ze stierf traag

zoals een vogel

zonder vleugels

en er heerste winter

op haar wangen

en de appels

van haar ogen

waren weggerot

tot zelfs de beesten

niet meer wisten

wie zij was

27-08-2011 om 18:34 geschreven door Keen Tunnies  

ik wieg mijn liefde

voor haar

zoals een moeder

haar dode kind

en het zijn slechts poppen

die elke dag wachten

op mijn ontwaken

alleen is slechts

zonder

en toch is slechts

soms

genoeg

27-08-2011 om 18:34 geschreven door Keen Tunnies  

ik praat asbakken vol

en glazen leeg

zolang het touw groeit

rond mijn nek

weet ik dat er nog veel zerken

kunnen op dat kerkhof daar

ik kan sterven zoals elke golf

breekt en toch steeds weer zeggen:

vertrouw op het getij dat ik ben

27-08-2011 om 18:34 geschreven door Keen Tunnies  

ze had alles kunnen worden

maar wat ze werd,

was een slager

van vleesgeworden

leugens, slachter,

slacht offer

van vergeten idealen

ze had alles kunnen worden

maar wat ze werd,

was een rekening, af

rekening van opgespaard

verdriet, interest, incest

van een verloren jeugd

ze had alles kunnen worden

maar wat ze werd,

was een leegstaand gebouw,

gekraakt met vergeefse hoop

en gesloopt

met beschimmelde dope

ze had alles kunnen worden

maar wat ze werd,

is nu afwezig

door de hartslag

van het vuur

getroost

27-08-2011 om 00:00 geschreven door Keen Tunnies  

als ik mag, zal ik neerstrijken op je schouders,

je vleugels rust aansmeren met mijn mond

vol kus gespaard de verwarring uit jouw haren strijken

ik zal mijn beste handen aantrekken, je wervels na tellen,

je weten weken in een steeds oeverlozer meer

van smeltende dromen

ik zal je wijzen 

op het voordeel van je huid

en met de woordenschat

van mijn twee handen

zal ik strelen:

vertrouw op het getij dat ik ben,

als ik mag.

27-08-2011 om 00:00 geschreven door Keen Tunnies