderen goed te stemmen, wordt alles in goede banen geleid met lekkere ontbijtkoeken, en wordt er al deftig voorgekaart wat ons te wachten staat. Niet enkel het weer is ons goed gestemd, maar zelfs de wind waait rustig met ons mee, en zo halen we een gezapig tempo van gemiddeld 30km/u na de eerste 70km. De eerste fietsstop wordt ingelast na Doornik.

Na een paar lekkere wafels, bananen, en wat cola, starten we terug met de volle moed richting Frankrijk. De middag brengen we door in la douce France,lekker genietend van het gekend Frans brood, enkel  lachende gezichten, veel vrienden en geen zorgen, wat kan het nog mooier maken. De wind blijft rustig doorblazen, en omstreeks 16.30uur halen we zonder één enkel probleem onze bestemming. Wat als een mooie dag is begonnen hebben we kunnen eindigen als nog mooier.

Eveneens staan we reeds op Likert TV, Klik Hier