De interne verhoudingen hier in Afghanistan zijn sterk achteruit gegaan, papa en ik hebben moeten vluchten. Nu ben ik in Pakistan, maar dat ging niet zo gemakkelijk… We zijn samen eerst in een overdekte vrachtwagen gesprongen, het was moeilijk om hierin te blijven, want papa had een vrouw gered. Aan de grenscontrole werd ze bijna verkracht. Papa zette zijn leven op het spel voor haar, hij werd bijna doodgeschoten, gelukkig is er niks gebeurd. Ook werden we bedrogen door degene die ons het land wilde uitsmokkelen, hij vroeg veel meer geld dan verwacht. In Pakistan blijkt de afgesproken vluchtweg niet door te gaan, we hebben een afgesloten tankwagen gevonden waar we verder mee geraken. Kamal zat ook in die tankwagen, maar hij heeft het niet overleefd.. ik vind het vreselijk, net zoals zijn vader, hij heeft zelfmoord gepleegd.. ik hoop dat alles goed komt.

Hassan en ik leven al een tijdje gescheiden, wel niet gescheiden van huis, maar we praten nauwelijks, ik durf hem niet aan te kijken… ik wou hem buiten krijgen, mijn eigen schuld. Ik kan niet meer met hem leven. Het is mijn beste vriend, maar het moet gebeuren. Ik heb een horloge onder zijn kussen gestoken en het verteld. Stelen is namelijk heel serieus in onze cultuur, het wordt gezien als verraad. Ik deed het liever niet. 

Vandaag… is er iets heel .. erg gebeurd, ik wil er eigenlijk niet over praten, mar ik denk dat ik het zo het best ga kunnen verwerken. Tijdens onze grote finale van het vlieger toernooi, heb ik iets vreselijk gezien. Mijn beste vriend Hassan, die zoals gewoonlijk, de neergehaalde vlieger gaat halen is aangevallen. Het moet een soort wraakactie geweest zijn. Het waren Assef en Kamal weer. Ik herinner me nog die keer dat hij me redde met zijn katapult. Als hij de gevallen vlieger ging halen van Assef, kwam die hem tegemoet. Kamal hield hem in bedwang terwijl … terwijl Assef hem … verkrachtte… Ik wist niet wat ik moest doen, ik kon het niet opnemen tegen die 2, maar ik mag Hassan niet in de steek laten. Wel, dat is wat ik gedaan heb, ik kon het niet, ik moest wel weglopen, ik had geen keus… De volgende dagen zullen heel moeilijk worden.

Mijn beste vriend Hassan is vandaag weer met me gaan vliegeren. Ik vind het wel leuk, hem zo zien lopen achter mijn vlieger. Ik speel in het algemeen wel graag met hem, zo win ik altijd als ik tegen hem kaart. Hij wordt er maar niet beter in! Ik heb weer een verhaaltje geschreven, het was juist klaar voor papa binnenkwam, gelukkig maar, anders moest ik het weer weggooien. Ik snap niet waarom ik niet zou mogen schrijven… Papa wil altijd dat ik ga voetballen, maar dat doe ik helemaal niet graag, dat begrijpt hij ook niet! Stiekem heb ik een boekje gekregen van de vriend van mijn vader, Rahim Khan, war ik zelf verhaaltjes uit voorlees voor Hassan. Als ik daarbij nog eens mijn eigen verhalen voorlees maak ik hem super gelukkig! Ik doe da allemaal graag voor hem, hij heeft mij gered van Assef en Kamal, hij kan echt goed overweg met een katapult.