De laatste week is weer eens voorbijgevlogen, en ondertussen zijn we aan't aftellen en komen we steeds dichterbij het einde: het kerstdiner!
Maar voor we over einde en feestmaaltijden spreken, ga ik eerst nog een beetje praten over mijn leven hier uiteraard! Vorige week was het weer even wennen aan het "alleenzijn", een proper kot, weinig lawaai én een lege frigo. Maar ik had geen tijd om erbij stil te staan! Maandag heb ik mijn resultaten gehad voor mijn partieel examen spaans: niets minder dan 90% !!! (Ik zal er maar bij vermelden dat het ligt aan het niveau) Spaans is eigenlijk het makkelijkste vak dat ik heb hier, omdat het een taal aanleren is op een laag niveau, terwijl de andere vakken aan een hoog tempo voorbijrazen. Mijn moeite om dat frans te volgen minder beetje bij beetje, maar toch heb ik nog moeilijkheden.
Bijvoorbeeld in het vak 'Le direct à la télé' ben ik enorm geëvolueerd (dat heeft de prof zelf meegedeeld). Om kort te herhalen: we moeten kort nieuwsitems 'live' vertellen voor de camera. Wat geen evidentie is aangezien ik nog kinderfrans spreek. Maar het lukt! Vorige week hebben we een enorme leuke oefeninf gehad ivm concentratie. Als we voor de camera komen, moeten we zogezegd in onze luchbel kruipen en ons enkel en alleen concentreren op de camera & het verhaal. De oefening was als volgt: Het verhaal van Texas navertellen.
Een korte schets: In Texas is 2 weken geleden een vreselijke schietpartij geweest op de militaire basis. Daarbij zijn 13 doden en 31 gewonden gevallen. De schutter was van een psychiater die daar op de medische afdeling werkte. Hij was ook practiserend moslim en er werd gespeculeerd dat het om een terreurdaad ging. Maar dat was niet het geval. Aan de basis zouden pesterijen van collegas liggen. Maar de rest van het verhaal kunnen jullie wellicht wel.
Ik op dat moment dus niet! Door al het bezoek en de drukte had ik die week toevallig het nieuws niet gevolgd, maar goed, geen excuses! We kregen het artikel voor onze neus en moesten de essentie eruithalen. In het frans... Daarna moesten we allemaal naar beneden, met de gsm van de professor en 1 camera. Het was de bedoeling om een live-situatie na te bootsen waarbij allerlei storingen aan bod komen. De professor was zogezegd de nieuwslezer en hij belde ons. Wij moesten het verhaal aan de camera vertellen en de vragen beantwoorden van de 'nieuwslezer'. Dit alles moeste gebeuren op exact 2 minuten. Op de achtergrond zat iemand met een chronometer die de aftelling deed. (1min-30sec-10sec....)
Dat was niet alles. Terwijl iedereen één voor één voor de camera zijn verhaal deed, moest de rest van de groep zoveel mogelijk lawaai maken. Ze moesten alles doen om de 'journalist' te doen lachen, uit zijn concentratie te brengen,.... De enige regels waren: niet tussen de camera & de journalist komen, en de journalist niet aanraken. Ik kan jullie verzekeren dat het enorm grappige taferelen opwekte! Ik mag met trots vertellen dat ik niet in de lach geschoten ben en bijna helemaal niets gemerkt heb van alle commotie rond mijzelf! Het enige minpunt was: ik wist niet genoeg details te vertellen over het hele gebeuren zelf.
Ondetussen worstel ik mij door alle andere taakjes heen om mij toch een beetje te kunnen amuseren in het weekend. Zo ben ik vrijdag voor de allereerste keer uitgegaan in Québec! We zijn naar een 'soirée masqué' geweest, in een soort discotheek/dancing. Het eigenlijk gewoon een feest in een kleine dancing, vergelijkbaar met de decadance of andere cafédingen in de Overpoort. De avond begon vrij vroeg, aangezien alles hier sluit om 3u! Het was leuk, maar niet meer dan dat. Blij dat ik geweest ben, maar geen spijt toen ik naar huis ging. Misschien lag het aan de personen of de sfeer, ik weet het niet. Wat me opviel was dat de meeste meisjes gekleed waren alsof ze naar het strand gingen en dat de jongens er ook maar stoer bijliepen. Het was alsof ze allen maar één missie hadden voor de avond: iemand vinden... Het verschil met NY was dat de jongens minder direct zijn... Wat ook super is hier in het Noord-Amerikaanse, is het rookverbod op alle openbare plaatsen! Dat mogen ze echt dringend invoeren in België. Zo moeten we tenminste niet telkens stinkend naar de rook thuiskomen, om 's anderendaags ziek te zijn van al die ingeademde rook. Dus uitgaan zit er hier voor mij toch niet echt in. Misschien dat het elders anders is, wie weet :).
Voor de rest wordt het een drukke week, veel taakjes maken, monteren, werken, lezen,.... binnen enkele weken zijn het examens. Daarna heb ik nog een weekje vakantie en dan kom ik naar huis lieverds! Maar daar denk ik nog niet al te snel aan. Niet te veel toch... Volgend weekend ga ik wellicht nog eens mijn tante gaan bezoeken. Aangezien daar geen hol te beleven is kan ik mijn huiswerk ook meepakken. Daar heb ik tenminste niets van afleiding.
Ohja, en terwijl de partytenten langzaamaan uit de grond rijzen, terwijl de bevolking zich gereedmaakt voor de ijskoude winter, is er nog steeds geen sneeuwvlokje te bespeuren! De partytenten dienen hier als garage tegen de sneeuw... Blijkbaar vinden die Québecoisen het leuker om jaar in jaar uit een party tent op te zetten om daarna weer op te bergen, dan een garage zetten. Het is wel een grappig uitzicht. Als ik zin heb trek ik nog wel eens een foto. De sneeuw dus... Aan mij hadden ze beloofd dat we begin november zouden kunnen skiën (wat ik nog nooit gedaan heb), wat ik daarna beloofd had aan mijn bezoekers.Nog steeds niet dus... Ik heb horen waaien dat zoiets in jaren niet meer gebeurd is... "Leve de opwarming van de aarde!!" Maar who cares hier?? Niemand! Aangezien ze deze winter genoeg sneeuw zullen zien willen ze gerust een maandje langer wachten... schandalig!
Daarnaast is er nog altijd die griepepidemie. Die zou al over zijn hoogtepunt heen zou moeten zijn, maar de bevolking denkt er precies anders over! Ik weet niet hoe dat in België eraan toe gaat, maar soms zie ik hier mensen met maskers rondlopen. Overal duiken 'vaccincentra' op, waar men op elkaar gepropt in de rij moet gaan staan, om zich in te schrijven, om een spuitje te kunnen krijgen. Het ergste van al is! Die mensen doet dat dus hé! Het is dan nog eens de beste manier om griep op te lopen. Allemaal gaan ze als kippen in een ruimte kruipen om hun bacteriën uit te wisselen... Niet beseffende dat ze van de vaccin misschien even ziek kunnen zijn als van de griep zelf! Dacht iedereen maar even nuchter na als ik.... Voor de rest heb ik niet zoveel meer te melden, dus laat ik jullie nu gerust!
Eindelijk nog eens nieuws vanuit het verre Canada, van diegenen die nog niet van mij gehoord hebben. Tzijn hectische weken geweest. Nu is alle rust hier teruggekeerd, al mis ik de drukte wel. Om te beginnen bij het begin, ben ik na mijn reis naar New York enorm ziek geweest. Door te weinig slaap en verlaagde weerstand had ik een griepje opgelopen. Of het de mexicaans was, weet ik niet. Alleen dat ik 3 dagen niets gegeten heb en geen dollar waard was. Ik keek ook enorm uit naar de komst van Maarten waardoor mijn nachtrust nog meer verstoord was! Zo was het dat die ene donderdag, 2 dagen voor Maartens komst, dat ik om 5u wakker werd en niet meer kon slapen. Ik ben dan maar opgestaan en ik heb de eerste sneeuw zien vallen. Beetje bij beetje werd het laagje alsmaar dikker en dikker! Ik moest die dag ook naar de les. Hier kan ik mij niet permitteren om thuis te blijven... Maar goed, om een lang verhaal kort te maken, tijd om uit te rusten was er niet en dat maakte alles alleen maar erger.
