Ik noem haar Anna.

Ik ken haar niet maar zoals ze toen in de lens keek (en wellicht toch een tijdje niet mocht bewegen) moet ze beslist menig manspersoon in Lo hebben kunnen bekoren. Misschien was ze wel niet van Lo maar uit de omgeving. Heeft ze kinderen gehad ? Veel kinderen ? Een gelukkige jeugd ? Deed ze haar werk graag en had ze nog tijd voor hobbies ? Ik vermoed dat ik het nooit te weten zal komen. Hoeft ook niet. Hierdoor krijgt Anna veel mythischer proporties.

Wat ik wel weet dat ze daar op de binnenkoer van de bakkerij van Jules natuurboterwafels stond te bakken. Industrieel. Wel 3 per keer. De kleine gasoven bracht de wafelijzers op temperatuur. Deeg erin , wafel eventjes halverwege draaien en klaar voor verkoop. De blikken waren gewone herbruikbare metalen dozen waarrond een papieren blister werd gekleefd. Die werden dan in de etalage van Jules gezet. Vroeger bakten de huismoeders de natuurboterwafeltjes thuis. Elk had zo zijn eigen receptuur. Met nieuwjaar werden deze wafeltjes aan de familie en vrienden gegeven om hen geluk te wensen voor het komende jaar. Maar waarom nog zelf die wafeltjes bakken als Anna die voor jou bakte? Met het knapperige recept van Jules. De doos kon je zo weer laten hervullen en kon je misschien een glimp opvangen van mooie Anna die op de binnenkoer stond te bakken. Of van Angèle die de wafeltjes inpakte. Zouden zij zo aan hun echtgenoot zijn geraakt ? Door de warme geur van wafeltjes ? Het geluk zit soms in een klein koekje...   

Hallo met Jules,...

Jules Destrooper zal wel niet hebben getwitterd. Facebook of Netlog zal hij wel nooit hebben gekend. Om Jules te spreken ging je gewoon naar zijn bakkerijtje in de Hoge Brugstraat van Lo. Heb je 't al gehoord van Bertha ? Ik kan mij niet voorstellen dat ook daar niet de laatste roddels over de toonbank gingen: "Jules, voor mij nog e bagetje en 'n doos lukken en is 't waar da Irma wéér in verwachting is ? Dertien al ?". Goh!
 
Het leven was eenvoudig toen. Als je het opvoeden van die dertien kinderen niet meerekent. Alles was beter toen, zo leek het wel. Lukken en een flesje wijn met Nieuwjaar bij oma aan de stoove. Neemt 't er nog maar eentje, zunne. Met op da broos porseleinen schaaltje nog een lukke of vijf voor een veelvoud aan kinderen en kleinkinderen. Voor wie dit nog heeft meegemaakt, denkt wellicht met weemoed terug aan die tijd. Maar misschien meer aan broos mémeetje of eigen ouders. Zoveel kinderen later ontmoeten wij elkaar nu op de chatbox. Yo, kmoe weg, slu !  

Vandaar ik razend benieuwd ben hoe zo'n tradtioneel koekje overleeft in de moderne tijd. Leeft nog die nostalgie? Is dit een voorbehouden koekje van de grootouders of zijn studenten evenveel te bekoren zoals die cookielovers bij mijn dochter op den Unief van Kortrijk ? Zegt misschien meer over mijn dochter... kan ook.           

Met deze blog kan je nu rechtstreeks communiceren met Jules. Alé, zijn toegewijde volgeling dan toch. De geheime kruidenmix ken ik ook niet. But who cares? De koekjes waren, zijn en blijven lekker. Maar misschien heb jij wel iets te vertellen. Shoot ! Of spreken wij eens af bij ne koffie bij Koffiequeen Dorine voor een vintagekoffie? Ik zorg dan wel voor de koekskes... heb je een voorkeur ?

Cookieman