Zondag en maandag 18 en 19 juli

Om half vijf spraken we af aan het bronzen beeld in de vertrekhal van Zaventem... om half 4 werden de eersten al gesignaleerd in de luchthaven, klaar om te vertrekken. Na wat zoeken vonden we ook Roos en verdeelden we nog wat spullen, hingen chirolabeltjes aan onze valiezen, ... . An was al volledig in Kirouniform en werd beschreven gaande van 'nonneke ' tot 'het leger des heils' ... maar lang werd er niet gelachen want de uniformen werden uitgedeeld zodat iedereen zich kon omkleden. Na iedereen uitgewuifd te hebben kon ons avontuur beginnen. Bij het inchecken bleek dat we niet echt overdreven hadden met onze baggage, al hadden we wel heel veel bij (200 kg)

We vertrokken iets later dan voorzien en maakten nog een tussenlanding in Parijs. Daarna vlogen we verder richting Addis Ababa. We zaten verdeeld (per 3) in het vliegtuig en de ene groep bleek 'iets' beter geslapen te hebben dan de andere. Lag het aan de airco die vanachter niet opstond? In Addis Ababa bleek dat we het uur vertraging hebben ingehaald op de één of andere manier: te snel gevlogen? Daar namen we even een Belgisch meisje onder de vleugels die alleen naar Zuid Afrika op weg was en wachtten zelf op onze vlucht naar Lubumbashi.Omdat we in Congo geen tijd zullen hebben om ons om te kleden deden we nu onze uniformen al aan, tot grote hilariteit van onszelf en de mensen die rond ons zaten te wachten.  Bij de douane ontdekten ze bij Evelien een schaar in haar rugzak... die hadden ze dus niet gezien in Brussel. We geraakten probleemloos door en gingen wachten in de hal, waar bleek dat onze vlucht heel wat vertraging had opgelopen. We speelden dan maar een spelletje, babbelden wat, keken naar de mooie natuur en probeerden wat bij te slapen. Ondertussen verwittigden we ook de mensen van de Kiro dat we dus met vertraging zouden aankomen. Na lang wachten konden we eindelijk op het vliegtuig stappen en waren we echt op weg naar Congo. Ook tijdens deze vlucht zaten we niet alle 6 bij elkaar, de stoel van An bleek zelfs dubbelgeboekt te zijn, dus moest zij op zoek naar een andere... zo belandde ze met haar voeten in de businessclass (en de rest in economy). Na 3u30 vliegen landden we in Lubumbashi waar we op de tarmac al werden begroet door de mensen van de Kiro. Via de diplomatische route werden we naar de parking begeleid waar we werden begroet door de nationale Kiroleiding. Ondertussen probeerde Michel (nationaal voorzitter) onze papieren te regelen en onze bagage te zoeken, daar moesten we ons geen zorgen om maken: alles zou in orde komen... en dat kwam het ook. Tot onze grote verbazing zijn al onze valiezen, rugzakken, ... tot hier geraakt samen met ons ! Alles werd in de auto van Pére Louis geladen en wij stapten zelf in een taxibusje zodat we onderweg goed konden zien hoe het er hier uitziet. We kregen natuurlijk ook de nodige uitleg van de Kiroleiding die ons was komen ophalen. Na een kort ritje werden we begroet door trommelgeroffel: de plaatselijke clique (muziekkapel) was opgetrommeld om ons te komen ophalen; Ook de plaatselijke Kiroleiding was opgeroepen om ons te komen begroeten en dus werden we hartelijk verwelkomd. Achter het trommelkorps marcheerden we met veel muziek en dans door de straten van Lubumbashi om te laten zien dat we waren aangekomen. Na de tocht was het tijd voor de officiële begroeting met toespraken door notabelen, de nationale Kiroleiding en ook An moest een woordje doen in het frans natuurlijk. We werden ook meegenomen naar de inhuldiging en inwijding van het nieuwe nationale secretariaat. Daarna was het tijd voor een feestje: drank en eten werd bovengehaald en we konden al direct onze benen strekken want ook de Congolese muziek werd natuurlijk bovengehaald... van een onderdompeling gesproken !