Op het einde van die dag lag er buiten ongeveer 20 cm sneeuw, en ik was zo blij en gelukkig om sneeuw te zien. Ik wilde zo graag een iglo bouwen, maar ik had gewoon geen krachten meer.. Maar goed, die sneeuw is helaas niet lang blijven liggen. De zaterdag zou Maartje dan normaalgezien toekomen hier in Québec, maar door weeromstandigheden is hij hier pas zondagavond toegekomen. Tot mijn grote ontgoocheling! Het was enorm vermoeiend, voor ons beide, om nog maar eens een dag langer elkaar te moeten missen, in die schaarse tijd dat we samen zouden zijn. We zouden ook normaalgezien zondachochtend vertrokken zijn richting New York, om de dingen te zien die ik niet heb kunnen doen met Mela, Meike & James. Daarna zouden we naar Niagara gaan, om de indrukwekkende watervallen te bezichtigen. Maar het lot stond niet aan onze zijde.
We hebben dus een autootje gehuurd, een Hyunday accent, heel schattig, lief en automatiek.
Maarten zijn valiezen zijn hier pas de dinsdagochtend toegekomen, waardoor we dus een dikke 3 dagen verloren zijn van de roadtrip die we gepland hadden. Ondanks alle tegenslagen, zijn we gewoon vertrokken richting NY. Daar zijn we 2 dagen gebleven, met een dagje enorm slecht weer (veel regen & veel wind & natte voeten) en een dagje héél mooi weer, wat het mogelijk maakte om rond te wandelen in Central Park, midden in het drukke Manhatten. Het was echt super. We hebben genoten van elke seconde die we bij elkaar mochten zijn. Samen hebben we het vrijheidsbeeld gezien. We hebben New York mogen bekijken vanop het Empire State Building (waar we geen seconde hebben moeten aanschuiven :) :) :) ) Op het drukke Times Square hebben we Batman en Hello Kitty ontmoet. Daar is er ook een enorme winkel vol gadgets van de m&m's snoepjes. Een gigantische winkel van 3 verdiepingen, waar de snoepjes in alle geuren en smaken uit grote buizen komen. Echt ongelooflijk tot wat de Amerikanen allemaal in staat zijn... Het zou echt een paradijs geweest zijn voor Santi, die zo verslaafd is aan de chocoladesnoepjes... We hebben ook mijn lievelingssmaak teruggevonden in de Ben & Jerry's ijsshop!!! CHOCOALTE THERAPY! De enige smaak die al jaren, om één of andere duistere reden, niet meer verkrijgbaar is in België... Dat deed deugd, tussen mijn hoestje door .. :) Nu kunnen we dus met heel veel trots zeggen dat we onze vijfde verjaardag samen in NY hebben gevierd, hihi.
De vrijdagochtend zijn we alweer vertrokken om mijn tante te gaan bezoeken in Joliette (Nabij Montréal). Toen we wilden vertrekken, kwamen we tot de constatatie dat de auto niet meer wilde starten... De batterij was volledig dood, omdat we het lichtje in de auto hadden aangelaten... Gelukkig heeft de eerste de beste persoon die ik aansprak ons geholpen. Een ruig type met kogelgaten in zijn carrosserie, maar het belangrijkste was dat hij startkabels had en helemaal bereid was om ons uit de nood te helpen. Goed en wel vertrokken dus uit NY. Meer richting noorden was het alweer wat minder... Ik had gehoopt dat het in Montréal zou sneeuwen, maar de weergoden hadden andere plannen met ons. Door de drukke périferie moesten we onze weg vinden naar mijn tante, die alweer een uurtje buiten Montréal woont. We zijn daar eindelijk toegekomen rond 19u, waar we helemaal vermoeid onze benen onder tafel mochten schuiven. Mijn tante was enorrrrm lief voor ons, en deed er alles aan om ons op ons gemak te stellen. Het was echt super hoe gastvrij ze waren tegenover Maarten!
De dag erop was het alweer zaterdag en mochten we ons haasten richting luchthaven van Québec om de anderen op te pikken (Lieselot, Kevin en Karel). Het was echt een leuk weerzien! We zijn die avond nog eentje gaan drinken in het oude Québec, het was ook Halloween dus iedereen zag er nog eens een stuk beter uit... Aangezien iedereen in slaap viel van de zware reis, zijn we dan maar richting huis gegaan om uit te rusten. De allereerste avond dat mijn vrienden er waren, hebben ze mogen meegenieten van de geluiden die soms van boven komen... Aangezien Karel net onder de slaapkamer van de huisbazin slaapt, heeft hij dat nog verschillende keren mogen meemaken... Als dat geen leuke manier is om wakker te worden !!
De week dat de vriendjes er waren, hebben we niet stilgezeten. We zijn naar de watervallen van Montmorency geweest, een halfuurtje buiten Québec, om ons toch maar te troosten dat we Niagara hebben moeten missen. Ik heb de gastjes een berg laten beklimmen terwijl ik mijn examen Spaans gaan maken was (welke heel goed gelukt is). We hebben een grote Walmart bezocht en zijn ook eens gaan schaatsen op een schaatsbaan, midden in een winkelcentrum, waar een lunapark was met alles erop en eraan. En als kers op de taart liep er door dat winkelcentrum een roetsjbaan die we ook nog eens uitgetest hebben. Animatie alom dus :)
Donderdag zijn we vertrokken naar Montréal. Het was echt een groot verschil met het rustige, charmante Québec. We waren nog maar toegekomen en er waren al 3 mensen geld komen schooien bij ons... Ook zijn de meesten daar tweetalig (Engels en Frans) wat het gemakkelijker maakte voor de toeristen. De hostel in Montréal was ook ok. De buurt zag er levendig uit en er waren veel winkels en cafétjes. Wat minder het geval was in het centrum, waar we naartoe gestuurd werden... Goed uitgeslapen in het hotel, zijn we naar de Mont Royal gegaan. Een berg, midden in de stad, vanwaar we konden genieten van het mooie landschap van het stadscentrum. In de verte zagen we ook het indrukwekkende olympisch stadium dat lijkt op een UFO die opgetrokken wordt. Daarna hebben we een fikse wandeling gedaan door het oude Montréal, waar Kevin een plotse interesse gekweekt heeft voor kapellen en kathedralen. 's Avonds wilden we het befaamde underground city bezoeken. Dat zijn tunnels die door heel het nieuwe gedeelte van Montréal getrokken werden, zodat de mensen niet naar boven moesten in de winter. Wanneer het -35° is en er 2 à 3 meter sneeuw voor de deur ligt. Het is eigenlijk een netwerk van tunnels en winkelcentra. Alles was zeer modern en proper afgewerkt. Soms weinig indrukwekkend, maar de moeite waard om eens door de wandelen. Het heeft ons alleszins mooie foto's opgeleverd. De winkelcentra hebben we eindelijk gevonden, toen alle winkels begonnen te sluiten. Helaas...
Mooie liedjes duren helaas niet lang, het was tijd om terug te keren richting Québec om de valiezen de pakken. Na een rit van 250km met eindeloze discussies, zijn we veilig en wel in Québec geraakt. Met dank aan onze goede chauffeur Maarten! Nog een laatste nacht genieten van het samenzijn en het was tijd voor afscheid. We hebben nog een lekker uitgebreid ontbijt gekregen van spek, eieren, ontbijtgranen en niet te vergeten: croissants. Met dank aan Karel! Daarna een grote kuis gekregen, van onze lieve Lieselot en Kevin (wat eigenlijk echt niet hoefde!!). En dan was het tijd om afscheid te nemen, van elkaar, van het schattig autootje, dat we volgepropt hebben met valiezen... Een laatste foto, een laatste kus en knuffel en ik mocht teruggaan naar mijn rustige leventje hier, terwijl de rest een hele lange reis voor de boeg had.
Het was echt een ongevergetelijke ervaring, ik ben enorm dankbaar dat ze naar hier gekomen zijn en dat we een korte, maar prachtige tijd beleefd hebben samen!
Niet lang na het vertrek kreeg ik al telefoon van mijn lokale vrienden om iets te doen. Uiteindelijk zijn er enkele meisjes naar hier gekomen om samen te dineren en een partijtje jungle speed te spelen. Het was heel gezellig en ik had het wel nodig om even mijn gedachten te verzetten. Ook was het zo dat de huisbazin een feestje had georganiseerd hierboven, waardoor er heel veel lawaai zou zijn. Zo lief als ze maar zijn kan, heeft ze mij zelfs tot twee keer toe uitgenodigd om hen te vergezellen! Ik besef echt wel dat ik het getroffen heb met mijn logement. Ik betaal relatief minder dan de meesten. De huisbazin is ongelooflijk vriendelijk. Heeft mij geen extra kosten aangerekend voor het verblijf van 4 extra personen. Ze heeft ze zelfs voorgesteld dat ik haar auto mag gebruiken om boodschappen of dringende zaken te doen! Beter kan ik het echt niet treffen!! Tot deze ochtend natuurlijk, toen ik wakker werd en mocht aanhoren hoe het feestje zich in de maag gewerkt had van de vriend van de huisbazin.... Maar goed, ik kan niet klagen. Het is hier nog altijd heel goed.
