afscheidsbrief gevonden van een speciaal meisje :'(
Lieve schatjes,
Hier komt de waarheid.Hier heb je mijn levensverhaal en waarom ik zelf koos voor mijn dood. Remember 'Soulmates never die'.
Dit schreef ik eerder van mij af lieverds. Ik wil dat jullie inzicht krijgen in mijn hoofdje,dat zal het draaglijker maken.
Ik zit hier helemaal alleen thuis, met zoveel verdriet. Ik sterf. Een hele dag ben ik al ziek.Ik kan het leven niet meer aan.Ik kan mijn gevoelens en gedachten momenteel niet delen en ga er aan kapot. Daarom schrijf ik alles van me af. In de hoop dat dat het verdriet verzacht. Maar dat zal het niet.Nu weten jullie wel waarom. Ik voel momenteel zoveel spijt en machteloosheid.Ik voel me gebroken. Het spijt me zo. Het spijt me zo, dat ik het verschil niet kon maken. Mieke betekende voor mij zoveel. En ik voor haar... voor zover dat ze dat kon toelaten en durfde inzien.Ze zei me de laatste keer, dat ik veel te veel voor haar betekende. Vanaf de eerste dag dat ik haar leerde kennen, voelde ik zo'n grote verbondenheid en gaf ik om haar. Geen verliefdheid, maar een heel diep gevoel van intense vriendschap, begrip, respect. Ik zag een stukje van mezelf terug en besloot om dit meisje, hoe moeilijk het ook zou gaan worden, nooit los te laten. Ik schrok ook van dit gevoel en het maakte me eerlijk gezegd ook wat bang.Want ik had al zoveel meegemaakt, mijn vertrouwen was geschonden en echte vriendschap heb ik nooit echt (blijvend) gekend. Maar zij was het waard voor mij. Ik weet niet hoe het komt, maar ik geloofde in haar. Een gevoel dat ik was kwijtgeraakt. Mijn leven is helemaal niet over rozen gegaan. Het bestaat voornamelijk uit mensen verliezen en laten gaan. UIt onrecht en machteloosheid. Uit als kind gekraakt worden en voor keuzes gesteld worden. UIt alleen zijn, gepest worden,verraden worden.. Uit vertrouwen en in de steek gelaten worden. Uit vier jaar lang gepest worden op school. Uit anders zijn en de pijn van de omgeving. Uit heen en weer geslingerd worden. Verlaten worden en de pijn van jezelf zijn. De eerste jaren van mijn leven was ik een gelukkig kindje, toch voor zover ik weet.Ik was altijd alleen en een heel zelfstandig kindje.Lief tegen iedereen,ik was het grote schatje.Gevoelig voor prikkels van buitenaf en heel begaafd.Tot ongeveer mijn 10 jaar had ik een vrij ongeschonden jeugd. Op mijn 10 jaar bouwden mijn ouders een kast van een huis en begonnen een beroep als zelfstandige. Daar gegrepen door het onrecht van vadertje staat veranderde mn leven voorgoed. Een zwaar faillissement... Een mooi dakje boven het hoofd werd weggenomen. 11 jaar was ik toen we op straat stonden met niets. Het leven in totale armoede en de rechtshulp en maatschappelijke hulp was op dat moment nog veel erger dan nu. Een poging tot een nieuw leven opbouwen volgde in Spanje. Een vlucht. De inboedel werd opgehaald en bewaard. We vertrokken met onze caravan naar Spanje. Mijn boekentas mee want ik zou daar naar school gaan. Dag vriendjes en familie waar ik geen afscheid van kon nemen. Er was geen andere uitweg. Een poging volgde tot het opbouwen van een nieuw leven in Spanje.Ik paste mij wonderwel snel aan en werd een Spaans pubertje. Alles achtergelaten... maar dit werd voor mn ouders een te zwaar verlies. Daarom gingen we terug naar België. Ik mocht met mn ouders gaan wonen bij mijn grootmoeder. Maar alles had mijn ouders zwaar getekend en ze waren van elkaar ontvreemd. Beiden in een zware depressie. Daar kreeg mama veel klappen en heb ik een totaal ontredderde vader gezien. Die niet kon praten,die alles opkropte en die zn verdriet verwerkte met te gaan ontdekken waar het gras wat groener was.Papa verliet ons en kwam terug.Mama kreeg de liefde niet die ze nodig had en had een geheime affaire.Papa kwam erachter en vermoorde haar bijna.Zo kwamen we terecht in het vluchthuis voor vrouwen in Leuven.Papa kreeg geen bezoekrecht toegewezen na een psychologische test op mij en ging in beroep.De advocaat oordeelde dat verblijven bij mijn moeder niet goed was voor mij en zo belande ik in een jeugdtehuis.In totaal heb ik er in twee verbleven,gedurende een jaar.Ik paste me snel aan, aan de verzorgers. Zo goed dat één bepaalde heel graag zn gevoelens van affectie duidelijk maakte.Ik had veel vrienden en mocht de allerkleinste verzorgen.Ik was een prima mama op mijn 13. Toen mn mama een eigen woonst had mocht ik bij haar gaan wonen.In Leuven begon ik mijn middelbare school.Ik paste me snel aan