Na het feestje werden we opgehaald door de 3 gastgezinnen en gingen we met hen mee naar huis.... moe van de lange reis en de vele indrukken die we al hebben gehad op die halve dag dat we hier zijn. Wij kropen vroeg in ons bed en ik ben er zeker van dat de anderen dit ook deden

Dinsdag 20 juli

Om 10u werden we verwacht op het nationale secretariaat om nog wat in orde te brengen. Ongelooflijk maar waar: we waren er allemaal voor 10 u ... Michel begroette ons en nam ons mee naar het Belgisch consulaat waar we ons moesten registreren zodat ze op het consulaat weten dat we er zijn (dit was eigenlijk al vooraf gedaan, maar blijkbaar wilden ze ons daar ook levend zien). Na het invullen van de nodige formulieren gingen we dan verder naar het nationale museum. Daar werden we verwacht door de directeur, maar die bleek er niet te zijn... Dan maar gewoon de rondleiding gaan doen. We vonden het wel bizar dat ze ons gingen uitleggen hoe de mens is ontstaan en nog wat meer geschiedenis... gingen ze er van uit dat we dit niet wisten of zijn ze trots op hun museum? In alle geval deed de gids heel hard zijn best en deden wij ons best om te volgen maar dat lukte niet altijd even goed (taalprobleem of vermoeidheid?). Daarna was er nog een bezoek bij de minister van jeugd gepland, maar die liet weten dat we vandaag niet welkom waren en op een andere dag zouden worden uitgenodigd na het kamp. Na het museum gingen we per taxi terug naar het nationale secretariaat waar we een lekkere picknick kregen: broodjes, kaas, hesp, ... alles was voorzien. We wisselden onze euro's om in een dik pak Congolees geld, overlegden wat met de nationale leiding (Michel en Angele) en kregen onze Congolese simkaarten zodat we met elkaar in verbinding kunnen staan. Daarna was het weer tijd om naar de gastgezinnen terug te gaan....

Evelien en An gingen met Jojo (de jongste dochter in huis) een wandeling maken in de buurt en verkenden de omgeving. Daarna gingen we de moeder thuis ophalen en gingen we langs de kermis. Dit kan je vergelijken met een markt met allemaal kraampjes met om 't er hardste muziek en vooral veel drank en eten...

Woensdag 21 juli

Vandaag was een volledige dag in het gastgezin en dus zagen we elkaar niet... Rond 11u kregen we wel telefoon dat we op het secretariaat werden verwacht want de minister wou ons persé vandaag zien. Diegenen die nog niet weg waren met hun gastgezin deden dit bezoek. Aangekomen bij de minister, bleek hij zelf niet daar te zijn, maar was er wel een vervanger.

Evelien en An bezochten vandaag de universiteit van Lubumbashi en keken daar met grote ogen naar wat ze daar allemaal zagen... met de woorden van Evelien 'van een cultuurschok gesproken'. We gingen er ook luisteren naar een thesisverdediging van een familielid van het gastgezin en gingen daarna zijn afstuderen vieren met de rest van de familie; Onderweg gebeurde er voor onze neus een autoongeluk, maar wij waren enkel getuigen, oef

Weetjes:

- we slapen allemaal bij elkaar in een dubbel bed in de gastgezinnen: Ruben en Geert, Roos en Sarah en Evelien en An slapen dus samen ...

- de eerste avond in het gastgezin kreeg bijna iedereen al bukari (fufu) voorgeschoteld ... en het werd gesmaakt

- ook gebakken rupsen stonden er al op de menu van Roos en Sarah

 - Evelien en An werden de eerste ochtend gewekt door een rat die iets lekkers had gevonden in hun kamer

- Evelien en An staan morgen om 5u op om naar de mis te gaan !

