Dit is een verouderd verhaal over Feras. In het verhaal onderzoekt Martin rose, een journalist voor een “X-men” tijdschrijft de legende van de draak. Hier is Feras min of meer op aarde opgegroeid. Ik heb het hier en daar toch een beetje aangepast zoals zijn verjaardag (hij verjaarde eerst 16 augustus) en zijn oren.

Enjoy

"Castlerow 5" Mompelde Martin Rose. Martin was in zijn nopjes. Hij was journalist voor een tijdschrift over het wel en wee van nieuwe sterren en vooral over het bovennatuurlijke. "Cross X" noemde het tijdschrift en Martin zou het verhaal van zijn leven kunnen maken. Voor één keer kon hij zijn column aan de kant schuive en zou hij verlost zijn van de interviews met heksen, wicca's, vermeende vampiers en overactieve startrekfans. Hoeveel lichtzwaarden had hij in zijn hele leven al wel niet gezien? Hoeveel stenen en pentagrammen had hij al wel niet aanschouwd. Dit keer zou Martin Rose onderzoeken en schrijven over de legende van de draak. Hij wist er totaal niks over. Wat hij wist was dat het ging over een wezen dat een menselijke vorm aannam maar zo veel hitte kon produceren dat hij de Aarde ermee kon versmelten en zelfs vuur kon spuwen. Martin wist niet of het waar was, maar daarom juist was hij zo gegrepen door het verhaal. "Dit is echt iets voor jou. Je zult het geweldig vinden. Een verhaal van een draak in het lijf van een jongen." zei zijn baas. Martin wist het toen zo niet. Maar nu was hij dichtbij Castlerow en zou hij de jongen zelf interviewen. Maar alvorens direct naar het landhuis te gaan, ging hij eerst wat mensen interviewen. Hij wilde weten hoe hij eruit zag, wat hij was, en waarom mensen hem niet helemaal leken te vertrouwen. Het eerste beeld dat Martin had, was van een jongeman met bruin haar zoals hijzelf, een beetje een spits gezicht en goudbruine ogen. De jongen was ongeveer even groot als hem en droeg  wat anderen ook droegen met dit weer, een t-shirt en een jeans, hoogstwaarschijnlijk. Hij stelde zich ook voor hoe de draak het lichaam verscheurde terwijl hij uit hem tevoorschijn kwam en vuur spuwde. "Mevrouw, kent u de draak? Degene die ze Feras Pyrona noemen?" De vrouw schudde haar hoofd ontkennend en liep verder. "Sorry, geen tijd nu." "Waarom wilt u dat weten?" Een oudere man kwam Martin tegemoet. "Mijn naam is Martin Rose en ik ben journalist voor Cross X. Ik schrijf over de draak. Kent u hem?" De man knikte. "Wacht even." zei Martin. "Ik neem even mijn recorder." Martin haalde een oude casetterecorder tevoorschijn die eruit zag alsof hij de oorlog had meegemaakt. De man keek er raar naar. Ik dacht dat de journalist van vandaag wel beter marteriaal zou hebben. Martin grijnsde. Hij had gewoon het allermeeste vertrouwen in zijn oude beestje. Hij droeg de laatste tijd wel altijd een reserve recorder mee en een digitale camera met filmfunctie. "Hoe ziet Feras eruit? Er  word gezegd dat hij eruit ziet als een draak in mensengedaante." De man knikte weer en keek nerveus naar de recorder of die het niet zou begeven. "Hij is geen jongen die in een draak veranderd. Hij ziet er zelf ook wel uit als een draak. Z'n hele lijf is bedekt met rode schubben, zijn neus is plat, zonder neusvleugels en zijn ogen zijn geel zoals die van een draak, met een katachtige pupil. Hij heeft ook een staart van ongeveer anderhalve meter en een pijl aan het uiteinde." Martin moest zijn beeld van een normale jongen al drastisch bijstellen. "Waar denkt u dat zijn bijnaam vandaan komt?" De man dacht na. " Ik zie hem niet zo vaak eigenlijk. Ze zeggen dat als hij kwaad word dat zijn ogen beginnen gloeien en zijn huid heet word. Iemand heeft hem al eens zien vuurspuwen, zonder alcohol. Maar hij is voor de rest wel vriendelijk. Als hij vervelt, schijnt hij gevaarlijk te zijn. Maar dat is pas een week voor de 29^ste september. Dan verjaart hij." Martin zette zijn recorder af. "Dank je wel meneer." De man knikte en ging een krantenwinkel binnen.

