Stefan, Martine en Woud komen bij ons ontbijten. Valerie, Robbe en Lara vinden het fijn dat Woud er is en amuseren zich met dit kereltje. Ondertussen pakken we de valiezen in. De laatste kleren en pennen worden aan het muurtje van de villa uitgedeeld. Dit kent wel een sneeuwbaleffect. Opeens staat het muurtje vol zwarten!
We hebben bij zwarten een minibus (met airco) gereserveerd! Benieuwd als ze komen opdagen en als ze ons vinden? Ja hoor, om 14.05u (als Philip nog in de douche staat) zijn ze er al. We nemen afscheid van Ansou (bewaker van het huis), Amada de fatou en May de poetsvrouw.
We rijden in 2u naar Dakar. Alles verloopt heel vlot. Om 16.30 komen we aan bij de Lagon I. Een pier op het water, gezellig maritiems ingericht, koloniale sfeer, een aangename afsluiter.
Plots bericht: vlucht is afgelast! Michel in alle staten...... Ines neemt contact met de piloten en zij raden ons aan toch naar de luchthaven te gaan. Bernard heeft alweer binnenpretjes: gelukkig is er geen aswolk! Blijkt dat Brussels Airlines niet meer van Dakar naar Banjul en andersom mag vliegen (politieke kwestie). Blijkbaar is de Airbus 330 naar Banjul vertrokken en een veel kleiner vliegtuig is met 3 uur vertraging (via Malaga) onderweg naar Dakar.
Op de luchthaven verloopt alles vlotjes. We vertrekken om 22.30u naar Malaga (om bij te tanken - kleiner vliegtuig) en landen om 6.15u in Brussel: een helse nacht in het vliegtuig!
Om 8u zijn we thuis en kruipen we in ons eigen bedje, mhmm lekker. Koud hier!
Rustige dag. We zijn aan het uitbollen. Er wordt al veel gesproken over de terugreis en thuis. Sommige zijn blij, anderen willen niet terugkeren.
We bezoeken het complex Natangue waar veel Belgen verblijven. Op het strand eten we lekker in restaurant Habana. Vervolgens gaan de meisjes met Philip catemaran varen en Robbe en Michel gaan Jetskiën. Het hotelletje waar we iets dronken en gezwommen hebben lijkt een aanrader www.espadon-hotel.com. Een charmehotel op het strand, zeker de moeite.
Als we thuiskomen is de electriciteit alweer uitgevallen. We gaan eten bij 70! Gezellig, mooi interieur, op aanraden van de huisbaas. Locale keuken, valt tegen.....
Met onze wagen volgeladen vertrokken we rond 11u naar les manguiers de guereo (http://lesmanguiersdeguereo.com/). Dit is een klein hotel (13 villa's) van een Belg, een ex-sabena piloot.
Het hotel ligt maar op 7 km van hier, maar de weg ernaartoe is niet te vinden! Tweemaal hebben we de weg gevraagd aan zwarten maar zij antwoorden op alles 'Qui'. Eerst alsmaar rechtdoor rijden .... en toen zei Ines 'vraag eens als je daarna naar 'gauche' moet .... en ja hoor ook hier antwoorden zij 'Qui' op.
Gelukkig kwamen we een koppel Fransen tegen die hier een Bed en Breakfast aan het opstarten zijn. Zij zijn ons voorgereden...... We hebben door deze tocht allen het Paris-Dakar gevoel ervaren. We reden door de lagune, af en toe zag je een zwarte hooien, kwam je een aantal zwarten op een kar tegen, ..... Hoe gaan we hier de weg terug vinden?
In het hotel werden we hartelijk ontvangen door de eigenaar, Eric. Bijna allemaal Belgen verbleven in het hotel. Er was ook een groepje 50-plussers (met 1 ex-sabena piloot). Amai, die moesten daar de bloemetjes buiten zetten! Samen met hen hebben we (allez, Michel dan....) gezongen, gedanst, gezwommen, ..... kortom alle remmen los. Incroyable!