Voor ik het weet ben ik terug thuis... binnen 6.5 weken al! Stilletjesaan begin ik ernaar uit te kijken. Maar eerst wil ik nog iglo bouwen en daarna een sneeuwstormpje meepikken!
Hey allemaal! Lichtjes aan't bekomen van mijn zwaar maar superweekend in New York wil ik graag mijn ervaringen tot in de details met jullie delen. Donderdagmiddag ben ik vertrokken richting Montréal om daar mijn bus naar NY te pakken. Het zou een zware rit worden, dat wist ik op voorhand. Normaal moest ik een uur voor vertrektijd in de busterminal zijn maar ik was er een beetje te vroeg. Na heel lang wachten kwam er eindelijk schot in de zaak. De bus moest normaalgezien vertrekken om 21u. Rond 20.30u zag ik een securitypeet komen die de mensen hun bagage begon te checken. Midden in de gang, waar iedereen op kon kijken, moesten we onze handbagage opendoen om te tonen dat we geen gevaarlijke spullen meehadden zoals deo, een nagelknipperpincet en toestanden.... Uiteindelijk mochten we 'boarden' op de bus en gelukkig was er niet veel volk en had ik een tweezit voor mij alleen. Alvast een stuk comfortabelerdan mijn vliegtuigreis hierheen.... De bus liep uiteindelijk wat vertraging op en rond 21.30u waren we eindelijk goed vertrokken. Na een goed uur rijden kwamen we al toe aan de grens. Eerst moesten we allemaal uitstappen om onze passpoorten te tonen. Daarnaast mocht ik ook mijn vingerafdrukken geven en als dat nog niet genoeg was namen ze nog een mooie foto van mij, zonder bril! :) Uiteindelijk kreeg ik een mooie stempel en moest ik 6$ "entree" betalen.
Na een uur wachten konden we opnieuw onze reis verderzetten. Boven de snelweg hingen de grote letters: "UNITED STATES OF AMERICA", alsof we Disneyland zouden binnenrijden...
De helse, acht uur durende, airgeconditioneerde rit einde om 5am in NY. Daar stonden drie heel lieve mensen mij op te wachten. Amai wat een deugd om hen te zien! Het was een hele andere wereld waar ik plots in terechtkwam. Ver weg van het harmonische charmante Québec, waar ik ook nog eens een taalswitch moest maken. In de jeugdhostel werd ik ook goed ontvangen. Ik heb echt alleen maar goede commentaren over de herberg, het was proper, niet duur, héél klantvriendelijk, behalve de ene zuurpruim wiens naam ik niet zal vernoemen.
Een goede nachtrust heeft mij geleid naar mijn eerste maaltijd in the USA: Hambuger at Jimbo's :). Daarna zit we downtown getrokken om NY een beetje te verkennen. Het leek helemaal niet alsof het twee maanden geleden was dat we elkaar gezien hadden. Time Square heeft een enorme indruk op mij nagelaten, op al die reclameborden geraak je met moeite uitgekeken! Het ergst van al is, dat heel veel van die verdiepingen leegstaan, omdat de eigenaars al miljoenen verdienen aan de reclamepanelen alleen al, en dat terwijl dagelijks de daklozen hun weg naar de subway vinden om 's nachts dan toch niet dood te vriezen... Toch vind ik New York een heel indrukwekkende mooie stad, maar soms is de charme toch wel zoek (zoals we die in Gent wel vinden).
De drie volle dagen dat ik er was hebben we eigenlijk enorm veel gewandeld en gezien. Chinatown was heel interessant, vooral de tamme eekhoorn die we daar tegengekomen zijn. Het is ongelooflijk hoe de mensen zich daar aan je vastklampen voor fake handtassen of zonnebrillen van grote merken te verkopen. Maar ergens voelde ik er mij een heel klein beetje thuis. We hebben daar ook heel lekker gegeten, maar werden helaas bijna letterlijk naar buiten geveegd zodat andere mensen aan onze tafel konden zitten. Mijn cola was nog niet op, of die meneer rukte mijn blikje uit mijn handen... en dan verwachten ze nog eens dat we heel veel fooi geven !!!??? Dat is wel een heel groot verschil tussen de Amerikanen en de Canadezen/Québecois.. Héél weinig mensen die enige motivatie voor hun job vonden, een hello/goodbye of thankyou was meestal teveel gevraagd. Een glimlach was met moeite 5 cent waard en dan nog hebben ze het lef om te vermelden dat we hen fooi 'moeten' geven... niets van! Fooi moet je verdienen, dat hebben ze mij toch altijd geleerd... Maar goed, ondanks de arrogante mentaliteit heb ik enorm genoten van mijn break from Canada. Eventjes bij mijn vrienden, eventjes weer mezelf zijn, en mij kunnen uitdrukken op mijn eigen speciale manier zonder dat men mij raar bekijkt.. (meestal toch..)
Wat mij vooral bijgebleven is, is een heel grappig verhaal van op de subway. Plots stapte iemand op die zich waande als de opvolger van Jezus. Hij begon daar allerlei beweringen uit te schreeuwen over meisjes die engelen zouden zijn/worden en dat we in de mis zaten op de metro en dat hij ons iets zou bijbrengen enzoverder. Het was eigenlijk enorm lachwekkend. Ongelooflijk dat er hier zulke mensen rondlopen, die geloven in wat ze verkondigen, al is het de grootste onzin ooit. Maar blijkbaar is dat hier ook alledaagse kost. Ik zie dat toch niet rap gebeuren op een lijnbus richting Gent... :)
Zaterdagavond heeft de jeugdherberg een avondje georganiseerd, waar we voor 25$ een rit in een limousine konden doen, met bubbles, richting een club ergens in NY. De limoride zelf was super, en ja hoor, Kiwi heeft gedronken!!! Een miniglaasje maar, zonder dat iemand achteraf mijn haar moest vasthouden :). Wij drietjes zaten in de limo met een Australiër, een Hollander, en twee medewerkers van de hostel. Het is echt super hoe familiair die mensen met elkaar en met ons omgingen. Dat creëert een leuke werksfeer voor iedereen, en het zet zich voor op de gasten die daar verblijven. Na 4 flessen champagne zijn we toegekomen aan de club, waar wij, in tegenstelling tot de anderen, helemaal niet in de superlange/koude rij moesten gaan staan. :) De club zelf was ok, het was vergelijkbaar met de versuz/fuse/... vond ik toch persoonlijk.. maar de gefrustreerde mannen die er rondlopen... ongelooflijk!!! We hebben elk zeker 40 mannen van ons moeten afschudden ofzo. En ik die dacht dat de Charlatan erg was! Daar waren zeker 3 jonges voor 1 meisje, en ze hielden zich niet in... Om de zoveel seconden voelde je iemand je vastpakken.. dat was echt verschrikkelijk! Ne mens wil zich dan gewoon eens amuseren! Toch was het wel leuk, de ambiance zat er alleszins goed in! We konden eigenlijk zelf niet goed geloven dat we in een club in NEW YORK, in AMERIKA stonden te feesten! Het leek gewoon alsof we elk moment iemand konden tegenkomen die we kenden.... Rond 4u begon het feestje dood te gaan en zijn we maar richting hostel gegaan met de taxi. De omstandigheden hoef ik wellicht niet uit te leggen :). Maar ik was nuchter!
De volgende dag was dan alweer mijn laatste dag. Ongelooflijk hoe snel de tijd gegaan was. Maar ik heb er elke minuut van genoten. Het is niet vanzelfsprekend dat je met je beste vrienden aan de andere kant van de wereld bent natuurlijk! Om 23u moest ik alweer mijn bus nemen richting Montréal. Deze keer zat de bus overvol, en het was een allesbehalve comfortabele rit. Daarnaast was het nog eens veel te warm ook, terwijl het buiten steeds kouder werd, hoe meer we richting noorden kwamen. Om 7u 's morgens ben ik dan toegekomen in Montréal en had ik gelukkig meteen mijn rit naar Québec, kheb heel die rit geslapen, met een stijve nek als gevolg...
