Zoals gezegd, hier het vervolg van mijn verhalen over de voorbije dagen in Taiwan.

Maandag stond er aldus een trip gepland met de bende van het kamp. De organisatoren bestaan zelf uit een paar jong volwassenen en een hele hoop tieners, dus ideaal voor ons om mee op uitstap te gaan. Na de job in het restaurant, spraken we af om naar ‘Tamsui’ te gaan. Met de metro was het ongeveer een klein uurtje, aangezien het de verste stop was van het hele metro-netwerk. Gelukkig is het binnenin steeds zeer koel, tot zelfs ijskoud. Of zo voelt het toch aan als je al zwetend toekomt en er een uur in moet verblijven; geen wonder dat ik veel moet niezen. Wanneer je dan eindelijk terug uitstapt, komt het sauna-gevoel weer onmiddellijk op je af. Ik kan er nog steeds niet aan wennen dat als je van binnen (metro, restaurant, huis, winkel,… = allen met airco) naar buiten stapt, je van koud naar heet gaat. Dat is zo tegendraads met België , waar ik het gewoon was om binnen lekker warm te zitten (maar dat was dan ook omdat het zo lang zo slecht weer was; ik ben blij voor jullie dat het daar eindelijk ook een beetje tropisch aanvoelt ;-) ).
In ieder geval vond ik de hitte niet zo erg, want we kwamen toe op een hele leuke, gezellige plek vlak aan de rivier, heel logisch genaamd : de Tamsui rivier. Er was meteen veel volk ter plaatse, het zonnetje scheen volop en overal stonden straatartiesten hun ding te doen. De bedoeling was een fiets te huren met de hele groep en zo richting de haven te fietsen waar je de zonsondergang kon zien.  Helaas was het al iets te laat om deze hele fietstocht nog te doorstaan, waardoor we besloten gewoon de boulevard af te lopen. Wat echt fun was ! Overal kraampjes en winkels met speciale gerechten, alsook vele winkeltjes die eigenlijk een soort kermiskramen waren.  Zo hebben we bijvoorbeeld ballonnetjes geschoten (maar dit was niet met van die lange geweren zoals hier , maar met gewoon pistolen in de losse hand), maar onder ons bevindt zich een jongen uit Zwitserland die nog legerdienst gedaan heeft, waardoor we alle 10 ballonnen op een rij geschoten hadden en zo een reuzeprijs konden kiezen. Ook werden er mij van alle gerechten in mijn handen gestopt, o.a. calamares. Hoewel ik dit zeer graag lust thuis, aangezien het van die gefrituurde ringen zijn, wist ik niet dat ik hetzelfde aan het eten was op die moment. Immers, het waren een soort gebakken inktvispoten op een stokje, licht behaard en volledig paars/bruin. Maar omdat de mensen van het kamp dit gekocht hadden voor ons, at ik het braafjes op en als ik eerlijk moet zijn, het smaakte me best wel dus de poten zijn misschien wel voor herhaling vatbaar.

Daarna smulden we van een ijsje, maar niet zomaar één ; een ‘giant ice cream’ ofwel een reuze softijs van 30 cm hoog. Bovendien kon je dit in vanalle kleuren en smaken krijgen, maar ik besloot me aan 1 smaak te houden: gele mango. Het ijsje was verfrissend, maar omdat het zo een hoge toren van softijs is, smolt het al vrij rap (logisch als je in de sauna zit). Bovendien was het echt wel véél ijs, waardoor ik het sowiso niet opkreeg. Niet zo erg als je het laatste stuk gewoon zou kunnen weggooien in een vuilbak,zou je denken. Echter, in  Taiwan zijn bijna geen vuilbakken te vinden. Ik weet niet hoe ze het doen maar, de straten en parken enzovoort zijn hier zo goed als kraaknet en tóch vind je na goed zoeken pas om het halfuur stappen een vuilbak. Ik heb geen idee wat ze met hun vuil doen, maar chapeau van hun steden zo te onderhouden.
In Tamsui bezochten we ook nog de ‘Damshuei ‘kerk, die heel belangrijk is voor alle mensen hier in Taiwan. De kerk werd opgericht door een Canadese tandarts in de jaren 1800 en bracht heel wat vernieuwingen met zich mee. Zowel qua medische zorg als qua educatie heeft de tandarts Taiwan op een heel ander niveau gebracht door tradities uit Canada over te brengen en door te geven aan de lokale bevolking. De tandarts, die later priester werd hier in de stad, wordt vandaag nog steeds ge-eerd voor al zijn geleverde prestaties en je vind zijn symbool overal terug, vooral in Tamsui.