We moesten toch voor de donker terug thuis geraken en vertrokken rond 17.30u. We werden met de Senegalese vlag en muziek uitgewuifd! De tocht terug is wonder boven water goed verlopen, maar 1 maal hebben we ons mispakt (je moet weten dat je hier alleen maar een spoor kunt volgen want van wegen is hier helemaal geen sprake).
Voormiddag is Lara gaan paardrijden. In galop kwam ze langs het huis gelopen. De andere hebben voormiddag lekker gechilled in de hangmat, op het ligbed, op het strand......
Namiddag zijn we in Le Lamantin (het sjiekste hotel in de buurt) gaan zwemmen. Het lag daar vol van de Belgen en Vlamingen. De kinderen hebben alweer genoten en wij ook. 's Avonds hebben we ene gewone croque monsieur gemaakt, in de pan gebakken. Dat smaakte!
In le Lamantin heb ik een massage-olie op basis van arganolie gekocht. Dat is een olie die je alleen maar in Marokka kan kopen. (Ooit heb ik een Marokkaanse studente van me weten te zeggen dat ze in Marokko een olie maken die heel goed voor eczeem is - de link heb ik snel gelegd).
Valerie en Lara lieten zich zonder moeite hiermee insmeren. Met als resultaat dat hun huid dinsdagmorgen ongelooflijk goed hersteld is. Dan toch een wonder middel gevonden voor Valerie haar huid?
Met 8 in onze jeep! Tuf tuf richting Ile de coquillages!
Tweemaal zijn we tegengehouden door de locale politie. Iedereen vertelt zware verhalen over de politie hier en over hoe corrupt ze zijn. Wij hebben 2maal de papieren moeten laten zien aan de flikken en zonder smeergeld te moeten betalen mochten we doorrijden. Ze waren zelfs vriendelijk.
De tocht door de welriekende dreef van Mbour was een pijniging voor ons reukorgaan. De stank komt van het afval van de vis die ze gewoon op het strand laten liggen, hm hm! Voorts reden we door de Savanne van Senegal, zagen hutten dorpjes onderweg, kuddes magere koeien die zomaar de weg oversteken, kinderen die geiten hoeden en nog veel meer miserie!
Joal, het geboortedorp van 1 van de presidenten van Senegal, was ook geen streling voor onze ogen. Onze neus werd alweer op de proef gesteld!
En dan komen we aan op het schelpeneiland ' l'ile de coquillage'. De trotter omschrijft dit eiland als het meest pittoreske van Senegal. Het eiland is op de zee gewonnen (sinds 11 de eeuw) door massa's schelpen die als bodem dienen. In twee piroks (vissersbootjes) vaarden we naar de voorraadschuren van vroeger (strooien hutjes op palen waar ze de graanvoorraad bewaarden tegen de ratten en het water) wat hele mooie foto's opleverde. (zie ons fotoablbum http://picasaweb.google.com/VeerleGelders/Senegal#)
Vervolgens hebben we het kerhof van het schelpeneiland bezocht. Hier worden de doden in schelpjes begraven. Wel tot een diepte van 9 meter kom je alleen maar schelpen tegen. Op het schelpeneiland wonen 7000 mensen waarvan 90% katholiek is. 10% is moslim. Maar hier leven ze in vrede met elkaar.
Een raar beeld is het dat je zwarte varkens op het strand ziet lopen (van de katholieken): les couchonmar! In het dorpje hebben we onze ogen uitgekeken: wat een armoede, ongelooflijk, en hier doen ze het dan heel goed omdat dit een toeristische plek is waarmee ze centen verdienen.
We hebben heerlijk gelunched op het terrasje met zicht op het eiland, zittend op de schelpjes. Tijdens onze tocht richting huis zijn we nog in Saly aan 'the beach' gestopt! Valerie en Lara hebben daar hun tochtje op de banaan gemaakt. Maar het zeewater pikt, hé!
Doodmoe komen we rond 19u aan in het huis.
De zee is wild, de golven komen tot over het poortje van onze omheining........ Wat een krachten heeft de zee. Benieuwd hoeveel jaar dit huis het nog kan uithouden t.o.v. de zee?
