Op dit blog kan je vanaf 11 mei (hopelijk dagelijks) mijn etappes en verslagen volgen op weg naar Santiago de Compostela. De tocht te voet gaat van Saint Jean Pied de Port tot Santiago de Compostela ( ± 785 km).
Samen met mijn zus Laurette vertrek ik op 10 mei e..k. met de eerste trein van 05u45 uit Gent-Sint-Pieters richting Lille, vervolgens een TGV naar Bordeaux, aansluitend de trein naar Bayonne, om tenslotte rond 16u30 aan te komen met de bergtrein in St J PdP. We overnachten in een pelgrimsherberg l'Esprit du Chemin, uitgebaat door zeer vriendelijke, nederlandstalige mensen.
En dan start onze eerste etappe over de Pyreneeën richting Roncesvalles over 24,9 km.
HALLO BESTE VOLGERS. Eindelijk thuis. Het mooie avontuur is eigenlijk op een sisser uitgelopen. Woensdag 12 Jun 2013. Al heel vroeg uit de veren, want om 6uur vertrek de bus naar de luchthaven van Santiago. Het is een tiental minuten stappen. Om 5uur met de wekker opgestaan, iedereen slaapt nog, heel stilletjes in den donkeren, alles klaarmaken om te vertrekken. Francesco, de Venezolaan, gaat ook mee. Rond 5u30 een snelle koffie met een croissantje van gisteren, en hup we zijn weg. Aan de bushalte staat al een groep ongeduldige pelgrims te wachten. Een trip van een halfuur breng me in de luchthaven. Ik heb gistern huishoudfolie gekocht om mijn rugzak "in te pakken" en te beveiligen in het transport. Mijn wandelstokken moeten apart. Bagage ingecheckt. Ik heb enkel een tasje bij me met m'n IPad, GSM, GPS Portefeuille, kortom het hoogstnodige. Om 9u15 zit ik klaar in het vliegtuig om naar Barcelona te vliegen. Toffe vlucht! Ik hoef me geen zorgen te maken voor mijn bagage, deze wordt automatisch verplaatst op het vliegtuig naar Brussel. Barcelona, in transithal, wat een luchthaven, nog geen Info overde de tweede vlucht die moet vertrekken om 12u50. Dan begint de miserie!!! Wegens een staking in Frankrijk, wordt mijn volgende vlucht geannuleerd, het is nu 12u30. Vlg haast ik me naar de desk van Vueling, mijn vliegmaatschappij. Ik krijg een nieuw ticht voor een vlucht om 18u35 - VY8990. Amaai!!! Tot die tijd slenter ik rond in de transithall. Rond 16u wordt mijn honger gestild door een BigMac, nog nooit gegeten. Het is warm en ik heb reuze honger en het smaakt. Ik SMS voortdurend naar het thuisfront om bijkomende informatie want hier krijg ik er geen. Het wordt 19u30, nog steeds geen Info of de vlug vertrekt. Plots verschijnt op één van de reuze schermen .... Gate B27. Ik haast me er naartoe. Espera una hora mas ... wacht nog een uur. Om 20u15 .... cancelado .... opnieuw afgelast?? Geen Info en aan de balie van Vueling staat een reuzemensenfile .... en nu? wat heen een weer geloop .... totale chaos .... drummen .... geen info ... Ik bel naar huis .... neen je vlucht hier is aangekondigd om om 22u15 aan te komen in BXL. Plots komen drie hostessen de balie openen en we kunnen instappen ... het is 2050. Uiteindelijk vertrekken we om 21u10. Rond 23u landen we in BXL. Tot overmaat van pech blijkt mijn bagage verloren. Mijn kledij, toilet gerief, geschenkje voor mijn kleinzoon, mijn zo waardevolle stempelboekje, en nog andere persoonlijke zaken .... Zal ik ze ooit terug zien.....Aan het loket verloren voorwerpen wordt een dossier opgesteld.... ik ben moe. Rudy staat me op te wachten .... Halféén thuis .... tranen van geluk ..... mijn Anneke ... eindelijk ... Slaapwel Gisteren wat familie bezoek met Anneke ((extra dag verlof)...'s avonds ben ik doodmoe ... ik moet mijn dagelijkse routine nog vinden Vandaag naar de site van Vueling gesurft ... nog geen Info ivm mijn bagage ...