Daarna liepen we weer door de drukke straten met overal winkels en eetplaatsen; de reclameborden hangen werkelijk overal, haast om zot van te worden . We probeerden chipjes, thee, vruchtencocktails, zwarte eieren, ananas-cake, mangokoekjes, enz. Vooral die zwarte eieren waren heel raar. Het smaakt zoals normale eieren, maar ze koken ze zodanig lang dat de buitenkant puur en puur zwart wordt, waarop ze vacuüm verpakt worden en weken houdbaar zijn.
Aangezien de avond viel, en de opzet nog steeds was de zonsondergang te zien, haastten we ons naar de ferry die ons naar de overkant van de Tamsui rivier bracht. Gedurende dit halfuur durende boottochtje, zagen we de zon mooi zakken. Een prachtige zonsondergang. Weer iets dat ik probeer te onthouden in mijn gedachten, want ondanks hele mooie foto’s, valt het toch niet te beschrijven hoe prachtig het er wel niet was.
Eens aangekomen aan de andere kant , bleek het er even druk te zijn. Maar toch weer helemaal anders. Dat ontdekte ik meteen toen we met zen allen een fiets huurden. Wat meteen ook weer een avontuur was. Meer dan de helft van de groep wist niet hoe ze een fiets moesten besturen, laat staan dat ze er dan goed in waren als ze hem uitprobeerden. Het was een gevaar om achter hen te rijden, dus besloot ik maar vanvoor te rijden bij de oudste jongen van de groep die gelukkig wel vaardig was met de fiets (en ook de weg kende). Lichten op de fiets kennen ze hier overigens ook niet. Wanneer ik vertelde over het feit dat je hier een PV krijgt als je licht niet werkt(laat staan dat je er geen hebt), keken ze me aan alsof ik chinees sprak. De vraag die zij mij daarop stelden, deed mij dan weer verbaasd staren. ‘Wat bedoel je met een licht op een fiets? Waar plaats je dat dan?’ Met andere woorden, ze hebben echt nog nooit van een fietslicht gehoord en gebruiken het langs geen kanten. En dat terwijl er zoveel fietsers zijn en de mensen hier veelal  ’s nachts leven.
In ieder geval genoot ik van het tochtje, aangezien we plots in een van de meest luxueuze gebieden terecht kwamen. Luxe hotels en restaurants met live bands, het was geen uitzondering. Maar na 20minuutjes op de trappers te hebben gestaan, was het plots gedaan met de welvaart. Grote stinkende fabrieken, waar arbeiders ‘s avonds laat nog steeds aan het werk waren en dit in minder prettige condities(zo zag het er althans uit met het ontbreken van airco, veiligheidsvoorzieningen en hygiëne).  Maar zo goed kon ik de fabrieken niet bestuderen aangezien ik op de weg moest letten. Overal, op straat en op het fietspad, lagen namelijk honden.  Rustig te slapen, maar echt wel midden op de weg. Zonder licht vroeg ik me natuurlijk af van ‘Wat is da? Wa ligt daar??’. Maar de luilakken bleven rustig liggen, dus de paniek was voor niets. Tegenwoordig ben ik er zelfs al aan gewend geraakt; ze liggen overal, in hopen van 10 ofzo, verspreid over elk mogelijk stukje grond.
Maar kortom, de fietstocht was leerrijk op verschillende gebieden. Na onze liters verloren zweet terug  te hebben opgenomen via vele flesjes water, was het tijd om te gaan eten. Geen idee wat ze mij gingen geven, maar ze kunnen het toch niet uitleggen in het engels dus gaf ik het op te willen weten wat al de gerechten waren en zei ik gewoon maar al ‘Oke,  geef mij maar gewoon iets’. Het geluk stond aan mijn kant want het waren noedels ! Hmmm. Dat smaakte achter de inspanning.
Op 5 minuten hadden al dieTaiwanezen gegeten. (Soms zijn het echt varkens; ze eten veel, alles en alles door elkaar. Bv soep, vlees, rijst en cremeglas: hapje van het ene, hapje van het andere.)
Maar ik als westerling doe er natuurlijk 10 keer langer over met die stokjes. Het begint te beteren, maar meestal laat ik het laatste in mijn kommetje liggen, omdat ik die restjes gewoonweg niet tussen de ‘chopsticks’ krijg gepropt. Kleine sliertjes glippen zo weg en vallen gegarandeerd terug in mijn kommetje vooraleer ze mijn mond bereiken. Maar aangezien het dikwijls rijst is, krijg ik toch nog voldoende voedsel binnen, geen zorgen. De rijst is dan misschien wel kleiner, maar plakt heel erg aan elkaar en valt dus vrij makkelijk te eten.
Nadat iedereen had gewacht tot ik klaar was met men noedels, konden we een bus pakken die ons naar de haven bracht. De plek waar je moet geweest zijn als je in Tamsui bent, naar het schijnt. En gelijk hadden ze. Want de haven was mega gezellig en had bovendien een prachtig verlichte brug, waar ik opnieuw mooie foto’s van heb (het zal je vast niet verbazen dat ik na een week reeds een 800 foto’s heb).
Maar lang bleven we niet, het was immers al 23u en we hadden nog een trip van een klein anderhalf uur voor de boeg. Bovendien werd er dinsdag weer een uitstap gepland met dezelfde mensen , waarvoor we onze wekker om 7u dienden te zetten, dus elke minuut vroeger thuis in ons bed was welkom.

Dinsdag 7.00u : opstaan. Eikes. Dat piekt. Maar zoals ik de Taiwanezen nu ken, ga ik mijn alarm nooit meer zo op tijd zetten. Elke keer als we afspreken, wordt er een uur gezegd waarop we zogezegd zeker dienen te vertrekken. Maar elke keer opnieuw, zitten we nog een klein uur te wachten, wordt er niets ondernomen en hadden we bijgevolg echt wel een uur langer kunnen slapen ! Vreselijk. Wat het toppunt is, is dat ze dan uiteindelijk (na dat uur te zitten nietsen) een hels kabaal beginnen maken en allen door elkaar roepen in het chinees alsof er brand is uitgebroken. Als wij als vrijwilligers met deze oorverdovende situatie geconfronteerd worden, weten we ondertussen dat dit duidt op het feit dat we ons ontzettend moeten haasten en lopen in een stikhete omgeving  om een bus te halen. (Een tweede mogelijkheid is ook dat dit ook kan duiden op het feit dat er absoluut,heel dringend, minstens ! een 10-tal groepsfoto’s moet worden genomen.) In ieder geval heel frustrerend om én niet te kunnen uitslapen, én dan niets te zitten doen, én dan nog eens te moeten lopen. Jongens toch. Het is werkelijk een speciaal volkske hier ze. Maar ze zijn altijd echt wel heel vriendelijk en genereus, dus vergeef ik hen hun gebrek aan planning zonder enig probleem.

