De auditie was twee maanden geleden maar ik kon het nog steeds aan mijn vingers voelen. Mam en pap wouden dat ik met ze mee ging op een uitstapje want we konden die dag toch niet naar school of werk gaan omdat er te veel sneeuw lag. We kropen in de auto - een roestige Buick die al oud was toen we hem na de geboorte van Teddy van opa kregen. Ik mocht de muziek kiezen. Ik koos een paar deuntjes van onze favoriete Oostenrijkse liedjesmaker Franz Schubert. Ik koos toch voor Ludwig Von Beethoven een echte klassieker. Ik vroeg me al altijd af of mam en pap het niet jammer vonden dat ik anders ben dan zij. Ik had het geprobeerd. Pa's band heette Nasty Bruises. Ze waren zeer beroemd in onze stad. Maar op een dag in groep 2 koos ik voor de cello. Cello's zijn waanzinnig duur. Dus leende ik een oude van school. Ik oefende dag en nacht. Mam en pap waren er helemaal klaar mee. Ik hield van de orde en de structuur. Maar waar ik echt verslaafd aan was, was het gevoel in mijn borst. De volgende dag kwam pap thuis met een cadeau. Een cello voor mezelf. Is het niet vreemd dat het leven op elk moment kan veranderen. Kijk maar naar mij. Ik, Mia ... die alleen maar kon denken aan haar cello en Adam. En of er een brief onder de deurmat lag. En opeens ...
In If I stay (Als ik blijf) volgen we Mia in twee tijden. We volgen haar in het heden, waar ze samen met haar rockerfamilie een verschrikkelijk auto-ongeluk krijgt. En in het verleden, waar we haar ontwikkeling als celliste meemaken, haar vriendschap met kim beleven en waar we met haar vallen op de bijzondere Adam. Het verhaal wordt vanuit haar perspectief vertelt, het voelt alsof je in haar gedachten ronddwaalt en dat is ook zo leuk aan dit boek.
Het is ook mooi hoe ze de twee tijden zo van elkaar konden scheiden, je vergat als het ware dat er nog een andere tijd was en voor je het wist was er een switch van coma-Mia, naar flashback-Mia.
