6 juni: eindelijk kon ik weer op vakantie gaan... deze keer was het met alle AFS'ers die in Peru zitten.

Om 6u30 moest ik naar Oltursa gaan om de bus te nemen... een beetje laat aangekomen mocht ik toch nog gemakkelijk op de bus ... spijtig dat ik dan wel superweinig tijd had om afscheid te kunnen nemen van Tony!

Na 14 lange en beetje koude busuren kwamen we eindelijk aan in Lima!
We zijn dan met heel de groep van Piura op een kleiner busje gestapt ,waar alle andere AFS'ers die in Arequipa, Chiclayo, Trujilio, Huancayo, Iquitos, Lima, Chica,... wonen, ons al zaten op te wachten! Alleen de mensen van Tumbes (onder andere mijn beste vriendin Marieke) waren nog niet aangekomen want die moesten 20u op de bus zitten .

We zijn dan met dat busje naar een klein voorstadje van Lima gereden, genaamd Chocika. 
Gelukkig was het daar wat warmer dan in Lima.  Het stomme was wel dat er bijna geen gsm-signaal was en dat er ook geen telefoons waren met gevolg dat ik niet naar mijn familie en niet naar mijn lieverd kon bellen!
Iedereen had tijd om zich te installeren, wat bij te praten en middageten te eten. Toen pas kwam Marieke eindelijk aan!.
's Nammidags begonnen we dan met het echte werk: het voorlezen van een aantal werkjes (onder andere het mijne... dus naar 't schijnt was het wel goed  hehe) en dan ook bespreking van die werksjes enzo.  Soms was het wel wat saai, maar ik kon mij toch wel altijd amuseren! Tussen al die besprekingen in was er natuurlijk wel tijd voor een hapje en een drankje en voor JUNGLE SPEED
Tegen de avond waren er al wat zatten... bijvoorbeeld Jonas (van België) die de hele tijd "waar is Willem" aan 't het roepen was en Liza (van Oostenrijk) die ineens op de grond viel, haar hart vastpakte en zei dat er iemand ging sterven (een beetje abnormaal!!)

8 juni:
Een beetje vroeger opgestaan, want... TONY BELDE MIJ   Ik was zooo gelukkig, want ik had hem daarvoor nooit kunnen bereiken!
De rest van de dag was zoals gisteren... gesprekken, discussies en heel veel jungle speed.  Jonas heeft de naam veranderd naar speedy stick .
Soms was het wel wat saai, want ik won altijd hahaha!
Tegen de avond moesten we ons klaarmaken om met de bus naar Pichanaki, een dorpje in het oerwoud in de provincie Junin te gaan. Marieke, Jonas, Bavo en ik waren met vier op de tweede verdieping helemaal vooraan gaan zitten... met als gevolg dat we veeeeel gelachen hebben en niet geslapen!
In Peru reizen ze, wanneer het langere reizen zijn, altijd in een bus waar je de zetel tot iets halfbedachtigs kunt maken... vrij confortabel.  Het was ook wel superhard bevriezen, want we moesten voorbij een van de hoogste punten van Peru paseren dus ook een van de koudsten!
Toen we in de ochtend aangekomen waren, mocht iedereen een kamer kiezen, zich installeren en een lekkere KOUDE douche nemen.
Daarna zijn we met idereen naar een bananenplantage gewandeld en daar konden we ook in zo'n klein vuil rivierke zwemmen (veel viezer als de scoutsrivierkes!!!).  Het was ook wel wat spannend, want een paar kilometers verderop leven er aligators in...SPANNEEEEEND!) Niet iedereen is er ingesprongen, maar ik had het warm dus besloot ik om het toch maar even uit te proberen.
Daarna zijn we nog wat verder gaan wandelen en zijn we met de helft van de groep verloren geraken héhé
Het probleem was dat er een meisje met krukken mee was en wij moesten die toch een beetje helpen en het eerste deel bleef maar doorstappen... uiteindelijk hebben we elkaar wel weer teruggevonden... gelukkig dat er lekkere bananen en mandarinnekes waren die je van de bomen kon plukken!