Maar bon, uiteindelijk dan toch na 2 minuutjes hardlopen de bus gehaald , die letterlijk op diezelfde seconde toekwam. De rit duurde een kleine twee uur waardoor we ons buiten Taipei-city bevonden, richting platteland. Het is een rustige omgeving, waar velen naartoe trekken om een ontspannende binnenlandse vakantie te doorbrengen. Yi lan is de streek genaamd. Wij bezochten er het ‘National Center for Traditional Arts’. Een groot thema park dat 3D-movie zalen bevatte alsook een groot museum binnenin, waar we met audio machientjes alles in het engels beluisteren. Heel het museum vertelde over hoe de Taiwanese cultuur ontstaan is, alsook de typische tradities, gebruiken en gehanteerde materialen hier. Ook heel veel kleine shops, waar typische Taiwanese producten verkocht werden; zowel speelgoed als bijvoorveeld snoepjes enz.
De bedoeling was om het meer in het park over te steken en dan in een waterpretpark de rest van de dag te vebrengen, maar aangezien de inkom nogal kostelijk was voor enkel 2uurtjes er te kunnen verblijven vooraleer sluitingstijd, besloten we dit niet te doen. In plaats daarvan bezochten we een typsiche ‘Nightmarket’  in Yi lan. Deze openen rond 18u en sluiten pas na middernacht. Sommige van deze markten hebben vooral winkeltjes met kleren en schoenen , maar de meeste nachtmarkten staan erom bekend om voornamelijk veel eetkraampjes te bevatten. Het is een wirwar van straatjes, waar overal volk staat en loopt, en waar meestal een wachtrij van hier tot in Timboektoe staat voor elk populair kraam. Het is onmogelijk om alle gerechten die er bereid worden te beschrijven, maar later op de foto’s zal je je deze typische markten iets beter kunnen voorstellen en kunnen beamen dat het werkelijk een drukte van jewelste is. Gelukkig is één van de andere vrijwilligers een vrij lange jongen van een kleine 2 meter, waardoor ik de groep niet kwijt geraak omdat hij altijd in het zicht loopt tussen deze kleine mensjes hier.
Uiteindelijk was het weeral heeeeel laat, en was ik blij een dutje te kunnen doen op de lange busrit terug naar Wanfang ( onze kerk).

Woensdag was het weer te arbeiten in het restaurant. Maar ’s middags stond er de kookles voor de kindjes op het programma, dus hadden we weer iets voor naar uit te kijken. De kindjes waren echt heel schattig, sommigen onder hen waren wat stil, maar anderen deden volop mee om de engelse woordjes te oefenen. We leerden hoe sushi te maken en kregen ook een presentatie te zien van een jongen uit Indonesië die zijn cultuur en land voorstelde.  
Hierna konden we een dutje doen(wat nodig was na al die vermoeiende dagen), maar tegen 18u bezochten we samen met één van de mensen van onze organisatie AIESEC een restaurant in de stad en aten we een soort soep gemaakt van het sap van het vlees van de koe(dus zoals biefstuk ), met daarin noedels. De pikante versie. Dit aangezien de normale versie meestal niet erg afsmaakt en we met een pikante versie een voor ons ‘gewone’ soep voorgeschoteld krijgen. Meestal toch. Deze keer hadden we er ons ferm aan mispakt en bleek de pikante soep wel degelijk pikant te zijn. Helaas voor ons verkoopt bijna geen enkel restaurant hier drank bij de maaltijd. Met een brandende keel , maar wel lekker gegeten te hebben , liep ik na de maaltijd snel naar de dichtstbijzijnde shop voor een Fanta (of een look-alike tenminste). Eens thuisgekomen had ik eindelijk tijd voor m’n blog en konden jullie al een eerste stukje lezen J (zie hierboven)

Volgende morgen was het opnieuw werken geblazen, maar voor  ’s namiddags hadden we weeral plannen. Helaas was ik na de lunch (met lekker chocolade ijs als afsluiter) in slaap gevallen, waardoor het te laat was om de geplande uitstap nog te maken. Bovendien waren de anderen nog bezig met vanalles en nog wat , waardoor we sowiso niet op tijd hadden kunnen vertrekken. Rond 17u vertrokken we dan wel richting Taipei city, om daar een andere nachtmarkt te bezoeken. Ditmaal één met vooral veel kledingswinkels. Maar tussen al deze speciale kledingtrends hier in Taiwan, was ik toch in staat een geweldig westers eetkraampje te vinden met ‘fried wedges’, een soort gefrituurde patatjes. Hmmm en zelfs met ketchup enal erbij. Zo goed als het eerste Europese kraampje dat ik hier vind. Geen wonder dat er in de wachtrij (oh ja, alweer) enkel blanken stonden. Vooral van Groot-Brittannië aan hun accent te horen. En blijkbaar kunnen zij zich niet zo makkelijk aanpassen aan de lokale eetgewoontes, want ze hadden duidelijk in geen tijden veel gegeten wanneer ik de ober hun ellelange bestelling van pita’s, hamburgers, patatjes enz , zag noteren.
Maar om in lijn te zijn met de hele opzet van deze reis, en dus de Taiwanese cultuur te ontdekken, at ik later op de avond toch ook nog een typische lokale lekkernij : ‘chocolate bun’. Een soort deegbol, met een heel lichte chocoladesmaak, maar heel ‘sjiekerig’ en het-buikje-vullend. Echter, de Aziaten onder ons zijn , zoals eerder gezegd, echte reuze-eters en hadden nog steeds niet genoeg.  Bijgevolg hebben we nog een klein uurtje op restaurant gezeten, waar het weer ijskoud binnen was. En buiten terug stikheet. Ik ga echt nog ziek worden.  Immers, het grootste deel van de tijd loop je buiten rond, en dus doe je een topje en shortje aan, maar eens in een winkel of eetgelegenheid, bevries je van de kou. Geen wonder dat ik voorbije nacht alle airo afgezet heb en mijn dikke gillet aandeed. Bibberend met kiekevel lag ik in mijn bed om 02.00u, en dat terwijl het buiten nog steeds 28° was.  Wennen. Dat is het sleutelwoord hier.