Donderdag 22 juli

Vandaag een volledige dag in het gastgezin, dus stonden er verschillende dingen op het programma.

Roos en Sarah gingen naar verschillende markten om inkopen te doen en kochten al pagnes (traditionele kledij) voor zichzelf.

Evelien en An gingen ook naar de markt met de 3 jongste zussen van het gezin om inkopen te doen en hielpen bij het klaarmaken van het eten.

Geert en Ruben trokken vandaag naar het administratief gebouw van de universiteit en stonden er zelfs op het dak zodat ze heel de stad konden zien.

Het bezoeken van de markt was echt wel een belevenis voor de vrouwen. Je kan het echt niet vergelijken met onze markten, vooral de kleuren, geuren, het aantal mensen dat er rondlopen en de dingen die er verkocht worden verschillen 'een beetje'. Levende kippen, geiten en veel andere dieren dood of levend liggen er klaar om verkocht te worden (liefst met veel vliegen rond), ... zowat alles is er te koop. Roos en Sarah werden vooral toegeroepen omdat ze allebei een pagne droegen.

Vanavond deden we ook ons eerste bezoek aan het Don Bosco-ziekenhuis. Roos voelt zich al sinds gisterenavond niet goed en dus werd er besloten om zeker te zijn dat er niets ernstigs is en naar het ziekenhuis te gaan met haar. Angele bracht Roos, Sarah en An naar het Europese ziekenhuis en om het met de woorden van Roos te zeggen ... 'da's hier al het minst westerse dat ik al heb gezien in Congo' ... en gelijk had ze: op de binnenkoer stonden allemaal hutjes van stro en de gebouwen zagen er ook niet echt westers uit. We werden wel direct geholpen op de spoedafdeling door 3 Congolese dokters en probeerden aan hen uit te leggen wat het probleem is. Ze dachten aan malaria maar dat lijkt ons wel heel onwaarschijnlijk want ze had niet echt hoge koorts. Om zeker te zijn dat ze geen malaria heeft zal ze morgen moeten terugkomen om bloed te laten trekken zodat ze kunnen zien wat er mis is. Ondertussen kreeg ze al antibiotica mee, paracetamol en tabletten voor de keel...

 Vrijdag 23 juli

Vandaag de eerste dag dat we met de Kiroleiding en Chiroleiding samenkomen om het kamp voor te bereiden. We waren met 12, dus dat was al mooi verdeeld. Voor ons was het vooral leuk om elkaar terug te zien en de belevenissen van de voorbije dagen te delen met de anderen... Roos moest eerst nog even naar het ziekenhuis om bloed te laten trekken, maar we begonnen al aan de voorbereidingen. Patrick overliep heel het kampprogramma en maakte ons wat wegwijs in het Congolese kampleven. Vooral bij het overlopen van de leefregels werden er wel wat Belgische ogen getrokken. Om jullie een ideetje te geven over welk regime we zullen ondergaan:

- elke dag staan we op om 6u en aangezien we tot de begeleiding horen moeten wij er nog vroeger uit om de anderen te wekken

- elke dag staat er een mis op het programma van minstens een uur

- elke dag krijgen we een uur muziekles: Kiroliedjes worden aangeleerd en wij moeten ook chiroliedjes aanleren

- elke dag staan er minstens 3 uren lessen op het programma

-  enkel de chef de service geeft bevelen: je mag zelf niets beslissen, voor alles wordt toestemming aan de chef gevraagd

- het uniform wordt de hele dag gedragen. We vroegen natuurlijk direct of we ons chirouniform mochten dragen en gelukkig mag dat ook

- je moet altijd je balpen en boekje bijhebben om dingen te noteren

- voor de opening en na het slot wordt er niets gezegd (opening om 9u30 terwijl we wel om 6u opstaan ! slot is om 22u