Martin begon aan de klim naar een afgelegen landhuis op een heuvel. "Dus hier is het." Martin drukte op de bel die versierd was als een drakenkop. "Toepasselijk." Grinnikte hij. Een man van middelbare leeftijd deed open. "Kan ik u helpen?" "Martin Rose van Cross X. Ik kom uw zoon interviewen." De man lachtte." De zoon van de heer des huizes bedoel je? Ik ben maar de butler. Kom binnen." De man leidde Martin mee naar een nog groter en mooier vertrek dan het vorige. Het zag eruit als de eetkamer uit het paleis van Versaille. Het plafond was versierd met rozetten en de muur had een warmoranje tint. De vloer was van marmer. "Wacht hier even, dan haal ik Feras." Martin haalde ondertussen zijn recorder en een extra casette boven. Een jongeman kwam met de butler naar beneden. "Hij zit vast in de tuin of zo." Dit was dus nog niet de jongen die hij moest hebben. Martin wachtte geduldig af. "Jij bent Martin Rose?" vroeg de jongen. "Ik ben Chris, Feras' broer. Ik lees altijd je column." Martin lachtte. Zijn column bleek succes te hebben. "Ik hoop dat hij niet moet vervellen?" grapte Martin. "Nee, pas in september. Maak je geen zorgen, als hij moest vervellen zou hij nooit een interview toestaan." Chris liep terug naar boven. " Tot de volgende." De butler begeleidde hem naar de tuin. Het was prachtig weer buiten maar tegelijkertijd was het ook drukkend heet. In de verte zag hij inderdaad een rode gedaante zitten, alsof hij aan het mediteren was. Hoe dichterbij hij kwam, hoe heter het werd. Hij had inderdaad iets van een draak. Maar tegelijkertijd leek hij ook een beetje op een boeddhistische monnik. Zijn lijf was ontbloot en hij had een vrij wijde broek aan, het kon zijn pyamabroek zijn. Terwijl hij keek naar de stille gedaante, schreef hij zijn bevindingen op.

" Hij lijkt op een mytisch wezen, een wezen uit een sprookje. Op dit moment voel ik me als een kind dat voor het eerst in een achtbaan mag. Ik probeer me voor te stellen hoe het zou zijn om hem aan te raken, of hoe zijn ogen gloeien. Want nu zijn ze dicht. Het lijkt alsof hij slaapt."

"Heb je me gevonden?" grinnikte een zware stem. De lucht rond hem koelde. Martin voelde zich opgelucht. "Ik ben Martin Rose van Cross X. Het is me een eer om u te mogen interviewen." De jongeman proestte het uit. "Mijn naam is Feras Pyrona en het is me een eer dit interview te ondergaan. Doe maar gewoon hoor. Ik ben de koning niet." Feras lachtte en schudde Martin de hand. Het voelde raar aan. Het was alsof je een goudvis vastgreep, een beetje koud."Raar voor iemand die draak genoemd word en daarnet nog een drukkende hitte verspreidde." dacht Martin. "Ik kan mijn temperatuur regelen hoe ik wil. Het leek me logisch dat je niet graag een oven zou willen aanraken." "Je kan gedachten lezen?" vroeg Martin. "Ja sorry. Mag ik ondertussen eens lezen wat je hebt opgeschreven?" Martin gaf het blad aan en wierp een blik op de ogen. Ze waren goudgeel met een donkere rand en een slangachtige pupil. Ze zagen er warm en uitnodigend uit. " Ik heb een andere man gesproken om wat meer inzicht te krijgen in wie je bent, maar ik zou het graag eens van jou horen." begon Martin het interview, terwijl hij zijn recorder aanzette.