Vandaag had ik me er in ieder geval al wat op voorzien. Aangezien voor vandaag, deze nacht en morgen een tyfoon voorspeld wordt, wist ik dat we vooral binnen gingen zitten. En dus met vollen bak airco. Dus een langere broek en een t-shirt waren aan te raden. Ondanks het dan snikheet is elke minuut je buiten loopt, denk ik toch dat ik er goed aan gedaan heb. We zijn deze namiddag namelijk met de priester en zijn vrouw (het is hier eigelijk een pastoor en die mag een vrouw hebben, ‘Che –mu’ genaamd) op uitstap gegaan , terug richting Taipei 101; de 3^e hoogste wolkenkrabber in de wereld. Deze keer gingen we er wel niet naartoe om de toren zelf te bezoeken, maar eerder het reuzachtige shoppingcenter dat zich in het onderste gedeelte van de wolkenkrabber bevindt. Naast de luxueuze merken, vindt je er ook een enorm grote ‘food area’ terug. Vooral vele internationale restaurants, wat dus veel toeristen lokt. Aangezien het werkelijk honderden vierkante meters groot was , kan ik niet echt opnoemen wat er allemaal te eten viel. Maar de Belgische bieren (zoals liefmans, timmermans, grimbergen, hoegaarden, westmalle, ..) en de Belgische pralinen heb ik uiteraard opgemerkt ! Tot hiertoe de enigste plaats waar ik iets typisch Belgisch vond. En ook even verder tussen Dior en Gucci, vond ik nog een hele winkel vol met luxe chocolade pralinetjes, waar op de voorgevel in grote letters vermeld stond ‘Belgian chocolates’. We zijn dus echt wel beroemd voor onze chocolade hier in Taiwan ! Daarna reden we in ferme buien nog wat rond door de stad om iets van avondeten te zoeken, aangezien we na  20u niet meer buiten mochten, omwille van het gevaar van de tyfoon. Hij schijnt van een hoge graad te zijn, dus de ramen zijn met tape vastgeplakt om het springen te voorkomen en ook de deuren zijn rondom rond toegestopt om eventuele waterlast tegen te houden. Dat wordt een spannende nacht.. Maar gemiddeld hebben ze hier een 23-tal van deze windhozen per jaar, dus ik denk dat ze er best gewoon aan zijn en dat het meestal al bij al wel meevalt.
Maar misschien is het goed om eens binnen te zijn ’s avonds en rustig op ons gemakje te zijn. Zo kan ik eindelijk mijn blog bijwerken ;-). Maar eens diep in mezelf nadenken over de zaken die hier gebeuren, is ook nodig.
Immers, voor we op shopping-trip gingen, bezochten enkelen van ons de kliniek waarin de dochter van de priester en ‘Che-mu’ werkt. De rest van ons bleef in het restaurant om daar de shift te draaien.  Ik ging mee met Che-mu richting stad.
Deze kliniek focust zich op mensen die hier in Taipei serieuze brandwonden hebben opgelopen. De meeste gevallen zijn verbrand en/of verlamd door een poging tot zelfmoord. Sommigen zijn ook in deze toestand verzeild geraakt door arbeidsongevallen door de slechte veiligheidsomstandigheden.
Slechts enkelen hebben een gewone verbrande huid, maar de meesten zijn volledig in een soort stof gewikkeld omdat ze van kop tot teen verbrand zijn. Enkel de vingers , lippen en mond kan je zien. Maar zelfs dan merk je dat ze volledig verminkt zijn. Ze komen elke dag naar de kliniek om verzorgd te worden en de uiteindelijke bedoeling is een volledig herstel te beoogen. Echter, dit duurt jaren en jaren. Maar sommigen onder hen hebben al een hele vooruitgang geboekt. Door elke dag de wonden  met veel aandacht te verzorgen en ook verscheidene oefeningen van fysiotherapie aan te bieden, helpen de mensen van de kliniek de zwaarverbrande gevallen. Oefeningen om terug soepel met de vingers te kunnen werken zijn vooral belangrijk voor het kleine jongetje ‘Yent –u’ , aangezien hij recent een operatie heeft ondergaan waarbij 2 van zijn teentjes zijn afgezet om zo opnieuw aan te naaien, maar aan zijn hand als vingertjes. Hij moet hier nu mee leren werken en dingen vastnemen enz. Yent-u is ook volledig verminkt, maar is toch nog steeds een levendig jongetje. Voor alles wat hij heeft meegemaakt, vind ik het echt heel fijn om te zien dat hij steeds nog de levenslust heeft zoals het hoort bij een 8-jarig oud jongetje. Hij was vorige week ook op ons kamp in de kerk en houdt werkelijk van dansen en zingen. Ondanks zijn situatie, heel fijn om te zien.
De specifieke verhalen van deze mensen waren werkelijk heel erg om aan te horen deze morgen. Met de kerk proberen we in ieder geval deze mensen zoveel mogelijk te helpen met de kleine dingen. De kliniek probeert voor het fysische herstel te zorgen, maar moreel hebben deze mensen ook veel steun nodig (want zoals eerder gezegd zijn er veel gevallen van zelfmoord met gas gecombineerd met een aansteker ofzo, waardoor ze letterlijk ontploffen. Of waarbij zowel man en vrouw beslissen uit het leven te stappen en elkaar in brand steken.) Daarom geven we niet alleen ‘cadeautjes’ aan de mensen (zoals meeste liefdadigheidsinstellingen doen, en dan meestal enkel maar op dagen zoals Kerstmis). De Wanfang kerk en vooral Che-mu bezoekt de kliniek wekelijks en brengt altijd lekkernijen mee , maar geeft ook heel veel liefde aan de mensen. Af en toe een knuffel, behandelt worden zoals ‘normale mensen’ en veel warmte; dat is wat ze nodig hebben. En dat zijn de kleine dingen die gewone mensen zoals jij en ik kunnen doen , maar tegelijkertijd heel veel betekenen voor hen.  Ik was blij deze mensen te ontmoeten, en vooral omdat ik merkte dat zij blij waren dat ik gewoon bij hen kwam zitten en hielp of ermee babbelde. Of gewoon een glimlach was genoeg om hen blij te maken had ik het gevoel..
Daarna gingen we lunchen met Che-mu (ze heeft ons getrakteerd op de meest lekkere, dure dingen hier, hmmm; zo genereus zoals gezegd !) en praatten we nog wat na over wat we gezien en gehoord hadden. Daar had ik wel even een dipje omdat je toch merkt dat er veel mensen zijn die een heel ander, minder gelukkig levensverloop hebben dan mij. Misschien zijn er in België ook wel veel erge verbrande mensen , maar het is het verhaal erachter. Gewoon door het feit dat ze hier wonen of werken of weet ik veel, raken ze in zo een situatie terecht. Echt wel triest. Maar na dat het er allemaal even uit was, kijk ik al positief uit naar het volgende bezoek. Volgende week gaan we immers terug en krijgen we de tijd om een beetje onze cultuur en ons land voor te stellen, zodat deze mensen ook eens iets van de wereld te zien/horen krijgenJ Bovendien kan je zo meer in contact met hen komen en leren ze je kennen. Wat belangrijk is als je in de komende weken hier écht iets wil doen dat van belang is. Een band opbouwen, en enkel en alleen al door er voor hen te zijn, een enorme steun voor hen te zijn.
Het was een dag vol afwisseling, maar ik ben blij deze dag te hebben meegemaakt.
Tenzij straks de tyfoon onze kerk omver blaast natuurlijk ;-) Maar laat ons hopen dat het gebouw stevig genoeg is.
In alle geval is het weeral na middernacht en dus hoog tijd om te gaan slapen. Al wordt het een onrustige nacht , niet zozeer omwille van de tyfoon, maar wel om het feit dat we daarjuist een dikke(zo groot als een kleine kat) , rode (?!) RAT gespot hebben aan de meisjeskamer ! Eikes pfff.
En aangezien de kamer gewoon afgesloten is met gordijnen, zit de schrik er toch wel dik in…
Aan de kakkerlakken ben ik ondertussen al gewoon geraakt. Het is wel verschieten als je ze in de badkamer ziet ( het zijn er van zo een 10 cm lang) , maar oke. Dan klop je ze gewoon weg/dood.
In de keuken vind je ze ook meestal terug ; meestal zie je er een stuk of 5 rondkruipen. Maar in deze warmte , en waar eten te vinden is, is dat normaal.  Spijtig genoeg.
De rat daarentegen pff. Die kan toch vermeden worden vind ik. Maar de mensen hier hebben het niet zo nauw met hygiëne. De koelkasten zitten vol met eten dat ofwel al heel lang geopend is, ofwel rot is, ofwel ja.. er gewoon ingepropt is. Dus zo netjes ziet het er niet uit. Gelukkig krijgen de klanten veel groenten, en die zijn wel vers elke dag (door ons propertjes gewassen enz). Maar soms kunnen ze vis kiezen, en als ze natuurlijk na 2dagen plots zo een vis vanonder de frigo halen vanop de grond, en deze dan gewoon bij de rest smijten in de koelkast.. is het niet verwonderlijk dat de ratten hier rond lopen.
Ach, laat ons hopen dat ze niet onder onze gordijnen kruipt & dat de wind niet door de ramen breekt & dat er morgenvroeg ergens eten in huis te vinden is.  Dat is al veel. En ook dat de tyfoon niet te lang aanhoudt, zodat we tegen de avond terug buiten kunnen om eten in te kopen !

