Mezelf loslaten, laat mijn onderbewustzijn maar zijn werk doen. Laat mezelf gaan en vertrouw erop dat iemand mij zal helpen in nood. Dit toelaten is heel belangrijk. Dit vertrouwen hebben dat ik de moeite waard ben, dat recht heb ik net als alle andere mensen. Loslaten van die angst als kind ; dat vader mij niet meer zal willen; dat ik niet goed genoeg ben, hunkeren naar zijn aandacht en liefde, angstig zijn voor zijn laten en doen. Trillen binnenin, iets dat vastgehouden wordt. Momenten van besef, ik moet nu door die angst, ik kan niet meer terug bij moeder.Volledig bij mezelf moeten zoeken en aanpakken voelt net zoals een kind die aarzelt of hij over brede sloot kan springen en gevoelens krijgt zoals "ik kan erover, ik kan het niet, ik zou toch kunnen, nee, ik kan het niet, enz..." Pijn en gespannenheid in mijn schouders , kaken en gevoel in mijn borst die blokkeert. Bang van reactie van partner. Meeste angstige daarin is dat er mij iets gaan aangedaan worden, dat ik het niet kan inschatten en verlaten worden. Bang zijn dat andere mensen die gevoelens blijkbaar niet hebben en ik alleen wel. Grootste angstige gevoel momenteel is geen samenhorigheid meer te hebben met iemand. Geen beschermend gevoel meer , gevangen zitten in die gevoelens waardoor ik fysiek voel wat ik emotioneel meegemaakt heb. Ik wil leven maar niet overdreven en onterechte angstgevoelens ervaren. Die bange gevoelens mogen geen overmacht nemen. Deze gevoelens doen mij fysiek pijn. De pijn zit in mijn lichaam . En dat altijd maar opstapelen maakt mij klein en nietig.