en was heel volwassen.Ik was een heel slim meisje en werd al gauw gepest.Ik was snel heel volwassen en mijn zogezegde vriendjes konden hier niet mee omgaan. Ik werd het mikpunt van spot en hield een trauma over aan dit pestgedrag. Papa had mama teruggevonden en na een jaar van stalking gingen ze samen in therapie.We verhuisden later naar Tremelo.Af en toe verliet papa ons nog eens.En zo verhuisden we regelmatig.Ik verdeed mijn leven met veel vriendjes en veel relaties.En buiten dat voelde ik me altijd alleen en was ik altijd bang voor het leven.Toch was ik een superlief meisje, ééntje dat altijd licht bracht.Toen ik verliefd werd op een meisje die mijn beste vriendin werd en ik ontdekte dat ik lesbisch was,stond mijn leven even stil.Nooit zou iemand het aanvaarden dus besloot ik er nooit meer te zijn. Op mijn sterfbed vertelde ik het aan mijn ouders en wonderwel kwam ik erdoor.Mijn eerste grote liefde was nog niet aan de echte liefde toe.Ze hield te veel van mij.En er waren mensen die dit moois liever stukmaakten met leugens en verraad.Van de ééne in de andere relatie. Leugens,verraad,bedrog,onrecht,onmacht,hartstocht... Mijn beste vrienden pleegde zelfmoord.Ik ging door een hel. Ik werd heel angstig. Later pleegde mijn lievelingstante zelfmoord. Met mijn ouders ging het beter en beter. Ze gingen samenwerken en vonden elkaar.Ik werd eigenaar van hun woning.Door mij en heel veel te werken en verdienen,kregen ze hun droomhuis.Ik bracht hen altijd samen en werd hun relatiecoach.Ik heb meer voor hen gezorgd als zij voor mij.Maar de laatste jaren is het eindelijk terug zoals het bedoeld is.EN nu hebben we een goede band. Ze zien mij graag en doen alles voor mij. Dat heb ik nodig want ik ben enkele dierbaren verloren, wat mij ook zwaar getekend heeft en waardoor ik bang geworden ben. En zo kwamen we uiteindelijk bij Sofietje.Mijn huidige relatie..Dankzij mij heeft ze nu nog een leven.Dankzij mijn volharden en het dieper kunnen kijken.Wat dat met mij als mens gedaan heeft allemaal,daar zijn geen woorden voor.En toch,ben ik altijd lief gebleven,te goed,vergevingsgezind...Altijd het mooiste van mezelf blijven weggeven.De mensen die ik graag zag kregen mijn echtheid en puurheid. In de laatste twee jaar heb ik vooral mensen moeten laten gaan en ben ik veel mensen en zogezegde vrienden kwijtgespeeld. Doch was ik ergens mn puurheid niet verloren en ik raakte mensen in hun hart.Soms zo diep dat ze het niet aankonden en zich al snel keerden tegenover mij.Ze waren niet aan echtheid toe en bleven liever in hun zelfbeschermend wereldje zitten achter hun perfect gecreëerd maskertje.Dat ik niet zomaar in hun leventje kwam besloten ze gauw niet meer te willen inzien, en dus met heel veel pijn duwden ze me weg en maakten mij tot slachtoffer.Het deed wel wat pijn,maar ik paste mij snel aan aan het onrecht van het leven.En ik ging steeds weer door.. Mezelf blijvend... En ik ontmoette Mieke.. Die diepe verbondenheid,die spiegels van de ziel, die zware beproeving... Ik wou haar voor altijd heel dichtbij houden.Ik kende haar meteen door en door.Dit meisje was net als mij.Ik zag haar masker,ik zag haar echte ik,ik zag alles. Zo'n mooie dingen zei ze. Bang maakte het me wel en erg onzeker.Maar al snel voelde ik dat we een stukje van elkaar werden.Niet afhankelijk,wel heel dichtbij. We waren heel close, en werden beste vrienden. Wij,wel een schaduw van elkaar.Dat vertelden we elkaar ook. Nooit zou ik dit stukje enig verdriet willen aandoen, altijd zou ik voor dit stukje willen zorgen.Deze gevoelens maakten me bang, maar tegelijk ook zo sterk. Ik had naast een liefde voor het leven, een vriendin voor het leven. Onze zielsband werd een feit.Ik was zo fier op mijn soulmate Zo benoemden we elkaar ook, omdat dat onze band het beste omschreef.. Ik gaf echt om haar! Niemand zou haar ooit mogen raken! Ik wou ze echt gelukkig zien.Ik wou dat ze in zichzelf kon geloven zoals ik dat deed. Ik zou er altijd zijn.Niets zou me kunnen tegenhouden, hoe moeilijk ook. Ik wist meteen heel veel van haar,ik wist hoe ze echt was.Heel complex dat wel en niet altijd even fijn.Maar ik zag dat het leven zn sporen had nagelaten op haar en dat ze hier niet zelf voor gekozen had.Ik wist dat ze mij nog pijn zou doen uit eigen onmacht.Ik vond het soms zelf heel moeilijk dat ik haar zo goed aanvoelde.Ik wist dat ze het zelf niet fijn vond dat te delen met mij.En nu,door deze band was het nu eenmaal wel zo. Maar ik legde mn