In het dagdagelijkse leven houd ik iedereen op een veilige afstand. We zijn ok, de jongste telg van de familie toont ons allemaal dat het leven niet meer is dan een opeenstapeling van dagen waarin we tonen dat niets ons klein krijgt ☺

Maar is dat ook zo? Hoeveel gewicht draagt een gezin voor het bezwijkt aan de nachtmerries en demonen die het tracht weg te jagen? Nachten waarin de chemo ervoor zorgt dat onze kleine held wenend van de pijn in zijn beentjes vraagt om een medicijntje om die pijn te verzachten? Nachten waarin de oudste vraagt of mama op de matras in de kamer komt liggen zodat hij weet dat er geen monster zijn broertje komt weghalen? Dat papa om 4u30 opstaat en zichzelf afbeult op de fiets omdat hij zijn hoofd niet kan stoppen dat maar doorgaat over alle lange termijn gevolgen van de behandelingen op het programma. Nachten waarin mama 5 keer aandraagt met een medicijn tegen de pijn, een verhaal tegen de nachtmerries en water tegen de dorst om daarna zelf te crashen op de matras in de hoop dat iedereen nog een paar uurtjes rust krijgt voor de nieuwe dag begint

Het is onze versie van een normaal leven want zoals alles went ook dit ritme van onzekerheid. Pas wanneer de oudste aangeeft dat de spanning over de volgende maanden te veel wordt beseffen we wat de omvang van de volgende uitdaging is.

Parijs, Zwitserland,... We kunnen maar zo cool doen over de omvang van ons probleem, of beter gezegd, Kenric's Challenge.  De vooruitzichten geven ons 8 weken in de Zwitserse natuur, een maagsonde omdat 10 dagen van bestraling ervoor zullen zorgen dat normaal eten onmogelijk wordt, 4 dagen per week waarop ons gezin in 2 gesplitst wordt, een situatie die voor alle 4 zal doorwegen omdat dit niet is hoe we functioneren....

Begrijp het niet verkeerd, dit is onze 'ideale situatie', als er 1 instituut in staat is om de rhabdo waar we tegen vechten te kelderen, dan is het het PSI.  Ons hele gezin staat in gevechtshouding, als iemand het kan zijn wij het wel... 👊

We willen geen medelijden, we willen 1 groot front tegen het monster dat alles in een wurggreep houdt, vecht aub met ons mee...