Een indrukwekkende ontmoeting met een groene stad in het zuiden van China.
13-06-2009
Nog even in dat mooie bonzaipark.
Elke dag onderhouden tuinders dit park nauwgezet. Elk blaadje dat niet hoort, knippen ze weg. Het landschap is zo mooi. Dit kan haast niet met een plan. Mensen, die dit verzorgen zijn er een deel van. Het zijn echte kunstenaars. Zelden heb ik zoiets gezien.
De eerste indrukken en verwonderingen voor het totaal onbekende China en Nanning konden niet beletten dat ik de eerste dag en bijna heel de daaropvolgende dag geslapen heb. Ik was doodmoe. 's Avonds zijn we in een van de mooie parken gaan wandelen. We gingen met de taxi en waren er om ongeveer zes uur dertig uur. Dan viel de avond vlug. In een half uur slechts is het helemaal donker. Wat me te wachten stond was een wondermooi park. Zeer mooi aangelegd, mooi verzorgd met een krachtig landshap.
's Avonds hersheppen de duizenden lichtjes de stad in een grote feërieke tuin.
De vele lichtjes bij gebouwen, bruggen, vijvers en rivieren maken van de stad een sprookjestuin. Men kan er rondkuieren, mijmeren, dromen, ontspannen en genieten. Het is een decor voor fotoshoots. Het is een achtergrond van een bruisende stad, ook wanneer het donker is geworden.
Onmiddelijk, nadat we geland waren werd er afgeroepen dat we eerste de toelating van de chinese overheid moesten afwachten om te mogen uitstappen. Na een tijdje wachten komt er een ploeg binnen met een masker en een termometer. Eerst zal onze koorts gemeten worden. Indien er iemand te hoge temperatuur heeft, moeten we allen in quarantaine. U weet wel gevaar voor pandemie( we schrijven 16 mei 2009). Gelukkig eindelijk mogen we dan toch uitstappen, ergens ver afgelegen op een landingsbaan, aan de rand van het vliegveld. Maar we kunnen een bus opstappen, die ons naar het hoofdgebouw brengt voor de grensovergand en de bijhorende conroles. Ik moet zeggen: dit ging allemaal vrij vlot en efficient. Iedereen deed echt zijn best. Bij de controles ben ik mijn broeksriem verloren...'k Was ondertussen al ingecheckt voor de vlucht naar Nanning. Gelukkig, maar mijn broek zakje altijd maar af. Ik zat aan een raam en had een ongelooflijk uitzicht op de vele verlichte dorpjes en straten beneden. Ik was er echt van in de wolken.Een uur en een kwart duurde de vlucht. Met z'n driën kwamen ze me ophalen aan de luchthaven. Ze zwaaiden met een groot plakaat: Johan
Op vrijdag 15 mei 2009 ben ik dan vertrokken. Karim heeft me naar Antwerpen Centtraal gebracht. De trein naar Brussel zag rood van de vlaggen van de vakbondmensen; er was in Brussel een grote optocht, waarschijnlijk voor een nog betere welvaartstaat. Ik was onderweg naar China om te zien en te ruiken hoe het er daar aan toe zou gaan. De TGV in Brussel Zuid had 2 uren vertraging. Een beetje speling had ik nu wel, vermits mijn vlucht pas om 23u10 was. Maar t'is toch wel spannend. Even ben je bezig met alternatieve plannen om in Parijs te geraken. Deze razendsnelle trein bracht me in 1u en 10 minuten naar Parijs. Ik had dus nog alle tijd om rustig rond te kijken, een biertje te drinken, iets te eten en in te checken. En dan maar wachten tot het 11 uur wordt. Ondertussen gepraat met een man uit Afrika, die voor zaken naar China ging: hij ging schoenen kopen en kleren en vele andere spulletjes voor zijn business in Afrika. Eindelijk kunnen we instappen.Ongeveer 300 man in een groot luchtschip.Een vlucht van bijna 13 uur. Dit is echt heel lang. Best neemt men een inslaapmiddel, steek men stoppen in de oren en zet men een blinddoek op. Ik heb dat niet gedaan. Kleine slaapjes, hazeslaapjes heb ik gehaald, meer niet. Overigens het is indrukwekkend: met meer dan 300 in een grote vogel en 13 uren vliegen om 10000 kilometers te overbruggen. Eindelijk landden we in Guangzhou, Kanton. Ikzelf moest nog 800 km verder naar Nanning. Maar eerste China binnenkomen.
Ik ben Weyens Johan
Ik ben een man en woon in Antwerpen (België) en mijn beroep is .
Ik ben geboren op 06/10/1951 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: .