Groetjes en bedankt om mij te steunen tijdens deze everweldigende tocht. THANK YOU GUYS
Hallo beste volgers, Ik hoor dat enkelen onder jullie vol ongeduld zitten te wachten op op dit bericht vanuit Santiago. Wel hier is het dan. Over de etappe zelf valt weinig te vertellen, regen,mist,bossen,... Maar zelfs alles vervalt in het niets!!! De aankomst aan de kathedraal van Santiago is HET ultieme moment van deze reis. De stad Santiago was ik al een tijdje aan het doorkruisen, maar nog geen kathedraal te zien .... Tot plots het majestueuze monument voor me opdaagt. Een heel vreemd gevoel bedwelmt me, een krop in de keel, kippenvel, tranen rollen over mijn wangen, ik kan het niet tegenhouden. Even, 5 minuten maar ....... Ook De Mexicaanse Beth, Kasper, Anna, Kerstin dagen op. Gelukwensen worden uitgewisseld. Het is ondertussen 11u30 geworden, we checken vlug in de Albergue op 100 m van de kathedraal, laten onze rugzak daar en gaan de dagelijkse 12u mis bijwonen in de kathedraal. Veel te veel volk voor mij, na 30 min ben ik terug buiten. Ik haal mijn Compostela af bij het bureau van de Pelgrims. Nu is het officieel afgelopen. Ik ga terug naar de kathedraal en zoeken de vrienden, want de mis is gedaan. Een massa volk haast zich om ook de Compostela af te halen. Onmiddellijk een file van minstens 200m. Ik had geluk. Ondertussen ga ik naar mijn kamer om alles eens goed op een rijtje te zetten. Later die namiddag geniet ik van lekker eten en drinken. Heel bizar dat dit avontuur ten einde is. Mijn pen laat me in de steek. Eens thuis zal ik dit verhaal volledig afsluiten. Alvast bedankt voor de vele steun aan iedereen. Morgen ben ik thuis, bij mijn allerliefste die me zolang heeft 'moeten missen. Vanavond nog een laatste maal samen met de vier: Bart, Gary, Klaus en ikzelf. Vrienden voor lange tijd .... Dat staat vast !!!!
Het zit er bijna op! Aangekomen in Pedrouzo, de laatste stop vóór Santiago. Het is bijna niet te vatten dat dit avontuur op zijn einde loopt. 29 dagen wandelen en morgen de laatste. Slechts 18 km te doen. De tocht hierheen vandaag is druilerig begonnen, dus met regenvest en bescherming voor de rugzak. Na een uurtje wandelen wordt het te warm om de regenvest aan te houden. Het voelt wat fris maar toch loop ik liever in korte mouwen dan met die regenvest waar geen lucht door kan. Galicië is een regio in noord-west Spanje, met veel bergen en bossen. Volgens mij de mooiste streek van dit mooie schiereiland. Het klimaat hier is te vergelijken met dat van thuis, dus veel regen en soms te warm. Ik neem af en toe een foto van de bossen (zie FB), maar de pracht ervan kan ik niet meenemen. Het gaat voortdurend omhoog en weer omlaag. Leuk en aangenaam wandelen. Het gebergte waar ik tegenop zag, blijkt nu één va mijn favorieten.iets na de middag ben ik in Salceda, nog 10km. Eerst vlug een snelle hap (empanada) met een cola en we zijn terug op weg. Anna en Kasper volgen op een halfuur. Het is vaderdag, mijn liefste Anneke en dochterlief hebben me via telefoon geluk gewenst, leuk om dit te horen. Ik mis jullie, het wordt tijd om terug te keren. Maar eerst nog een beetje stappen, dan de stad bezichtigen, de Compostela in ontvangst nemen, dan wachten op de rest van de groep, Bart, Gary, Klaus, Francesco, Beth, Kerstin, Anna, Michael, Petra, Annikho,... We zullen samen een afscheidsfeestje houden met wat Spaanse cava en andere specialiteiten. Morgen het verslag vanuit Santiago. Love you all .....
De tijd gaat snel, zeer snel. Althans voor mij, het is zaterdag rond 16u15. De wandeling zit er op, alweer 33km. Dit keer tot Boente, een gezellig dorp 5km verder dan Melide, een Kleine stad. Veel te druk, veel herbergen, maar hier is het beter. Een kamer met 6 bedden, enkel Casper, Anna en ik zijn voorlopig hier geland. De trip was super, zeer mooie bossen, precies uit "THE Willard of Oz". Gans de dag was het mistig en af en toe viel er wat regen. de mist belemmert het uitzicht. Bart en Gary zijn gestopt in Palas del Rei. Waar de rest vd groep is weet hij niet, we zien elkaar wel in Santiago. Dank zij Anna stoppen we even in Melide na 26 km voor Pulpo! De plaatselijke lekkernij uit Galicië. Inktvis, geen Calamares, met een glas witte wijn .... superlekker!! Dit heb ik nog nooit gegeten. Na deze verkwikkende pauze gaan we verder, nog 6km denken we, het blijken er uiteindelijk 7 te zijn. Geen nood, ik voel me sterker en sterker worden. Geen km is me te veel. Nog 47,5km tot Santiago. Morgen zo'n 28 en de rest maandag. Als alles verloopt zoals gepland, bereik ik maandagmiddag het ultieme einddoel. Sommigen gaan nog door tot Finisterre (einde vd wereld), nog eens 90km, maar dit hoeft niet voor mij: ik heb de oceaan al gezien!! Dit was het alweer, tot morgen met meer nieuws.