Voila,

Dit was de blog weeral voor vandaag.

Hopelijk snel tot een volgende keer. En allen bedankt om geïnteresseerd te zijn in wat ik te vertellen heb en voor de steun J

Vele groetjes

Kelly

12-07-2013 om 18:32 geschreven door Kelly  

Hallo daar !

Het is een tijdje geleden, maar naarmate je de hieropvolgende leesvoer verorberd zal je merken dat het inderdaad een drukke week  geweest is.
Na het schrijven van vorig bericht in Shanghai, heb ik nog enkele uurtjes op een bank geslapen tot ik wakker werd door het helse getetter van ongeveer 200 Chinezen/Taiwanezen. Gelukkig waren zij niet allen passagiers van mijn vlucht. Ongeveer de helft van hen had  een vlucht net voor de mijne en dit met dezelfde vliegtuigmaatschappij alsook aan dezelfde gate,  wat dus vrij verwarrend was voor mij. Uiteindelijk klonk mijn vluchtnummer dan toch door de luidsprekers en na een dubbelcheck bij omstanders , was ik er zeker van dat ik het juiste vliegtuig betrad. Echter, veel heb ik niet gemerkt van de hele vlucht.  Nog voor we opstegen (wat  nog een hele tijd duurde aangezien we een halfuur vertraging hadden, zo bleek achteraf) viel ik in slaap en pas wanneer ik het voelde daveren onder mij doordat het landingsgestel de grond raakte, ontwaakte ik.  Dit met een halfuur vertraging dus. In ieder geval was ik blij met dit schoonheidsslaapje, aangezien de man naast mij echt letterlijk naar ajuinen stonk. Geen idee hoe iemands  hele lijf zo naar ui kan rieken, maar ik ben allezins content dat ik zijn geurtje niet hoefde op te snuiven. Maar terug naar de landing.
Na de slapers uit mijn ogen gewreven te hebben, kon ik uitstijgen en de 34°C meteen rondom me voelen. Enkel de aanduidingen in het engels miste ik rondom me. Gelukkig is de afbeelding van een koffer overal dezelfde en kon ik me richting bagage begeven. Tot plots het koffer-symbool verdween van de borden. De eerste Taiwanees  in men hele leven die ik aansprak en het was meteen duidelijk: engels is niét hun favoriete taal. Hij stuurde me van de gang naar het toilet naar de gang naar uiteindelijk een ‘immigration area’ , waar ik dan via gebarentaal kreeg te verstaan dat de baggageband zich op de benedenverdieping bevond. Maar eerst diende ik de ‘koortsmeter’ te passeren (dit om te checken of ik geen gevaarlijke hogekoorts-ziekten het land inbracht)  alsook de immigratie zone. Dit laatste zorgde wel voor een lange wachtrij achter mij, aangezien de man mij vroeg allerlei papieren in te vullen over een visum dat ik niet had, over medereizigers die ik niet had en over een job die ik niet heb. Hoewel ik dit meerder malen herhaalde, kwam de boodschap niet over en zei ik dus uiteindelijk maar ‘yes yes, I have a job and I have family here’ . Wat blijkbaar plotseling in orde bleek te zijn, waardoor hij eindelijk mijn paspoort wou bekijken. Opnieuw 10 minuten wachten en opnieuw 10 vragen; maar na 100? keer van mijn foto naar mij naar mijn foto te kijken, besloot hij het op te geven en gewoonweg aan te nemen dat de persoon op mijn paspoort wel degelijk de persoon was die voor hem stond.

