Vandaag waren mijn neefjes op bezoek, ze zaten recht over mijn moeder, ze interesseerde zich in hen want voor haar waren het al onbekenden. Het is voor mama al genoeg om te weten dat deze jonge jongens gezien hebben dat in hun familie de oudjes niet aan hun lot overgelaten worden. Voor haar zijn deze jongens 'de natuur', die wit zijn in de winter en openbloeien in de zomer. Ze kan geen bomen meer bewonderen behalve de takken kersenbloem die ze prachtig vindt en die ik voor haar neergezet had. Mama wacht op de lente, dan kan de verwarming uit en kan ze haar dunste bloes aan. Ze gaf ons instructies,het water van de takken kersenbloem moest worden ververst en de zijtakjes  moesten afgeknipt worden. En haar twee kleinkinderen ziet ze als andere planten. Ze vergelijkt het opvoeden van haar kinderen met het planten van een boom in een tuin, het is een zware taak om de boom groot te brengen. En wanneer jij er niet meer zal zijn, zal de boom schaduw bieden aan je bloedverwanten, wat jij dan niet meer kan. Je zal enkel een lichtje zijn voor degenen die aan je denken. En op een zomeravond zal een nazaat van je onder die boom zitten, de lekkere geur opsnuiven en zal niet meer denken aan de teleurstellingen maar zal zich zich afvragen van waar al die liefde komt.

Veel liefs,

Sophie