"Waar zal ik beginnen?Uhm...Zoals je kunt zien ben ik niet echt menselijk. Ik weet van mijn vader dat ik geadopteerd ben, maar verder weet ik eigenlijk niks meer. Ik ben hier in een warm gezin opgegroeid, maar op school werd ik wel gepest, om mijn uiterlijk en zo. Maar dat stopte toen ik een jaar of zeven was." vertelde Feras kort. "Hoe komt dat het stopte?" Martin luisterde aandachtig. "Ik kraakte, zeg maar. Ik kon het niet meer aan en zonder ik het goed en wel doorhad, had ik twee jongens hun hand verbrand. Het had erger geweest als ik toen ook al meer kon. Daarna werd ik vooral eenzaam. Mensen waren bang van me geworden. Nu is dat wel zo goed als over omdat ze weten dat ik m'n krachten goed in de hand heb. Maar ze zijn nog wel voorzichtig." legde hij uit." En Sam, mijn beste vriend heeft er ook wel wat mee te maken." Martin keek naar de rode armen die bedekt waren met mooie glanzende schubben. "Wat gebeurt er eigenlijk als je vervelt?" vroeg hij. "Dan krijg ik een hormonenboost. Mijn hormonenspiegel word één grote zooi en daar word ik dan slechtgezind door. Verder jeukt het ook nog eens erg, waardoor ik nóg slechter gezind word. Verder gebeurt vervellen eigenlijk zoals bij een slang, of zoals wanneer jullie vervellen. De huid komt los, bij mij gebeurt dat in losse plakken, nooit in één keer omdat ik met ledematen zit, wat een slang niet heeft, tegen dat ik verjaar op 29 september, is alles weer voorbij. Meestal verzacht de pijn als ik even in vuur ga liggen, maar dat moet je zelf maar niet doen. "Grapte Feras. Martin verving zijn casette. Ook Feras vroeg hetzelfde: "Loop je nog altijd met zo'n oud ding rond?""Niks beter dan dit." zei Martin en hij keek op zijn lijst. "Even terug naar mijn lijst." Hij verzekerde zich er even van dat hij wel op de recorderknop had gedrukt. "Hoe merkten jullie eigenlijk dat je ook vuurkrachten hebt en wanneer?" "Ik was nog maar een jaar of drie toen het gebeurde. Ik merkte het niet echt, ik deed het zowat automatisch. Als ik kwaad was verhoogde mijn temperatuur. Toen kon ik nog maar tot kookpunttemperatuur, nu is dat veel meer natuurlijk. Maar mijn vader dacht dat ik koorts had en belde de dokter." Feras lachtte. "Later, toen ik wat ouder werd, stak ik m'n handen vaak in het vuur, of ging ik lekker op het fornuis liggen. Voor mij voelde het als een soort hotstonemassage. Mijn vader schrok zich rot maar hij zag daarna dat mijn huid en ogen glansde en dat ik er dan veel beter uitzag."

Toen Martin het huis verliet, was het bijna schemering. “Waar heb ik m’n auto weer geparkeerd?” vroeg hij zich af. Wanneer het donker werd, veranderde de stad. Aan de andere kant van de straat stond een groepje jongeren, vermoedelijk jonger dan Feras, maar dat kon ook een illusie zijn. De jongens dronken al een deel alcohol op voor ze uitgingen. Eén van deze jongens leek op de omschrijving die Feras gaf over zijn beste vriend. Een donkere huid en geblondeerde dreadlocks. Martin keek het even aan. De jongens gingen stillaan uit elkaar. Martin besloot de jongen met de dreads te volgen, Sam heette hij. “Stop met me te volgen. Het is hier een gevaarlijke buurt.” Zei de jongen. Martin had niet echt de bedoeling om hem te stalken, hij hoopte dat hij vanzelf bij z’n auto zou terechtkomen wanneer hij hem zou volgen. Maar des te meer hij de jongen volgde, des te meer hij uit de richting ging. “Hier moet ik niet meer zijn, da’s zeker.” Hij keek naar de donkere gedaante voor hem. Hij droeg een grote tas en was verkleed als piraat. Het was de jongen.”Weet je hoe ik terug bij de stad kom?” vroeg Martin. “Aye, in plaats van me de hele tijd te volgen, had je gewoon naar beneden moeten wandelen. Kom.”De jongen had een lint in zijn haar gedaan. “Mag ik vragen wie je bent? Ik heb wel wat informatie van Feras, dus ik vermoed dat je Sam bent.” “Aye, ik ken Feras al van toen we nog jong waren.” “En hebben jullie echt gevochten?” “Aye, en het was niet makkelijk. Z’n temperatuur bleef maar stijgen. Maar we waren een beetje drunken en dus dachten we dat het wel leuk was een beetje aandacht te trekken.” Dit was dus de jongen waar Sam het over had. Hij was raar, het leek net alsof hij door de tijd was gevlogen. “Waarom heb je een piratenkostuum aan?” “Zijn je zaken niet.  Hier zijn we dan. Gewoon naar beneden lopen.” Reageerde de jongen en toen verdween hij weer. Het leek dat hij nu twee mysteries had op te lossen. Dit kon wel eens interessant worden.  