Na een super ontbijt, eieren met spek, rond 7u30 vertrokken. Niemand van de groep is klaar, ik ben dus alleen. Al gauw voel ik opnieuw dat het een goeie wandeling zal worden. Mijn gedachten dwalen rond, over de trip die al voorbij is en wat nog moet komen. Over de start in St Jean Pied de Port, mijn zus en haar knie, de afgelegde afstand, de vliegreis van woensdag,... Plots zie ik het merkteken : nog 100km. Dit gaat vlotjes. Zonder veel inspanning, bereik al om 10u30 Portomarín, de eindbestemming na 18km. Dit kan niet, veel te vroeg! Ik besluit om door te gaan en bel Bart om om dit te zeggen. We zien elkaar vanavond wel, is zijn antwoord. Het gaat echt goed, na een koffie, een fruitsap en een banaan, ben ik al terug in het goede ritme. Spaanse Anna en Casper (een pool) zie ik zitten op een terras. Het is van Burgos geleden dat ik hen zag. We hebben elkaar voor het eerst gezien in Roncesvalles, einde van dag 1. We besluiten om samen tot Ventas de Narón te stappen. Nog 12 km. Op en neer, links rechts, .... De zon blijft schijnen, dreigende wolken zijn er wel, maar het blijft droog. Omstreeks drie uur bereiken we ons doel. Een zeer verzorgde herberg in een zeer klein dorp. Een bed, avondeten, en ontbijt ... Meer hebben we niet nodig. De douche is heerlijk, de voeten verzorgd, een pintje en wat rust. Hopelijk lekker eten vanavond en een goede nachtrust. Tot de volgende
Gisteravond voor het eerst "den heten honger" gehad. Het idee van die pannenkoeken was lang niet zo slecht, maar in zo'n primitieve keuken met slechts één pan en bekken, duurde alles als een eeuwigheid. Pas om 10u15 konden we eten. Ik was letterlijk uitgehongerd! Oke naar vandaag. Ik had een echte SUPERDAG, geen pijn, de bergen voelden als heuvels, kortom ik voelde alsof ik alles aankon. De trip naar Sarria was goed en snel, 19km alsof het niks was. Dus besloot ik om verder te wandelen, tot Barbadelo en mss nog verder... Plots krijg ik Tf van Bart die ongeveer 5km achterop liep met de rest van de bende, Klaus had een inzinking gekregen en kon geen stap meer verzetten. Dat was even slikken. Hij is toch tot Sarria geraakt en Gary is bij hem gebleven. Rond 13u15 bereik ik als eerste Barbadelo en besluit om hier te blijven, anders kunnen de makkers me niet meer bijbenen. Morgen gaan we tot Ligonde, 33 km. De afstand voor Klaus en Gary zou onoverbrugbaar zijn. Onvoorstelbaar dat dit avontuur op z'n einde loopt. De gewandelde afstand op een landkaart bekeken, is Wow!! Hopelijk blijft het weer goed, want Galicië is als België ....veel regen en wind. Alles gaat prima, de benen zijn goed, de voeten oké, het brein zit fantastisch. Vele groeten aan iedereen en hopelijk morgen meer!!
