Zoals je kan zien op de foto's moeten we ons eten niet altijd met het stoveke opwarmen. Want dan kan het ook al is gebeuren dat er is e stukske kip in tzand valt, maar ja, als ge honger hebt,... Maar elke keer worden we beter. Op 28 november met den bus toegekomen in Queenstown, direct de stad een beetje verkennen, en onszelf een beetje verwennen. Als je er nog niet geweest bent, heb je geen idee wat je hier allemaal kan meemaken, we zullen soms een beetje moeten afremmen want anders zullen we hier moeten werk zoeken Beginnen met een fergburgertje, een terraske, glaasje vodka van ijs in de ijsbar, waar het -7 graden vroor (zoals bij jullie ), en s' avonds het beste lambsboutje ter wereld verorberen. We zijn tenslotte toch nog altijd op vakantie he.
Na een beetje langer geslapen te hebben in the 'Black sheep' backpacker, een kamer van 7 dan nog, was het hoogtepunt van de dag om queenstown van 400 meter hoger te bezien (ja steven, deze keer hebben we wel de skilift gepakt, na gisteren mocht het vandaag wel wa kalmer ). Wat natuurlijk ook heel spectaculair was, was het jetboottripje dat ik gemaakt heb. Terwijl Michael aan het winkelen was voor ons avondeten, scheurde ik tot 85km per uur door de canyons waar ze meer dan honderd jaar geleden goud kwamen zoeken. Ik voelde mij precies efkes James Bond.
Hallo daar, Zelfs hier komt nieuwjaar dichterbij, en we zullen dan ook de eerste zijn om het mee te maken. Kweet dat het altijd moeilijk is om te beslissen wat gedaan, daarom, wil je nieuwjaar met Ken en Carrie doorbrengen, kijk dan vlug bij de links, ik denk dat er nog tickets beschikbaar zijn. Laat altijd iets weten, dan houden we e plaatske in de tent vrij.
Eindelijk terug wat zomerweer, welke uitzichten hebben we ni allemaal gemist de laatste dagen? En nog ni eens Mount Cook gezien, de grootste berg hier int land. Maar 1 oplossing: Vanuit de lucht!! 15000 ft moet hoog genoeg zijn, voor Michael mocht het al 12000 zijn, zeker en vast voldoende! Sublieme ervaring in waarschijnlijk 1 van de mooiste decors ter wereld. We zijn nog altijd aan het nagenieten om er straks nog van te dromen ook. De foto' s zeggen genoeg...
Het begon met wat constante pijn in mijn linker knie op het vlakke de eerste dag dat we in Franz Josef waren. Door ervaring in het verleden wist ik meteen hoe laat het was, het deed me onmiddelijk terug denken aan Zuid Afrika...fuck it!!! De tocht op de gletjer was dan ook op karakter naar beneden want ierdere stap die werd gezet was alsof ze met een ijspriem in je knie steken . Het had niet mogen zijn... ik heb water in de knie door kleine scheurtjes in de ligamenten wist de dokter mij te vertellen . Het enige wat te doen is rusten , maar rusten kan niet als je met de rugzak aan het reizen bent dus het is afzien!! Eerst dacht ik misschien de reis stop te zetten maar door de goede steun die ik krijg van mijn "beertje" en het thuisfront heb ik besloten om door te gaan, ook mag ik Ken niet in de steek laten. De milford track zit er niet meer in want deze is al binnen 6 dagen . Ik zal er dan ook alles aan doen om fris aan de start te staan van de Abel tasman track. Het zal moeilijk worden maar ik probeer.
Eens ingecheckt in de backpacker, Ivory Towers, 1 van de leukere in zijn soort zijn we op dokters bezoek geweest, maar dat hebben jullie al gelezen. Omdat Michael daarna toch alleen maar naast het stoveke mocht zitten, heb ik dan maar al mijn moed bijeen geraapt,ACDC in de oren, waterproof kleren aan en gaan!! 6 km stappen tot aan lake Matheson, waar je bij goed weer de reflectie van Mount Cook in ziet. Op de foto zie je hoe het gisteren was. Zelfs op straat stond het water soms tot aan mijn enkels, en 2 keer hebben ze mij een lift aangeboden. . De volgende morgen werden we wakker, nog altijd aan t rgenen!!! De toegangswegen waren afgesloten, door het stormweer dus het zag ernaar uit dat we daar nog een dagje langer vast zaten. Maar dan, als bij wonder is enkel de bus die wij twee moesten hebben erdoor gekomen, een aantal jaloerse gezichten toen we vertrokken Nog meer mirakels vandaag, onderweg begon het op te klaren en eens aangekomen in Wanaka scheen de zon. Hier staat ons tentje nu een paar dagen met een uitzicht om van te dromen.
Het is al even geleden dat we van ons iets laten horen hebben maar dat wil niet zeggen dat er niets gebeurd is! Het is ons dan toch gelukt, om eindelijk is met crampons rond te lopen, en we kunnen het jullie meedelen: het was zeer de moeite! Eigelijk hebben we vree veel geluk gehad dat het toch een voormiddagje droog is gebleven, want daarna heeft het weer 2 volle dagen aan 1 stuk door geregend, Belgie was er niks tegen. De derde regennacht in de tent, was toch maar ne vochtige nacht, af en toe werden we gewekt door een vallende druppel in een oor of in de nek, en van de zijkanten moesten we weg blijven, dus dicht bijeen liggen in het midden was de boodschap. S' morgens de natte tent opgeplooid en vertrokken met de bus naar de Fox gletjer. Ik denk dat we nu wel is verdient hebben om in een droog bed te slapen vannacht.
