|
Eind 2009 zal het waarschijnlijk begonnen zijn, verkoudheid, buikloop minder eetlust, de fut eruit.
Maar nooit geen bloedverlies in de stoelgang, dus dat was al iets. De tijd verloopt maar niets verandert,
in tegendeel, plassen ofwel moeilijk ofwel niet onder controle dus eerste reactie gezien mijn ouderdom (toen nog 60)
problemen aan prostaat. Eerste stap was gesprek met huisdokter die medicamenten voorschreef om prostaat ye doen
ontzwellen want dat was waarschijnlijk de oorzaak van de problemen. Na 10 dagen kuur, geen of weinig veranderingen.
Eind april had ik half jaarlijkse controle bij de internist vanwege vroegere problemen. Bloedtest en alle andere waren ok.
Je bent zoals wijn zei hij na onderzoek, die verbeterd met de jaren ? Na verdere uitleg van mijn probleem een klein
onderzoek en dan ging het licht uit. Een gezwel op de dikke darm en het is kwaadaardig ik vergis mij niet.
Dan stond de wereld voor mij stil.... Ik heb het gezwel nadien zien zitten en heb na zijn uitleg uit reactie gezegd `dokter
dat ziet er wel ne gezelligen uit maar maak dat hij zo rap mogelijk weg is`Misschien voor sommige mensen een rare reactie
maar dat was voor mij op dat moment ergens een mannier van uitlating. Nadien hebben de internist en ik er nog dikwijls
om gelachen, voor zover er in dit geval te lachen viel.
Na dit verdict is alles in een zekere snelverstroming wat betreft de onderzoeken. Mijn internist heeft er geen gras over laten groeien en onmiddelijk de nodige afspraken gemaakt voor verdere onderzoeken. Maar dan....
Ik ben alleenstaand, had die namiddag een vergadering in de home waar ons moeder verblijft om nb. te zien hoe we als
familie mee kunnen werken om alles zo goed mogelijk te kunnen laten verlopen. Mijn onderzoek was in AZ Nikolaas(st-Niklaas) moeder verblijft in een rvt op ong. 500m daarvan, niet veel zou je denken, maar na hetgeen ik had gehoord en
nog in revalidatie zijnde van een rugoperatie van oktober 2009 zijn die 500m mijlen maar geen meters.
Mijn grote probleem op dat momemt was : hoe de uitleg geven wat er aan de hand was, zij wist dat er ergens iets niet
klopte en zij kent ondanks haar handicap haren pappenheimer. Na 2 haltes ben ik uiteindelijk in de home aangekomen
en direct naar de vergadering gegaan waar ze op mij zaten te wachten, men was verwittigd dat ik iets later zou kunnen
zijn maar toch hebben ze gewacht, dat was wel een opsteker ondanks dat niemand wist wat er aan de hand was.
Ik heb het geluk dat ik geen zwartkijker ben en alles nogal rooskleurig kan bekijken, ik denk dat dat wel een deel
meegewerkt heeft aan het verloop van de genezing.
Dan kwam er natuurlijk het moment van de waarheid, uitleggen wat er eigenlijk aan de hand was.
Bij ons mama was dat een van mijn moeilijkste momenten uit mijn leven. Wij hadden en hebben altijd een goeie band
gehad maar op dat moment moeten zeggen dat je kanker hebt was toch een stap te ver. Dus in stappen werken, nooit het woord kanker gebruikt en ze stap per stap voorbereiden op wat komen zou. `t was moelijk en ik hoop datik dat niet meer
hoef te doen, maar al bij al heeft ze dat positief opgenomen.
Thuisgekomen heb ik die avond broer en zus direct ingelicht, dat was eigenlijk gemakkelijker dan ik gedacht had.
Diezelfde avond (nacht) heb ik een mail gestuurd naar mijn beste vrienden en hen uitgenodigd op een etentje de volgende zaterdag, `t was gezellig maar toen iedereen buitenwas, was ik pompaf ondanks alle hulp die ik gekregen had.
Eind april is dan alles begonnen, ct-scan in St-Niklaas, nmr in Wilrijk en dan afwchten wat de uitslag zou zijn met de !ijdele`hoop dat het toch niet kwaadaardig zou zijn maar tevergeefs. Na een week de uitslag de uitslag : bestraling - chemo en daarna operatie, als je van een douche spreekt !
