Het is vandaag al bijna vier jaar geleden dat ik samen met mama kerst vierde nadat ze gevallen was. Haar blik waarmee ze me toen aankeek, zal ik nooit meer uit mijn gedachten kunnen vegen. Die blik zit vast. Het personeel van het ziekenhuis had slingers in de gang gehangen. Ik had kaviaar en een fles champagne meegenomen en die op een wit klein kleedje neergezet. Pas toen ik me neerzette en de kaviaar naar haar toeschoof, had ik door dat mijn moeder me al heel de tijd aan het bekijken was. Haar handen lagen onder de deken, ik had al rap door dat ze niet zou eten. Ik vroeg haar of ze geen trek had maar ze antwoordde me niet. Ze had de blik van iemand die een vraag had, of van iemand die angstig was. Ik negeerde het en pakte de cadeautjes die ik voor haar mee had, uit. Ik had de pantoffels, waar ze al zolang van droomde gekocht, maar het liet haar koud. Na het uitpakken van de andere cadeaus, volgde er een lange stilte. Toen ik naar haar opkeek, sneed haar zwijgende wanhoop door mijn ziel. Ik wou heel hard huilen, maar kon niet. Mijn moeder  huilde op haar manier maar er rolde geen enkele traan over haar wang. Na een paar vraagjes die ik had gesteld, wende ze haar hoofd af naar de muur. Ik stopte de cadeaus in mijn tas en ging weg. Ik had die kerst op alle vlakken gefaald. Wat deed dat een pijn... Nu heb ik allang door dat oudjes niet van kerst houden.

Liefs,

Sophie