De nieuwzeelanders (kiwis genaamd) zijn vriendelijk ,sociaal en behulpzaam! Ze zijn de toeristen hier dan ook gewoon , je komt hier mensen van over heel de wereld tegen , engelsen, nederlanders (die kom je in het kleinste mollengat tegen) australiers en vooral duitsers zijn hier sterk vertegenwoordigd maar het zijn niet diegene die we gewoon zijn vanop de camping in blankenberge.... verschil in budget?! We zijn zo Chris tegen het lijf gelopen op onze eerste track (banks Peninsula) die we afgelegd hadden in Akaroa en die ons dan ook heeft uitgenodigd om bij hem in Auckland iets te komen drinken en zelfs te blijven overnachten om je maar te zeggen... Anders hebben we ook een belgisch koppel ontmoet Kristel en Kris die al 14 jaar in wellington wonen hij is van Aalst en zij van Ternat. Er zijn van ons en van hun foto's te vinden op hun website (de link is terug te vinden op onze blog)
Het begon allemaal gisteren nadat we onze blog aangevuld hadden. Na onze avondwandeling in het dorp, begon het tijd te worden om te gaan slapen want we moesten er weer vroeg uit omdat we een 8 uren wandeling geboekt hadden op onze gletjer, de Franz Josef. We kwamen aan de tent en hoorden zo een klein beetje geritsel in de voortent... Ineens, 2 dikke possums te voorschijn, ter grote van een kat met overgewicht. Ze hadden wat gesnuffeld en ons lunchpakket ontdekt!!Ze hadden al wat aan onze appelsien en onze kaas geknabbeld. We wilden ze verjagen maar het kon hun precies niet veel schelen.Zelfs ons gevaarlijk voordoen of van dichtbij foto's trekken hielp niet. We zijn dan maar gaan slapen met de rest van het eten tussen ons.
Om 6.30 opstaan, gietende regen, possums hebben het precies opgegeven. Helemaal klaar voor de tocht, crampons op maat afgesteld, kregen we dan toch te horen dat het weer veel te slecht was, en het risico om weggespoeld te worden te groot. Toch teleurgesteld hebben we dan maar voor morgen geboekt, maar het weerbericht voorspeld niet veel goeds. Na een taske koffie zijn we dan maar beginnen wandelen in de streek, vergelijkbaar met een regenwoud, 4 uur lang in de gietende regen, leve Belgie. Morgen opnieuw proberen, nu op possumjacht
Vorige donderdag de trein genomen. Transalpine trein nog wel! De rit is nogal de moeite, van in christchurch over het vlakke landschap, over heuvels en dan de bergen in en dit bij helder weer... Richting Greymouth, maar wij zijn onderweg afgestapt in de ' Metropolis' genaamd Arthurs pass, met een lokaal bevolkings aantal van maar liefst 38 bewoners. Er waren 3 staminees, dus da's 1 per 13 inwoners Daar iets gaan drinken was voor s' avonds, eerst moest er nog geklommen worden. We hebben de Scotts track gekozen die leide ons tot Avalange peak op een hoogte van 1833m. Eerst in het bos en daarna tussen de rotsen en zelfs over een klein beetje sneeuw, kropen we ons een weg naar boven. Dier van de dag, de Kea papegaai, de enige papegaai die in de alpen leeft, komt af op menselijke aktiviteit en bij verveling prutst hij graag alles wat van rubber is stuk. Na ons lokaal cafe bezoek, zijn we in ons tentje gekropen, naast de spoorweg, zodat we s morgens op tijd waren om onze tocht verder te zetten. Eens in Greymouth gekomen hebben we even overlegd en dan besloten om direct verder te reizen naar Franz Josef. Daar zitten we nu, camping Rain Forrest... slaapwel
Ja we hebben even de tijd gevonden om de achterblijvers wat op de hoogte te brengen van onze eerste trip richting Akaroa. We hebben een tocht gedaan die afgelegd kan worden in 2 of 4 dagen en ja natuurlijk laten we ons niet kennen en hebben we voor 2 dagen gekozen. De overnachtingen vonden plaats in shelters die zich bevonden op de track. Er waren 11 mensen ingeschreven waarvan duitsers nederlanders belgen en 1NZlander Chris genoemd ...toffe pee trouwens. Maar voor de 2 dagen track waren we maar met 5. Het begon direct redelijk stevig, ons ontbijt( botterham met choco) was nog ni goed gezakt, of we moesten daar al direct ne fameuzen berg op. Nekeer we boven waren waren we wel opgewarmd om de rest van de dag ervoor te gaan. Door weien met grazende schaapjes, dwars door bossen, langs baaien en stranden, zo zagen onze dagen eruit. Af en toe e konijntje, een reuze koe of zelfs een zeehondje dat ons vergezelde. De stekende zon verdween soms acher wat wolken, waar regen of soms hagel uit viel, dat maakt het echt kompleet. Om s avonds het zweet wat van ons liijf te weken, kon je een lekker badje pakken. Het was niet zonder schrik, want ik denk dat de plaatselijke bevolking zo de vijanden gereed maakten:shock Wij gaan nu vannacht de rode kleur op ons gezicht laten bruin worden, en morgenvroeg vertrekken we met de trein naar Arthurs pass. Maar daarover later meer...
Zoals je kan zien op de foto's moeten we ons eten niet altijd met het stoveke opwarmen. Want dan kan het ook al is gebeuren dat er is e stukske kip in tzand valt, maar ja, als ge honger hebt,... Maar elke keer worden we beter.
), en s' avonds het beste lambsboutje ter wereld verorberen. We zijn tenslotte toch nog altijd op vakantie he.
).
.
