Eindelijk nog eens een mountainbikerace. Het was bijna een jaar geleden. Afgelopen najaar gepast voor de races wegens onvoldoende tijd om te trainen met een verhuis, een tweede baby en een erg druk seizoen in het MEC. Maar sinds eind december de draad toch terug wat opgepikt, en vooral veel extensieve duurtrainingen afgerond- niet zelden in de regen. Vandaag was het dus zover : koers ! Mooi weer bovendien, weinig wind en frisjes, maar warm genoeg om in korte broek te rijden. Maar goed, de duo-raid, met medekameel Pete, die jaar na jaar sterker blijkt te worden en een schitterend 2011 tegader fietste. In principe zou mijn rol zich dus beperken tot aanklampen want met een kleine maand goeie training staat mijn conditie nog niet op punt. Na een goeie opwarming bleek plots dat het 11.50 uur was en wij bevonden ons nog aan post 6. Al direct op de grote plateau en beetje moeten vlammen om tijdig aan de start te komen. Nog de nodige stress met een rugzak ( bedankt Lien en Evert om ons uit de rats te helpen) en een chip en we konden ons bij het wachtende peloton voegen. Beetje chaos want ineens uit het niets was daar de start, een valse start veroorzaakt helemaal aan de andere kant van waar wij stonden. De start was dus min of meer mislukt want rechts van ons voltrok zich dus al een lang lint met renners die we niet meer zouden terugzien. Bovendien had ik al direct het gevoel te ontploffen. Want ondanks een zeer slechte start kon ik amper opschuiven, en ook bij Pete wilde het niet echt vlotten. Na 2 km bij het opdraaien van de dijk bevonden we ons zeker niet in de eerste helft van het 175 duo's tellende peloton. Eens op de dijk echter een totaal andere situatie. Zo slecht het gevoel was op het strand, zo goed was het nu ineens op de dijk. Ik stoomde menig coureur voorbij op het grote mes, kwam snel bij Pete ( die ik had moeten lossen in de loopstrook naar de dijk) en nam gezwind over. Maar het ging net iets te snel voor hem, dus na de eerste passage aan de Twins wachtte ik hem even op, en samen rolden we het ene na het andere duo op. Al snel bleek echter dat op de zware stukken, de zachtzand stroken dus, Pete een stuk beter was dan ik, en ook vlotter liep. Na de eerste passage aan post 6 was het dus even naar adem happen, maar in de duinen kon ik goed recupereren. Een scenario dat zich de rest van de race ging herhalen, na elke zware strook moest ik enkele tientallen meter goedmaken. Het eerste stuk terug op de dijk dan kon ik een heel stevig tempo ontwikkelen en draaiden we vlotjes rond, de teller steeds tussen de 38 en de 40, een mooie snelheid met een lichte rugwind maar wel op zachte banden. We sloten aan bij een mooie pelotonnetje, maar helaas koos Pete het verkeerde spoor, en na die bepaalde strook aan de halve maan was ik wel mee met het peloton, maar Pete hing op een kleine 100 meter. Een onbegonnen zaak tegen wind dus ik liet me uitzakken. In het pelotonnetje dat daarop gevormd werd maakten we wel het mooie weer, al had ik alle moeite om bij Pete te blijven op de zwaardere stukken. Een halve ronde later dan was het aan Pete om mij op te wachten, toen ik te onstuimig van post 3 naar beneden kwam gereden, een slecht diep spoor insukkelede en over mijn stuur werd gekatapulteerd, gelukkig zonder veel erg. In de duinen en op de dijk ging het terug zeer goed en hard. De derde en laatste rond was al daar, en ik zal stilaan door mijn beste krachten heen. Vooral in de loopstroken kreeg ik het zwaar, ook omdat Pete iedereen naar huis liep en ik natuurlijk niet kon achterblijven. Bij de laatste passage aan de halve maan maakte Pete opnieuw een foutje, en ik was weg met een ander duo, dat er stevig de pees oplegde. Ik besloot om bij hen te blijven, het was maar 2 km meer en Pete had een pelotonnetje mee. Me laten uitzakken was een risico, want in de loopstroken zat ik er echt wel door, en de finish lag na een lange zware loopstrook. Maar Pete klemde de tanden opeen, en had aan 4 golfbrekers genoeg om het gat te dichten. Straffe stoot en opniew een andere situatie. Op 200 meter van de laatste loopstrook dacht ik ' aanvallen is de beste verdediging ' en ik sprong weg uit ons groepje om met een voorsprong de zware zandstrook te kunnen aanvatten. Ik nam 20 meter en slaagde in mijn opzet. Pete pakte nog maar eens uit en reed heel ver in het mulle zand, nam de kop over en zo konden we op de valreep nog 2 duo's achter ons houden. We finishten uiteindelijk op een voor ons uitstekende 34e plek, en konden terugblikken op een - de start even buiten beschouwing gelaten - geslaagde race. We waren elkaar waard, wat mij betreft tegen de verwachtingen in, en ik ben blij met waar ik nu al sta. Tegen Blankenberge, binnen twee weken, hoop ik echter nog iets beter te zijn, en ik zal nog even moeten werken aan de explosiviteit. We zijn weer vertrokken ! Hartelijk dank nogmaals aan de supporters, en het waren er heel wat ! Thanks Evert, Lien, Bieke, Stephanie, Anne, Daisy, Steve, Eddy, Patrick, Ignace, Jan, Marc, Eddy, Vera, Joseph, en alle anderen en natuurlijk ook bikekompaan van het eerste uur Pete !