- roken met andere mensen erbij is verboden (gelukkig hebben we geen rokers bij)

- de timing en het uur wordt gerespecteerd (dat willen we eerst nog wel eens zien)

- aan tafel wordt alles aan de tafelchef gevraagd, via hem/haar wordt gecommuniceerd

- tijdens de lessen wordt er enkel geluisterd en niet gepraat

- sancties worden gegeven door de algemene chef, de chef de service en chef de section

We kregen ook uitleg over de Congolese gewoonten en hoe we ons als 'chef' moeten gedragenl op het kamp. Voor en na het eten wordt er altijd gebeden en An kreeg al direct de verantwoordelijkheid om het gebed te doen voor het eten. Sommige deelnemers hebben hier op die paar dagen tijd al meer gebeden dan de rest in hun leven samen Sommige grootouders zullen heel fier zijn op hun kleinkinderen.

Toen we volop bezig waren met de voorbereidingen kwam er een telefoontje binnen dat we naar de minister moesten vertrekken. Die was blijkbaar in het gemeentehuis en binnen het half uur werden we daar verwacht op een officiele ontvangst. Alle jeugdbewegingen van Lubumbashi waren daar (scouts, gidsen, kerkkoor, Kiro) vertegenwoordigd door toch wel een grote delegatie. Dat moet je in Belgie eens doen: binnen het half uur moet je op het gemeentehuis staan in uniform, er zal veel volk zijn ! Na de officiele toespraken door de burgemeesteres, een afgevaardigde van de provincie Katanga en de minister was het aan de jeugdbewegingen zelf om dingen aan te brengen. Ook Michel kreeg het woord en deed een woordje over de Kiro. Daarbij vernoemde hij natuurlijk ons partnerschap en deed ons in de volle zaal rechtstaan (alsof ze die blanken in Kirouniform nog niet hadden gezien). Ook de televisie was daar en blijkbaar zijn we 's avonds op tv geweest ! Na de nodige formaliteiten konden we terug naar Tuendelee waar pater Louis voor ons salade en tomaten had klaargemaakt en aardappelen stond te frituren. Achteraf werd er aan ons gevraagd om de afwas te doen ... maar er was geen water en geen afwasmiddel. Toen we daarnaar vroegen werden we bekeken alsof we van Mars kwamen en zeiden ze dat we alles moesten uitkuisen met servietjes. Morgen mogen we dus uit die borden verdereten ... we kregen het vet er echt niet af met de servietjes. Als we dus 1 van de dagen ziek zijn dan weten we tenminste van wat. Na het eten gingen we verder met het overlopen van het programma en bleven langer dan was voorzien in het secretariaat. Om 17u was het gedaan en gingen we met taxi's terug naar 'huis.

Zaterdag 24 juli

Vandaag moesten we om 9u in de chiro zijn en toen we om half tien aankwamen, waren er enkel de Belgen al... da's bizar

Deze voormiddag gingen we naar de jongensschool om de hoek want in Tuendelee zijn er gebedsdiensten bezig van donderdag tot zondag en zit er veel te veel volk te bidden. We hebben ze niet geteld, maar het hoogtepunt van de dag waren het er toch zeker 1000! We leerden de fluitsignalen en de verschillende opstellingen: vierkant, cirkel, halve cirkel, 1 lijn, 2 lijnen, estafette, van klein naar groot, van groot naar klein, ... We moesten zelf ook proberen of we konden fluiten, bevelen geven, ... en vonden er natuurlijk nog enkele dingen bij op zijn Belgisch. An leerde de Congolezen een vierkant in kleermakerszit en Ruben leerde hen de vogeltjesdans per 2 ... Ze konden er gelukkig ook mee lachen met onze grapjes. Al marcherend gingen we terug naar de meisjesschool om er te gaan eten: broodjes met salade en worst.

Na het eten vielen er 2 Congolezen in het slaap ... maar ze waren niet moe.