hart en ziel ook in haar handen.Ik gaf mn echte ik aan haar.Ik droomde van een mooie vriendschap,aan eindelijk iemand die er altijd zou zijn.Al was het maar alleen door onze band.Het voelde zo onafscheidelijk. En ze zei ook altijd dat dit echt voor het leven was en dat ik me geen zorgen mocht maken. Al gauw kwam er heel veel op ons pad, te veel om goed te kunnen dragen en hanteren. Ruzies,misverstanden... En vooral zij die niet zichzelf wou zien en kon zijn. Ze wou zichzelf niet meer kwetsbaar opstellen.En in zo een diepe band wordt je vanzelf kwetsbaar en kom je je echte ik nu eenmaal tegen. Ze verweerde zichzelf ertegen met alles wat ze in huis had.Diepe pijnlijke woorden,leugens,zelfs verraad. Vaak vroeg ik mezelf had of ik mezelf niet voorloog.Al wat je in het echte leven zei was zo tegenstrijdig met mijn intuïtie. Het aantrekken en afstoten was al gauw een vaststaand feit. Ik geloofde in haar en wou in haar blijven geloven. Haar geluk was het mijne. En Vicca wou ik ook graag rekenen tot een echte vriend.Ik wou hem ook het geloof geven en mijn ik. Maar waar ik het gevoel had dat ze mij soms wel echt kende en die diepe waarheid toch had heel diep, kwam ik er al gauw achter dat het bij hem niet het geval was. Hij zag enkel wat hij zag, wat hij door het leven geleerd heeft.Maar hij doorziet niet.Hij zag maar een heel klein stuk.Alles in een verkeerde context.En ik kon er niets aan doen om hem anders te laten denken of voelen. En dat deed al snel veel pijn,want ik had ergens het gevoel dat dit fataal zou zijn voor ons. Hoe hard ik ook mn best zou doen,het zou niets veranderen.Waarom dat weet ik niet.Ik had gehoopt dat hij anders zou gaan denken,maar ook dat gebeurde niet. En op een zwak moment,een moment waarop Mieke mij afstootte, werd zijn gedacht steeds bevestigd.Kwam dat dan even goed uit voor zichzelf?Om haar hart niet te moeten zien? Werd ze dan door hem beïnvloed?Beïnvloeden ze elkaar op zo'n moment? Ik ben daar nog niet uit en wie ben ik om een oordeel daarover te vellen?Ik heb niet het recht om iemand te beoordelen die ik niet ken. Dus ik besloot telkens weer Vicca een kans te geven.Mij ook open te stellen voor hem.Zo gaf ik hem een knuffel op Werchter.Ik hoopte dat hij zou voelen wie ik ben.Dat hij zou voelen dat ik geen gevaar ben en dat ik het echt goed voor had met Mieke en met hem.Dat ik geen concurrentie ben op hun pad. Ik wou hem echt een eerlijke kans geven. Al is dat soms wat moeilijk door mn misbruikverleden. Soms kreeg ik het gevoel te worden uitgespeeld Ik hoopte dat hij toch zou voelen wie ik ben.Dat hij zou voelen dat ik geen gevaar ben en dat ik het echt goed voor had met Mieke en met hem.Dat ik geen concurrentie ben op hun pad. Maar wat ik ook deed, niets lukte. Jammer.Het had wel een doorbraak kunnen zijn. Op een bepaald moment zei Mieke me te moeten nadenken over een keuze.Voor Werchter zei ze zo'n mooie dingen en ik had zoveel hoop. Daar ben ik ingestort... Voor het eerst kwam 'ik zie je graag' uit haar mond. Maar toen was er de reis naar Italië.Ze leek een ander Mieke te zijn geworden :s Ik die zo hoopte dat de reis haar zoveel goed zou gedaan hebben. Ineens was familie het allerbelangrijkste,tegen alles in. Elke had mijn gegevens gekraakt en een paar belangrijke gesprekken (die in mail opgeslagen waren) ontdekt. Zij ging toen alles nog eens wat meer kapot maken.Strategisch en vuil. Hoe ik haar ook overtuigde van het feit dat ik nooit ergens een oordeel heb geveld over Vicca of over zijn familie of één fout woord heb gezegd, toch geloofde ze me niet. Ze keerde zich helemaal tegenover mij.Ik voelde me door haar verraden, en haar vervolgens tegen mij opgezet. AL wat ik haar ooit gaf rond raad, was altijd opbouwend naar haar relatie toe. Nooit heb ik iets over zijn familie gezegd of over haar familie. Integendeel. Ik zit zo echt niet in elkaar. Mieke wou toen met mij niets meer te maken hebben.Vanaf toen werd de psychische manipulatie een feit. Ze zag me als een slecht iemand. Al het onrecht wat haar aangedaan was, deed ze mij aan. Later gaf ze toe dat ze wou werken een deze psychische manipulatie.Ik had het haar vergeven. Maar toch, liet ze me op een bepaald moment gaan. Op het moment dat ik haar het hardste nodig had in mijn leven. en ze ook smeekte. Ze ging heel ver met haar psychische manipulatie. Net als Sfietje met mij had gedaan. Zij zegt dat je dat juist doet met diegene die je het liefst ziet op de wereld. Ze heeft het ook met niemand