Onze laatste dag in Durbuy met onze vriendjes van Wechelderzande. We moesten wat vroeger opstaan om onze valiezen in orde te maken. Dat opstaan was al niet zo simpel, zeker niet nadat we gisteren een mega-bangelijke fuif meegemaakt hebben. Maar dat valiesje dat we van ons ma meekregen dat moest nu terug ingeladen worden. Sommigen hebben er met 4 man op gaan zitten om die ritssluiting toch dicht te krijgen. Dan zullen we nog maar zwijgen van dat worstenslaapzakje. Wie heeft zoiets nu uitgevonden? Uitpakken en in slapen : geen probleem maar daarna alles weer in dat hoesje krijgen En last but not least : die veel te zware koffer ( we hadden eigenlijk alleen maar t-shirjtes nodig) naar beneden sleuren. En die meester maar lachen met al onze rode gezichtjes en ons gepuf en gezaag. Foei !
Na het ontbijt kregen we te horen dat we ook deze voormiddag ons niet zullen vervelen.Het allereerste dat we gingen shoppen. In een klein confituurfabriekje was een schattig winkeltje waar we allerlei lekkernijen, typisch uit de streek, konden kopen. Wat zal ons mama blij zijn als we paardenbloemgelei meebrengen of heerlijke chocolade met een mooie prent van Durbuy op . Ideaal voor haar dieet. Ha, ha. Ook aan papa werd gedacht : want in LPM kregen we de kans om het streekbiertje, een Durbuyose, aan te kopen. Een biertje gaat er altijd wel in , tussen neus en kin. Nietwaar pa ?
Nadat onze geldbeugel wat minder zwaar was, konden we met ons leerboekje de straten van Durbuy onveilig maken. We moesten in groepjes van 6 à 7 vriendjes op zoek gaan naar plekjes waar in ons boekje een foto van stond. En we moesten daarbij ook nog vragen over oplossen. Moeilijk als we niet geluisterd hadden bij de geschiedeniswandeling maar papgemakkelijk als we alles goed onthouden hadden. We moesten nog maar eens bekennen dat Durbuy en zeer mooi , superromantisch stadje is.
Na ons laatste middagmaal kregen we in het snuitje dat onze buschauffeur nog niet gearriveerd was. De mensen van het gemeentebusje wel maar de persoon die de andere 50 mensen naar Wechel zou vervoeren, speelde nog steeds verstoppertje. Al goed is er in ons Klavernest een secretaresse, ons Ann, die gezwoegd en gezweet heeft om dit allemaal in orde te brengen. Waarvoor onze dank, alhoewel Velen hadden het wel zien zitten om er nog een weekendje aan te breien.
Toch, toch We waren allemaal heel blij om een dikke knuffel te geven aan mama, papa, moemoe of vava en zelfs aan die grote zus of kleine broer. Een hele avond hebben we over onze avonturen verteld . Ik niet zo lang want mijn oogjes vielen al snel toe en ik heb nog vredig gedroomd over al die leuke, toffe dingen die we de afgelopen week gedaan hebben.
Bedankt vriendjes, bedankt juffen en meesters, bedankt Rita en meester Marc, we zullen dit alles nooit meer vergeten !!!!!!!
Administrator aanmelden