We gingen ook even kijken bij een kunstenaar die speciaal voor ons al zijn kunstwerken had uitgestald zodat wij souvenirs konden kopen. Gisteren had hij dat ook al gedaan voor ons, maar kregen we de wijze raad van Michel om te wachten met kopen want dat hij eerst in de stad de prijzen van die dingen ging checken. Vandaag kochten we dus allemaal wel iets om mee naar huis te nemen... da's handig, een souvenirwinkel aan huis. Daarna trokken we terug naar de jongensschool om er te gaan spelen. We leerden hen eerst tienbal aan en daarna stafbal. Ze waren er eigenlijk nog snel mee weg en vonden het zelfs nog leuk om te spelen ook. De basketbaltenues bleken wel heel warm te zijn in de zon. Na de Belgische spelletjes was het tijd voor 2 Congolese: schipper mag ik overvaren (in't frans) waarbij we vooral Congolese dansen moesten uitvoeren die voor hen natuurlijk hilarisch om te zien waren en nog een ander spel waar er een slang wordt gemaakt die danst door een poortje van 2 personen. Zij vangen telkens de staart van de slang en stellen dan een vraag. Naargelang het antwoord hoor je dan bij de ene of andere ploeg. Op het einde wordt er geprobeerd om mensen van de ene ploeg naar de andere te trekken door elkaar vast te houden. Hilarische toestanden vooral toen de ene ploeg met 4 vrouwen onveroverbaar bleef. Roos sprong telkens achteruit waardoor An met met Congolese vrouwen op haar rug belandde...  Hoe langer we in de zon bleven spelen, hoe roder er enkele Belgen werden.

Na het spelen gingen we terug naar het secretariaat om nog wat te overleggen wat we nog moeten voorzien en vooral ook welk materiaal we nog nodig hebben van de Kiro om onze blokken te kunnen doen en sprongen we in de taxi om terug naar 'huis' te gaan.

Zondag 25 juli

Vandaag een hele dag in gastgezin... een rustdag. Ieder van ons moest mee naar de mis en dat werden verschillende ervaringen. Roos en Sarah kregen een saaie mis van twee uur voorgeschoteld, op Belgische wijze. Geert en Ruben hadden een Congolese mis met wel wat zang en Evelien en An gingen een ganse dag op bezinning met de jongeren van de kerk. Zij hadden de langste mis van bijna 2 uren, maar gelukkig met veel zang en dans ertussen....  We gaan nog als heiligen terugkeren na al die missen hier: op kamp moeten we ook elke dag naar de kerk. Geert en Ruben bezochten ook een plaatselijke Kiro. Ze zagen voor het eerst een echte formatie en waren blij dat ze het al hadden kunnen oefenen de dag ervoor. De activiteiten bestond vooral uit marcheren, het uitleggen van het woord van de dag, liedjes aanleren ( in de klas aan bankjes) en ook wel enkele spelletjes. Na de mis was er een voetbalmatch tussen de gens en de aspi's waar de rest van de Kiro naar keek.

