|
Op de vooravond van een nieuwe week overvalt me het gevoel dat elk element in ons huidige leven gekenmerkt wordt door een tweestrijd van gevoelens. Positief en negatief gaan voortdurend hand in hand...maar ook dat lijkt te wennen.
Woensdag staat misschien wel de meeste belangrijke MRI tot nu toe gepland voor onze kerel. Een MRI die uitsluitsel moet geven over het effect van de voorbije chemokuren. Blijkt hieruit dat het effect goed is, dan blijft de chemo-cocktail behouden voor de volgende maanden en blijft een operatie toch op tafel als één van de opties... blijkt dat het effect niet goed is of niet goed genoeg, dan wordt er gewisseld naar een nieuwe cocktail van niet 2 maar 4 toxische middelen die de tumor alsnog voldoende moeten doen krimpen. Hoe groter de tumor blijft, hoe groter de kans dat we moeten opteren voor een ingrijpende bestralingsbehandeling.
Niemand spreekt het uit, maar iedereen rond de tafel van het volgende overleg weet welk verwoestend effect dat tweede scenario zal hebben op Kenric en vooral op zijn overlevingskansen op lange termijn. Want aan het eind van de rit is dat het enige waar het om gaat en met elke tegenslag op deze erg onzekere route worden die kansen allesbehalve groter.
Maar dus die tweestrijd... steeds opnieuw.
Misschien wordt die het duidelijkst met enkele voorbeelden, zo is er:
- Tevredenheid dat het bijna woensdag is en we wat duidelijkheid gaan krijgen in combinatie met de angst voor het resultaat.
- Hoop op voldoende herstelde bloedwaardes zodat de volgende chemo zijn werk kan doen gedeeld met de gedachte dat als ze nog niet goed genoeg zijn hij wel nog een week extra rust thuis zou krijgen.
- Opluchting wanneer hij een gek dansje doet, bedolven onder bezorgdheid omdat hij weer over zijn krachten gaat.
- Rust omdat hij eindelijk een nacht zonder nachtmerries of pijn heeft, gevolgd door slapeloosheid omdat hij nu wel heel stil ligt en ademt.
- Vertedering over knuffelende broertjes getemperd door irritatie omdat die grote broer toch wel erg bruut te werk gaat en precies te weinig rekening houdt met dat fragiele lijfje.
- Blijdschap wanneer hij eindelijk nog eens een maaltijd eet met smaak, gemixt met bezorgheid omdat de kans groot is dat die maaltijd uitmondt in buikpijn, misselijkheid of iets anders.
...
Soms lijkt het hierdoor wel alsof we uitgaan van het negatieve. Maar niets is minder waar, ervaring heeft ons echter geleerd rekening te houden met de verschillende mogelijkheden en te anticiperen op wat komen gaat. Want op een of andere manier lijkt alles minder erg als je er op voorhand rekening mee kan houden. Als je wist dat het kon gebeuren heb je ook al kans gehad om na te denken over wat je er mee kan doen.
En misschien is dat wel onze grootste kracht na 1 jaar, 10 maanden en 8 dagen in dit nieuwe leven... anticiperen zodat er snel geschakeld kan worden.
Daarom proberen we op dit moment zoveel mogelijk stappen vooruit te kijken, opinies in te winnen van artsen met expertise, contacten te leggen met gerenomeerde instanties, ervaringen op te zoeken van lotgenoten... niet omdat we uitgaan van het slechtste, maar omdat we er van overtuigd zijn dat het slechtste nooit ons eindpunt zal zijn...
|
