Lezersbrief Klasse:

Beste lezers van klasse,

Het lijkt een ver-van-ons-bed-gebeuren maar in Irak en Syrië woeden er harde tijden met verschrikkelijke oorlogen. Omdat het zo ver van ons bed is beseffen we de gevolgen hier niet van. Ik heb mij toegespitst op de kinderen die slachtoffer zijn van deze wrede daden. Ze hebben er zelf niet voor gekozen maar deze kinderen zijn kinderen van de oorlog.

Het was een moeilijk onderzoek omdat er niet veel informatie te verkrijgen is uit het gebied zelf. Je hoort en ziet wel veel in het nieuws, maar de echtheid van de beelden en informatie zijn meestal niet te achterhalen. Ik heb me dan verder verdiept in de kinderen die op de vlucht slaan samen met hun ouders en familie of alleen.

Oorlogskinderen hebben zoals alle kinderen recht op onderwijs, maar door de oorlog hebben ze geen rechten en kansen meer. Er is een klein aantal kinderen die terecht komen in een vluchtelingenkamp waar en een basis aan onderwijs ter beschikking is. Het onderwijs dat  de kinderen daar krijgen is beperkt, maar het zorgt ervoor dat de kinderen leren dat het belangrijk is om kennis op te doen. Hun toekomst is uitzichtloos en het enige wat de vrijwilligers ter plekke aan hun kunnen meegeven is de basis waarmee ze het later hopelijk verder schoppen. Deze kinderen hebben ook een enorme wilskracht om te ‘leren leren’, hun toekomst kan er vanaf hangen.

Deze generatie kinderen is ook de generatie dat er na de oorlog voor gaat moeten zorgen dat hun land weer hersteld wordt. Zij zijn de toekomst van hun land, het merendeel van de kinderen die op de vlucht zijn krijgt geen kans om onderwijs te volgen. Er zal na enkele jaren een enorm aantal ongeletterden zijn waardoor de economie van het land een moeilijk herstel zal kennen. Vaak zijn de ouders ook ongeletterd waardoor de kansen van de kinderen nog verkleinen. De hamvraag is natuurlijk hoe lang de oorlog nog gaat duren en wanneer hij gedaan is, voor hoelang hij gedaan is. Wij Belgen beseffen niet hoe belangrijk onderwijs is, het geeft ons een toekomst. Maar wat als je geen toekomst meer hebt zoals de kinderen in de vluchtelingekampen? Het is enorm belangrijk dat we mensen sturen om te helpen in deze gebieden. Het is belangrijk dat we organisaties steunen die de nodige middelen brengen naar deze gebieden zodat de vluchtelingen ook zelf weer een nieuw leven kunnen opbouwen. Het is belangrijk dat we vluchtelingen niet langer zien als indringers in een anders land, maar als mensen die op de vlucht zijn voor geweld, mensen die hun kinderen een beter leven willen geven als dat van hen.  

Uit een interview met een stagiair van Unicef ben ik meer te weten gekomen over het onderwijs dat er in de vluchtelingenkampen gegeven wordt. Van kleuteronderwijs is er geen spraken, de kinderen kunnen in het beste geval tijdens de dag opgevangen worden. In sommige kampen zijn er mensen aanwezig die zich met hen bezig houden om hun traumatische ervaringen een plaats te geven. In andere kampen is het aanbod beperkt tot 1 klas met 60 kinderen van verschillende leeftijden die allemaal dezelfde leerstof krijgen. Deze kinderen hebben geen toekomst en toch houden ze zich vast aan hun dromen om op een dag af te studeren als dokter of verpleegster, leraar of bediende.

Beste lezer, houd dit in uw achterhoofd wanneer u uw kind afzet aan onze schoolpoorten.

Brinne  Cauwenberghs 

31-05-2015, 20:54 Geschreven door Brinne Cauwenberghs  

31-05-2015, 12:24 Geschreven door Brinne Cauwenberghs  

 Obama spreekt over religie op het “nationaal gebed” ontbijt 

 bron: https://www.youtube.com/watch?v=Av3H0_7HgSg

Obama leidt in met te zeggen dat de Verenigde Staten niet meer zoals vroeger een strikt christelijke natie is, dat vandaag de dag de Verenigde Staten een grote diversiteit aan religie heeft waardoor het een ook een joodse, moslim, boeddhistische, hindoeïstische  en een atheïstische natie is. Verder zegt Obama ook dat elk religieus voorstel, van welke godsdienst of geloofsovertuiging dan ook, onderhevig moet zijn aan argumentatie en vatbaar moet zijn voor redelijkheid. Ook zegt de president dat het moeilijk is om de guldenmiddenweg te vinden tussen geloof en democratie, maar dat er geen andere weg is en dat geestelijke leiders in de multiculturele maatschappij van vandaag moeten begrijpen dat niet één godsdienst of geloofsovertuiging de macht heeft om beslissingen te nemen voor een heel volk. Hij geeft hierbij het voorbeeld dat de christelijke gemeenschap in de Verenigde Staten niet aan heel het land kan opdragen om abortus te verbieden. Als president en leider van een democratische natie moet Obama keer op keer zoeken naar een compromis, hij moet een redelijke oplossing vinden die toepasbaar is voor iedereen in het hele land. Obama sluit dit deel van zijn toespraak dan ook af door te benadrukken dat we niet zomaar blindelings ons geloof of diegene die in de naam van het geloof spreken moeten geloven en dat we altijd beroep moeten doen op ons gezond verstand en onze redelijkheid.