Maandag 26 juli

Vandaag een hele dag uitstappen met de Kiro. Om 9u30 waren we allemaal aanwezig en wachtten we nog op Addo die aan het geld kan. Zonder geld konden we niet vertrekken, dus moesten we nog wachten.... Na een tijdje werd er toch beslist te vertrekken dus gingen we te voet door de stad naar de bushalte. Daar ging Michel weg met de woorden dat hij nog terug zou komen, maar we zagen hem niet meer terug. Wie we wel zagen was Angel die ons meenam naar de zoo. Toen we op haar stonden te wachten kochten we eerst nog een flesje frisdrank en een banaan voor wie er zin in had. Met 2 taxi's reden we naar de zoo en na het betalen van de inkom: 3000 fr per persoon voor ons, 1500 fr voor het nemen van foto's, 500 fr voor de jongen die we mee hadden gesmokkeld (vriend van de familie van Roos en Sarah die graag mee wou gaan kijken) en 1000 fr voor Angele. In de zoo zaten allerlei dieren in nog vrij normale omstandigheden (2 jaar geleden was het veel erger gesteld in de zoo). Er werd hard gewerkt aan de nieuwe wegen, banken en ook de kooien waren duidelijk vernieuwd zo te zien. We lachten vooral met Angele die van elk dier wel dacht dat die haar gingen opeten. Zij liet ons ook wel even de Congolese manier van omgaan met dieren zien en chockeerde ons er wel mee. Toen we bij de krokodillen waren en er eentje in het water zagen, maar alleen de schim konden zien smeet ze een steen naar hem. Haar uitleg hiervoor was: 'ik heb wel betaald om hem te zien hé'... Een iets andere mentaliteit dan de onze. Nu weten we dus waarom er om de zoveel meter een bord staat dat er niet met stenen naar de dieren mag worden gegooid. We kregen ook een gids mee, maar veel meer vertellen dan de namen van de dieren kon die niet. We wisten duidelijk veel meer over de dieren dan de gids. We vonden een vogel die we nog niet kennen en zullen thuis wel opzoeken welk dier dat is, want niemand kon het ons zeggen.

Na de zoo namen we terug taxi's, deze keer naar het huis van Angele, waar we met zijn allen plaatsnamen in het salon. Er was een lekkere (traditionele) maaltijd voor ons klaargemaakt en we aten onze buiken vol. Bukari, maniok, kip, tilapia, .... het gaat er allemaal al vlotjes in. Na het eten stapten we terug in 2 taxi's om naar Angeles boetiek te gaan. Daar mochten we een stof uitkiezen voor onze panje. Enkele vrouwen hebben geld bijeen gelegd om voor ons een traditionele panje te laten maken en wij mochten de stof gaan kiezen. Na wat gediscussieer vond ieder iets naar zijn/haar keuze en gingen we verder. Wat later zal blijken dat de Congolezen met ons hebben gelachen want Geert en Ruben hebben een vrouwenstof uitgekozen.

Deze keer namen we een taxibus naar het Park Moyambe: een nieuw park dat door de minister werd gesponsord. We zaten in totaal met 22 in de taxibus, samen met nog een heleboel mijnwerkers. Ter vergelijking: bij ons rijden er ook zo'n busjes rond, maar daar mogen maar 9 passagiers in. De mijnwerkers vonden het blijkbaar heel leuk dat er 'muzungu' (blanken) in de bus zaten en riepen allerlei beledigingen, vooral aan de meisjes hun adres, maar daar begrepen we toch niets van. Angele vroeg wel of ze ons niet lastigvielen, dus mooie dingen zullen ze niet gezegd hebben. Ze wou het niet vertalen voor ons... Aan het park aangekomen bleek dat dat vandaag dicht was. Er liepen wel werknemers rond en na wat over en weer gebabbel en getelefoneer konden we plots wel het park bezoeken. We vertrouwden het eerst niet echt, maar blijkbaar gingen de deuren voor ons wel open... een blanke huid en zeggen dat je van de Kiro bent helpt echt wel hier... Na wat getelefoneer werd er zelfs voor een jeep voor ons gezorgd en konden we dus een toer doen zoals anders, maar dan nu met het park voor ons alleen. De jeep was een open jeep en na de nodige foto's vertrokken we en zagen we jveel dieren. Het was echt wel de moeite: giraffen, apen, buffels, emoes, slangen, hyena's, krokodillen, ezels ( voor hun dus ook exotische dieren), ... Er waren verschillende dieren die speciaal voor ons een standje deden We genoten er volop van en vooral Roos en Evelien hun dag ( hun week zelfs) kon niet meer stuk. Door de open jeep en de zandwegen waren we wel omgetoverd tot zandmannetjes en vrouwtjes, maar dat vonden we helemaal niet erg. Dit hadden we echt niet verwacht te zien in Congo. Na de uitstap gingen we met taxi's terug naar huis en werden thuis afgezet zodat we direct een douche (kommetje met water over je hoofd gieten) konden nemen.

