|
5 februari 2010, 17:27 Bhubaneswar
Waarschuwing: niet voor studenten van SOCA...
Al 2 dagen geleden dat ik nog iets neerschreef, en je zou denken dat ik ondertussen wat zou hebben gezien of meegemaakt... Ochja, helemaal juist! De vorige post was wel met een wat minder goed gevoel geschreven, maar zo'n momenten moet je ook wel kunnen relativeren.
Gisteren ben ik verschillende slumschooltjes gaan bezoeken. Als je er een idee van wilt hebben, een klein, stenen gebouwtje, ongeveer 4 op 8 meter maximum, de muren vol met tekeningen en posters. Geen banken, enkel wat matjes om op te zitten, 2 leerkrachten en in totaal een 50-tal kinderen. Sommige hadden boekjes, andere krijtbordjes, nog andere plaatjes met rekenoefeningen. Lang niet al de didactische materialen waar de gemiddelde Belgische leerkracht van droomt, maar uiteindelijk doet dat er weinig toe. Maar het bezoek op zich, als vreemdeling (zeker zo'n bleekscheet als ik), is een ervaring op zich. 50 kindjes tegelijk die met hun hoge stemmetjes namaste! roepen, iedereen die je dan met een nieuwsgierige blik aankijkt en dan de leerkracht die met een boekje afkomt en vraagt of ik iets wil schrijven. Ze leven misschien in armoede, als je die kindere zo blij krijgt met dat beetje onderwijs... maakt veel goed. Nu gewoon hopen dat ik dat even goed doe volgende week.
Verder heb ik nog wat voort kunnen werken aan mijn lesvoorbereidingen, zeker mijn les moraal morgen. Geloof het of niet, maar ik ga moraalmethodologie moge geven aan 50 leerkrachten hier, dus als dat zo goed door ga, neem ik binnen de 10 jaar meneer Vogels' job over...
Deze morgend begon al wat minder, had wat last van mijn darmen, maar tegen de middag ging het al goed genoeg. Tijdens de middag heb ik zelfs de eerste keer geprobeerd met mijn handen te eten (ik hoor genoeg mensen zeggen: De Jos? Sinds wanneer gebruikte die dan bestek? Maar ik bedoel het specifiek op het eten zoals de gemiddelde Indiër, en niet met de lepel en vork zoals de domme toerist.
Wat mij ook is opgevallen, dat als mensen met je beginnen te praten, het voor 80% over huwelijken, families, liefjes, enz... gaat. Deze middag zelfs kreeg ik te horen dat ik maar best met een Indische vrouw trouw. Nu toegegeven: Indische vrouwen zijn gewoonweg bloedmooi, maar ik denk niet dat ik zo snel het roodharig Europees schoon ga kunnen missen. En een Indische met ros geverfd haar, zoals door één voorgesteld, klinkt gewoonweg fout...
Dezenammidag ben ik nogmaals naar de slums getrokken, om een sessie fisiotherapie bij te wonen, uiteraard voor gehandicapte kinderen. Het geween van de kinderen doet wel zeer aan je hart, maar als je dan beseft dat het voor hun eigen goed is, is het wel mooi dat ze dat tenminste kunnen hebben van medische hulp. In het zaaltje zaten ook 2 andere studentes, die een masteropleiding volgden in sociaal werk en bezig waren met hun thesis. Je zou het kunnen vergelijken met studentes van SOCA, maar dan aantrekkelijk en respectabel. Uiteraard vroegen ze deze charmante Europeaan om een handtekening en contactgegeven, dus als ik ooit de roodharige deernes beu ben, weet ik waar te zoeken...
Eens terug onderweg naar Ruchika was ik dan nog zo vereerd een prachtig ritueel mee te maken. Een stoet trok door de straten, met boxen die aan volle kracht muziek speelde met op het einde een jongen helemaal opgekleed met enkele mannelijke familieleden naast hem. Mijn reisgezel, vertelde mij dat dit een ritueel is waarin een kind uit de Brahmin-kaste, waar hijzelf ook lid van was, een volwassene werd en het beroemde lintje moest beginnen dragen.
Voor ik afsluit, zal ik proberen, indien het internet het toelaat, jullie verrijken met enkele sfeerbeeldjes....
De eerste is een foto van mijn "badkamer", die gele emmer is mijn jacuzzi. Dan mijn avondmaal van gisteren, toen nog met bestek, nu al met handen. Dan een foto van het Ruchika hoofdgebouw en om te eindigen: dar op de grond slaap ik.
|
