Vandaag is het exact vier jaar geleden dat mijn moeder voor de eerste maal viel, ik kan mij het moment nog zo goed voorstellen. 

Ik dacht dat het allemaal niets voorstelde, ik hoefde haar enkel op te tillen, op bed te helpen en alles zou vanzelf weer goed komen. Ze had, zo zou later blijken,  twee gebroken botten en gescheurde gewrichtsbanden maar mama wou niet dat ik een ziekenwagen belde. Ze wou helemaal niets. Ze wou niet dat de dokter langskwam, ze wou niet eten, niet drinken, niet glimlachen... Ik ging weg, stapte de lift in en laat haar hier zomaar achter, die nacht deed ik geen oog dicht. Ik was bang dat ik haar niets zou kunnen geven, dat ik haar niet zou kunnen helpen. Maar de volgende dag haastte ik me naar mijn moeder en zei haar dat ik van haar hield, dat ze alles voor me was en dat ik haar daar niet zo kon zien liggen, ze moest me de toestemming geven om de ziekenwagen en de dokter te bellen zodat ze haar konden verplegen, en ik, ik zou haar moed inspreken. Omdat ik van haar hield. Ze glimlachte ondanks de pijn die ze leed en zei: 'Sophie, je verrast me.' Oh, wat was mijn moeder toch zo'n sterke vrouw.

Liefs,

Sophie