31-05-2015, 12:21 Geschreven door Brinne Cauwenberghs  

 1. Wie zijn oorlogskinderen? 

Oorlogskinderen zijn kinderen die leven in een gebied dat op het eigenlijke moment bedreigd of bezet is met oorlog. Deze kinderen leven in angst, stress,… Ze zien geweld en zijn slachtoffer zonder dat ze daar zelf om gevraagd hebben. Maar het zijn ook kinderen die getekend zijn door de oorlog, kinderen die een oorlog hebben mee gemaakt en die blijvende littekens hier aan over houden. Deze kinderen hebben vaak traumatiserende ervaringen opgelopen die ze voor de rest van hun leven zullen mee dragen. Sommige kinderen leven in de oorlog, anderen vluchten van de oorlog. Soms zij het ook kinderen die geboren zijn tijdens de oorlog, al vluchtend of thuis. Deze term wordt ook gebruikt voor kinderen die verwekt zijn door de indringer bij vrouwen van de plaatselijke bevolking,

2. Wat is hun toekomst? 

Hun toekomst is onduidelijk en onvoorspelbaar. Deze kinderen zijn de toekomst van hun land, hopelijk gaan ze op een dag terug om hun land terug te herstellen. Daarom is het belangrijk dat ze geschoold zijn en dat ze talig sterk staan. Kunnen lezen en schrijven is in dit gebied niet steeds voor de hand liggend. De kinderen die vluchten keren ook vaak niet meer terug naar hun eigen land. Deze ‘jongvolwassenen’ komen vaak terecht in de illegaliteit in andere landen. Voor hun is er wel nog een toekomst die ze dan zelf zullen moeten uit bouwen in het andere land. Soms krijgen ze ook een herkend statuut van vluchteling en mogen ze voor een bepaalde termijn legaal werken in dat land. Maar hun echte toekomst ligt natuurlijk in hun eigen land, velen willen graag terug om hun land weer op te bouwen. Maar op het moment dat de kinderen in de vluchtelingenkampen zitten is de situatie uitzichtloos, vaak zitten ze daar vast voor jaren. De kinderen die daar opgegroeid zijn kennen niets anders en vinden het best oké. Maar de ouderen die fier zijn op hun land hopen elke dag dat er een einde zou komen aan de oorlog zodat ze terug naar ‘huis’ kunnen, of wat er nog van overblijft.

3. Welke kansen krijgen oorlogskinderen op vlak van onderwijs?

Het is afhankelijk van de situatie van het kind. Sommige kinderen blijven in het oorlogsgebied en gaan mee vechten, deze kinderen krijgen geen onderwijs. Andere kinderen schuilen thuis en gaan niet meer naar school. Vaak zijn de mama’s niet geletterd en kunnen ze ook geen les geven aan hun kinderen. Deze kinderen leren dan van wat ze zien op televisie en van elkaar, maar hier is dus ook geen sprake van onderwijs. De kinderen die samen met hun ouders of alleen gevlucht zijn komen vaak terecht in zelfgemaakte vluchtelingenkampen die niet georganiseerd worden. Het zijn eigenlijk enkel de kinderen die in een begeleid vluchtelingenkamp toekomen dat kans hebben op onderwijs. Het onderwijs dat daar gegeven wordt is miniem, het zijn enkel de basisbeginselen. De kinderen leren schrijven, lezen, Engels en een beetje wiskunde. De kinderen zijn gewillig en zijn blij dat ze naar school kunnen. Het onderwijs in een vluchtelingenkamp is niet te vergelijken met het onderwijs in België. 

30-05-2015, 18:12 Geschreven door Brinne Cauwenberghs  

 Meningen politieke partijen :

CD&V: Voor hen is onderwijs heel belangrijk, ze vinden het belangrijk dat jonge mensen kansen krijgen om te studeren en verder te studeren. Er moet volgens hen een betere samenwerking komen tussen leerkrachten, leerlingen en ouders. Ze leggen ook de nadruk op de kwaliteit van het onderwijs en de betaalbaarheid. Ook de vrijheid voor ouders die een keuze moeten maken van school vinden ze belangrijk. Ook vinden ze dat een individuele benadering van elk kind nodig moet zijn, iedereen is uniek.

