Deze ochtend kwam ik binnen in mijn moeders kamer terwijl, Leila, de verzorgster, mijn mama aan het wassen was. 

Ik geneerde me, een reflex die voortvloeit uit de jarenlange preutsheid van mijn moeder. We zagen thuis nooit iemand anders lichaam, dat was nu eenmaal zo. Maar nu zat ze daar naakt op haar bed alsof ik dit al jarenlang gewoon was, haar lichaam blonk van de zeep en Leila waste haar voorzichtig verder. Ze maakten grapjes over de lafheid van mannen, mijn moeder kon weer lachen. Ze was zo gelukkig, ik stond er zelfs van versteld, ik was dit niet gewoon, ze genoot van alles wat rond haar gebeurde. Mijn moeder en Leila bleven maar doorpraten over hoe laf en kleinhartig mannen zijn, ik bestond op dat moment helemaal niet voor hen. Maar toen betrok mijn moeder mij er plots bij, ze vroeg zich af waarom ik er niet over schreef dat het de vrouw is die de man macht verleent, dat hij zonder de vrouw niets anders zou zijn dan een peuter met zwembandjes om. Nog nooit had ik zoiets gewijd gezien als dit zuiver wezen, als mijn moeder. Ze laat me steeds opnieuw en opnieuw over alles nadenken. Iemand als haar verdwijnt niet rap uit je gedachten.

Veel liefs,

Sophie