Tegen 4u30 moesten we dan naar de auto's.  Het waren er maar drie... dat waren zo speciale auto's waar dat je ook vanachter kon opstaan.  We reden dan naar een dorpje hoger gelegen waar we in "la casa de tarzan" gingen slapen.
Dat was zo'n bamboe-huis met een rieten dakje, maar wel van 5 verdiepingen (zie maar naar de foto's, was echt wel knap!)
Tegen de avond hadden we dan met de mensen van het dorp een vuur gemaakt om daar samen liedjes te zingen... Elk land begon dan ook in hun eigen taal te zingen... natuurlijk waren de Belgen de besten, al die anderen zongen zo'n romantishe liedjes, terwijl wij echte schrale geefliedjes aan 't zingen waren heel grappig!

's Morgens hebben we dan eerst een lekker ontbijt genomen, ik een heel lekker soepje met brood en daarna trokken we met diezelfde auto's verder op een heel klein, modderig weggetje. Daar werden we dan afgezet aan een nog kleiner weggetje, waar dan onze wandeltocht van twee uur begon tot aan een waterval. Amai, was mij dat even een wandeling... in de stikhete zon en door het oerwoud, echt zo'n superklein paadje, of soms echt geen... en dan moest ge zo kei steil naar beneden gaan... er zijn er een paar serieus uitgeschoven denk ik... maar het was toch wel een avontuurtje meer e , mijn schoenen waren wel supersmerig!
Uiteindelijk aangekomen aan de waterval had iedereen koud, want daar stond het vol met groen en was geen enkel straaltje zon...
We hebben daar vrij lang gewacht, want daar gingen ze, de mensen die in het huis van tarzan werken, het eten maken... warme stenen in de grond met een pot met vlees erop en camote en juka, aardappelachtige dingen, errond en dan allemaal de grond in! Na een uur wachten hadden ze het er uitgehaald en kwamen ze tot de conclusie dat het nog niet klaar was...dus met grote honger heel de weg terug en dan uiteindelijk kunnen eten in het huis van Tarzan! Tegen de late nammidag keerden we dan terug naar ons hotelletje in Pichanaki waar we ons klaarmaakten om een avondje uit te gaan naar een discotheek. Maar die discotheel was zo lelijk dat we daar wel vrij snel wegwaren!

Maandag zijn we dan eerst naar een school gegaan om ons per land in een aantal klassen voor te stellen en over ons land te praten.
Gelukkig zijn de Belgen met een grote groep , wij zijn met 17 (denk ik) van de ongeveer 52 deelnemers.
Met de kindjes hadden wij "vrolijke vrienden" en "hoofd en schouders, knie en teen, knie en teen" gezongen. Ze vonden het precies wel allemaal plezant!
Daarna moesten we snel gaan eten om dan andere, wel veel mooiere watervallen te bezoeken.
We hebben er wel helemaal niet zoveel tijd doorgebracht, spijtig genoeg, want we moesten door naar een arm volkje. Ze hadden daar hun typisch kleding en ook een andere taal dan Spaans. Ze hadden iets mooi met dans en muziek voor ons ineen gestoken... ik ben er dan ook maar gaan tussendansen met een paar anderen, best wel grappig . Zij hebben ons dan verschillende vruchten cadeau gedaan (kleine banaantjes, mandarientjes, appelsienen, papaya, cocoa-vruchten,...), terwijl wij allemaal oude kleren en spelletjes hadden meegenomen voor hun gemeenschap.
Iedereen ging blij naar huis !
's Avonds moesten we dan van Pichanaki terugkeren (op die superkoude bus) naar Lima. Ik had mij al vooral voorbereid en verschillende truien en sokken aangedaan en ook mijn slaapzak meegepakt... ik heb uiteindelijk heerlijk geslapen

In Lima aangekomen moest ik wel nog heel de dag wachten om om 6uur 's avonds mijn bus te hebben naar Piura (de 14uur durende bus ;-)) Dus iedereen was natuurlijk de stad Lima ingetrokken.

Nu ben ik eindelijk terug in het iets warmere Piura want Lima was wel echt te koud voor mij!!
Ik ga mijn liefje wel nog moeten missen want hij is tot zaterdag aan het werken in Talara (een paar uur naar het noorden van Piura) maar ik kan het wel aan

heel veel liefs van jullie nog steeds supergelukkig peruaans vriendinnetje, dochterje, kleindochterje, nichtje,...

P.S.1: de foto's van mijn reis staan al op mijn andere site!
P.S.2: het is leuk als jullie reageren!!
P.S.3. mijn zusjes Pamela en Paola zijn superleuk  

14-06-2007 om 08:32 geschreven door Karen