|
Paulo Coelho Veronika besluit te sterven
Veronika besluit te streven is één van de betere boeken die ik al ooit heb gelezen. Hiervoor zijn meerdere verklaring. Allereerst vond ik de reden waarom Paulo Coelho het boek schrijft een aanleiding om aan het boek te beginnen. Hij schreef dit boek namelijk vanuit eigen ervaringen: Paulo Coelho heeft, net als zijn hoofdpersoon Veronika, tot driemaal toe in een instelling verbleven. Dit kan je afleiden vanuit de achterflap van het boek, maar is eveneens terug te vinden in het boek zelf. Dit hoofdstuk telt slechts een drietal bladzijden en gaat in principe niet echt over zijn eigen opnames, maar geeft wel de duidelijke reden weer waarom Coelho het boek heeft geschreven. De enige vraag die ik me na het lezen van dat hoofdstuk stelde, was of het verhaal in het boek waargebeurd is of dat het enkel gebaseerd is op waargebeurde feiten.
Een andere reden waarom ik het boek zo goed vond, is de schrijfwijze die Paulo Coelho gebruikt. Veronika besluit te sterven heeft een duidelijke verhaallijn, ookal gebruikt de schrijver verschillende protagonisten. Ook gebruikt Paulo Coelho een goed leesbare taal. Hiermee wil ik zeggen dat het niet simpel geschreven is, maar dat je ook niet iedere zin driemaal moet overlezen vooraleer je begrijpt wat de schrijver wilt zeggen.
Paulo Coelho heeft mij met Veronika besluit te sterven doen nadenken over het gedrag van mensen en het leven. Het boek heeft één duidelijke boodschap: eigenlijk is iedereen gek. Hij wilt de lezer laten inzien dat diegenen die beseffen dat ze gek zijn, eigenlijk normaal zijn. De gekken volgen niet het perfecte plaatje, maar leren hun eigen weg te gaan en leren dat je door gek te zijn heel wat vrijer wordt. De anderen die beweren normaal te zijn, willen gewoon van zichzelf niet inzien dat ook zij niet helemaal zijn zoals het volgens de maatschappij hoort. Iedereen die afwijkt van het normale wordt als gek beschouwd. Zij die gek zijn, worden meestal meteen ook geassocieerd met abnormaal, labiel,
en bijgevolg ook uit de maatschappij verbannen. Paulo Coelho wilt volgens mij met zijn boek ook zeggen dat je je eigen grenzen moet durven verleggen. Mensen houden zich zo vaak in, enkel al omdat ze schrik hebben voor wat anderen van hun denken. Je leert pas leven op de dag dat jezelf leert kennen
Het boek bracht voor mij een heel ander verhaal dan ik had verwacht voor ik erin ben beginnen lezen. Zo vertelt het boek je tijdens het lezen bijvoorbeeld over hoe Veronikas zelfmoordpoging een invloed heeft gehad op een groot deel van de inwoners van Villete (de instelling waar Veronika verblijft). Eveneens was haar vriendschap met Mari best wel onverwacht. Mari is een vrouw van middelbare leeftijd die vrijwillig in Villete verblijft. In het begin was de band tussen Veronika en Mari helemaal niet zo goed, maar naar het einde toe is het Mari die Veronika leert zich ook buiten haar eigen grenzen te begeven. Dit zijn nu maar enkele voorbeelden van (voor mij) onverwachte wendingen in het boek, maar het boek telt er meerdere. Juist dat onverwachte maakt het boek voor mij zo interessant en daardoor ben ik ook nieuwsgierig om verder te lezen. Ik hou absoluut niet van voorspelbare boeken en dat was met Veronika besluit te sterven helemaal niet het geval.
Ook het einde vond ik erg goed. Veronika heeft namelijk een soort vriendschapsrelatie met een schizofreen, Eduard. Doorheen het hele boek lijkt Eduard iemand die niets beseft, iemand die precies niet op de aarde leeft. Eduard kan ook niet praten en het enige wat hij van Veronika wilt, is dat zij voor hem piano speelt (dat maakt Eduard namelijk rustig). Veronika en Eduard hebben dus eerst een soort vriendschapsrelatie, wat dan later meer verliefdheid blijkt te zijn. Naar het einde van het boek toe kom je dan plots te weten dat Eduard toch blijkt te kunnen praten. Veronika en Eduard hebben eigenlijk een trieste band. Hiermee wil ik zeggen dat het triest is dat twee mensen iets voor elkaar voelen, maar dat ze beiden weten dat het geen goed idee is een relatie te beginnen omdat Veronika heel snel zal sterven. De avond voor dat Veronika zou moeten sterven, stelt Eduard haar voor te ontsnappen en haar laatste nacht in de buitenwereld door te brengen. Zo gezegd, zo gedaan. Veronika en Eduard hebben een zalige avond, waar ze geen grenzen hebben, waar ze elkaar nog eenmaal lief kunnen hebben. Maar de volgende ochtend is Veronika niet dood, zoals wel was verwacht. Dan blijkt dat heel Veronikas hartproblemen en haar dood opgezet spel is van de directeur van de instelling (dr. Igor). Veronika is eigenlijk heel het boek lang de proefpersoon geweest van een medisch experiment. De conclusie die ik hieruit kan trekken, is dat dit een bijzonder sterk einde is. Het is heel erg onverwacht en het boek blijft echt wel nazinderen.
Er gebeurt zoveel in het boek dat ik eigenlijk niet uitverteld geraak. Ik denk dat de eigen interpretatie van het verhaal dat het boek brengt ook een heel erg belangrijke rol speelt of je al dan niet het boek goed vindt. Ik kan nu enkel concluderen dat het boek een echte aanrader is. Het is vlot leesbaar, erg meeslepend, verrassend en wat voor mij heel belangrijk is: het boek brengt een soort levensles mee en doet je nadenken. Het is niet omdat het boek uit is, dat het daarmee afgelopen is. Als ik een score zou moeten plakken op hoe goed ik het boek vond, zou ik (juist om bovenstaande redenen) het boek zeker en vast een 10 op 10 geven.
|
