Welk programma wilt u maken?

‘Ik ben nu van plan iets te schrijven waarvoor ik geen archiefmateriaal nodig heb, zodat ik niet afhankelijk ben van de openbare omroep. Een politieke satire, een sitcom voor deze tijd. Zoals The Young Ones zich afspeelden in het Thatchertijdperk, wil ik iets maken dat zich nu afspeelt.’ 

Satire, zegt u. Kan dat wel in Vlaanderen?

‘Goede satire maakt slachtoffers. Dus zolang de VRT door politici wordt beschouwd als hun bezit, zal het hier nooit gebeuren. Jaren geleden ben ik eens gevraagd door de nieuwsdienst om iets te maken voor de verkiezingsuitzendingen van Terzake. Het was nog in de tijd van Siegfried Bracke. Ik moest dus iets maken, maar ik mocht geen namen noemen, ik mocht geen partijen afbreken of promoten - enfin, ik mocht dus niets doen. Dan gaat het natuurlijk niet. Als je niemand mag afbreken of belachelijk maken, dan is satire niet mogelijk. Terwijl we er nood aan hebben.’

Wat vond u van de heisa rond die Turkenmoppen van Ben Crabbé?

‘Ik zou het woord ‘‘mop’’ liever niet gebruiken. Die Turkse kandidaat voelde zich weliswaar
niet beledigd, maar ik wel. Als humorist voelde ik mij beledigd, omdat het niet grappig was. Er zijn vast mensen die heel hard moeten lachen als iemand in elkaar geslagen wordt, maar daarom is dat nog geen humor. Als komiek, een minderheid in deze samenleving, word ik daar pissig van.’

U vindt de volkse humor van Crabbé niet grappig? 

‘Humor? No fucking way. Allesbehálve humor is dat. Ben Crabbé is een ex-drummer die rijk geworden is door volwassen mensen Tetris te laten spelen op televisie. Volwassen mensen op pijltjes laten drukken! En dat doet Crabbé al 50 jaar. Ik kan mij wel voorstellen wat er allemaal in zijn kop gebeurt. Eigenlijk zijn die grappen de noodkreet van een psychopaat in wording. Ik denk eigenlijk dat hij elke aflevering zegt: ‘‘Help mij, ik zeg rare dingen over mensen, bel de vertrouwenspersoon!’’’

Als dat satirische programma niet lukt, wat dan? 

‘Ik ben nog jong, ik hoef nog niet te wanhopen. Ik ben nog volop aan het uitzoeken wat ik
eigenlijk wil. Misschien is en blijft dat de literatuur. Maar misschien komt er nog iets
anders. Ik denk dat de volgende stap voor mij de politiek is.’

Zoals Tom Lanoye?

‘Nee, ik wil niet bij een partij horen of op een lijst staan. Toen ik pas gestopt was met
theater, was ik bang voor het zwarte gat. Toen heb ik gesolliciteerd bij de liberale partij en ik mocht beginnen, bij een soort studiedienst of denktank. Toen heb ik gevoeld hoe dichtbij politiek is. Als je het wilt, dan zit je erin. En door mijn columns en opiniestukken voel ik dat nog sterker aan. Politici willen mij in hun netwerk.’

Hoezo? 

‘Ik word weleens gebeld met de vraag of ik wil gaan lunchen, bijvoorbeeld. Zo ben ik al in contact gekomen met mensen van verschillende partijen. Yamila Idrissi van de SP.A, bijvoorbeeld. Of Pieter Marechal, de jongerenvoorzitter van CD&V. Ook de SP.Ajongeren
hebben mij al uitgenodigd om iets te komen zeggen over wat ik interessant vind.’

En wat is dat?

‘Brussel, onder meer. Ik vind het beneden alle peil hoe onze hoofdstad, de stad waar ik woon, wordt behandeld door Vlaamse politici. Ik wil wel mee mijn schouders zetten onder projecten die Brussel promoten. Ik heb kritiek op alle partijen, ik koester mijn onafhankelijkheid. Maar het zou toch mooi zijn als we erin zouden slagen om de stad eindelijk de aandacht te geven die ze verdient.’

Dit is een stukje uit een langer interview met Joost Vandecasteele dat u dit weekend in DS Weekblad vindt.

Het gaat om een exemplaar van Kuifje in het land van de Sovjets uit 1930. Dat is het eerste album uit de reeks Kuifje-strips van tekenaar Hergé.

De verwachting was dat het stripalbum 10.000 euro zou opbrengen, maar dat bedrag werd bijna vier keer overschreden. Volgens de organisator gaat het om een record.

Wie de koper is, is niet bekend.