anders gedaan... alleen met mij... Ik gaf echt om Mieke. Op een dag zou ze beseffen dat ik er was wanneer iemand anders haar al lang had verlaten... Dat heb ik haar ook altijd blijven zweren... En nu heb ik haar angst bevestigd. Ze gaf me graag het gevoel dat ik vervangbaar ben, dat er zovele anderen zijn. Dat er anderen zijn waar ze wel voor door een vuur gaat... Dit deed ze telkens als ze mij in de steek liet en mij weer verwijderde. Ze vertelde me dat ze vaak alles zwart of wit ziet. Dat het haar soms lukt om even niet meer te voelen.De knop gewoon om te draaien.Zelfbescherming. Maar,Ik wil niet dan goed zijn voor haar, dan slecht... Dan graag gezien worden en dan gehaat... En in de steek gelaten worden door haar omdat iemand dat van haar misschien verwacht... Ik kon dit niet meer aan op een moment en nam afstand, met heel veel pijn. Iedereen kon het zien, het verdriet. Ze besloot om te komen praten. Vanaf toen zou het anders zijn. Ze zou hulp aanvaarden, aan zichzelf werken. Ze wou me nooit meer missen en aan deze band werken.Ze wou door de zure appel bijten. Ze wou dat ik haar zou helpen, samen zouden we het redden. Ze zou niemand nooit nog tussen ons laten komen, want ze besefte ook dat dat het geval was. Ze zei dat ze ook Vicca onze vriendschap niet meer zou laten bepalen. Ze vroeg me om haar vriendschap te leren. Ze zou niet opgeven en ik mocht echt niet bang zijn.Ze vroeg nog een kans. En ze kreeg die! Want ze zou het waard zijn.En ik bloeide terug open... Maar het heeft niet mogen zijn, toch niet voor lang. Ze sloot zich af, begon terug met verzinsels en smoesjes.Ze deed alles om me terug ver weg te duwen.Ze had beloofd om met Sfietje te praten,want dat was ook echt nodig.Dat was nodig voor mijn relatie ook, voor mijn geluk.En ze drukte me echt op het hart dat ze helemaal uit zichzelf, dit zou doen. Maar we bleven wachten... Werden geblokkeerd, ze duwde me weg. Ik kon niets meer doen.Eerder gaf ze aan, dat ze heel jaloers en kwaad werd van het feit dat we aan kindjes begonnen. Nu kon ik haar reactie niet plaatsen.Ik werd heel verdrietig en ook boos.Ik had in haar geloofd, en ze brak alles.Nu kon ik echt niets meer doen.EN zo kwamen we met het verhaal bij haar mama terecht. Ze wist dat er iets aan de hand was en ze wou helpen. Het ging van kwaad naar erger.Mieke zei opeens dat ze ook andere vrienden had en geen tijd had en heel harde woorden. Nu ben ik mijn beste vriendin kwijt, iemand die voor mij zoveel betekende en die ik zo graag zag. Ik kan niets meer doen. En het doet pijn, deze leegte kan niemand opvullen. Trouwen zonder haar erbij, het voelt als een gat in mijn hart.Alles doet pijn. Het leven staat stil voor mij. Ik hoop op een wonder. Maar al wat ik heb gedaan, is haar angst bevestigd. Ik heb mijn woord gebroken.Ik heb alles doorstaan... EN dan haar toch verwijderd.. En ze brak vervolgens mijn echt vriendschappelijk hart.Onze foto werd meteen verwijderd,alsof ik zo meteen kan gewist worden uit haar leven. Ik kon echt niets meer doen. Het is aan haar.En ik hoop dat ze beseft wat ze kwijt raakt. Dat ze misschien toch ooit de kracht vindt om door haar angst te gaan.. Want ik heb echt om haar gegeven. En echt gehoopt dat ik een verschil kon maken. Ik heb echt alles gegeven.Ik heb echt het mooiste van mezelf gegeven.En ik heb altijd in haar geloofd.Mijn andere vrienden hebben veel respect voor mij, niemand begrijpt dat ik zo veel heb willen doorstaan. Maar toch niet genoeg... Ik heb dit echt niet gewild. Ik mis mijn vriendin, ookal was heel veel een droom. En ookal heb ik er heel weinig zelf aan gehad. Ik hoop dat iemand tenminste een beetje in mij nog geloofd. Het voelt alsof ik mijn zielsvriendje kwijt ben. Dat kan mijn hart allemaal niet meer dragen. En ik heb het echt op de juiste plaats. Als ik de mogelijkheid had gekregen, dan zou ik haar, echt nooit maar dan nooit, uit mn leven verwijderen. Geloof mij! En het spijt me! Ik wou dat ik kon haten, dat ik harder was. Mn vrienden zeggen dat ze me alles heeft afgepakt, dat ze het niet waard is. Ze geeft soms aan dat ze niet tegen mijn geluk kan. Niemand anders zou dit met mij moeten proberen. En ik wou ook dat ik het ook zo kon bekijken. Maar daar maakt Mieke voor mij een verschil. Jammer genoeg. Want ik heb een hart, dat niemand anders zomaar kan helen. Ik heb alle hoop verloren. Ik hoop dat Mieke inzicht krijgt en de hulp wil aanvaarden en vinden. Mieke heeft mij een trauma bezorgd en mij gebroken.