Bestraling en chemo betekende 6 weken alle dagen naar Wilrijk elke morgen, heb ik zelf gedaan, gelukkig geen al te veel problemen wat betreft gezondheid, wel honger als ik terugkwam, ik was tevreden als ik bij de bakker was.
Tijdens die periode heb ik eigenlijk geen of weinig last gehad van de behandeling, ik was het meest bang van de chemo
omdat men daar allerlei wilde verhalen over hoort maar dat is allemaal goed verlopen. Toch een positief punt in die donkere gang waarin men stapt en niet weet waar het einde is.
Hier en daar zal de lezer misschien wel denken `die springt van de hak op de tak`sorry, het komt er nu spontaan uit na al die miserie.
Begin juli was chemo en bestraling gedaan(amaai mijn poep, licht verbrand en op de verkeerde plaats.)
10 juli huwelijk van mijn poulin (zoon broer) maar we waren erbij en nog zonder te veel problemen ook.
11 juli familiefeest ook aanwezig, neven en nichten eens teruggezien op feest ipv begrafenis. Nadien kapot maar we hadden het gehad.
Dan kwam er een periode van rust, gelukkig viel onze zomer op dat moment mee.
16 augustus binnen in kliniek en 17 augustus operatie, ik had geluk ik was de eerste die ochtend (narcose van 8hr tot 15hr)
Als ik wakker werd was de eerste reactie voelen wat er gebeurd was en ja het was stoma. Ik was op voorhand
op de hoogte gesteld dat dat zou gebeuren maar men hoopt toch altijd dat het misschien niet zou moeten.
Ik heb wel even moeten slikken maar de chirurg had op voorhand gezegd dat of 6 maand, dus was het sommetje snel
gemaakt. Omgaan met stoma is wennen, maar ik heb het geluk gehad na de operatie een verpleegster gehad te hebben
die mij na 1 of 2 dagen als ik iet of wat kon staan verplicht heef mezelf te verzorgen, `t was even wennen de eerste keren maar uiteindelijk ben ik er haar nu dankbaar voor. Het blijft altijd een groooote verandering in je leven maar men moet verder en ik ben zeker niet van plan om hier thuis te zitten verpoperen, dat ligt niet in mijn karakter. Er zijn moeilijke momenten maar we moeten verder en daarin heb ik veel steun aan mijnen kleinen Snoepie, jack russel?, daar kan je al eens tegen zagen als het nodig is maar toch beseffen die wel dat er iets niet in orde is.
Na 14 dagen hospitaal terug naar huis, alleen thuis maar met de nodige hulp van enkele goeie vrienden. Maar het blijft toch altijd raar om terug in een groot leeg huis terug te keren ondanks alle hulp.
Na een kleine week thuis op `revalidatie`naar zee (nieuwpoort) we spreken nu van begin september dus zou men denken
aan een mooie nazomer maar we leven nu eenmaal in Belgie, dus slecht weer -1 maal naar zee dat was wel het minste.
Ik heb ons mama dan ook meegenomen, ik revalidatie, zij begeleidster, zal je kind maar wezen, in werkelijkheid was het juist omgekeerd maar ja ze heeft ervan genoten en ik was even uit de dagelijkse sleur thuis en zo zijn we er ook uitgeraakt.
Eind september ben ik terug op controle geweest bij zowel de chirurg als de oncoloog. Resultaat was ok in die zin
dat na onderzoek van hetgene weggesneden was alle cellen door de chemo en bestraling dood waren. Uit voorzorg toch
nog een chemokuur van 6 mnd om alle risiko`s van terugkeer te voorkomen, we zullen wel zien. Altijd positief denken
helpt. Het helpt uiteindelijk geen moer voor jezelf of je omgeving om jezelf al te begraven voor het zover is.
Ik heb nu 3 chemo sessies achter de rug, nog 9 te gaan, tot hiertoe niet te veel last, ik kan doen wat ik wil en blijf
altijd proberen om alles positief te bekijken maar ben het leven vanaf april wel door een andere bril (letterlijk en figuurlijk) beginnen te bekijken.
Wie wil reageren, graag, het kan iedereen eens opluchten om samen over onze problemen te praten, maar denk aan een ding ondanks alles BLIJF POSITIEF DENKEN dat helpt jezelf en je omgeving om deze moeilijke periode door te brengen.
Groetjes
|