Groen!: Zij pleiten voor kleinere klassen zodat elk kind gelijke kansen zou krijgen. Scholen moeten op een respectvollere manier omgaan met de verschillende religies en godsdiensten. Ook vinden ze het belangrijk dat elk kind een individueel traject afleg aangepast naar zijn of haar noden. Ze vinden ook dat allochtone jongeren beter ondersteund zouden moeten worden. Voor de studenten lerarenopleiding zeggen ze dat het belangrijk is dat ze kennis kunnen maken met verschillende typen scholen om zich een realistisch beeld over onderwijs te scheppen.

NVA: Voor hun is het belangrijk dat er meer aandacht komt voor het welbevinden van leerkrachten en leerlingen. Ook zij pleiten voor een meer individuelere begeleiding van het kind zodat het zich ten volle kan ontplooien. Ze willen dat iedereen de Nederlands taal onder de knie heeft zodat ze later mee kunnen draaien in onze maatschappij. Ook zij willen dat onderwijs voor iedereen betaalbaar is.

Bron: Thomas (2009)Overzicht onderwijsprogrammapunten politieke partijen. (online) Beschikbaar: http://www.kuleuven.be/thomas/algemeen/actualiteit/dossiers/verkiezingen/ 

30-05-2015, 00:00 Geschreven door Brinne Cauwenberghs  

 Interview vrijwilliger/stagiair Unicef

Een kennis van mijn oudere broer is na haar opleiding lager onderwijs een stage van 3 maand gaan doen in een vluchtelingenkamp in ‘Suruc’ Turkije. Hier zorgde zij voor een beperkt aantal lessen per dag (bezigheid voor de kinderen). De kinderen waren allemaal vluchtelingen uit Syrië. Van sommigen was de leeftijd niet gekend omdat ze alleen waren toe gekomen, maar de meesten die in haar klas zaten waren tussen de 6 en 12 jaar. Een klas bestaat gemiddeld uit 40 leerlingen en 2 begeleiders. Omdat ze de taal niet sprak was er steeds een begeleider bij die Turks sprak. Soms kwamen er ook ouders helpen. Tegen de kinderen sprak ze Engels. De les die ze gaf was ook in het  Engels. Als bij wonder konden er zeer veel kinderen Engels. Het was een aangenaam maar diep gesprek, eigenlijk is de situatie uitzichtloos. “Je kan 2 dingen doen: heel hard beginnen wenen of helpen waar je kan en met volle moed er tegen aan gaan.” Het team van Unicef zorgt vooral voor water, hygiëne, onderwijs en onderdak. Natuurlijk is het niet het belangrijkste dat de kinderen onderwijs krijgen, maar dat ze eten en een dak boven hun hoofd hebben. Maar op lange termijn is het ongelofelijk belangrijk dat ze ook onderwijs hebben want wanneer het binnen (hopelijk) enkele jaren beter zou gaan, is het de bedoeling dat de generatie die nu 12-16 jaar is dan gaat werken en het Syrië van die tijd omhoog gaat houden, ze heet ze de toekomst van het verloren land. De lessen die gegeven worden zijn op voorhand vastgelegd door Unicef. “Je krijgt wel nog ruimte voor eigen inbreng, maar er zijn lijnen waar je je aan moet houden.” De kinderen leren geen ingewikkelde wiskundige formules, maar voornamelijk Engels en basis wiskunde. Ze krijgen ook wel andere leerstof maar die is bijkomend. Omdat er in het vluchtelingenkamp onderling (tussen de ouderen) veel meningsverschillen zijn wordt er geen les gegeven over politieke of godsdienstige instellingen. Ook de school is gesitueerd op een plek iets verder van de tenten zodat ze op ‘niemandsland’ staan. België kon in mijn ogen hier niet veel doen, maar het geld dat we opsturen is super belangrijk voor de lesmaterialen van de kinderen. Op vlak van kleuteronderwijs is er zo goed als geen ‘onderwijs’. De kinderen jonger dan 6 jaar worden dagelijks opgevangen. Er worden spelletjes mee gespeeld en een klein beetje Engels aan geleerd. Bij de jonge kinderen werken we vooral aan het verwerkingsproces van wat ze gezien hebben. We laten ze tekeningen maken en er over vertellen, hier proberen we op in te spelen om zo het verwerkingsproces te vergemakkelijken. Natuurlijk is dit heel basic en is het niet te vergelijken met een ‘kleuterklas’. Voor velen is de oorlog een traumatische ervaring, maar ze proberen hen te leren dat ze moeten doorbijten en dat ze hun moeten vasthouden aan hun DROMEN.

Bron: Van Bruyssel E. 

29-05-2015, 00:00 Geschreven door Brinne Cauwenberghs