En het verhaal kreeg een dramatisch gevolg.
Lieve XXX Ik zie het niet meer zitten.Hier heb je de waarom. Het ging van kwaad naar erger en Mieke maakte mijn leven tot een hel. En al wat ik bleef doen,was over mijn grenzen laten gaan.Eigenlijk omdat ik haar begreep en niet kon veroordelen.Ik wou haar helpen om het te doorbreken.Mieke zat in een destructief recht.Al het onrecht dat haar was aangedaan, deed ze mij aan. En ik was er vatbaar voor, door mijn verleden.Maar al dat onrecht knaagt nu nog heel fel aan mij. Enkele keren heb ik noodgedwongen afstand moeten nemen van haar. Het inzicht dat ze had, veranderde in een zwart-wit denken. Dan was ik goed, dan was ik slecht. Duwen en trekken en nooit kon ik genoeg geven. Ik had compassie met haar, telkens weer, omdat ze noodgedwongen boycotte waar ze eigenlijk, heel diep, naar verlangde, en dat was een hechte relatie. Ze besefte dit wel, op de momenten dat ze dat wou zien. Heel opmerkelijk was wel het feit dat dit bij mij zo erg tot uiting kwam.Later vertelde haar mama, dat het in het verleden ook vooral met meisjes, hetzelfde patroon vertoonde. Mieke gaf toe mij psychisch te manipuleren uit angsten en omdat ik veel te belangrijk voor haar was. Heel veel kansen heb ik haar gegeven, telkens ik wat afstand nam. Het keerde zich allemaal vaak tegen mij. Dan was ik de slechte, ik ging dingen vertellen die niet waar waren aan anderen, ik was afhankelijk, ... Ze maakte zichzelf al eens wijs dat de problemen aan de relatie op zich lagen en dus door mij als persoon. Soms vertrouwde ze me ook niet echt. Ze ging me heel fel uittesten hoe ver ze kon gaan en ik er toch nog bleef.Regelmatig verdween mijn foto uit haar vrienden, dan weer werd ik van netlog gewist, dan werd ik geblokkeerd,... Tot ze dan terugkwam, dan had ze al het inzicht en wou verandering.Maar al snel herviel ze in dat oude patroon. Zo moest ze al eens nadenken over een keuze, mij in haar leven nog te laten of niet.Later kwam ze, na veel gemis, terug. Ze liet al eens vallen te denken dat ze aan een borderline-stoornis leed. Later benoemde ze het als angst voor intimiteit en dat dit bij mij zo fel bovenkwam, omdat ik één van de mensen was die ze het liefst zag.Maar dat kon ze niet goed toegeven. De laatste keer had ze heel wat stukgemaakt, mij echt gebroken.Na een aantal weken kwam ze terug en zei ze dat ze deze keer echt door de zure appel wou bijten, dat ze hier samen door wou geraken.Ze vroeg mij uitdrukkelijk haar te helpen.Ze sprak over een vriend die haar zou helpen en ik vond dat een heel belangrijke stap.Ik besloot om het nog een kans te geven.Ze ging ze met beide handen aannemen en me niet meer beliegen en psychisch manipuleren.Ze had alles ingezien,was tot zichzelf gekomen en beseft dat ze me niet wou missen.Het was heel belangrijk om met Sofie (mijn vriendin) ook eens te praten, omdat ze heel veel stukgemaakt had, met haar psychische spelletjes.Sofie doorzag ook helemaal haar stoornis en wou samen dit helpen te doorbreken.En Mieke zag dat allemaal heel fel in.Ze ging er mee praten, want dan pas konden we beter aan onze vriendschap werken.Ze zou hulp aanvaarden.Het zou lukken.Maar dat deed het niet.Heel even ging alles beter, maar al snel herviel ze weer.En deze keer nog erger dan daarvoor.Ze had leugens,smoesjes,verzinsels,... Ze kleedde die zo mooi in, zodanig dat ze wat ze gebruikte als zelfbescherming,voor zichzelf ging bestempelen als waar.Zeiden we daar iets verkeerd op,ging ze het benoemen als 'die begrijpen niet dat ik veel werk heb voor school','die willen niet dat ik andere vrienden heb',... Niet alleen naar zichzelf toe,sprak ze dit zo uit,ook naar anderen... Op den duur konden we dit echt niet meer dragen.Mieke had eerder al aangegeven niet goed tegen mijn geluk te kunnen en hier jaloers van te worden, en dit werd duidelijker in alles.Ze noemde als reden voor het 'mij laten vallen' van de vorige keer, de jaloersheid op het feit dat wij aan kindjes wouden beginnen. Overigens leek of het een hulp was voor haar als ik ergens verdrietig om was mbt haar.Dan kreeg ze een fijn gevoel ipv een slecht. Ik