Ik ben zo een meisje dat zichzelf veel te dik vind. Andere vinden u dan direct een aandachtshoer, maar hé, ik kan er niets aandoen! Als ik naar mezelf kijk, zie ik een dik meisje. Oke nee. Niet echt dik, maar ook niet mager. Ookal beweert iedereen van wel.
Maar een dieet is zo moeilijk. Niet persé om het vol te houden, want ik heb op het randje van anorexia gestaan, maar tegenover je vrienden.
Mijn beste vriendin zegt altijd dat ik echt moet stoppen met te dieeten. En dat probeer ik ook te doen voor haar! Maar da's zo moeilijk. Als ik iets eet, heb ik het gevoel dat ik direct ben bijgekomen. En dan moet dat er direct terug af! Het is gewoon een innerlijke strijd tussen mezelf en dat stemmetje in mijn hoofd dat zegt: 'Stop met eten.'
Al sinds mijn 6 jaar ben ik bijna heel mijn familie kwijt, de mensen die ik elke week 3keer zag, vielen in 1 klap weg... Waarom moest alles nu zo lopen? Waarom wou mijn opa, mijn vader vermoorden? En waarom zit ik nu elke dag in angst door zijn woorden? 'Ik ga je laten vermoorden, op een moment dat je hetzelf niet verwacht.' Elke dag opnieuw spoken die woorden door mijn hoofd, en voel ik die angst opnieuw. Maar elke avond, ben ik ook opgelucht, dat er niets gebeurd is