Het was een hele opluchting toen ik merkte dat de enigste 2 valiezen die nog op de band rondtoerden, de mijne waren. Eindelijk met al mijn gerief in Taiwan. Nu nog de contactpersoon van de organisatie vinden. Een beetje paniek wanneer ik niemand zag, maar na halfuurtje wachten werd men naam afgeroepen en vonden we elkaar. Met de bus werd ik naar een metrostation gebracht (mensen liepen kris-kras door elkaar, echt overal; nog nooit zo een hectische drukte gezien in een metrostation) en vandaaruit reden we naar het dichtstbijzijnde station bij men verblijfplaats. Van daaruit was het nog even bergop wandelen met al de baggage, maar ik had twee vriendelijke jongens bij me die me hielpen.
Volledig bezweet kwam ik aan in de kerk( waar ik werk en slaap) met een 10-tal mensen die me vriendelijk begroetten. Meteen werd ik mee uitgenodigd aan tafel en voor ik het wist werd er een kommetjes vol paarse rijst en rare groenten in men handen gestopt. Uit respect heb ik dit braaf opgegeten, maar sommige dingen sla ik in de toekomst toch liever over..
In ieder geval waren ze allemaal vriendelijk, maar slechts enkelen (andere jongeren, vrijwilligers zoals mij) spraken engels , en dit slechts op een laag niveau.  Communicatie was bijgevolg heel moeilijk, waardoor ik niet wist wat te doen. Uiteindelijk kreeg ik toch een matras toegewezen, mocht ik een douche nemen en kon ik, na nog enkele mensen ontmoet te hebben,  eindelijk onder de lakens  kruipen. Het was een vermoeiende trip dus viel ik, ondanks de hitte ( je kan het vergelijken met een sauna; alsof er dag en nacht stoom wordt geproduceerd) en de muggen, in een diepe slaap tot wanneer de wekker afliep om 8u.

Eerste keer ontbijt in Taiwan. Schok 1. Heel de winkel ligt vol met warme maaltijden, zoals hamburgers, rijst met stoofvlees enz.  Wat dus het ‘normale’ ontbijt is voor de mensen hier. Mijn maag keerde meteen om. Uiteindelijk vond ik toch een klein schapje waar een soort cake-jes op lagen,  dit met vanille pudding of een soort choco in. Vanaf dan mijn favoriete schap in elke winkel. De drankjes die je erbij krijgt zijn meestal brikjes die soyamelk of thee bevatten. Tegenwoordig is een soort citroendrankje mijn favoriet geworden. Maar zelfs al vind je Fanta of Nestea(+/- Ice Tea) , het smaakt echt totaal verschillend van hier. Alles eigenlijk. Maar je went eraan.

Om 9.00-9.30u start de werkdag hier in de kerk (die er overigens niet uitziet als bij ons; het is een gewoon, simpel gebouw, onderaan een appartementsblok, met een kamer ingericht met een podium en muziekinstrumenten voor de mis op zondag).  In de kerk bevindt zich ook een restaurant, waar we elke dag de lunch moeten voorbereiden en de klanten bedienen tussen 11.30 en 13.00u. De mensen die hier komen, wonen in deze wijk en hebben meestal een klein inkomen. In de kerk kunnen zij dan een deftige maaltijd voor weinig geld krijgen. Naast alle vrijwilligers van onze organisatie AIESEC, zijn er ook nog enkele oude vrouwtjes die komen helpen. Zij zitten bijvoorbeeld aan de kassa.
Wijzelf bereiden de groenten en het fruit voor; bv. het schillen, snijden en wassen van bamboe, mango en tal van andere lokale producten waarvan ik de naam niet ken of niet kan onthouden wegens enkel een Chinese naam.  De dames van de kerk bereiden de groenten alsook het vlees, de vis en de rijst.  Alles wordt dan tegen 11.30u op een soort van buffet geplaatst en de klanten kunnen dan kiezen wat ze op hun bord willen.”   ‘Tze mi fan’ or ‘pay fan’  “  moeten  we dan zeggen, waarbij we vragen of ze respectievelijk paarse rijst of witte rijst willen. De paarse rijst is witte met één of ander zaad gemengd waarvan ik de smaak niet meteen kan thuis brengen.  De klanten wijzen dan enkele groenten aan die ze willen en kiezen ook een hoofdgerecht. Meestal kip, maar soms ook  vis (met kop en al). Daarnaast drinken ze ook nog een soort erwtensoepje, gemaakt van het vocht van de gekookte rijst, wat gezond blijkt te zijn voor de weerstand.
Wij met AIESEC hebben ook een cocktail uit de grond gestampt, die de kerk kan verkopen. Zo maken zij meer winst, die naar allerlei projecten gaat waarmee de kerk behoeftigen helpt of kinderen opvoedt.

Achter de shift in het restaurant, mogen we de restjes opeten als lunch en hebben we even vrij. Rond 13.30u dienen we dan deel te nemen aan een activiteit die opnieuw verband houdt met de liefdadigheidsprojecten. De ene keer houdt dit in koken met kindjes, een andere keer is dit zingen met de bejaarden enz. Voorlopig heb ik enkel gekookt met de kindjes (+/- 5 jaar) , stuk voor stuk schatjes.  Tijdens de kookles leren ze ook engelse woordjes, bv. de ingrediënten. Op woensdagnamiddag moeten we ook onze eigen cultuur delen met hen, zoals typische tradities en de lokale keuken. Volgende week is het aan mij om België te vertegenwoordigen dus chocolade en bier gaan alvast vernoemd worden.

Bovenstaande schets van de job, is het normale verloop hier voor de weekdagen. Maar voorbije weekend werd er een speciaal zomerkamp georganiseerd door de mensen hier voor de kinderen uit het dorp. Het was een 3dagen-durend kamp waarin spelletjes werden gespeeld, toneeltjes werden opgevoerd maar ook veel werd gezongen, voornamelijk religieuze liederen aangezien het een christelijk kamp was. Deze liedjes zijn niet zoals het typische kerkkoor ze bij ons zou zingen, maar zijn best vrolijk en melodieus waardoor ze, zelfs in het chinees, heel aanstekelijk waren en ik na de 20^ste herhaling al wat mee kon brabbelen. De eerste dag van het kamp was nogal vermoeiend, aangezien we van 9-22u moesten deelnemen en de activiteiten enkel in het chinees waren. Het is nogal uitputtend om elke keer te vragen wat ze bedoelen en met veel moeite een paar zinnen vertaald te krijgen in het engels, maar de tweede dag hielden de organisatoren van het kamp meer rekening met ons en konden we een fijne bijdrage leveren , onder het mom van ‘ Kelly Lao Chi’ oftewel ‘Juf Kelly’.

