Ik heb het
op zijn minst geheimzinnige boek de trein der traagheid van Johan Daisne
gelezen voor onze laatste leesopdracht van het jaar. Het hoofdpersonage
ontwaakt uit een sluimertoestand in de trein naar huis en ziet dat de
medereizigers in zijn coupé verzonken zijn in een diepe slaap. Bovendien is het
voor het uur van de avond zeer donker. Wanneer hij naar het gangpad gaat om een
sigaret te roken, merkt hij dat iedereen in de wagon slaapt. Hij besluit om
door de wagons te lopen, op zoek naar iemand anders die nog wakker is.
Verschillende wagons achtereen heeft hij geen succes en ook als hij tegen benen
of armen van mensen stoot worden ze niet wakker. Zijn zoektocht eindigt in de
eerste klasse, waar hij een oudere heer tegenkomt die net als hij weinig weet
heeft van de situatie. Wanneer de trein plots vertraagt en tot stilstand komt,
horen ze een jongeman aankomen die wanhopig op zoek is naar een antwoord.
Het hele
verhaal speelt zich s nachts af en er zijn verschillende vraagtekens die
oprijzen. Zo hebben de drie personages geen idee waar ze zijn en zijn hun
uurwerken gestopt op half zeven. De weinige paginas van het boek vertellen hoe
de drie elkaar beter leren kennen en hoe ze proberen ontdekken wat er op de
mysterieuze trein is gebeurd. Johan Daisne gebruikt wat verouderde en soms
moeilijk lezende taal, maar slaagt erin om de lezer geboeid te houden tot het
einde. Wat ik er vooral geweldig aan vond was dat je stapje voor stapje meer te weten kwam over de waarheid. Elk hoofdstuk gebeurt er weer iets of wordt er
weer iets gezegd wat opnieuw stof tot nadenken geeft. Hoe meer de bladzijden
verminderen, hoe meer samenhang er komt in het verhaal en hoe meer de puzzelstukjes
op hun plaats vallen.
Ik heb
enorm genoten van de trein der traagheid en geef het boek een welverdiende +4
