Toen ik het boek voor het eerst in mijn handen had, dacht ik dat
het met religie te maken had. Een zuil
van zout is namelijk een katholiek verhaal, maar dit bleek niet zo te zijn.
Hier was ik blij om, omdat ik religieuze verhalen vaak zwaar vind en mij
meestal niet interesseren. Naarmate ik het boek las, hoe meer ik er begon van
te houden. Het verhaal is zeer goed opgebouwd en is makkelijk te begrijpen. Je
doorgrond het hoofdpersonage. Je voelt wat ze meemaakt en hoe ze daar mee
omgaat. Het boek heeft ook niet het typische happy end dat je zou verwachten.
Haar kind sterft wanneer ze bevalt en de vader zal ze nooit meer terug zien. Ik
waardeer het als een schrijver niet kiest voor een cliché-einde, dat je na het
eerste blad gelezen te hebben al weet. Maar wat ik wel jammer vond aan het
einde van het boek was, dat het niet meer uitgewerkt was. Je bleef met vragen
zitten over het hoofdpersonage. Wat zou ze nu doen met haar leven? Zal ze het
verband vinden tussen de artikels van haar vader? Maar tenslotte vond ik het wel een heel mooi emotioneel boek
