|
Vanmiddag las ik een berichtje van een lotgenote die haar 10-jarige zoon moest overtuigen om naar het ziekenhuis te trekken voor controlescans. Ze zei dat ze de laatste dagen niet kon stoppen met piekeren over de resultaten ervan en dat ze zichzelf verweet dat er zoveel doemscenario's door haar hoofd speelden. "Het lijkt wel of ik wil dat het resultaat slecht is, want waarom krijg ik mijn gedachten niet omgebogen naar een positieve verwachting?"
Terwijl ik het las voelde ik een enorme golf van herkenning... ook ik heb me al zo vaak boos gemaakt op mezelf, mijn gedachten, mijn dromen.
Stop er toch mee, hou jezelf nu eens voor dat over een bepaalde termijn dit monster verslagen is en we allemaal verder kunnen met ons leven. Waarom zijn het altijd die negatieve scenario's die ongevraagd opduiken op de meest ongepaste momenten en waarom vragen die positieve gedachten zoveel bewuste moeite? Is dit nu echt wat je als moeder wil?? Horendol kan ik er van worden. Ik wil ze niet, ze zijn er gewoon. Ik haat ze, maar ze gaan niet weg.
Ik vond mezelf nochtans altijd een stabiel persoon. Meedere persoonlijkheidstesten doorheen mijn professionele carriëre wezen uit dat rationalititeit ontegensprekelijk mijn hoofdkenmerk is. Logisch, gezond verstand...dat is mijn houvast om het leven mee door te komen. Vooral op professioneel maar misschien ook te vaak op persoonlijk vlak komt emotie op de tweede plaats. Over de jaren heb ik geleerd dat dit voor mijn omgeving misschien niet altijd het aangenaamst is, heb ik geleerd daar bewust aan te werken maar heb ik ook geaccepteerd dat dat is wie ik ben.
Dit mechanisme heeft me ook door de eerste periode na Kenric's diagnose geloodst... doorheen het eerste chemotraject tot aan de operatie in Parijs heb ik zelden achterom gekeken, heb ik de meeste dingen zo technisch mogelijk benaderd, emotie zo ver mogelijk weggehouden, weinig mensen dichtbij gelaten en zo weinig mogelijk stilgestaan bij mijn eigen acties. De term automatische piloot duikt telkens weer op maar vat het wel perfect samen.
En nu zijn we hier... gezond logisch verstand lijkt voor het eerst in mijn leven te falen, er is geen technische uitleg voor waar we zijn. Emotie is de rode draad doorheen alles en op dit moment is er niemand met het juiste antwoord. Maar toch heb ik onthouden dat in alles een opportuniteit zit om te leren, ook hier. Het leert om focus te houden, niet altijd vooruit te willen kijken, niet te verdwalen in details en elk moment te beseffen dat niets vanzelfsprekend is...
Zeker niet die 2 armpjes rond je nek en dat mannetje dat fluistert "Ik ben toch jouw beste vriend" ♥
|
