De woorden van de assistent na enkele uren op spoed in UZ Leuven klinken nog steeds zo levendig in onze oren: "Professor Vander Poorten was al naar huis, maar hij keert om en komt terug. Zodra hij er is komt hij langs."

Op het kleine bedje lag een uitgeput kereltje van 2 jaar en enkele maanden, schor van het huilen terwijl 6 verschillende verpleegsters probeerden om toch maar die ader aan te prikken. De scan die gemaakt moest worden vereiste namelijk dat er contrastvloeistof werd ingespoten. Maar zijn aders waren te klein, telkens opnieuw sprongen ze stuk en moest er opnieuw gezocht worden naar een andere plaats. Handjes, armpjes, voetjes, niks lukte... een marteling was het, voor hem en voor ons, machteloos aan de zijlijn, waar we nog steeds staan... wisten wij veel dat dit nog maar het begin was.

Enige tijd later kwam de prof binnen, gevolgd door 6 assistenten, een logisch gegeven in een universitair ziekenhuis. Maar voor ons op dat de tweede alarmbel die afging. Meteen direct voelden we een sympathie voor deze aardige, rustige en oprecht bezorgde man. Wat hij gezegd heeft zou ik met de beste wil ter wereld niet meer kunnen herhalen, buiten dan 'We weten zeker dat de uitslag niet goed zal zijn.' 

Verdoofd & duizelig, dat zijn de enige twee woorden die ik kan vinden die iets of wat beschrijven wat er toen in ons omging. Kanker? Nee toch. En eerlijk gezegd voelen we ons zoveel dagen later nog al te vaak zo...

Dus waarom dan nu toch deze blog? Geen idee, misschien omdat ik het gevoel heb dat ik binnenkort ontplof als ik de zaken niet van me af schrijf. Of misschien omdat ik het zelf pas kan geloven als ik het lees. Of misschien om te zorgen dat ik nooit één moment vergeet van dit nieuwe leven? 

Het heeft me 677 dagen gekost om deze stap te zetten, ondanks zovele aanmoedigingen van mensen die weten hoe graag ik schrijf. Misschien ben ik er nu pas aan toe om iets persoonlijk in dit traject te delen met de buitenwereld. Hoe dan ook, welkom op onze blog