Offerden de Egyptenaren aan hun goden? Wat offerden ze dan?
Hun goden, de katten, deden het in ieder geval wel, en doen het nog steeds...
Dit overkwam me een paar weken geleden...
Ik was uit geweest en kwam thuis op het moment dat de dag al lang had plaatsgemaakt voor de nacht. Ik was me van geen kwaad bewust toen ik mijn eetkamer binnenkwam, mijn schoenen uitdeed, het licht aanknipte en op blote voeten naar mijn keuken wandelde. Mijn hart maakte een sprongetje van schrik toen ik mijn blik over de keukenvloer liet glijden. Een tapijtje van witte en grijze veertjes lag op de mooie blauwstenen vloer voor me uitgespreid en ik slaakte een gesmoord kreetje.
Zo snel ik kon vluchtte ik terug naar mijn schoenen en liet ze opnieuw aan mijn voeten glijden. Ik hield mijn hart vast. Mijn maag protesteerde, maar was me toch dankbaar voor de toestand van leegte waarin ze zich bevond. Ik hoefde niet lang te zoeken toen ik me opnieuw vermand had en behoedzaam en met tegenzin terug naar de keuken drentelde. Drie meter verder, op de keukenvloer, naast het keukenblok zag ik het liggen. Het lag op zijn rug, een tortelduif, of tenminste wat een paar uur eerder nog een tortelduif was geweest, de vleugels langs zijn dode lichaam gevouwen. Het hoofd was verdwenen, enkel de kat wist waarnaartoe. Het kadaver was netjes van alle ingewanden ontdaan en op een gruwelijk professionele manier klaargemaakt om gepluimd en gebraden te worden. Ik walgde, dit leek wel een ritueel offer ter ere van godin “vrouwtje”, de nooit falende leverancier van whiskas en vijverwater...
Ik voelde een lichte druk tegen mijn benen en hoorde een trots “MIAUW”. Opnieuw protesteerde mijn maag en met een krop in mijn keel aaide ik Pushkin vol walging over zijn bol. “Flink, Pushkin, goed gedaan...” piepte ik.
Wat deed ik nu? Ik vond dit helemaal niet flink. Moest ik aanvaarden dat dit de natuur was? Was dit de gruwelijke prijs die wij mensen moesten betalen voor het domesticeren van carnivoren?
Pushkin wandelde trots naar zijn prooi en likte de buikholte van zijn slachtoffer schoon terwijl hij tevreden en luid spinde. Opnieuw protesteerde mijn maag toen ik dichterbij ging om de schade op te nemen.
Pushkin was overduidelijk trots op zijn prestatie en wie was ik om hem uit die droom te helpen? Aan zijn huidige geluk en duidelijk trotse houding te oordelen, had hij waarschijnlijk urenlang ongeduldig op dit moment gewacht. Het moment dat “vrouwtje” het bewijs van zijn liefde en toewijding in ontvangst zou nemen. Vermoedelijk had hij een vurige strijd geleverd met het slachtoffer dat in grootte en omvang zeker aan hem gewaagd was... en hij had gewonnen! Dit was ‘zijn’ moment van glorie... Hij zal gedacht hebben, voor zover katten natuurlijk tot denken in staat zijn, dat dit offer erg gewaardeerd zou worden.

Hoezeer had hij het mis...

Ik sprak mijn toegewijde onderdaan, voor zover mijn walging het toeliet, liefdevol toe, terwijl ik een strategie bedacht om het “offer” op een zo humaan mogelijke manier te verwijderen. Mijn hersenen werkten op volle toeren en ik had geluk... Het was maandag, en op dinsdagochtend kwam de vuilkar langs.

15-09-2013 om 15:42 geschreven door Johanna