Vandaag is het 14 januari en heb ik 't gelukkig weer achter de rug. Wat 'n rotdag was 't gister!
Om 11.30 had ik m'n afspraak en ik was ook op tijd aan de beurt, de vrouw die me kwam halen vroeg: heb je er zin in vandaag? Waarop ik zei: niet echt, ga 't liefst naar huis. Eenmaal in de behandelkamer ben ik op de tafel gaan liggen, naast dokter Vranken waren er 3 verpleegsters en een man om de apparatuur te bedienen. Ik had 't ijskoud en was zenuwachtig waardoor m'n lijf onbeheersbaar ging trillen, niet een beetje, maar heel erg. Dokter Vranken zei het infuus aan te gaan leggen waardoor later het zogenaamde roesje door heen zou moeten komen. Eerst keek hij naar m'n rechterhand, geen geschikte aders, toen maar naar de linkerhand, ook niet echt geschikt bevonden, maar hij moest toch wat. Dus..de naald van het infuus ging bovenop m'n hand erin, en vervolgens er weer uit, niet goed bevonden, vlak daaronder de naald er weer in, waarop direct een ei op m'n hand verscheen, niet goed, er weer uit. Toen de zijkant van m'n pols maar geprobeerd, naald erin, en ja ..je raadt 't al er weer uit, niet goed. Dat was dus poging 3, ik was niet blij, zat geluidloos te huilen en de zusters m'n handen maar strelen. Ik zei tegen dokter Vranken: alstublieft, kunt u me niet even naar een anesthesist brengen, die kunnen het heel goed, waarop hij zei: Mevrouw, ik ben een anesthesist. Pfff..dacht ik bij mezelf, man leer je vak. Het deed gewoon zo zeer, ik ben heus een infuus aanleggen wel gewend, krijg dat elke maand i.v.m. de reuma, maar wat deze man deed, ik weet 't me god niet, maar 't deed echt zeer. Heb zelfs nog gezegd dat ik naar huis wou, waarop hij reageerde met zullen we dan maar stoppen? Waarop ik weer zei: nee..ik ben hier niet voor niets gekomen, ik moet van de jeuk af, nu gaan we door ook. Dus..poging infuus nr. 4 aan de onderkant van m'n pols, een pijnlijke plek, ook daar ontstond een ei en ging 't niet goed, naald er weer uit . Terug naar m'n rechterhand, de naald er aan de rechterkant van m'n hand erin, godzijdank, deze kon blijven zitten, weliswaar in een heel dun adertje, maar hij zat. De verpleegsters bleven maar zeggen dat ik 't goed deed maar wel moest doorademen, onderwijl m'n handen en benen vasthoudend. Die trilden zó hard dat ik bang was dat de man niets kon uitrichten. Eindelijk kon de behandeling gaan beginnen, eerst werden m'n benen vastgebonden met leren banden, zo ook mijn armen zodat ik tijdens de behandeling niet zou gaan zwaaien, pff..alsof ik dat van plan was. Nu werd het röntgenapparaat wat verbonden is met het televisiescherm zo geplaatst dat hij kon zien waar hij straks de naald moest steken. Ook dit kostte tijd omdat hij 'm niet goed kon afstellen, maar uiteindelijk zat hij goed en zei dat we konden beginnen. Eerst werd nog even mijn hoofd vastgetaped aan de tafel zodat ik absoluut geen kant meer op kon. Ik moet zeggen, als men alles vastbindt begin je toch zenuwachtiger te worden dan je al was, puur om het feit dat je bij jezelf denkt, mijn god..waar is dit voor nodig? Gaat 't zo naar worden dat ze dit alles moeten doen?
Hij, dokter Vranken, tekende de plek af op m'n gezicht waar de spuit zou komen, hij noemde het de mondhoek, maar ik weet dan me god niet waar belgen hun mondhoek hebben hoor, 't was in ieder geval niet míjn mondhoek waar hij z'n krabbel zette.
