Hier gaan we weer, na twee weken te werken zit ik terug thuis. Mijngsm verlaat mijn zijde niet, in de hoop dat er toch iemand me zal opbellen.. Ook al besef ik dat die kans heel erg klein is in september. De meesten zeggen dat ik een vervanging moet vinden voor een zwangerschap. Een normale reactie, want dat betekend dat ik zo'n acht maanden vervanging zou krijgen, als het niet langer zou zijn. Maar als je verder nadenkt, ik moet blij zijn omdat iemand anders uitvalt. Ik leef op interims. Is dat wel iets om echt blij om te zijn? Zit het systeem zo wel goed in elkaar? Ik zou o zo graag een proefperiode doen en daarna een vaste job krijgen....
Enkelen waarmee ik in de klas zat, hebben een job tot het einde van het schooljaar, of toch zo goed als. Maar als alles goed onderzocht wordt, is dat omdat mama en papa de directie goed kennen of nog erger, mama of papa zit in het gemeentebestuur. Zo is het voor ons natuurlijk moeilijk om ook kans te maken op deze jobs. Altijd zijn er leerkrachten die een speciale behandeling krijgen. Als je in een situatie zit zoals ik, zonder enige kennissen, moet je waarschijnlijk dubbel zo hard werken om enige bekendheid te krijgen.
Als ik rondkijk op de VDAB zie ik enkele jobs die ik ook wel tof zou vinden. Vaak jobs waar er zelfs geen bachelordiploma voor nodig is, maar dan begint het te knagen. Studeerde ik dan drie jaar verder om niets met mijn diploma te doen? Moet ik dan werken voor zeker 300 euro in een maand minder? Ach, dan wordt het maar weer afwachten tot iemand me opbelt. Veel mensen geloven dat ik het niet erg vind om te wachten op die ene telefoon, maar degene dicht bij me weten dat ik er kapot aan ga...
Tijdens de zomervakantie bezocht ik een psycholoog. Ik wist geen raad meer met mezelf. Alles was negatief en ik zou nooit gelukkig worden, ook al heb ik een droom van een vriend. Gelukkig lag, volgens de psycholoog, daar het probleem niet. Ik had een burn-out. Ik ben 23 jaar en ik heb een burn-out. Waar gaan we in hemelsnaam naartoe. Toen ze de symptomen besprak, herkende ik mezelf er inderdaad volledig in. Wanneer ze verder in mijn verleden keek, bleek dat ik de burn-out al had tijdens mijn studies. Mijn perfectionisme en wil om het goed te doen, maakte me kapot. Niet enkel ikzelf, maar ook de hogeschool maakte me kapot. Er wordt ongelofelijk veel druk op onze schouders gelegd, om dan af te studeren en nog meer druk te ervaren. Geen wonder dat een heel erg hoog percentage in het onderwijs stopt. Hoe kan je werken en iets opbouwen, wanneer er geen werk is? Zou het niet beter zijn dat ze de opleiding even stopzetten, er zijn volgens mij al genoeg juffen en meesters die evenveel pijn ervaren als ikzelf. Ieder jaar studeren er nieuwe leerkrachten af. Ze worden in de interimwereld gegooid en worden op school helemaal niet voorbereid. Een lerarenoverschot? Dit wist ik maar toen ik zelf aan de slag kon. Daarvoor was ik er nog van overtuigd dat er een tekort was. Dat er enkel een tekort is in Brussel en Antwerpen, vinden de docenten niet belangrijk genoeg om het ons te vertellen...
