Ik was 18 in 68 en ik ben 68 in 18.
Kathmandu
Een verlangen dat zijn concrete realisatie krijgt.
Zo wat veertig jaar geleden verklaarde ik dat ik nog twee landen in de wereld wou zien : Griekenland en Nepal. Griekenland om de elementen uit mijn Latijn-Griekse humaniora te mogen en kunnen aanschouwen. Nepal omwille van een fascinerende documentaire op televisie. Ik was zo in de ban van het natuurschoon en krachtige uitstraling van de bergen. Tegelijk overtiuigd van de zielsrust van de hindoes en de boeddhisten.
Natuurlijk kende ik ook de geestesverruimende verhalen van de ondernemende hippies op ontdekkingstocht naar India en Nepal. Kathmandu had een geheiligde naam in hogere sferen. Ik was te bleu toen ( en nu).
Nepal kwam ook op mijn professionele weg. Een gebroken weg.
België had wapens geleverd aan het van corruptie beschuldigde land. ('het was corrupt - is!?) Mijn eigen partij AGALEV had in de regering meebeslist om wapens uit België te exporteren. Wie en op welke wijze deze beslissing is tot stand gekomen, blijft een raadsel ??!! Onder impuls van Onckelinx (socialistisch & tewerkstelling) goedgekeurd door vader Michel ( liberaal& economie) gevolgd door Aelvoet ( groen -?).
AGALEV heeft hier in elk geval zijn ziel verloren. De ongeloofwaardigheid van de groene politiek, het oordeel van de bevolking. De afstraffing in 2003 was ongemeen hard. Geen enkele verkozene meer.
De verschrikkelijk aardbeving in 2015 deed dit land op zijn grondvesten meer dan daveren. Het arme land in zijn hart getroffen.
De spectaculaire trek - en klimtochten demonstreren de glorierijkheid van dit land. De machtigste bergen van de wereld.
Emoties genoeg om dit land tegemoet te treden.
Een uitgesteld verlangen. Zal de realiteit het verlangen inlossen.
De vliegtuigreis verliep aanvankelijk zeer comfortabel. De nacht echter bracht geen rust. Geen oog viel dicht. Was het reeds het alziend oog van Boeddha. Zo Hij wel slapen?
Dus best erg vermoeid aan de Nepaltocht begonnen.
Kathmandu. Ik weet het nog niet. Ik kan er nog geen adjectief opplakken.
De mindere buurten van Lima en La Paz schieten ons door het hoofd. De trossen electriciteitsdraden die vervaarlijk doorhangen, de vuilnis en plastiek die zich ophoopt en verspreidt. Een ontwikkelingsland, een arm land. Brengt het toerisme het juiste geld bij de juiste mensen. Is hier een sociaal herverdelend systeem. Mogen wij dat hopen?
Wij zijn met een groep van veertien mensen op pad. De enige Belgen tussen de Nederlanders.
Toch al op pad. Naar de tempel Swayambunath. Boeddhistisch.
Eèn van de eerste tempels in het land. De legende vertelt dat de god Swayambu hier neerstreek en een groot meer vond met daarin een heilige slang. Een Lotuszaadje werd geplant en daaruit ontsproot het licht Swayambu. Nu staat er een grote Stoepa aan deze godheid gewijd. Een waar heiligdom voor de boeddhisten. Te merken aan de vele gelovigen die hier gebedmolentjes draaien, de beelden aanraken, de handen devoot voor de borst vouwen en en kleine buiging maken. Wij komen ogen tekort ( wij zijn Boeddha niet. Ook niet in het diepst van onze gedachten?) De ogen van Boeddha staan op alle zijden van de Stoepa. De stoepa wordt omringd door dertien ringen, de trappen naar de wijsheid, Eèn soortement vraagteken/ sleutel op de plaats van de neus en de mond : symbool van de eenheid van alle godheden. Maar tegelijk slot op de mond. Boeddha ziet alles, weet alles, maar praat nooit. Dus hij is geen mooipraterke.
Rondom, een veelheid aan tempeltjes, bronzen voorwerpen, kapelletjes met beeltenissen met bloemblaadjes, verfpoeder en kaarsvet besprenkeld. Overal olie/kaarslampjes. Ook overal aapjes, alleen op pad of aaneengeklit of moeder en kind in een eenheid.
Het tweede hoogtepunt was de Durbar square. Zwaar gehavend door de aardbeving geeft het ons een vertekend beeld van wat het ooit is geweest. Ook de armmoedige middelen dragen er niet toe bij om het gehele heel fraai te noemen.
Toch zijn de pagodes, het houtsnijwerk van een ongekende verfijning en grote kunstzinnigheid. Hindoeïsme en Boeddhisme lopen door elkaar. Ze belijden elkaars riten. Vieren elkaars feesten.
De goden van de Hindoe zijn niet te tellen. En wie aan wie verwant is, wij breken ons hoofd er niet over.
Hier op deze Durbar square is Shiva de meester. Hij is de veranderende kracht. De Vernietiger maar ook de Schepper(!!!). Hij ziet er soms heel angstjagend uit. Zoveel incarnaties, zoveel verschijningsvormen. De Stier is zijn symbool. En er zijn hier een paar robuuste exemplaren te zien. De vruchtbaarheid straalt van hen af.
Wij kwamen ook Hanuman tegen. De Aapgod aan de ingang van een paleis. Hij is loyaal en moedig.
Wij gingen ook het paleis binnen van de levende Godin Kumari. Het verhaal gaat dat in de zeventiende eeuw de vorst met de godin Taleju dikwijls spelletjes speelden : ze dobbelden. De vorst wou op een keer een liefdesspelletje spelen. De godin was niet gediend en vluchtte weg. ( ze dacht voor mij geen # metoo). De vorst kreeg pas vergiffenis nadat hij beloofde om jaarlijks haar incarnatie Kumari te vieren. De incarnatie is een meisje van (3/4/5 jaar) dat wordt uitgekozen en zij blijft godin zolang ze een zuiver lichaam heeft. Ze mag zich niet kwetsen en dus zeker niet bloeden. Want dan is ze Kumari af. Dus als ze een jonge dame wordt, is ook gedaan met haar status (!!!??) Ze verschijnt nauwelijks in het openbaar. Een prinses gekuisterd en gevangen. Maar voor eerbare families het hoogste goed dat er is in deze aardse wereld. Een traditie die nu nog voortleeft sinds 16honderd en zoveel. Wij hebben haar niet kunnen zien. Hoewel ze deze dagen zich wel van haar beste kant liet zien. Feesten nietwaar.
Op dit plein in elke hoek, achter elke hoek een magnifiek gesculpteerd paleisje, pagode, stoepa........
Met overzicht op het plein genieten wij na van een lekkere Himalaya koffie. Zo lekker dat je er zelfs je GSM bij vergeet.
Afsluiten met een heerlijk Nepalees menu, fijnproevers als wij zijn. De Thamel house is al even NewarNepalees als het eten, een oud gerestaureerd romantisch huis. Tot plezier van de toeristen. Lekker was het in elk geval.
