De school had besloten om op woensdag 6 april 2011 met de klas 3 en 4 sport een uitstap te organiseren, ter sponsoring van onze sporttweedaagse 5 en 6 mei 2011.

We zouden daar met de fiets heen gaan om kaarsjes te branden. 1kaars kost €3 met sponsoring inbegrepen en zonder €0,60.

We hadden dus per kaars €2,40 winst.

Toen de school eindigde op woensdag 6 april 2011, moesten we middag gaan eten.

Tegen half 1 was iedereen klaar met eten.

We verzamelden op de speelplaats van de hogere cyclus en vertrokken dan, het was ongeveer 1uur toen, richting Scherpenheuvel.

In het begin ging alles nog goed, Chelsey en ik kozen ervoor om achteraan te fietsen, ook al was dat niet zo slim!

Na een tijdje begon het moeilijker en moeilijker te worden om de groep te kunnen volgen.

Ongeveer in Nieuwerkerken kreeg Chelsey pijn aan haar knie, ze kon dus niet meer verder fietsen.

Ik fietste dus nog alleen met de heer Dullaers achteraan.

We waren ergens op een fietsweg van de fietsroute, ik denk ongeveer in de helft toen ik me niet meer zo goed voelde.

Ik begon weg te draaien en viel flauw van mijn fiets, gelukkig was de heer Dullaers nog voor mij om mijn val een beetje af te remmen, want ik ben dus tegen zijn band aangereden en dan pas gevallen. Net langs een boom.

Dat was wel geluk hebben, maar ik viel recht op mijn gezicht en dat was wel pijnlijk!

Met veel pijn heb ik verder gefietst tot in Scherpenheuvel. Eenmaal in Scherpenheuvel moesten we nog voor de laatste keer een inspanning doen om een steile berg op te fietsen om aan de kerk te geraken.

Deze berg heb ik toch niet opgefietst. Ik ben afgestapt en ben verder gewandeld met mijn fiets in mijn handen.

Eenmaal in Scherpenheuvel mochten we eventjes rusten en dan mochten we de kaarsjes die we verkocht hadden, gaan aansteken.

In dat houten gebouwtje met veel ramen was het wel heel erg warm. Dat was natuurlijk door al die kaarsen die aan het branden waren.

Als dit gebeurd was gingen we terug vertrekken. Gelukkig had Willem niet zo veel last van zijn lies en wou hij eventjes in mijn plaats fietsen op weg terug naar Zepperen.

Maar na zo een 15km wou Willem niet meer en moest ik terug fietsen, "Nog 25km", dacht ik toen, "dat moet haalbaar zijn!"

Die 25km waren niet zo moeilijk als ik verwacht had.

Sneller dan gedacht waren we weer in Nieuwerkerken en dan in Zepperen.

’s Avonds heb ik mijn mama laten weten over mijn val en ze kwam mij halen om naar de dokter te gaan.

De dokter vertelde me dat ik een zware hersenschudding had en een gekneusde wang.

Daarom was ik er dus ook niet op 7 april 2011, de dag dat de excursie naar Diest doorging.