Het is donker in dit gedicht maar buiten is alles wit
ik zag de tuin nog nooit zo mooi verlicht onder de volle maan
en bid zoals een vogel die blijft hangen bij het speuren naar de grond
maar ik richt mij tot de hemel met mijn woorden in de wind
stel mijn vragen aan een vader, vraag om antwoord aan een kind
het blijft koud in dit gedicht en buiten staan de bomen
in slierten slepend grijze mist, het zal nog tijden duren
voor ze bloeien en mijn huid weer aan het zonlicht went
voor ik feesten kan of wensen in de lucht zal sturen
en voor ik breek ten koste van mijn dromen.
Janne ©
|