Nu is het even bekomen van mijn superbewogen weekend, gevuld met veel fastfood en lange wandelingen, maar vooral en heel belangrijk, omringd door heel goede vrienden! Ik kijk enorm uit naar de komst van mijn liefje binnen minder dan 5 nachten! Toevallig heb ik dan ook een weekje 'vakantie'. We zullen dus samen een roadtrip doen in Canada, om tegelijkertijd onze !!vijfde!! verjaardag te vieren!!! Als ik niet de gelukkigste op deze aardbol ben, dan weet ik het ook niet!
Voor mensen die geen facebook hebben kunnen mijn foto's hier normaalgezien bekijken:
http://www.facebook.com/album.php?aid=116374&id=731841841&l=83946769e7 (NEW YORK)
Het zijn drukke tijden momenteel. Kheb veel te doen voor school en wil graag alles gedaan krijgen voor ik naar NY vertrek. Daarna ligt nog een hoopje werk te wachten dat ik moet gedaan krijgen alvorens ik Belgisch bezoek krijg :)
Maar ik probeer toch overal het beste uit te halen! Zondag was het mooi weer en ben ik met een Waals meisje vertrokken naar een gebergte/bos... Daar zijn ook skipistes die gedurende heel de winter open zijn (vanaf begin november). We konden daar enkele wandelroutes doen naar boven en terug. Om te ontspannen, van de natuur en het uitzicht te genieten. We zijn dus beginnen wandelen, 3km bergop in het bos. Het was super! Het was ook heel zonnig (maar koud) en er waren veel gezinnen die zich er ook aan waagden. Het was echt schattig om die kinderen zich zo te zien uitsloven om boven te geraken, want zelfs ik was bijna constant buiten adem (met mijn superconditie...) Het moet dan echt wel lastig geweest zijn voor de kleintjes. Eens boven geraakt schrokken we ons een ongeluk! Boven lag er een minilaagje sneeuw!! De eerste sneeuw van 't seizoen had zich laten zien :) De rest was weggesmolten door het zout dat ze rondgestrooid hadden :(.
Boven konden we een beetje bekomen en opwarmen van de zware tocht. Het was daar dan ook ijskoud, net boven het vriespunt vermoed ik. Er was heel veel volk en iedereen was precies heel goed uitgerust, met de juiste kledij en wandelstokken en toestanden... Behalve wij dus... Om terug naar beneden te gaan dachten we te kiezen voor de makkelijkste route, recht naar beneden, door een grasveld dat in de winter een skipiste voorstelt. Niet dus.... Het was een helse tocht naar beneden, super supersteil! We moesten opletten dat we niet uitgleden en naar beneden donderden... Maar ergens maakte het ons wel heel dapper :) en het uitzicht was super! De volgende dag heb ik het mogen voelen in heel mijn lichaam... Trappen op en afgaan zit er voor mij voorlopig toch niet in ze :)
Vandaag heb ik weer een productieve dag gehad :). Na een vergadering voor een groepswerkje ben ik bij VOX geweest, een relatief kleine televisiemaatschappij. Daar moesten we een opname bijwonen van een programma, dat vergelijkbaar is met Terzake. Het is een programma waar gasten uitgenodigd worden om over een actueel thema te praten. Nu is het zo dat het hier binnenkort gemeentelijke verkiezingen zijn. De Québecoises krijgen de kans om eventueel een nieuwe burgemeester te verkiezen. De gasten in het programma (Mise à Jour) waren dus drie mannen die zich kandidaat gesteld hadden als burgemeester van Québec. Zij kwamen praten over hun campagne (als ze er al één hadden...). De opnames zelf vond ik heel interessant, de manier waarop alles in elkaar zit enzo, het was wel eens leuk om dat mee te maken. Het was eigenlijk niet zoveel verschillend van wat ik bij de vrt eens heb mogen zien.
De kandidaten, dat was iets helemaal anders. Ik zag de presentator af en toe gezichten trekken. Achteraf gaf hij ook enkele sarcastische opmerkingen. Ik snapte niet goed wat er allemaal gebeurde, die mannen kwamen op tv, ze deden zich voor alsof ze belangrijke personen waren, deden alsof ze iets te vertellen hadden, maar achter hun rug kijken ze op hen neer? Naast het feit dat ze eruitzagen als slonzen. De eerste ongewassen, met een afgewassen geelblauwe polo. De tweede kwam rechtstreeks uit de woesten, met zijn krullende snor en een cowboyhoed. En de laatste, die zag er deftig uit, maar hij leek mij ook maar een snobje die zicht schuilt achter wat mama en papa al voor hem bereikt hadden.
Na mijn bedenkingen vroeg ik dan maar aan de 'crew' wat hier eigenlijk aan de hand was, waarom kwamen die kandidaten niet geloofwaardig over, en is dit wel "for real"???? Die mensen moesten lachen, ze verstonden zich zelf niet aan het amateurisme van die mensen... en het ergste van al deze marginaliteit is, dat die mensen werkelijk kans maken om burgemeester te worden, van een stad als Québec, als de bevolking achterlijk genoeg is om voor hen te stemmen. Maar goed, genoeg geoordeeld, hopelijk hebben die mensen uiteindelijk meer te bieden van wat ze laten uitschijnen!
Dit was het zo'n beetje voor vandaag. Nu ga ik wat huiswerk maken en mij voorbereiden op mijn vertrek naar NY donderdagavond!! Al wou ik dat ik daar nu al was!
lang geleden, sorry, hier is dan ook niets speciaals meer gebeurd. Vorig weekend in Montréal gezeten, maar vooral bij familie en kheb mij grotendeels verveeld... helaas, aangezien daar toch één en ander te zien is, mss zat ik gwn bij de verkeerde personen...
Binnenkort zullen we een auto huren en zelf nr Montréal rijden en eens doorrijden naar Ottawa ;) Hier is't nog steeds super, ik geniet met volle teugen van de korte tijd die ik hier mag spenderen. Het weer is hier ook enorm aan't veranderen. 'T is hier echt Belgisch weer momenteel: regen, regen en nog eens regen. Het valt hier steeds met bakken uit de lucht! Echt superkoud is het hier nog niet. Twee weken geleden heb ik een vriesnacht geweten, volgende week liggen er al enkele minimumtemperaturen onder nul. Spannend hé :) Ben alvast benieuwd naar de eerste sneeuw! Helaas zal ik de sneeuwstormen hier niet meer kunnen meemaken omdat ik dan terug naar huis moet....
De bomen zijn hier ondertussen ook heeel mooi, ik probeer vannamiddag eens naar een park te gaan om foto's te trekken, volgende week zullen er waarschijnlijk geen blaren meer aan de bomen hangen, zo rap dat hier gaat!
Genoeg over het weer! Ondertussen ben ik mij enorm aant voorbereiden op mijn trip naar New York, kheb de knoop moeten doorhakken, tzal een zware busrit worden. In Montréal vertrek ik donderdagnacht voor een tien uur durende rit richting NY, aangezien het 's nachts is denk ik dat de bus er minder lang over zal doen. Dat wordt een spannende ervaring! Ik kijk er echt massas naar uit, al van voor ik vertrokken ben nr Canada :)
Eerst moet ik daarvoor al mijn schoolwerk gedaan krijgen pffffffff het is echt veel harder werken dan in België!! Maar sommige dingen zijn leuk en bevorderend voor het leerproces.
Daarnaast bereid ik mij erg voor op de komst van mijn liefste, en daarna op die van de andere drie :) Helaas valt dat net samen tijdens de partiële examenweek, gelukkig zijnt er maar twee en heb ik tijd genoeg om mij daarop voor te bereiden, als ik daar werk van maak tenminste :) tijd om dat uitstelgedrag voor eens en voor altijd achterwege te laten he.