The end

Sorry, I don’t have more.

______________________________________________________________________________________________

This is an older story about Feras. I wanted to make a comic out of this once.
In the story, Martin Rose, a journalist for a "X-men" like magasine, does research for "the legend of the dragon." In this story Feras is raised on Earth. 
I editted the story here and there like his birthday(it used to be the 16th of august) and his ears.

Enjoy

"Castlerow 5" Martin Rose mumbled. Martin was excited. He was a journalist for a magazine about anything supernatural. "Cross-X" the magazine was called and Martin would be able to make the story of his life. For once he could forget about his column and interviews with witches and so called vampires. He didn't have to see lightswords of starwars fans for a while. How many pentagrams and healing stones he had to see for now? This time he would investigate and write about the legend of the dragon. He didn't knew anything about this. What he did knew was that the dragon hides in human appearance and could produce so much heath that he was able to melt the Earth. Martin didn't knew if this story was entirely true, but that was just why he was excited so much. "This is really you. You'll love it! A story about a dragon in the body of a boy." his boss said. Martin wasn't that sure. But now he was at Castlerow he couldn't backout. He would interview nearby people before he would interview the boy. He wanted to know how the boy looked like. For the image in his head was something like his own. A boy with brown hair, greenbrown eyes, normal length. Propably wearing what the youth wore these days. A shirt and a jeans. He imagined how the body ripped apart while the dragon came out. "Ma'am, do you know this dragon? The one they call Feras Pyrona?" Martin asked. "No, sorry, I don't have the time." The woman went on. "Why do you want to know?" An older man came to him. "My name is Martin Rose and I interview for Cross-X. I'm writing about the dragon. Do you know him?" The man nodded. "Wait a minute. I'm taking my recorder." An old recording system came out of Martins pocket. "Do you still use one of those? I would have imagined you had much better stuff these days." Martin grinned. "Nothing goes above this one. Although I have my reserves. "What does Feras look like. Some say he looks like a dragon in human appearance." The man looked nervously at the recorder, watching how long the thing would last. "He's not a boy turning into a dragon, as many would think. He looks somewhat like a dragon himself. His whole body is covered with red scales, his nose is flat, without any nose wings, and his eyes are yellow with a snakelike pupil. He has a tail about 1,50 meters long." Martin had to seriously adjust his image already. "Where do you think his nickname comes from? "The man was thinking. "I don't see him that often. They say that when he's angry his eyes start glowing and his skin turns burning hot. And when he sheds, he turns dangerous. But that's not to worry yet. He only sheds one week before his birthday the 29th of september. But he seems to be a real nice boy. Somebody has seen him spit fire, without the alcohol." Martin thanked the man.

He started the climb to a separate house on a hill. "So here we are." He pushed the doorbell, decorated like a dragons head. A middleaged man opened the door. "I'm coming to interview your son. I am Martin Rose from Cross-X." The man laughed. "You mean the bosses son. I'm only a butler. Come in please." The butler lead Martin into the gorgeous castle. Marmer was everywere, the wall had a warm orange color and the ceiling was decorated with rozettes. "Wait here. I'll get Feras." While Martin was preparing his recording, the butler came down with a young man. "He'll propably in the garden." Since the boy wasn't red, he propably wasn't the one Martin was looking for. "You're Martin Rose from Cross-X? I'm Chris, Feras' brother. I always read your colomn." Martin was pleased. "I hope he doesn't have to shed?"Martin asked. "No, only near the end of september. He wouldn't have agreed to an interview if he was. See you next time I hope." Chris went back up. The butler lead Martin outside. It was a beautiful weather but at the same time very hot. But then he saw what possibly could be the reason. He saw a red figure and the closer he got to him the harder Martin had the fight the scorching heath. he did look like a dragon, but like a boeddhist as well. The only thing he seemed to wear were wide trousers, might be his pyjamas. While he was looking at this creature. He wrote his first lines.