De derde dag van het kamp, zaterdag, werd afgesloten met veel foto’s en dansjes etc om 17.00u waardoor we nog een hele avond voor ons hadden om eindelijk een deel van de stad te ontdekken. Nr.1 van de ‘to do’-lijst was Taipei 101; een 508meter hoge toren, die je in een 37-tal seconden naar de 89^ste verdieping brengt. Als je niet tijdig slikt, zitten je oren helemaal vast.  Eens met de metro aangekomen, waren we helemaal in de ban van het uitzicht van de stad ’s nachts: overal lichtjes en overal torenhoge gebouwen. Van casino’s tot banken tot businessgebouwen tot winkelcentra. Maar Tapei 101 stak er bovenuit, een reus van een toren en binnen in een van de meest luxueuze shoppingcenters ooit gezien. Louis Vuitton, Chanel,Dior, Gucci, .. echt elk luxe merk had er zijn plekje.
En met zijn 5 verdiepen en roltrappen overal, was het een doolhof om in het shopping gedeelte de ingang te vinden van het werkelijke toeristische deel : de lift in het midden van de toren.
Propvol toeristen, maar ook Taiwanese inwoners werden we tegen 60.4 km per uur naar boven getransporteerd. Een beetje klagend over de duizeligheid stapte ik uit, maar al gauw werd ik sprakeloos toen ik doorheen de ramen uitkeek over het prachtige ‘Taipei at night’. Je had een mijlenver uitzicht, 360° en overal prachtige verlichte gebouwen.  Taipei is zijn naam als hoofdstad waardig. Op foto is het zicht altijd iets minder, dus ik hoop dat ik de beelden goed in mijn hoofd heb opgeslaan, zodat ik dit uitzicht nooit vergeet aangezien het echt wel prachtig  was om te zien.

Na de toerist te hebben uitgehangen, gingen we een hapje eten met een Japanse jongen die we hadden ontmoet en brachten samen een bezoekje aan de grootste boekenwinkel in Taiwan. Helaas enkel Chinese boeken.  Ondertussen was het alweer 23.00u en besloten we terug huiswaarts te keren, aangezien we zeer moe waren van de 3 lange dagen kamp.
Uitslapen zat er echter niet in, aangezien de priester van de kerk ons graag had verwelkomd in zijn mis op zondagmorgen. Het misboekje was in het Chinees dus wist ik niet echt wat er gezegd werd, maar dat het anders was dan bij ons, daar was ik zeker van. Ze zingen heel veel , lachen allen en vertellen verhalen alsof ze topacteurs zijn.  Brood word ook letterlijk verdeeld en iedereen krijgt een klein glasje wijn. Na de mis geeft iedereen elkaar ook een hand en wensen ze elkaar veel geluk toe. Het is eigenlijk een vrij vrolijke bedoening, waardoor je echt graag naar de mis zou gaan. Een tip voor België ;-)
Veel ouderen maar ook net wat kinderen woonden de mis bij en gingen vooraan op het podium elk hun ding doen, zoals bv. een eigen gebedje meedelen met daarin vooral wensen alsook uitingen van dankbaarheid voor wat ze die week allemaal hebben mogen beleven. Veel mensen halen hier echt veel steun uit, omdat het veelal personen zijn met een zware ziekte of verlammingen of gehandicapten, alsook kindjes die van kop tot teen verminkt zijn door een brand of psychische stoornissen hebben doordat ze gebeurtenissen zoals de zelfmoord van hun ouders enz hebben meegemaakt. Je ziet ze dan echt heropleven als ze kunnen zingen en bidden tot God, waardoor ik echt wel veel respect opbreng voor de mensen die deze mis en al deze projecten in de kerk mogelijk maken.  Na de mis ontmoette ik ook een vrouw die zei dat ze een matras geschonken had aan de kerk, wat uiteindelijk de matras bleek te zijn waarop ik elke nacht slaap. Dus gaf ik haar een hand en dankte haar heel hard (aangezien dit de enige matras is voor de 8 mensen die hier verblijven),waardoor zij voor mij een heel gebedje deed om me heel veel geluk toe te wensen alsook moed en hoop en liefde. Ze heeft me zelfs al beloofd een zitje vrij te houden naast haar volgende week zondag, hihi.