Zoals ik al zei, écht niets interessants te vertellen, dusss
Vorig weekend ben ik niet naar Lac St Jean gegaan zoals eerder vermeld omdat er problemen waren met de visakaarten enz In de plaats ben ik gaan eten bij een Belgisch (Waals) meisje dat hier samenwoont met 5 anderen. Daarbij zaten ook twee meisjes van Québecoise afkomst. Ik vermeld dit omdat het tijdens tgesprek even ging over de onafhankelijkheidsstrijd. Het ene meisje sprak over Canada, haar vaderland terwijl het andere meisje haar meteen tegensprak en zei dat ze van QUEBEC zijn. Toen ik vermeldde dat ook ook Vlaming was en niet Belg, kreeg ik op mijn donder van het Waalse meisje, ze willen wel degelijk blijven teren op ons geld waar we voor werken die Walen toch
Het is me dus opgevallen, telkens ik praat met mensen van hier, dat ze enorm gesteld zijn op de onafhankelijkheid van Québec, nog meer dan Bart de Wever op de onafhankelijkheid van Vlaanderen gesteld is. Anywho het is duidelijk independence een wereldwijd fenomeen is. Ook Spanjaarden die van Catalonië komen worden niet graag als Spanjaarden bestempeld. Ik weet het, voor sommigen is dit oud nieuws en andere begrijpen niets van wat ik hier wil zeggen, maar kwou het gewoon vermelden :)
Vorige week is ook weer voorbij gevlogen. Dinsdag ben ik bij Radio Canada geweest om een redactievergadering bij te wonen . (Radio Canada is zowel een radio als nieuwszender op televisie, vergelijkbaar met de VRT van België met kwaliteitsnieuws en programmas) Het was allemaal zo echt, zo interessant en tegelijk zo onverstaanbaar We moesten dat doen voor het vak La direct à la télé. Daarna moesten we opnieuw zelf een nieuwsitem maken. Daarvoor hebben we een conferentie bijgewoond van James Kunstler. Een echte Amerikaan die speeches doet rond het einde van de petroleumbeschaving. Iemand vergelijkbaar met Al Gore, die zich heel bewust is van het milieuproblematiek en de opwarming van de aarde. Het was enorm interessant maar tegelijkertijd enorm slechtkomen over de manier waarop hij sprak over de té veel consumerende Amerikanen. Hij sprak over ook Europa als voorbeeld en vooral over Holland om specifiek te zijn. (dat wij het beter doen dan de Amerikanen)
Hij vermeldde dat alternatieve energie onze wereld niet zou redden en dat hij zich geen landschap met windmolens kon voorstellen Hij sprak alleen maar heel pessimistisch over de toekomst. Ik werd daar nu eens zo kwaad van! Wat als die Amerikanen nu eens de helft minder zouden eten, dat zou toch al veel oplossen ipv te ratelen over de negatieve toekomst, zouden ze beter een stapje vooruit zetten en elk iets bewuster omgaan met hun omgeving Maar goed, ik alleen zal ook de wereld niet kunnen verbeteren. De dag van vandaag kunnen we alleen maar klagen en zagen over hoe het niet mag zijn
Om even terug te gaan naar de onbezorgde realiteit van mijn leven hier Het is hier nog steeds ZALIG! Het weer is wel wat minder, het regent veel, het is hier winderig maar als de zon schijnt is het hier prachtig. Alle bomen veranderen van kleur en het ruikt hier al écht naar herfst! Cest vraiment lété Indien met bossen waarvan de bladeren van de bomen geel ,oranje en rood kleuren! Prachtig om te mogen meemaken!
Dus heb ik dit weekend een excursie gedaan. We waren met een bende van tien, allemaal buitenlandse studenten, waaronder drie Belgen, vier Fransen en drie Spanjaarden. (acht meisjes, ik en één jongen)
Europa was vertegenwoordigd! We hebben twee luxueuze autos gehuurd en zijn in de bossen getrokken. Zaterdagmiddag zijn we na een héél mooie en lange rit van toegekomen in het stadje Tadoussac. Het was ongeveer vier uur rijden van Québec. In Tadoussac, een stadje gelegen aan de monding van la fleuve Saint Laurent, konden we genieten van het mooie landschap en de aanwezigheid van enkele walvissen. Het is wel zo dat de meesten nu al vertrokken zijn, maar er blijven er nog enkele over. Normaal konden we ook een boottocht doen meer zeewaarts, maar die was iets duurder (70 dollar). Door het einde van het seizoen waren er ook niet veel boten meer die uitvoeren. Met een klein groepje van zeven hebben we besloten om een dertigtal km verderop vanuit de kust te zoeken naar walvissen. Terwijl drie meisjes daar bleven om een boottocht te doen.
Wij hebben het geluk gehad om verschillende walivssen te spotten af en toe stak ook een zeehond zijn kop boven water. t was echt super om te zien, en wat een enthousiasme telkens er één opdook! Een moment om nooit te vergeten! Helaas heb ik geen fotos om het te bewijzen omdat ik telkens te laat was Na genoeg walvissen gezien te hebben, zijn we teruggekeerd naar Tadoussac om de drie Fransen op te pikken die wel de boottocht gingen doen. Daar opnieuw toegekomen bleek dat er geen boottochten meer waren in de namiddag Zij hadden dus geen enkele walvis gezien. Ze konden niet meer gefrustreerd zijn toen ze hoorden dat wij er wél gezien hadden. Hihi :)
Daarna zijn we getrokken richting jeugdherberg in Péribonka, nabij Lac St. Jean. Lac St. Jean is eigenlijk een enorm groot meer, helemaal niet vergelijkbaar met de Blaarmeersen. Het dateert vanuit de laatste ijstijd. Gletsjers zijn beginnen smelten en tussen de bergen heeft zich dat enorme meer gevormd. Van de ene kant kon je de overkant gewoonweg niet zien! Ik denk dat het hele gebied bijna zo groot was als Vlaanderen. Écht prachtig! Het was een rit van een dikke drie uur. De jeugdherberg was gelegen aan een schattig plaatsje aan een klein meertje met alles erop en eraan. Kmoet wel toegeven dat ik mij lichtjes geërgerd heb aan de kinderlijke (arrogante) mentaliteit van de Franse meisjes, er was zelfs een meisje dat mijn naam niet kon uitspreken en mij dus maar Canadari noemde het is niet omdat ik in Canada zit dat het plots ook mijn naam is hé maar dat is terzijde. Om een héél lang verhaal kort te maken zijn we na een korte nacht gesplitst in twee groepen van vijf. De ene groep ging een fietstocht doen, de andere ging naar de zoo. Ik heb natuurlijk gekozen voor de zoo, het heeft die dag heel de tijd geregend dus de zoo was echt een betere optie. Het was daar echt super. Je kon er een treinrit doen door een natuurreservaat waar wilde dieren leefden in vrijheid. Wij waren diegenen die in de kooi zaten. Zo heb ik zwarte beren gezien, herten, wapitis, wolven, wasberen, .. allemaal beesten die je in België niet rap tegenkomt (ma best). Kheb er enorm van genoten ondanks het feit dat ik mij helaas moest ergeren aan sommigen. Het was spijtig met die Spanjaarden dat die constant Spaans praatten en weinig moeite deden om zich verstaanbaar te maken in het Frans. Daarom ben ik écht blij dat ik hier nog geen Vlamingen ben tegengekomen! We zijn hier tenslotte om Frans te spreken hé!
Na het intense genot van de mooie natuur met daarbij ook intense ergernissen aan de reisgenoten, ben ik veilig terug in mijn keldertje geraakt. Dit weekend was echt super, maar kheb mijn vrienden en mijn liefje toch enorm gemist. Dit alles had ik veel liever meegemaakt in een sfeer van aangename mensen die op zijn minst ook positieve dingen uit het negatieve kunnen halen. Zoals het cliché zegt, soms moet je héééél ver weg van thuis gaan om te kunnen beseffen wat je eigenlijk hebt. Ook al kan het soms botsen tussen sommigen. Diep vanbinnen weten we de goedheid van anderen wel de apprecieren. Maar kzal niet te emotioneel worden zeker :)
Bij deze heb ik een minigebied van Québec kunnen ontdekken, en no way dat ik hier alles zal zien wat ik wil zien . Canada is véél te groot daarvoor, maar we proberen er toch het beste uit te halen! Volgend weekend ga ik naar Montreal om nog eens bij mijn tante te zijn, nu het mogelijk is. Ik ga via AmigoExpress. Dat is een organisatie, zoals enkele andere hier, die een soort van carpooling regelt. Het is echt een superuitvinding! Je hebt dus bestuurders die via de website laten weten dat ze bijvoorbeeld op een bepaalde dag, tijdstip en plaats vertrekken van de ene (groot)stad naar de andere. Daarbij vermelden ze hoeveel plaatsen ze hebben. De prijs varieert tussen 10 en 15 dollar. Je moet gewoon je plaatsje reserveren en je bent vertrokken! Het is heel veilig want de bestuurders hebben een profiel en het wordt echt gecontroleerd. Je kan achteraf ook feedback geven. (een beetje gelijk Ebay) Op die manier leer je gemakkelijk veel mensen kennen, kan je ervaringen uitwisselen en doe je het milieu een beetje goed. Daarnaast is het een veel goedkopere manier van reizen. Toen ik laatst naar Montreal geweest was heb ik twee keer 45 dollar betaald om met de bus te gaan. De rekening is hier dus rap gemaakt
Met deze gedachte laat ik jullie nu gerust. Reacties of vragen zijn altijd welkom!
zwaar & redelijk leuk weekend gehad. Later meer. Kwou gwn een teaserke posten :) Het is hier demax, maar kheb toch al een ietsiepietsie klein beetje heimwee gehad...