Dinsdag 27 juli

Vandaag hadden we om 9u afgesproken met de belgen om nog wat verder voor te bereiden, dus waren we er allemaal rond 9u. We konden gelukkig al binnen op het secretariaat en bereidden onze blokken verder voor. Vooraf wisten we wel ongeveer wat we moesten doen, maar nu hebben we er een iets beter zicht op en natuurlijk weten we nu ook iets meer over de manier van cursus geven hier en passen we onze werkmethodes wat aan. De blokken die wij moeten geven zijn:

- chirospelletjes: het gemakkelijkste voor ons: vooraf hebben we een boekje gemaakt met allerlei toffe spelletjes... ineens naar het frans vertaald zodat we ter plekke zelfs niet meer moeten nadenken over vertalingen... al zeggen we het zelf: slim van ons

- de geschiedenis van de chiro: Geert, Sarah en An werkten dit verder uit en zochten informatie uit een chiroboekje... dat nog moet vertaald worden...

-  geweld tegen vrouwen: Roos, Ruben en Evelien verwerkten de informatie die we bijhadden vanuit Belgie en goten dit in een blok

- ehbo: we zullen echt de basistechnieken van ehbo aanleren want we hebben hier al gezien dat ze echt niets weten

- DITMUSA: we willen de Congolezen aanleren hoe ze een goed spel kunnen voorbereiden en wat ze daarvoor zoal nodig hebben. Dit vertaalden we naar FRAMBET en we zullen de inhoud van de IKAA even op een uurtje in het Frans uitleggen, maar wel op onze manier natuurlijk

- Kubbs en stafbal hebben we ook bij en vertaalden we al naar het frans zodat we dit hier gemakkelijk kunnen aanleren. Stafbal werd al gesmaakt door de medebegeleiding.

-  we moesten ook een Belgische avond organiseren, dus gaan we volksdansen en leren we hoe je macramébandjes moet maken.

Na een week Congolees eten hadden we echt wel zin in eens iets Westers, dus hadden we gevraagd of we niet in een westers restaurant konden gaan eten deze middag. Dat was geen probleem volgens Michel en hij bracht ons vanmiddag naar een restaurant. Toen we daar de menu kregen geloofden we even onze ogen niet: op de menu stonden de dingen die we al een hele week eten: bukari, maniokbladeren, kip, ... ai, dat was niet echt onze bedoeling. An haalde even haar (franse) diplomatische kant boven en sprak (van chef tot chef) even met Michel en probeerde hem duidelijk te maken dat dit niet is wat we wilden. Haar uitleg was dat we onze gastfamilies en Angele niet wilden beledigen door op restaurant Congolees te gaan eten. Zij zorgen al een hele week voor lekker Congolees eten voor ons en nu zouden we op restaurant hetzelfde gaan eten, waardoor we hen in onze ogen willen beledigen. (echte reden was natuurlijk dat we gewoon eens iets anders willen). Michel begreep het wel en samen zochten we naar een manier om het restaurant terug te kunnen verlaten zonder hen te beledigen: we kregen zogezegd een dringende telefoon van het secretariaat dat we teruggeroepen werden en dus direct wegmoesten... heel democratisch opgelost. We namen de taxi naar 'la Brioche', het Westers restaurant dat An vanmorgen al had voorgesteld, maar dat volgens de Kiro veel te duur was. Na Michel en Angele te verzekeren dat we daar echt wel naartoe willen en de rekening wel zullen betalen (ook die van hen), mochten we dus wel gaan. In de brioche aangekomen voelden we ons even terug Westers: er was zelf airco ... en op de menu: pizza, frietjes, pitta, ijs, ... Allemaal lekkere dingen. Toen we allemaal een pizza bestelden zei Michel met een smile tot achter zijn oren: 'nu begrijp ik wat je bedoelde' . We genoten van de lekkere pizza, cola light, fruitsap, ijsjes, .... dat smaakte echt. Angele hoorde An een cola light bestellen en vroeg net hetzelfde. Ze kennen hier enkel gewone cola, dus vonden we het al wat raar. Toen haar werd uitgelegd dat er in cola zero geen suiker zit, moest ze het niet meer hebben want ze heeft suiker nodig. Op de vraag waarom ze dat dan had genomen antwoordde ze: 'omdat dat zo mooi klonk toen an bestelde ' Na de brioche gingen we terug naar onze gastgezinnen en na een paar uren deed de pizza zijn werk bij Evelien. Zij is de volgende die aan de antibiotica mag beginnen. De anderen verteerden de pizza wel goed.