Het zit ongeveer 3 cm van de mondhoek af, naar beneden toe. Hij zei dat hij me eerst een verdovingsspuit zou geven, om m'n huid te verdoven, op dezelfde plek als waar hij later de blokkade spuit zou zetten. Deze verdovingsspuit was best pittig, 't deed gewoon zeer, dus ik vraag aan hem: is dit te vergelijken met de spuit zometeen? Hij zei: oh nee..dit is nog niks.
, dan slaat de schrik toch toe, mede omdat hij natuurlijk steeds gezegd heeft dat 't een gruwelijke prik is en zéér pijnlijk.
Nu was het de tijd voor m'n roesje, en hij had me gezegd dat het branderig aan zou voelen in m'n pols, erger dan normaal omdat hij z'n infuus in een heel dun adertje had aangebracht, ach ja, waarom zou 't 's meezitten.
Nou, branderig wil ik 't niet noemen, héél vervelend wel, kan 't ook totaal niet omschrijven, maar ervoer 't als zéér onprettig, maar hield mooi m'n mond dicht. Hij zei dat ik nu doezelig ging worden en als de pijn te erg werd zou hij me wat dieper brengen. Nou, naar mijn mening ben ik totaal niet doezelig geweest, nog geen secónde. Hij zei dat 't begin van de spuit niet heel naar zou zijn maar daarna wel, ik dacht bij mezelf doe nu maar..'t heeft lang genoeg geduurt.
Hij heeft me 2.5 mg chio en 20 mg kenacort ingespoten, en zo'n spuit gaat niet in één keer, maar in kleine stapjes. Dus elke keer dat hij iets naar binnen spoot voelde ik een doffe pijn, 't was echt niet leuk, maar toch zat ik nog steeds te wachten op 't gruwelijke gedeelte, tot hij uiteindelijk z'n spuit er uit haalde en zei dat hij klaar was. Mijn reactie: wat? wanneer werd het gruwelijk dan? Ben schijnbaar meer gewend dan menig één. Ik moest overstappen op 't bed naast de behandeltafel en werd naar buiten gereden waar Wim op me stond te wachten, mijn behandeling had een uur geduurd en hij had me god niet begrepen waarom 't zo lang duurde en waar ik was gebleven. Dokter Vranken en een verpleegster hebben me persoonlijk naar de uitslaapkamer gebracht waar ik nog een half uurtje heb gelegen alvorens ik naar het dagziekenhuis werd gereden. Hier kreeg ik een boterham en een kop thee en 2 zakken ijs, één voor m'n wang en één voor m'n kapotgeprikte blauwe linkerhand. Die hand deed me werkelijk heel veel pijn, kon zelfs m'n vingers niet meer bewegen, en van m'n wang heb ik totaal geen last gehad. Nu maar hopen dat deze blokkade me van m'n jeuk zal verlossen, kan er nog geen zinnig woord overzeggen, kan wel weken duren voor ik zeker weet of 't wel of niet is aangeslagen.
Wel vreemd is dat toen ik dokter Vranken vroeg wat te doen als de jeuk terugkwam, hij doodleuk zei dat we deze behandeling wel vaker kunnen doen. Hoe zit 't dan met wat hij eerder tegen me zei? Dat deze behandeling maar eenmalig mocht vanwege teveel risico's? Hij zei me dat als de jeuk niet verdwijnt door deze behandeling, de volgende behandeling dezelfde zal zijn, maar nog intenser.
Met een enorm risico dat hij niet alleen m'n zenuwen stil legt, maar ook mijn hoornvlies 'dood' zal zijn, oftewel gevoelloos, wat niet optimaal is omdat als ik dan iets in m'n oog zou krijgen, ik het niet meer zou voelen, met kans op ooginfecties.
Nog maar niet aan denken, eerst maar positief denken en hopen dat het nu gedaan is met die rot zenuw, dat ie voor eeuwig z'n kop mag houden en mij met rust laat.
Goeie les trouwens: laat je nooit behandelen op de 13e, komt niets goeds van!

14-01-2010 om 15:44 geschreven door Jetje