Hier even om te vermelden dat alles nog goed gaat J
Merci alvast voor de korte reacties van verschillende mensen, méér van dat! Graag!! J
De week is weer voorbij gevlogen! Kan ni geloven dak hier al bijna 4 weken zit! De lessen zijn nog steeds vrij lastig, maar gelukkig is er hulp van velen en hebben de professoren begrip voor mijn situatie.
Vandaag ben ik zoals eerder vermeld, appels gaan plukken. Die pluk vond plaats op Lîle DOrléans, een eiland op de rivier Saint Laurant hier. Dat was eigenlijk een grote grote boomgaard met verschillende soorten appels. Met 6 van die typische gele schoolbussen zijn we met honderden?! studenten tot daar gereden. Daar kregen we elk een zakje en we mochten 2kg naar keuze plukken. Er was ook ruimte om verschillende alcoholische dranken te degusteren, gemaakt van de plaatselijke appels en druiven. Helaas was dat voor mij dan niet het geval. Het was wel gezellig tussen de boomgaarden en je had ook een prachtig uitzicht over het water en het bergachtige landschap van Québec.
Morgen (zaterdag) gaan we een auto huren met zn vijven en rijden we naar Lac de Saint Jean om van de natuur te gaan genieten. Ktwijfelde eerst om te gaan omdat ik nog zoveel in te halen heb voor verschillende vakken, maar uiteindelijk ben ik maar één keer in Canada en tzal me al deugd doen om onder fransen te zijn. J We blijven daar overnachten en keren zondagavond weer. Benieuwd welke verhalen dat weer zal opleveren.
Mijn laptop is ondertussen opgestuurd nr het Acer repair center, maar ik zal jullie niet vervelen met details over hoe die toch verlopen is J
Voor de rest gaat het hier goed, stillekesaan begin ik echt van Canada te houden. Wie weet zie ik er binnenkort tegenop om weer te keren J
Binnen een kleine maand neem ik dan ook alweer afscheid van Melanie en Meike en James, al kijk ik héél erg uit naar die trip! Maar tijd om te treuren is er niet. De dagen worden korter en kouder, en de komst van mn liefste komt dan ook alweer dichterbij J
Het is echt ongelooflijk hoe het weer hier van de ene dag op de andere veranderd is. Vorig weekend liepen we nog rond in tshirt en rokjes, terwijl iedereen nu zit te rillen in zijn dikke trui!!! En wind dat er hier is, echt ni normaal! Kmoe mij blijkbaar ook oorverwarmers kopen, asap, anders zouden mijn oorlellen weleens kunnen bevriezen (heb ik horen zeggen) De harde harde winter moet ik hier gelukkig/helaas niet meemaken..
Voor ik het weet ben ik opnieuw omringd door mijn geliefden en mijn lieve harige beesten. Dussssss genieten is de boodschap!!!
amaai het is echt zot hoe het weer hier van de ene dag op de andere verandert! gisteren was het nog zomer en liep ik in tshirt en vandaag is het bewolkt en waait het heel hard. De herfst is in't land, wat mooie taferelen zal opleveren. Alle bomen kleuren geel oranje rood, en de eekhoorntjes leggen hun voorraad aan :) Vrijdag ga ik appeltjes gaan plukken op een eilandje via school weer dus, tzal fun worden met verschillende proeverijen. Kzal dus veel appeltjes kunnen eten :)
Kheb een woelige week achter de rug, met enkele tegenslagen maar ook positieve belevenissen.
Zo waren het zware lessen, waar ik moeite heb om te volgen. Gelukkig moeten we regelmatig groepswerkjes doen zodat ik dankzij de locals ook een extra duwtje in de rug krijg om sneller bij te leren. Dat frans begint te lukken, een extra effort en ik geraak er wel. Kbetrap mezelf er zelfs op int frans na te denken!!
Het weekend was eigenlijk wel super. Vrijdag heb ik een visite guidée dans le vieux Québec gedaan dat georganiseerd werd door de universiteit. Voor 15dollar werden we met de gele schoolbus door de stad geleid. Daarna zijn we naar het museum gegaan waar ons een beetje geschiedenis van Québec werd bijgebracht. Zo weten we vanaf nu dus dat Canada oorspronkelijk betekent: Mijn huis of mijn woonst of zoiets en de Fransen spraken op die manier over Canada, dat het uiteindelijk de naam van het land werd. Ook Québec kent een woelige geschiedenis waarmee ik jullie niet allemaal zal vervelen, maar het komt erop neer dat hier ook een soort strijd aan de gang is tussen de franstaligen en de engelstaligen, dus ergens voel ik mij hier niet zo ver weg van thuis J
Na het museumbezoek hebben we een wandeling gedaan door het oude deel van de stad. Verschillende monumenten bezocht en mooie taferelen bekeken. Kheb enkele fotos op FB gezet. Daarna zijn we gaan eten in het fastfoodrestaurant Chez Ashton. Eindelijk konden we eens genieten van het typische Canadees gerecht: verse frieten, met een bruin basic vleessausje (gelijk in de pakskes) en daarop een soort kaas die lichtjes op plastiek lijkt omdat het een zodanige harde structuur heeft dat het niet smelt op de warme frieten ., ik vraag me dan af wat er daarmee gebeurd in je maag .
Maar goed, vrijdag was dus geslaagd J EN kheb nieuwe vrienden gemaakt joeppiiiieee!! Zaterdag iets minder bij het opstaan heb ik geconstateerd dat mijn laptop niet meer wilde demarreren met enkele tevergeefse pogingen heb ik hem niet meer aan de praat gekregen, special daarvoor heb ik hem dus gloednieuw gekocht Nu zit ik weer op de pc van de huisbazin en ben ik dus voorlopig verplicht om de qwerty toetsenborden verder te ontdekken L Gelukkig nog dat ik de pc van de huisbazin mag gebruiken!!
Soms vraag ik mij echt af wat er op dat vlak nog meer kan tegenvallen eerst mijn gsm die kapotvalt vlak voor mijn vertrek mijn aankomst die bemoeilijkt werd door de miscommunicatie onder Laosianen en nu mijn laptop!! Morgen wordt mijn visakaart gestolen en daarna laat ik het fototoestel op de grond vallen Misschien kan het nieuwe hoesje dat ik van mn lieverd via de post gekregen heb dan zijn effectiviteit bewijzen .
Vandaag (zondag) was eigenlijk een superdagje, ondanks alle slechtkomerij van de PC We moesten dus voor het vak La direct a la tele een minireportage maken, een nieuwsitem gelijk int nieuws dus. Het onderwerp mochten we zelf kiezen. We moeten daarvoor samenwerken in teams van twee, zodat er telkens iemad cameraman is en de andere de presentatrice. Heel toevallig werk ik samen met een meisje uit Wallonie.
We hadden dus zondagochtend afgesproken om de bus te nemen naar Québec city, maar we hadden echt geen flauw benul van wat we gingen doen. Dus toen we op de bus zaten en arriveerden in de stad zagen we plots dat de weg afgesloten was en overal stond er politie. Wij meteen gereageerd van, JA hier is iets aan de hand: buschauffeur mogen we afstappen?
Eerst dachten we dat er gewoon een accident gebeurd was, maar twas nog beter. Er was een stoet aan de gang, veel lawaai vlaggen van Québec en slogans werden gescandeerd. Zoals Vive la Québec en de rest ben ik voorlopig vergeten L daarmee willen zij heel graag onafhankelijkheid bereiken Bijkbaaaarrrr was het vandaag een herdenkingsdag van 250 jaar geleden dat er een bataille was op de pleinen van Abraham (heel mooi) en de Engelsen hadden gewonnen van de Fransen. Wij meteen als echte journalisten met onze professionele camera zijn er natuurlijk opgesprongen. Het was echt super om mee te maken. En plus, ils nous prenaient pour des vrais journalistes!