In de mis werden ook alle jarigen van juli gevierd met als afsluiter een heuse taart na de dienst. Achter dit toetje waren we voor de rest van de dag vrij. We besloten de zoo van Taipei te bezoeken, maar na een dikke 6 uur er verbracht te hebben, waren onze voetjes moe en lieten we een derde van het park voor wat het was. De typische taiwanese dieren hadden we gezien en ook het bewonderen van de panda’s was een deel van deze fauna&flora ervaring. Bovendien moesten we ons haasten wouden we de zonsondergang nog zien vanuit de bergen. Immers, naast de zoo bevindt zich de ‘Gondola’, wat een soort ‘gondelbahn’ is, net zoals in Oosterijk bv. Een kabellift brengt je in een 30-tal minuutjes naar ‘Maokong’, wat letterlijk ‘geen kat’ betekent.  In Maokong bevinden zich enkel een paar toeristische eetplaatsen en een paar tempels om te bezichtigen. Daarbuiten vind je er zo goed als geen mensen, enkel een bepaald  soort kleine gemeenschap die boven in de bergen thee-plantjes kweken op de velden.  Je kan deze rustgevende omgeving bezoeken en er thee kopen, wat veel wordt gedaan omwille van zijn uniekheid. Ik ken niet veel van thee, maar als je in Taiwan bent en een thee-fan bent, moét je deze thee, die nergens anders te verkrijgen is, geprobeerd hebben naar het schijnt.  Wij zagen enkel de zonsondergang terwijl we met de kabinetjes omhoog tussen de bergen werden gebracht, dus misschien gaan we later nog eens terug om de velden te bezoeken overdag.
Aangezien het al laat was, konden we niet meer met de kabellift terugkeren en dienden we een bus te nemen.  Misschien heb ik het nog niet vermeld, maar Taiwanezen zijn werkelijk zot van wachtrijen, echt overal staan ze mooi in de rij en zijn er speciale voorzieningen om een wachtrij te volgen. En dit was niet anders toen we verteld werden de bus te nemen om terug te keren. Echter, een rij zoals deze had ik niet verwacht : zonder te overdrijven, minstens 150 mensen stonden aan te schuiven voor de bus. Je kon een 50-tal meter wandelen vooraleer je aan het einde van de rij kon aanschuiven. Dus na een 5-tal bussen en een uur later, konden we eindelijk plaats nemen in een overvolle bus die doorheen de bergen naar de stad beneden raasde. Opnieuw was het rond middernacht vooraleer we in de kerk toekwamen en nadat iedereen gedouchet had (want elke dag opnieuw is iedereen kletsnat en moeten we 1 douche delen) , konden we een paar uurtjes slapen vooraleer we weer moesten beginnen aan de shift in het restaurant.  Zucht. Maar goed nieuws, in de namiddag stond er een leuke uitstap gepland met de organisatoren van het kamp dat do-vrij-zat had plaatsgevonden. Leuke mensen die de stad kennen, waardoor we vast en zeker niet verloren konden lopen en toch mooie plekjes konden ontdekken.
Meer hierover morgen, want het was een lange brief en alweer 01.30u hier,

Dus slaapwel iedereen,     oftewel  Wan an 晚安

Kelly

10-07-2013 om 19:46 geschreven door Kelly  

De wekker een laatste keer snoozen om 3.32u om dan toch maar op te staan voor de allerlaatste dingen in de rugzak te proppen. Maar voorbereid zoals altijd, was dit op 5 minuten gefixt en waren we ready to go !

Onderweg ontbeten alsook een welverdiend dutje gedaan (ik althans; geen zorgen, dit geldt niet voor de chauffeur) en zo , na een vlotte rit, toegekomen in ‘Frankfurt Airport’.  Zaventem is er niets tegen.  Na wat zuchten en zoeken toch overal eens rond kunnen kijken, een laatste keer kunnen genieten van de Belgische (Mc Donalds) frietjes en ook de check-in gevonden. Dat laatste had iedereen gekund: simpelweg de langste rij vol Chinezen zoeken in de hal. Het gekwetter stak mij al volop tegen; hopelijk zijn de Taiwanezen iets minder ‘welbespraakt’ ( al is dat hoogstwaarschijnlijk valse hoop).

Na wat gedoe over mijn visa en afscheid genomen te hebben van papa , kon ik vlot door de douane en naar mijn gate om daar nog een laatste uurtje op Europees vasteland te vertoeven.
Gelukkig zag ik hier en daar enkele niet-Chinezen en hoopte dan maar dat ik daar naast terecht ging komen. En hoop doet leven:  ik had een plaatsje naast een Franse jongeman: rustig, vriendelijk en bovendien best aantrekkelijk (wat het toch net iets aangenamer maakt, geef toe )

Ondanks van links veel getater (een hele familie, druk in de weer met wisselen van plaatsen en dit gedurende, jawel, heel de vlucht), kon ik in het hoekje toch miniem in stilte genieten, samen met mijn Frans model: van het uitzicht (door het raampje he), een filmpje of m’n Ipod. Aldus lag ik gauw  weer in dromenland.
Bijgevolg ‘vloog’ de  10uur en 25 minuten durende vlucht voorbij en ben ik uiteindelijk,  na  twee keer een maaltijd voorgeschoteld gekregen te hebben (waardoor mijn darmen nu eerlijk gezegd toch wel rare geluiden beginnen te maken ; god mag weten wat ze in die omelet gestoken hebben), aangekomen in Shanghai Airport. Ditmaal is Frankfurt er niets tegen. En dat geldt niet enkel voor de grootte, maar ook voor de controle. In de transferzone werd er meteen een ‘zware madam’ op mij afgestuurd, zwaar beladen met allerlei toestellen om mij, letterlijk, van kop tot teen te onderzoeken.

Uiteindelijk geen probleem, maar China is niet het meest hartelijk-verwelkomend-land, laat dat duidelijk zijn. Maar dan kunnen ze nog zo streng zijn, ik heb het toch maar mooi voor elkaar gekregen dat ik stiekem mijn fruitsapje heb meegesmokkeld ;-) Wat  zich op de eigenste moment zonder mijn medeweten in mijn rugzak bevond en dus pas achteraf bleek, uiteraard. Maar aangezien ik hier nog 5 uur moet zitten nietsen zonder Chinees geld, en ik dus anders noodgedwongen dorst zou moeten lijden, leek me dat best gerechtvaardigd.

Nu nog de jetlag overleven, mijn vlucht naar Taipei halen, mijn valiezen daar terug te zien krijgen, er iemand van AIESEC tegenkomen, naar mijn accommodatie vervoerd worden en alles komt in orde ! (Lijken jullie dit ook nog ontelbaar veel voorwaarden? L ) Ik hou er alvast de moed in en kijk uit naar een schitterende ervaring !  Alvast een goeiemorgen over een uur of 6 voor jullie allen.

& Oh ja : gelukkige 93^ste  verjaardag voor oma ! !

Tot snel,
Kelly

03-07-2013 om 15:22 geschreven door Kelly  

Taiwan is een eiland in Oost-Azië, een soevereine staat die zich formeel de Republiek China noemt. Als politieke entiteit bestaat de Republiek China vooral uit het eiland, maar ze heeft ook de eilanden  die vlak voor de kust van het Chinese vasteland liggen onder controle.Tot het einde van de Tweede Wereldoorlog werd Taiwan internationaal vooral als Formosa aangeduid en was het een Japanse kolonie.

                                

04-06-2013 om 01:02 geschreven door Kelly  

04-06-2013 om 00:35 geschreven door Kelly