|
En toch, toch heb ik maar weer besloten om me weer eens aan het bloggen te wagen. Proberen. Misschien een succes, en misschien een faal. Gewoon, een plekje voor mezelf om te kunnen afschrijven wat er me van het hart moet.
Ik wil wel even waarschuwen dat het kan triggeren. Dus kijk uit als je daar gevoelig aan bent.
Het is altijd moeilijk een blog te beginnen. Waar zal ik beginnen ? Met de vraag "hoe het gaat" ? "Hoe het gaat" is misschien wel de eenvoudigste vraag die er bestaat om te stellen, en de moeilijkste die er bestaat om te antwoorden. Want ik ben niet de persoon die gaat antwoorden met 1 van de 2 mogelijke standaardantwoorden , zijnde "goed" of "slecht".
Eten, gewicht, de hele zooi, het blijft een tweestrijd. Een enorme tweestrijd die ik nooit in woorden zal kunnen omvatten. En als ik erover begin, voel ik me al n zeur, van "daar heb je dr weer" of "kan ze na 10 jaar nu nog niet normaal doen"...apperently not...
Ik probeer elke dag een yoghurt-momentje te maken en n yoghurtje te eten . Waarom yoghurt ? Gewoon, omdat ik het lekker vind. (groot taboewoord : lekker ).
En soms kijk ik er ook een beetje naar uit, gewoon, omdat ik het lekker vind, het een rustmomentje is waarbij ik in de zetel kruip met mijn voeten in de zetel en mn yoghurtje eet. En ik schaam me om te zeggen dat ik er soms naar uitkijk. Want alles in mij schreeuwt : je.mag.niet.van.eten.genieten...ben.je.helemaal.gek...
En toch moet ik mn hoofd stilhouden, en denken van "ho lekker" ipv van "ok, xx kcal". Verdorie, het leven mag niet om kcal draaien. En dan al denken van die kcal die ik in de sondevoeding heb. Kcal kcal kcal... Als iemand een delete knop in mijn hoofd had waardoor ik van niks meer de kcal wist, oh wat zou dat heerlijk zijn. Maar zo'n knop bestaat niet. Klaar.
Gewicht blijft stabiel. Is misschien het beste. Ik weeg niet meer thuis, de weegschalen thuis zijn 1 kapot en 2 batterijloos. Dus weeg ik bij de dokter. En soms, wil ik het gewoon tussendoor weten. Dus vorige week had ik een weegschaal gekocht. Ik.moest.het.weten. Een analoge, geen digitale, want ik wil niet zenuwen hebben per 100 gram (want een plasje in je blaas weegt al gauw 100 gram) . En ja, ik heb gewogen, en ja, ik was gelijk gebleven (ongeveer dus, want ik weet het niet tot op de honderd gram precies). Maar daarna voelde ik me zo verveeld dat die weegschaal in huis stond. Hij.moest.weg. Ik wist dat hij aan mij zou blijven trekken als hij er nog was. Ik zou helemaal geen rust vinden. Dus ik ben hem daarna in de vuilbak gaan droppen. Niet in onze vuilbak thuis, ohnee, want dan ben ik in staat hem er weer uit te vissen. Maar in één op een speelpleintje een beetje verder van ons. Heel de weegschaal in de dolfijnenvuilbak,hop,in de dolfijnen bek.
Ik voel me gewoon gek...Wie doet nu zoiets...
Hoe dan ook, gewicht blijft altijd een issue. Ik blijf bang zijn dat mensen mij als te dik gaan zien. Dat mensen gaan vinden dat ik er veel zwaarder uitzie dan ik daadwerkelijk weeg. Alsof ik er het dubbele in gewicht uitzie. Nee, ik denk niet dat mensen me obees gaan vinden, maar wel dat ze vinden dat ik een normaal figuur heb. Dat ik nooit anorexia kan hebben. Dat het belachelijk is dat ik sondevoeding heb. En ook al weet ik beter ik blijf het denken. Wanneer zal ik ooit weten wat mensen echt zien als ze mij zien ? Iemand een paar ogen te leen ? Zou ik van mezelf schrikken moest ik door een ander zijn ogen kijken ? Of zou mijn idee bevestigt worden. Dat het allemaal best wel meevalt en ik een normaal figuur heb.
Ik weet nog, in opname, en ja, het is al 9 jaar geleden, en ja, ik weeg nu minder als toen, toen zei een groepsgenote me ooit "als jij zou aankomen zou je een mooi lichaam hebben"...Tot de dag vandaag spoken die woorden nog steeds in mijn hoofd...mooi lichaam...vinden mensen dat ik een mooi lichaam heb ? Mijn grootste angst is dat mensen vinden dat ik een "mooi lichaam" heb. Want dat staat in mijn ogen gelijk aan dik. En slecht. En ik ben bang dat mensen me zo zien. Verdorie toch, ik wil gewoon afschuwelijk mager zijn...
Waarom ? Omdat het het enige is waar ik goed in kan zijn...althans dat hoop ik. Ik kan wel aardig tekenen maar niet goed genoeg (en ik ben zeker geen aangeboren teken talent, ik heb jaaaaaaaaaaaren moeten oefenen voor ik iets deftig uit mijn potlood kreeg), idem knutselen, ik ben totaal a muzikaal, en over mijn intelectuele capaciteiten weiger ik te beginnen.
Dus ik wil geen goedkope snol met een mooi lichaam zijn. Ik wil een zieke white walker achtige zombie met een uitgemergeld lichaam zijn want dat is verdomme wat ik wil kunnen
Maar zal ik daar ooit in slagen ? Nee,iedereen vind me gewoon een goedkope snol met een mooi lichaam.bah.bah.
En ja, ik weet hoe eetgestoord het klinkt, en toch laat ik het staan, want het is wat er in mijn hoofd omgaat.
Hulp ? Staat -behalve de internist dan-volledig stil. Misschien maar beter zo. Ik heb geen zin soms weer te gaan aankloppen tot hulpverleners denken "daar heb je dat hopeloze geval weer" of "daar heb je die aansteller weer die helemaal niet zo mager is we hebben al veel magerdere meisjes gezien die hebben hulp nodig en niet zij". En ja, die opmerking van die groepsgenoot van 9 jaar geleden heeft mijn angst ook niet kleiner gemaakt.
En toch, toch heb ik ergens hoop dat het wel redelijk ok met me komt. Want misschien zijn spoken in je hoofd zoveel groter dan ze werkelijk zijn. En hoop doet leven, toch ? Daarom wil ik mijn hoop nooit verliezen.
liefs,
Joke
|
