Drie jaar terug verloor ik mijn woorden. Mijn pen was leeg en mijn cursor bleef stil staan. In een poging mijn woorden terug te vinden, ben ik deze blog begonnen. Ik hoop dat ik door woorden van vroeger mijn woorden van nu zal vinden.
Nu heb ik enkel een wachtende pen en een witte vlakte. Wachtend om beschreven te worden. Beschreven met berekende woorden. Waar over nagedacht is geworden. Of net niet. Zomaar. Opgeschreven. Omdat het mooi leek. Om de leegte op te vullen. Om de woorden op te gebruiken. En te vervallen in een geschreven stilte. Uitgelopen pen en vergeelde bladeren. Eindeloze gedachten maar niet de kracht ze neer te schrijven. Niet de wil. De moed. Te veel heimwee en nostalgie. Te veel te vertellen om te weinig neer te schrijven. Te grote verhalen voor te kleine woorden. Alleen nog brieven. Brieven aan mijn lief. Niet meer zoals vroeger. Hier en daar. Plots. Uit het niets. Datums verstreken, onaangevuld. Maar de tijd gaat verder. En het lijkt alsof ik stil blijf staan. Stil wil blijven staan. Zomaar. Wachtend. Op niets dat komt. Op vervlogen tijden.