Gisteravond nog snel via collega-pelgrims een vlucht kunnen boeken naar huis. Normaal kom ik op 11jun aan te Santiago. Amaai, als ik eraan denk hoeveel km er al achter de rug zijn. Nog 130km te gaan, 6 wandeldagen. Mijn vlucht vertrekt op 12 jun om 0915 met een overstap in Barcelona. Omstreeks 14u55 zou ik landen in Zaventem. De tijd vliegt!!! De etappe vandaag was 22km naar Triacastela. Schitterend weer, eigenlijk veel te warm om te wandelen, om nog maar te zwijgen van de bergen. Omhoog gaan valt eigenlijk reuze mee, de camino traint zichzelf. Maar die scherpe afdalingen zijn een regelrechte aanslag op spieren en gewrichten. De tenen botsen voortdurend tegen de binnenkant van de schoen. In combinatie met die hitte geeft dit blaren als resultaat. Mijn eerste mini-blaartje op de voorkant van een teen. Dit is lang geleden. Snel het vocht eruit en wat ontsmetten met isobetadine. Gisteren moest ik zelfs onderweg wisselen van kousen, het zweet maakt ze nat. Regelmatig stoppen en de schoenen ut om wat te luchten. Iedere pelgrim doet het, dus .... Zopas een tortilla met hesp en een slaatje verorberd, en straks koken we samen zelfgemaakte pannenkoeken. Niet de zoete, maar gevuld met groenten en vlees. Dit wordt smullen. Onze "Gang", ondertussen uitgegroeid tot een groep van 12 logeert volledig in dezelfde Albergue en de kosten worden gedeeld. 2 Belgen, een Oostenrijker, een Engelsman, een Venezolaan, 4 Amerikanen (3 vrouwen en 1man), een Slowaakse, een Duitse en een Hongaarse. Een volledig internationaal gezelschap. Allemaal toffe mensen, de jongste is een Amerikaanse van 18, de oudste: ikke! De algemene voertaal is Engels, tja die Amerikanen kennen maar één taal hé. Dit was het weer voor vandaag. Tot de volgende.
Eindelijk WiFi. Tja gisteren niks ... Slechte Albergue, geen WiFi, zelfs geen stopcontact om gsm op te laden. Een grote wandeling gisteren van Molinaseca tot Villafranca, bijna 33 km. Vroeg vertrokken, heel koud, met handschoenen, maar een uur later zeer heet.... 25 graden! Zweten!!! Het landschap is schitterend, te mooi om op te noemen. Ik zou dit willen delen met jullie. Hopelijk tonen de foto's voldoende. Gisteravond een lekkere maaltijd gegeten, samen met "THE gang". Het was Klaus zijn verjaardag! 46 lentes. Zoals ik als zei was de herberg klote (sorry), die plaatselijke bergen van 5 bieden enkel een bed. Kraken, piepen snurken, enz...morgen zeker een beter bed zoeken. Ok! Nu het verslag van vandaag. Dit is pas een wandeling, spijtig dat mijn gsm plat is.... Geen foto's. Al van bij het vertrek klimmen zoals in de Pyreneeën . Heerlijk dit landschap... Eindeloos woordeloos. De eerste afdaling is te steil om normaal te doen, dus besluit ik om in kleine pasjes te lopen. Dit lukt wonderbaarlijk goed, enkel te rugzak schommelt wat op mijn rug. Oef... Vlak. Dit is ontspanning. Maar voor niet lang.de zwaarste klim van de tocht komt eraan... Ik heb er over gelezen, maar het is echt zwaar. De beloning op de top is des te mooier. Een uitzicht om nooit te vergeten. Echt genieten. Zopas ribbetjes met frietjes gegeten, nu een lekkere pint en een stukje cake. Ik laat jullie maar en geniet van de omgeving. Dit vergeet ik nooit meer. .... Deze ervaring is er één voor ALTIJD. Tot de volgende WiFi.
Vandaag moet een schitterende dag worden, na al commotie van die diefstal heb ik mijn pet vergeten. Godver... we gaan voor trip van 26km, we moeten langs het befaamde ijzeren kruis waar we onze steen kunnen achterlaten, om vergeven te worden van onze zonden. Al vroeg zijn we op stap en na 6km zijn we op het hoogste punt van de ganse trip: 1550m hoog. Dit betekent ook dat er moet gedaald worden, wat een schitterend landschap, amaai. De bergrit is één die kan tellen. Oef, klim, daal, klim, daal, losse stenen, ravijn links en rechts, soms over beekjes. Fantastische omgeving. Het dorpje halverwege is El Acebo, precies uit een film, huizen met op Zwitsers gelijkende balkonnetjes, heel schoon. Maar niks te beleven, in een kleine bar eet ik een croque monsieur met een cola. De groep van 4 is weer volledig. De afdaling doet pijn, geen woorden wat dit met je lichaam doet. Oppassen om niet uit te glijden over de losliggende stenen. De natuur is onbeschrijfelijk mooi. De eindbestemming komt in zicht: molinaseca! Ik kijk op mijn Garmin gps : nog 6km. Dalen en nog dalen .... Amaai. Eindelijk! Het schilrachtige dorpje is bereikt. Eerst een pint, daarna op zoek naar de Albergue. Inchecken, douchen, vandaag geen was! Op zoek naar eten en een hoed! In een restaurantje eet kiezen entrecote met frieten, Bart Gary, en Klaus eten inktvis. Ik vraag aan de kelner of er op zondag een winkel open is waar ik een hoed kan kopen. No problema señor, ik krijg er een cadeau van de zaak. Wat een vriendelijk volk. Nu tijd voor een siësta CU BYE
