Het derde huwelijk van Tom Lanoye is een heel eigenaardig
boek. Het bezorgt me namelijk gemengde gevoelens In een notendop gaat het
over een homo (Maarten) die zich in zijn verleden verdrinkt omdat hij zijn
vriendje (Gaëtan) verloren is in de eeuwigheid. Zelf is hij nu ook slachtoffer
van fysieke aftakeling en zijn leven heeft geen zin meer. Ondertussen neemt hij
nog even deel aan een schijnhuwelijk met Tamara, door te trouwen bekomt zij
verblijfspapieren, om er daarna toch een eind aan te maken door zich letterlijk
te verdrinken. In mijn ogen een beetje een pessimistisch boek. Maar dat echter
bezorgt me geen gemengde gevoelens. Het boek is de perfecte weerspiegeling van
onze maatschappij van een 20 tal jaar geleden. Tom Lanoye is zelf homoseksueel
en je zou enige kritiek verwachten, wetende dat het boek over een eenzame homo
handelt Ik merk er echter weinig van! Af en toe, bij een zeldzame gelegenheid
vindt je een subtiele sneer naar homohaters terug. Goed, verwachtingen
ingelost, zou je denken? Maar helaas, ik zou geen gemengde gevoelens hebben
moest hij te weinig maatschappij kritisch zijn. Mij stoort het dat hij het ene op het andere cliché
opstapelt. Alles wat kan mislopen in een mensenleven en dan meer specifiek in
het leven van een homo, loopt mis. En wat me dan nog het meeste stoort is dat
Maarten in elke herinnering, en dat is er elk hoofdstuk één, breed omgeschreven
en wilde seks heeft met Gaëtan. Kortom: de homo wordt hier in mijn ogen erg
eenzijdig afgebeeld Zet dit aan tot nadenken? Ja. Op de juiste manier? Voor
mij zeker niet