"He looks like a mythique creature. A creature from a fairytale. Right now I feel like I'm going into a rollercoaster for the first time. I wonder how his skin feels, or how his eyes glow, as they are closed right now. It looks as if he's sleeping."

“So you found me?” A voice said. The air around him cooled down. Martin felt relief. “I’m Martin Rose from Cross-X and it’s an honor to be able to interview you.” The boy couldn’t help but laugh. “My name is Feras Pyrona and it’s an honor to be interviewed. Relax man, I’m not the king.” The boy laughed and shaked hands with Martin. It felt weird, as if you held a fish, a bit cold.
 “Quite weird for someone who glowed with heath just a minute ago.” Martin tought. “I can regulate my temperature the way I want. It seemed logical that you don’t want to shake hands with an oven.” “So you can read minds?” Feras nodded and asked to look over the paper. Martin looked in his eyes. They looked warm and comforting. They were like the man said, gold with a snakes pupil. “I spoke to a man who told me more about you. But I’d rather like to hear it from you.” Martin said, while putting on the recorder.

“So, What do they mean when they say you’re a dragon? ”The boy was thinking. “Well, where should I start. To begin with, I don’t look really human. I know from I fathert hat I am actually adopted but nothing more. I am raised in a warm family, but I was bullied at school, for the way I looked and all. But it stopped when I was seven.” He explained. “And How did it stop?””I collapsed. I couldn’t bare it anymore and before I realised I burned two boys’ hands. It would have been worse If I could do then what I can do now, but still I ended up being feared by the most people. Happily they trust me again now, since they know I can control it.” Martin looked at the red shiny arms. “What does actually happen when you…ehm…shed?” He asked. “I get a hormonerush. It becomes one big mess, making me have a devil of a temper. The skins peeling of itch very bad, making me even more illtempered. You don’t have to bother me that day, because all those hormones might make it to a deadly cocktail. I combust easier. I’m like a dragon guarding his lair.”he explained. “So when do you actually know you have firepower? Is it something al of you have, something you gain later on of something you gain from birth of from your parents genes?” “I don’t know anything of my real family so I don’t really know to answer your questions. I do know that I was only three years old when I burned up for the first time. It happened when I was angry and I wasn’t really able to control it yet. My father thought I was having a fever and called the doctor.” Feras laughed.”Happily I was cooled down or his thermometer would have exploded. Later, when I was older, I developed the habbit to put my hands in the fire. Afterwards my skin and eyes shined more brightly.” This interview was almost finished. Martin made a couple of pictures, and asked if he could follow Feras and write more about him. He also asked his father a few facts like when he found Feras with a letter in a strange language. How scared he was for the storms and how stubborn he could be when things didn’t go his way. How he and his best friend fought.

When Martin left the house, it was almost twilight. “Now where did I park my car?” When the city darkened, it changed. On the other side of the road he saw a couple of boys, younger than Feras, it could be his imagination. They were just boys who were having there share of alcohol before going out for the night. One of these boys looked like the description of the best friend of Feras. Dark skin, blond dreads. Dressed normally in a large skaterjeans and a sweater. While Martin kept watching, the boys left each other. Martin tried to follow the boy, called Sam. “Stop following me! It’s a dangerous nebourhood here.” The boy said.” Martin didn’t have the intention to stalk him, just following him, and trying to find his car back. But as he followed the boy, he went farther of track, farther from his goal. “I don’t need to be here, that’s certain.” He looked up to the dark appearance at the end of the road. He was wearing a big bag around, and dressed in a piratelike costume. He recognised this guy. The same dark skin and light dreads. “Do you know how to get back to the city?” Martin asked. “Aye, instead of following me around, you just had to walk downhill. Come.” The boy had wrapped his hair in a ribbon. “Can I ask you who you are? I got some information from Feras, so I assume you are Sam.” “Aye. I know Feras from when we were Young.” “Did you really fight?” “Aye. It wasn’t easy. His temperature kept rising. We were a little drunk and thought it might be a nice way to draw attention.” So this was the boy Feras spoke about. He was weird, as if he was sent true time. “May I ask you why you are dressed and talk like a pirate?” “Not of your business! Here we are, just walk down.” The boy replied and then he left. Martin felt like he was caught up in two mysteries. This might just get very interesting.

The end

Sorry, I don’t have more.

18-10-2010 om 00:00 geschreven door Jill Wouters