17 februari 1990, ik werd ter wereld gezet door mijn mama Karin en mijn papa Pascal. Uiteraard zoals iedereen, weet ik over deze periode niets tot oktober 1993.

In 1993 werd mijn kleine zus geboren, Liesse. Een klein rond bolletje maar ik was gek op haar.

We waren een standaard gezinnetje van 4 die veel leuke dingen beleefde. Zo ging ik met mijn papa ijsschaatsen, samen met de grootouders skiën, met de andere grootouders gaan wandelen in het bos in ons dorp, voor mijn zus haar verjaardag naar Center Parcs waar iedereen een slab droeg J,…

Ons leven kon niet meer stuk.

Maar mijn papa kreeg kanker, Hodgkin. Wanneer hij juist ziek werd weet ik niet meer wel ergens tussen 1993 en 1994. Ik weet alleen nog dat we veel naar het ziekenhuis gingen om op bezoek te gaan. Na het bezoek kreeg ik van de verpleegster altijd een koekje.

Ik wou niet dat mijn papa in het ziekenhuis lag ik wou dat hij naar huis kwam om met me te spelen. Ik heb dat zelfs een paar keer gevraagd wanneer papa naar huis kwam.

Op 16 februari 1995, waren mijn zus en ik buiten aan het spelen. Mama riep om naar binnen te komen. Wanneer we alle 3 boven waren merkte mama iets verschrikkelijk.

Mijn papa had zich laten gaan en was niet meer bij ons. Mama probeerde hem nog te redden maar het was te laat. Wat er toen allemaal gebeurt is weet ik niet meer, alleen dat we even bij de buurmeisjes gingen spelen.

Nadien kwam, ik denk mama, ons terug halen. De mensen van de ambulancier waren bij ons binnen (nu besef ik pas dat het mensen van de ambulance waren). Mama vroeg of ik papa nog een kus of knuffel wou geven maar ik dacht, “wat voor stomme dingen vraagt mama nu, ik zie papa straks of morgen terug?”

Pas na de begrafenis besefte ik dat ik papa nooit meer terug zou zien. Ik voel me nog steeds een beetje schuldig dat ik niet heb gehuild op zijn begrafenis, in het tegendeel ik was aan het lachen.

Vanaf toen tot op de dag van vandaag heb ik nog steeds spijt dat ik geen afscheid heb genomen.

Sinds die dag leven we met ons 3tjes en nog steeds.

Mijn mama en andere familieleden en iedereen die mijn papa heeft gekend zegt dat ik hoe langer hoe meer op hem lijk. Door bijvoorbeeld uitspraken die ik maak die mijn papa ook maakte, maar die ik nooit heb kunnen opvangen, dus die ik niet kan hebben overgenomen. Ik ben blij dat ik zo hard op mijn papa trek, zo is hij toch niet helemaal weg.

15-01-2011, 00:00 geschreven door Sarrah