We werden aangesproken door de mensen die de mars georganseerd hadden en door andere mensen die fotos aan het nemen waren. We hebben dus even meegelopen in de mars toegekomen aan het parlement stonden daar plots verschillende ministers. Het ergste van al was, WIJ wisten niet wie ze waren, maar het waren wel degelijk bekende politiekers. Daar hebben wij dus heel mooie beelden van. Nog beter, we waren de enigen van de universiteit die daar aanwezig waren, dus dat zal ons al goede punten opleveren J
De mars eindigde dus op een groot plein waar nog enkele historische teksten werden voorgelezen. Daar was heel veel pers aanwezig en ook heel veel volk. Echt super om zoiets mee te maken. De mensen zijn hier heel trots op HUN Québec.
s Avonds was ook super. Het was de laatste vertoning dit jaar van Les moulins des images. Even wat achtergrond: Québec ligt aan de rivier Saint Laurier. In en rond die rivier is er heel veel leven, industrie enz aan de overkant is ere en fabriek ofzoiets met héél veel sylos. Wel, gedurende de zomer werden op verschillende avonden, beelden geprojecteerd op die sylos die een soort verhaal van Québec moeten vertellen. Het is dus een soort cinema buiten, geprojecteerd op sylos prachtig om te zien. Er was enkel beeld en muziek en geen tekst. Met lichtjes en rook en alles was heel synchroon. Die cinema duurde ongeveer 40 minuten. Iedereen zat er gezellig op een bankje of in het gras te kijken en te genieten van de beelden. Eigenlijk kon je het spektakel volgen vanuit veel verschillende hoeken in de stad omdat het aan de overkant van de rivier was. De muziek stond ook heel luid dus het was echt super gewoon! Ik ben echt blij dat ik dit heb mogen meemaken. Fotos volgen misschien nog, als ik daar ooit nog de kans toe krijg
Ziezo, een klein verslag van mijn bewogen week in Canada. Onthou vooral dat ik mijn poezekes heel erg mis..
Deze keer moet het wel lukken hé, anders sluit ik de blog gwn af..
Ik ben nu begonnen aan mijn tweede week school. Het valt al bij al voorlopig nog mee. Kheb al redelijk geswicht van vakken. Hier gaat da. Kmoet in totaal 4 vakken volgen van 3 credits en dus in totaal 12 credits afwerken. Het is wel telkens veel werk dat we moeten doen, maar das wel goed want dan zijn we goed voorbereid op het examen, en ik heb het wel nodig. Kdoe natuurlijk mijn best om te genieten van mijn tijd hier.
Kheb zonet een verlengd weekend achter de rug. Vrijdag had ik geen les en maandag was het hier dag van de arbeid. Kheb niet zoveel gedaan, behalve gewerkt voor school en nog wat lange wandelingen gedaan. Het doet wel deugd, t is heel mooi weer en die zon doet goed, nu ze er nog is. Kheb ook al enkele random fotos getrokken van het uitzicht hier (check daarvoor facebook). Kben dan ook bijna in aanvaring gegaan met een local eekhoorn J
Een beetje over het leven hier.. kweet niet waar te beginnen. Kzal dan maar praten over eten J Er is hier vlakbij een supermarktje, helaas niet zo groot maar ik moet er wel al mijn inkopen doen omdat ik niet zo veel kan meesleuren. Het is dus iets duurder en kheb minder keus, maar het is nog steeds veel goedkoper dan in België. Vooral junkfood. Het is echt ongelooflijk hier. De dievriezers zitten vol met megapotten ijscreme en chickendips toestanden en alles wa ongezond en vettig is, dat allemaal voor een prikje, terwijl kaas & yoghurt hier redelijk duur is L Wat ik enorm mis, is lekker vers brood van bij de bakkerij (Blanchaert om dan toch maar in detail te gaan) Hier hebben ze enkel van da industriëel brood dat gesneden is in dikke sneden van 2 cm. Echt gezond kan het niet zijn. Ook ivm drinken heb ik mijn ogen moeten opentrekken. In de supermarkt hier vlakbij is er dus een héééle rayon frisdranken, alle soorten cola, pepsi en limonades, terwijl ze maar in een klein vakje plaats maken voor water. Voor bruiswater moet je al beter zoeken, en het is niet zo goedkoop L. Ook bier is in grotere mate aanwezig dan water. Schandalig, maar das wat de Canadezen willen zeker Ivm wijn, heb ik hier nog niet zoveel rijen gezien als bij ons, het is hier dus vrij schaars en niet supergoedkoop. Voor échte goeie wijnen moeten we in een aparte drankwinkel gaan, maar dat heeft een goede reden, die ik vergeten ben. Lucky for me I dont drink J Wat wel leuk is in de supermarkt J zeker met mijn kreupel polsje, aan de kassa staan 2 mensen. Iemand die uw dingen scant, en iemand die uw gerief in uw zakken steekt. Handig J Normaal zouk da liever zelf doen, maar kmoet zeggen dat de mensen hier toch ook nog goed getraind zijn in tetris J
Waar ik mij zorgen om maak, is het huisvuil hier. Ik ben enorm geschrokken, en ik snap het nog steeds niet, maar pmd, zoals plastic flesjes en blikken, verdwijnen hier bij het huisvuil.. ja ja .. schandalig toch! In openbare gebouwen maant men iedereen aan te sorteren, maar niemand krijgt het voorbeeld mee van thuis? Misschien heb ik hier iets verkeerd begrepen
Wat ik ook mis, is het landschap van de autos. Ja sommige mensen vinden het mss raar dat ik daar op let. Maar in tegenstelling tot de mooie, VWs, Mercedessen, BMWs, Audis, Renaults en Peugeots in België rijden hier vooral oude verroeste Mazdas, Chevrolets, Toyota, Hyunday, (vol blutsen & krassen) af en toe wel een Europese wagen, maar niet superveel. Geen wonder ook dat de autos hier zo gehavend zijn als je es kijkt hoe goed de mensen hier kunnen rijden Iedereen rijdt hier dus met een automatiek. Leuk, zou je denken, maar het maakt je lui & je vervuilt daardoor nog een stukje meer. Dus als ik wandel op straat hoor ik constant piepende banden van mensen die te hard op hun gas gaan staan. Das het enige dat ze moeten doen he, remmen en gas geven . Amaai je zou ze es moeten zien (proberen te) manouvreren. Echt, die Canadezen/Amerikanen kunnen nog veel leren ze van de Europeanen. Niet dat ik teveel ga veralgemenen natuurlijk J maar op dat vlak kan het toch beter. Maar goed, kzal niet tegen teveel mensen hun schenen schoppen over mijn uitgesproken mening zeker J
Terug naar school. Kheb al enkele nieuwe mensen leren kennen, waaronder enkele Belgen (Walen weltverstaan). Da ene meisje wilde zelf nederlands met mij praten J Maar toch liever alles int frans voorlopig, das waarom ik hier ben uiteindelijk hé. Kheb wel al positieve opmerkingen gekregen over mn Frans, welke elke dag beetje bij beetje betert. Maar ik ben er lang nog niet. Kmoet nog véél leren! Laccent Québecoise ontcijferen lukt al beter en beter. Maar toch moet ik nog teveel pardon? zeggen. Zoals laatst In een kledingwinkel vroeg een mevrouw mij: Bonjour, on vous a déjà répondu? En terwijl ik Mais je nai rien demandé antwoordde,had ik door dat ze enkel vroeg of iemand mij al gegroet had Hoe kon ik nog meer in schaamte vallen? Gelukkig verstond ze de situatie. Ze stelde zelfs voor om engels te praten om zichzelf beter verstaanbaar te maken. Wat is da toch met die mensen hier!? Waren de Walen ook maar zo . J
Nu ga ik ook proberen zoveel mogelijk int weekend te doen zodat ik in het weekend vrij ben en leuke uitstapjes kan doen. Kben langzaamaan aant ontdekken hoe ik de bus moet pakken en ik begin het te snappen J Gelukkig maar want mijn knietjes kunnen die uuuuuurenlange wandelingen echt niet meer aan. Mijn lijn wel daarentegen J.