liep constant op de toppen van mijn tenen en was bang, want ze deed mij pijn.En trok ik grenzen,dan ging ze er over. Uiteindelijk, heb ik met heel veel pijn, haar van facebook verwijderd, uit mijn vrienden. Ze was zo ver geweest en ik was er zo fel onderdoor, dat ik niets anders meer kon. Haar mama had al lang in de gaten hoe het liep en kwam op bezoek. Ze wou praten met mij, ze wou horen hoe alles verliep. Ik heb eerst aan Mieke gevraagd of ik iets mocht zeggen, want ik wou haar vertrouwen niet beschadigen en haar niet in diskrediet brengen.Ze vond dit geen probleem.In horten en stoten kwam mijn verhaal eruit.Zij raadde mij aan om haar te verwijderen, een duidelijke grens te trekken.Dit wou ze mij al langer meegeven.Ze herkende het probleem en ook machteloos te staan.Mieke aanvaard geen hulp en wil alles zelf leren, gaf ze aan. Ik besef dat ik haar diepste angst hiermee bevestigd heb. De reactie die volgde op het verwijderen uit mijn vriendenlijst, was meteen mijn foto verwijderen. Waar ik mijn grens trok in de hoop dat ze er iets mee zou doen, heeft zij mij vervolgens nog dieper proberen te raken. Maar ik kon echt niet anders, Mieke had inmiddels haar psychologisch manipuleren-terrein uitgebreid naar facebook. De macht die ze zo uitoefende op mij, was onleefbaar geworden.Ik wou haar niet weg uit mijn leven, ik wou haar enkel deze mogelijkheden afnemen. Ik kon mijn belofte niet blijven waarmaken, om haar te helpen.Ze boycotte alles. En het ergste van alles was, dat ze dat niet meer inzag. Het was een automatisme geworden. En ik bleef achter, met al die gebroken mooie woorden,die gebroken beloftes,... Ik die had gehoopt dat het vanaf dan enkel beter kon gaan. Ik kreeg nooit wat ik nodig had als persoon, om door te kunnen gaan en mijn belofte waar te maken. Toen het nieuws volgde dat wij gingen trouwen, werd het erger, na eerst een supermooie reactie. En ik bleef Mieke graag zien, onvoorwaardelijk. Want ik had heel veel inzicht in een hechtingsstoornis, in een persoonlijkheidsstoornis,in bindingsangst. Al ben ik helemaal niet de persoon om op Mieke een label te gaan plakken. Dat zou ik ook nooit doen. Nadat ik een grens trok, zei Mieke mij nooit nog in haar leven te willen.Ze hield niet van steukers zei ze tegen mijn vriendin. Ik kreeg de schuld van alles en ik had 'neen' gezegd tegen alles.Vervolgens zou ze mij een lesje leren en mij haten. Vervolgens ben ik nu de slechte.De touwtjes houdt ze in handen en probeert nog wat macht te veroveren, uit eigen onmacht, zelfbescherming en niet willen zien. Een heel ander verhaal maakt ze zichzelf wijs, en ook anderen. Zij heeft de deur dichtgedaan voor mij... Natuurlijk gaan die anderen in op haar verhaal, want ze kennen het verhaal niet. Het verhaal wordt overgoten met nog meer leugens. Op al dit onrecht reageer ik dan, en krijg ik de naam stalker. Ik die ook eens reageer, ik die het uitschreeuw. Ik werd gek van alles wat ze zichzelf aanpraatte, niets daarvan raakte de werkelijkheid. En de werkelijkheid, lijkt ze nu ook kwijt te zijn. Mensen komen naar mij met deze verhalen en veroordelen mij. Ik mag niet reageren. Want elke reactie is stalken. Op alles wat ik zeg, volgt een laat mij gerust. Een laat mij gerust voor altijd. Ik blijf achter, met al dit onrecht. En het onrecht dat ze mij heeft aangedaan, is alleen groter geworden. Mieke gaf me eerder aan, dat ze haar gevoel wel eens kon uitschakelen.Dat ze vaker periodes heeft waarin ze niets voelt.Als iets haar terug bij haar gevoel brengt, dan slaat het des te harder toe, gaf ze aan. En dat maakt mij wel bang.Mieke gaf al aan dat ze momenten had van dood willen, van alles te willen achterlaten. Ze wou een kans krijgen om alles opnieuw te doen, een eerlijke kans.Maar die heeft ze van mij altijd gekregen. Ik heb haar vicieuze cirkel niet kunnen doorbreken. Dit destructieve, had ik zo graag willen omzetten in iets constructief.Maar het heeft niet mogen baten. Dit meisje heeft professionele hulp nodig.Maar dit wil ze van zichzelf niet zien, of kan ze niet zien. Ik ben helemaal ontredderd momenteel. Ik kreeg een mail met een link