Geert en Ruben gaven hun cadeautjes aan hun gastgezin. Ze waren hier zo blij mee, dat de papa speciaal een flas bier ging laten kopen om ermee te spuiten gelijk champange doorheen heel de living.

Woensdag 28 juli

Evelien (en ook An) had een heel kort nachtje doordat ze goed ziek was... hun gastfamilie is doodongerust, maar vanmorgen ging het al wat beter dus gaan we niet naar het ziekenhuis en de antibiotica zal zijn werk wel doen. Deze voormiddag waren we vrij in het gastgezin en werd er vanalles gedaan: geluierd, kleding uitgewassen, panjes gekocht, wandeling gemaakt, ... Geert en Ruben gingen in de europese supermarkt ingrediënten kopen voor spaghetti bolognaise en lieten aan hun gastgezin hun kookkunsten zien. Natuurlijk waren ze de attractie van de buurt: 2 mannen in de keuken

Om 14u werden we op het nationaal chirosecretariaat verwacht en ook wij beginnen al goed aan te passen aan het Congolese uur. We zijn natuurlijk ook afhankelijk van onze gastgezinnen om op tijd ergens te geraken. Evelien besloot deze namiddag in haar bed te kruipen om zo de gemiste nachtrust wat te compenseren, dus ging Jojo (een zus van de familie) mee in haar plaats en we doopten haar als Evelienjo. Met 2 taxi's reden we naar Bralimba, de brouwerij van het primusbier hier in Lubumbashi. Via een familielid van de gastfamilie van Roos en Sarah hadden we uitnodigingen en dus konden we op bezoek. Eigenlijk waren er maar 4 uitnodigingen en waren we met 7 maar dat was geen probleem. De brouwerij bleek ook alle producten van de coca-colacompany te brouwen daar en het was best nog wel een interessante rondleiding. De ammoniakgeur die in een bepaalde hal van de fabriek hing was wel even onuitstaanbaar, maar verder was het een supermoderne fabriek. De rondleiding werd afgesloten met 2 drankjes, aangeboden door de fabriek. We hadden graag de toffe t-shirts gekocht die ze hebben van primus, maar de verantwoordelijke daarvoor was net nu ziek.

Na het bezoek wandelden we verder naar het gastgezin van Roos en Sarah in Kamalondo (een wijk). We geraakten net allemaal in het kleine huisje en werden heel hartelijk ontvangen. De lekkerste dingen die ze konden bereiden werden ons voorgeschoteld en het salontafeltje was natuurlijk veel te klein. Wat we zoal aten: rijst, frieten, aardappelen, kool met andere groenten, slaatje, wortelen, kip, een soort biefstuk, gerookt vlees, een vogelnestje, ... veel te veel om op te noemen. Net toen we gedaan hadden met eten viel de stroom uit, wat een timing. We begonnen ons ook al af te vragen hoe we veilig terug thuis zouden geraken, maar die vraag werd snel opgelost: plots verscheen er een auto met chauffeur voor ons zodat ook Ruben en Geert en An en Evelienjo thuisgeraakten.

30-07-2010, 09:25 geschreven door An