Ik kijk ook enorm uit nr New York en de komst van enkele lieve mensen. Maar kweet dak dervoor en derachter zeker nog méér moet ontdekken. Al is het op mijn eendje. Vier maand is helaas echt wel kort terwijl hier zoooo een grote wereld op mij wacht op ontdekt te worden. Ongelooflijk. Tschijnt zelfs dat er hier walvissen zijn vlakbij J die moet ik dan ook eens gaan opzoeken. Best eerst nog wat geld schooien bij papa en mama zeker
khad gisteren een superlang bericht getypt maar bij het willen toevoegen is den boel beginnen blokkeren. Dus niet veel zin meer om opnieuw te beginnen.
Montreal was ok. Niets speciaals aangezien het vooral een familiebezoek was en geen stadsbezoek. Kheb daar dan ook niets indrukwekkends gedaan. Wel af en toe mijn ogen opengetrokken, maar dan vooral over de Laosiaanse cultuur en niet de Canadese... (karaoketoestanden....)
Dus heb ik ook niet echt foto's getrokken daar. Maar hierbij zijn er enkele van in de buurt hier.
Mijn eerste schooldag gisteren was zwaar, het zijn pakketten van 3 lesuren per vak, na elkaar.... Dus gisteren heb ik 2 vakken gehad, Spaans en Journalisme et société, maar die laatste ga ik niet verder doen aangezien ik al iets gelijkaardigs gevolgd heb in België (persleer). Daarnaast kwam erbij dat ik nog eens met een blaasontsteking zit... dat voor een eerste schooldag... leuk hoor!
Maar goed. Internet werkt hier nu op mijn laptop. Nu kan ik ook eindelijk skypen :) Kheb nu ook een Canadees nummer. Gëïnteresseerden moeten die maar vragen :)
Vandaag heb ik ook mijn welkomstbloemetjes ontvangen van ons allerliefste Meike (hoe lief!!) Waarvoor dank, ze kunnen den boel hier alvast wat opfleuren.
Foto's op facebook aangezien ze te groot zijn vr op deze blog te plaatsen & het te lang duurt...
gisteren zwaar dagje gehad.. Kging naar school om mij aan te melden maar er was zodanig veel volk dat het loket al toe was zodat ze tijdig in middagpauze konden. Dus ben ik maar verdergewandeld, na 5 minuten wandelen zie ik iets groots, enorm met veel mensen, wat was het .........EEN SHOPPINGCENTER!!! Onvergelijkbaar met Wijnegem of Dwaasland.. echt zodanig groot dat mijn broze knietjes het niet aankonden om alles eens te checken...Ook zijn het hier nog steeds solden, das hier in juli EN augustus, jeej for the ladies..
Tis wel ongelooflijk wat voor een koffiecultuur het hier is, overal waar je loopt zie je mensen met koffies en koffiebars enz.. meer dan in Belgie en leuker is, ijskoffie is hier ook zeer vanzelfsprekend mmmm!!
Na het rondwandelen int shoppingcenter ben ik dan maar teruggeslenterd richting school om me aan te melden en daar een kleine infosessie gevolgd om een beetje wegwijs te worden op de campus. Ze doen die sessies per 5 man, terwijl daar duizenden studenten zijn, gewoon om het wat persoonlijker te maken. Op vlak van organisatie is het hier echt top! Artevelde stelt tegenover Laval letterlijk niets voor!! Daarnaast is het ONGELOOFLIJK hoe mooi ze mijn naam hier uitspreken *Kinnari* zoals het moet, op zn frans, geen platte accenten over vervormingen.. alleen daarvoor al zou ik hier blijven...
Straks ga ik terug nr school om mij in te schrijven op mijn vakken, van wat ze laten uitschijnen zal het zwaar worden.. we moeten ons inschrijven op minimum 4 vakken, da zijn 12 credits, 1 credit is gelijk aan een uur les en twee uur huiswerk.. Spannend.. Het zalige is, kheb es opgezocht waar mijn afdeling is (communicatie en journalistiek) en toevallig is het wel het dichtste gebouw vanbij mijn woonst zeker... joepiiie kan nu 5 min langer treuzelen...
Vanmiddag vertrek ik met de bus nr Montreal om nog meer familie te bezoeken, ben benieuwd welke stoten ik daar zal tegenkomen.. Laosianen.. *sang khu sang khimouk* lijk da ze zeggen ;) Ik probeer alvast fotos te trekken en vanaf ik zelf internet heb, zet ik ze online!!
Voor de rest zou ik zeggen, geniet van mijn wellicht soms heel onintressante verhalen, terwijl ik geniet van het zomerse Canada!
kzit op de pc van mijn huisbazin. Mijn draadloos internet werkt voorlopig nog niet daarmee. Mijn huisbazin woont boven mij, ik woon in haar kelder bij wijze van spreken. Tis hier wel super, heel ruim. kheb 2 slaapkamers, een ruime keuken met een goe vuur en grote oven. Helaas dan toch geen bad, wat op foto leek op een bad is slechts een douche met een grotere bassin. Anywho da zijn details.
De vlucht was ok, de 2 overstappen vielen goed mee, twas eigenlijk totaal ni erg om 2 keer te moeten overstappen, op de 2 kleine vluchten had ik tgeluk dak aant raam zat waardoor ik volop kon genieten van het uitzicht. De vlucht van Londen nr Ottawa was wel iets lastiger. kzat helemaal int midden tussen 2 mensen en met mijn superblaas was da ni zo ideaal. Ook zat rechts van mij een jongen die heel de vlucht lang 7 uren aan een stuk als een zenuwpees met zijn benen op te schudden. Alsof hij op iets aant wachten was, 7 uur lang.... op den duur dacht ik dat hij de turbulentie veroorzaakte maar swat...
De vlucht van Ottawa naar Quebec was prachtig.. ik heb een uur lang zitten staren naar het landschap. Het was een klein vliegtuigje maar ok. Het uitzicht maakte alles goed. Al die bossen met af en toe kernen van dichtbewoonde gebieden. Ongelooflijk gewoon. Zoveel mooie natuur heb ik nog nooit bijeen gezien. Tschipdonkkanaal stelt niets voor vergeleken met Canada (no offence ). Mijn oren hebben gelukkig niet zo afgezien van al dat vliegen en landen. Misschien omdak 5 keer dover ben dan zes jaar geleden...
Eenmaal geland was minder zalig. Mijn tante zou mij komen ophalen op de luchthaven van Quebec maar er was iets misgelopen in de communicatie waardoor zij in Montreal stond (3 uur rijden van daar). Gelukkig had ik de juiste telefoonnummers bij de hand heb ik rap papa gebeld en tante en de bazin van mijn kot. Zo ben ik hier nog snel geraakt met de taxi, twas ondertussen al 9pm lokale tijd, of 3u snachts in Belgie.
Mijn tante zou dan achterkomen nr mijn kot het was slechts drie uur rijden en ik had echt nood aan wat gezelschap na zo een lange vermoeiende vlucht. Gelukkig hadk hier een telefoon ter beschikking en kon ik af en toe mn tante bellen waar ze zat. Rond 00.30am lokale tijd zou ze toekomen in Quebec maar om een lang verhaal kort te maken hebben ze er 4uren over gedaan om uiteindelijk mijn straat te vinden. Om 5am zijn ze hier uiteindelijk toegekomen en gelukkig had ik genoeg plaats voor hen om te blijven slapen. Na een lange dag en nacht kon ik eindelijk gerust slapen. Dat was wellicht niet zo voor de mensen die wachtten op nieuws van mij.
Gisteren heb ik dan de kans gehad om eten en drinken te kopen want na 24u zonder eten was ik behoorlijk uitgehongerd, wat wel goed is voor de lijn. Een gsm en nummer heb ik nog niet, dqqr wordt asap voor gezorgd.
Daarnet heb ik al een fikse wandeling gedaan. De campus is ongeveer 10-15 min wandelen van hier. Er zijn wel duizend gebouwen en kweet ni hoe ik hier ooit mijn weg zal vinden. Onder de weg heb ik al doodschattige eekhoorntjes gezien!!
Tis hier redelijk warm, net geen 30graden. Maar veel wind. De mensen zijn hier vriendelijk, de ene al meer dan de andere. Maar hun accent is onverstaanbaar, dat plat Quebecs is vergelijkbaar met Ledebergs Gents voor een Limburger..... Meestal ist gewoon knikken en ja zeggen en proberen hun gebaren en enkele woorden te ontcijferen..but Im getting there!!
Straks ga ik uitzoeken hoe het openbaar vervoer in elkaar zit en dan ga ik shoppennnnnnn!!!!
). Mijn oren hebben gelukkig niet zo afgezien van al dat vliegen en landen. Misschien omdak 5 keer dover ben dan zes jaar geleden...