naar de foto van Britt en Mieke, met de verwijzing 'Mieke haar nieuwste beste vriendinnetje', op twee dagen tijd. Laat u niet vangen door haar en laat uw hart niet breken.Dit van een gemeenschappelijke vriend. Maar, ze weet het zo goed, want jawel het doet pijn. En ik weet dat het zo is, op twee dagen ben ik vervangen, of laat ze het toch zo uitschijnen. En ook naar anderen, die dan concluderen dat ik gek ben en mij alles maar heb aangepraat... en zelfs dat het beter is dat ze van mij af is. Ja dat doet pijn, maar ik hou me ook vast aan het feit dat Mieke echt wel psychisch ziek is en hulp nodig heeft. En ik vind het verdomd erg dat niemand anders dit lijkt te zien, en ik alleen op alles zo afgerekend wordt. Wat ik heel erg vind dan weer voor Mieke, is het feit dat er wel andere mensen zijn, die genoeg hebben van haar spelletjes.Niet door de dingen die ik breng, maar dan dingen die zij met hen gedaan heeft en leugens die ontdekt worden. Mieke straft zichzelf, graaft haar eigen kuil, uit onmacht. En zo richt ze zich nu op iets heel anders, heeft ze aan haar mama verteld. Op de relatie met Vicca, en op nieuwe vrienden en op haar school. Maar de vraag is dan, of ze dit moet gebruiken om mij te raken? En dat kan zij ook duidelijk zien. De reacties op foto's zijn manipulerend naar mij toe. In hoeverre is alles nog echt? Men stelt zich vragen bij deze fakevertoning. Want het is een heel ander gedrag van Mieke, het opeens wel reageren op foto's en dergelijke.Ze maakt mensen boos en stoot hen af omdat ze zo onecht is. Ze vervangt mensen door anderen. Dit doet niet alleen pijn, mensen pikken dit niet. En als Mieke erover aangesproken wordt, krijgt ze alleen nog meer een machtsgevoel omdat ze weet dat het mij dan raakt. Mieke kiest om voortaan met het zelfbeschermend maskertje verder te gaan. Of is ze twee personen? Zoals ze soms ook al eens aangeeft. Anyway, Ik kan niets anders doen, dan dit te respecteren. Terwijl haar vraag heel diep, altijd geweest is, 'kijk verder dan je ziet, blijf mij graag zien'. Maar weet dat ik haar niet kon helpen. Want ik heb echt het mooiste van mezelf gegeven. Eindeloos begrip, respect,geloof, echte vriendschap. Er komen mensen naar me toe, die menen dat ze slecht is. Maar het enige dat ik kan zeggen is 'mieke doet slechte dingen, maar is niet slecht' Ik hoop, dat in de toekomst er iemand is die niet meegaat in al deze valkuilen. Want Mieke maakt niet alleen andere slachtoffers, maar vooral en dat vind ik heel erg naar de toekomst toe 'maakt ze zichzelf slachtoffer,van zichzelf'. En er komt een moment dat ze dat zal inzien en dat ze mij heel hard zal missen.Dat ze beseft dat ze heel wat kwijt is en dat het heel erg aan haar zal vreten. Ik hoop dat iemand haar dan kan opvangen en dat ze er iets constructief mee doet. Ik heb geen enkele andere mogelijkheid gekregen om dit te doorbreken. Maar ik hoop dat er zich wel andere mogelijkheden zullen aanbieden. Ik moet nu verder met wat ze bij mij heeft getriggerd. Ik ben me er van bewust dat ik anders moet leren omgaan met al dit onrecht, en dat dit ook niet de manier is. Maar ik heb voor mezelf nog geen andere mogelijkheid gevonden en ik moet eerlijk zeggen dat ze me al tot waanzin gedreven heeft. En ik was tot voor kort een heel sterk persoon en verre van labiel. Ik weet dat ik zelf ook een aandeel heb in het aantrekken van iemand met een hechtingsproblematiek en ga daar nu ook mee aan het werk. Ik wil het uit handen geven. De mama kan het niet aannemen, omdat ze vindt dat haar dochter tegen de muur moet lopen met haar hoofd of het anders nooit zal leren. Zij weet hoe ik echt ben, dat geluk heb ik wel nog. Maar Mieke is al meerdere keren ertegen gelopen en het heeft niet mogen baten. Ik kan deze hulpvraag niet meer aan. Ik moet mezelf nu gaan beschermen. En heel diep, hoop ik, dat Mieke het op een dag wel inziet en wel kan. Ik had een eindeloos geduld kunnen opbrengen, als ze het mij, al was het een klein beetje, mogelijk had gemaakt. Maar ik denk dat haar omgeving daar ook wel een rol in speelt. Een diepere,heldere kijk,grenzen en toch vertrouwen...
Verteld door Sien haar vriendin: Ondertussen is het nog dramatischer geworden. Mieke haar destructieve gedrag blijft maar aanslepen (en wordt enkel maar erger) en dit wordt momenteel vooral gedaan via Britt (oa door dat filmpje en de zovele foto's die ons via links worden toegezonden). Mieke weet hoe ze kan kwetsen, en ze laat dus ook geen enkele kans onbenut om dit te doen. Hoe graag we haar destructieve gedrag ook willen stoppen, het is ons tot nu toe nog niet gelukt. Bij haar moeder kreeg ik de reactie dat niets Mieke haar fout is. En dat de verantwoordelijkheid enkel bij Sien ligt. Dus uiteindelijk is Mieke er ook in geslaagd om haar eigen verhaaltje bij haar mama aan de oren te brengen. Zodat ook zij zich nu tegen ons keert. Nochtans was zij het die het verhaal wou kennen en zei dat we Mieke moesten stoppen. Sien belde daarstraks nog naar Mieke en sprak in op de voicemail om aub op te houden.Ze smeekte haar om aub eindelijk eens haar inzicht terug boven te halen en te stoppen met alles. Enkele minuten later verschijnt er een link in onze mail met een clipje dat Mieke maakte over haar plotse vriendschap met Britt. Mieke zei ons altijd dat ze geen vriendschap kende. Ze wist er niet hoe met om te gaan. Zelfs haar mama bevestigde dit. Maar blijkbaar kan ze Sien van de ene dag op de andere vervangen, en plots kent ze wel echte vriendschap met Britt. Het spreekt al haar woorden zo tegen. Elke keer dat ze inzicht kreeg en hier stond, elke keer opnieuw maakte ze zoveel nieuwe beloftes. En elke keer opnieuw brak ze haar beloftes in duizend stukjes.. Naar haar mama konden enkel de volgende woorden nog over onze lippen: Ik vind het heel jammer dat het zo is moeten lopen. Wij hebben in jou geloofd en op je vertrouwd. Al wat wij gedaan en gezegd hebben, was enkel met goede bedoelingen en uit echte vriendschap. Wij hebben enkel de feiten verteld. En dus niemand zwart gemaakt, we hoopten enkel om samen het negatieve te kunnen doorbreken. Trouwens, we hebben nooit van jou verwacht dat je partij zou trekken. Jij zei ons dat je een vriendin zou zijn & zou blijven. Nu kan ik er enkel nog op vertrouwen dat op een dag alles aan het licht komt. & Niemand nog de waarheid zal ontkennen en iedereen het juiste zal doen vanuit dat inzicht. Dan pas kan er iets veranderen en zal jij misschien ook zien wie wij echt zijn.
Uiteindelijk zijn wij slachtoffer geworden van ons doorzettingsvermogen, vertrouwen, begrip, respect en vriendschap. & net dat, doet heel veel pijn.
Deze vriendschap heeft mij gebroken lieverds,samen met het leven. Hier de brief die ik schreef naar Truus. Dit toont wie ik ben. Het bleek een zoveelste leugen in dit harde leven :'( Sorry
"Lieve Truus,
langs deze weg wil ik graag twee mensen in de bloemetjes zetten, die voor mij van onnoemelijk belang zijn. Ik ben oprecht gelukkig als ik het zonnetje in hun oogjes zie schijnen. En als ze verdrietig zijn of bang zijn, dan leef ik met hen mee en zal ik er zijn... elke dag... van mijn verdere leventje. Na een zware tijd van beproevingen en na een moeilijk en zwaar leventje, sta ik nog steeds rechtop en heb ik het geloof in echte liefde en onvoorwaardelijke vriendschap, niet verloren ... Het bestaat... is broos en kwetsbaar... maar het is iets om te koesteren en om te omarmen. Daarom ook dit berichtje. Mijn allerliefste Sofietje... hier mijn antwoord op je berichtje vorige week in de aflevering van lieve Truus. Ja hoor ik wil dat jij een fiere mama wordt van ons kindje. Ik hou zielsveel van jou... meer dan woordjes kunnen zeggen en ik zal vechten! Je hebt me veel pijn gedaan... door wat je zelf is aangedaan.... Maar ik hoop dat we het kunnen ombuigen in een onverbrekelijke band naar de toekomst toe en dit kunnen bezegelen als een echt gezinnetje. Wie niet in jou gelooft, heeft ongelijk... En gerechtigheid zal geschieden lieverd. Trek je op aan wie jou graag ziet en weet dat je mooi bent,nu je eindelijk jezelf durft te zijn en ook mag zijn. Mijn soulmate'je Mieke... Bedankt om in mijn leventje te komen en me het geloof in echte vriendschap terug te geven. Ik was het kwijt en moet eerlijk toegeven dat het me wat bang maakte... Maar 'Ik geloof in jou meisje,dat weet je!' En ook voor jou zal ik vechten! Je bent het echt waard... Je bent een prachtig mensje... Hoop dat je dat ook zelf durft te zien! Ik zie wie je werkelijk bent en al maakt je dat heel misschien ook soms wat bang.... wat ik zie is mooi, je mag me echt vertrouwen en ik zal jou op mijn manier ook altijd graag zien. Twee lieve mooie mensjes in mijn leventje, ik hoop dat we samen alle stormen kunnen overwinnen... en dat we elkaar altijd terugvinden...
Een dikke knuffel van Sien!
Ook aan alle Joe FM luisteraars die het kunnen gebruiken.... een warme knuffel... en geef de moed niet op... blijf geloven!
Lieve Truus, zou je iets willen laten weten als je dit kan voorlezen? Ik duim!
En als het misschien kan en je hebt het liedje.... 'Geef me je angst' van Guus Meeuwis, dan mag je dit altijd aan mijn tekstje toevoegen. Met heel veel dank en veel warme groetjes, Sien
Lieverds,sorry, ik heb de hoop verloren. Ik kan niet anders. Ik hou van jullie!
Gelukkig vecht je terug. Ookal zullen wij nooit meer vrienden zijn, door de fouten die ik maakte. Toch wou ik de waarheid hier zetten. Dat ben ik aan jou verschuldigd. Ik zal jou nooit vergeten en jou altijd steunen. Gelukkig ben je er doorgekomen en hebben we je net op tijd gevonden. :'(
