zondag 18 mei:

om 05.30u opgestaan met kleine oogjes, een douche genome en ontbeten om dan onze fiets te nemen en te vertrekken naar het ziekenhuis, want daar hadden we met Mevr. Vriesen en Elmont en nog een 20 tal andere mensen afgesproken om er een dagje op uit te trekken.

Eerst was het zoals we naar het toekoenarie eiland gingen, de bus inladen en dan onszelf inladen en vertrekken. Na een paar uur te rijden ( op de toffe rode weg) zijn we eerst in een klein dorpje (genaamd Parabello )van misschien maximum een 10 gezinnen gestopt. Deze inheemse bevolking zijn de caraïben (afkomstig van indianen) hun inkomen hier is de pottenbakkerij. Hier werken zij dag en nacht aan.

Na hier te hebben rondgelopen en kennisgemaakt met de bevolking zijn we terug in de bus gestapt en verder gereden naar een afgelegen plaats waar een aantal hutjes staan en er een deel 'colarivier is. De rivier heeft echt de kleur van Cola, dit komt omdat de bomen die in deze rivier staan, een bepaalde stof/kruid afgeven die de kleur van cola heeft.

Hier hebben we al ons materiaal, voornamelijk eten uitgeladen. En dan zijn we het 'ijskoude' water ingegaan. Dan zijn ze gaan eten, dit was weer heel lekker en typische surinaams eten. Niet moeilijk eigenlijk dat ik hier ben bijgekomen, want heb nog nooit zo vettig gegeten als de afgelopen 3 maanden. Dan hebben we ook de hangmatten opgehangen, zodat je hierin kon relaxen. Het was niet echt fantastisch weer, maar ook niet barslecht. Af en toe was er een goei tropische bui, maar dan was er weer die hete zon.

Vandaag was het gewoon relaxen van de omgeving, het moment en gewoon Suriname.

Ze hadden deze dag speciaal voor Sofie en mij georganiseerd, omdat we het weekend van de 1ste juni niet kunnen meegaan op uitstap, omdat we dan al terugkeren naar België.

Ja  het is wel leuk om te horen dat ze ons echt gaan missen en dat ze dan zoiets speciaal voor ons organiseren.

Uitstap naar Brownsberg:

vrijdagmorgend 02 mei: Tegen kwart na 8 zijn we dan eindelijk ingestapt en begon onze tocht naar Brownsberg. Het zou normaal zo'n 3uur rijden zijn, maar met het weer in Suriname weet je nooit, toch?!

De rit was weer even gezellig als wanneer we naar toekoenarie eiland gingen, dit was ook via de rode weg, dus wordt je heel de tijd doorheen geschud! Wanneer we bij het Brownsdorp waren, was de weg hier terug beter, maar uit het dorp kom je op een weg die niet is aangelegd, dus met putten en veel slijk want het was ondertussen al begonnen met te regenen.

De laatste 9 ½ km was het heel rustig rijden om te voorkomen dat we vast kwamen te zitten en om te zien dat we niet zouden uitschuiven.

Uiteindelijk zijn we tegen 12uur aangekomen aan ons huisje waar we voor 2 dagen zijn verbleven!

Na  ons geinstalleerd te hebben, hebben we een kleinigheidje gegeten en zijn we naar een top, op 10000 m hoogt, van de berg gestapt om daar te genieten van een prachtig uitzicht.

Ondertussen begon het stilaan wat te regenen en moesten we snel terug naar ons huis om dan onze bikini aan te doen, want als we nog snel waren konden we nog 1 waterval gaan bekijken.

Juist aangekomen aan ons huis, begon het te stromen. Je merkt wel dat je in het regenwoud verblijft!

Hali ging even horen aan de andere gidsen of het te doen was om nu naar de vallen te stappen!

Ongeveer een half uur later en nog altijd even hard aan het regenen kwam Hali uitputtend terug.

Hij was even met een andere gids gaan kijken naar de weg richting de vallen en kwam met het slechte nieuws terug dat het veel te gevaarlijke en glad was om nu naar de vallen te stappen!

Ja het weer kan heel uwe dag in het water doen vallen, toch ?

Na het avondeten zijn we terug naar ons huis gegaan, het was ondertussen al donker geworden dus dan komen verschillende dieren te voorschijn.

Je had met hopen krekels, kikkers, padden, ooien ( soort van buideldier) en dan hoorde je ook de brulapen! De enigste dieren die je kon zien en ook over het hele huis verspreid zaten waren de kikkers! We hebben ook een tijd buiten met ons pillicht proberen andere dieren te spotten, maar dit is niet gelukt!

De ooi die in de buurt zat probeerde we te lokken door er een conversatie mee aan te gaan, dus hetzelfde geluid te roepen. Het geluid zat heel dicht bij, maar we hebben het spijtig genoeg niet gezien!

Iedereen ging geleidelijk aan gaan slapen, Sofie, hali en ik zijn nog even buiten blijven zitten om wat rustig te babbelen en te 'genieten van de geluiden en omgeving.

Er was ook geregeld een mist die voorbij ons heen ging en dan zag je in de verte niets en was het veel kouder, maar het ging even snel weg dan dat het er aankwam.

Tegen half 8 opgestaan, vrij goed uitgeslapen de bedden waren al beter dan die bij ons thuis. Alleen werd je af en toe wakker van de brulapen en kikkers maar dit viel goed mee! Maar tegen de morgend 07.00u is het enorm hard beginnen te regenen, dus ik zag weeral ons uitstap in het water vallen, maar gevaarlijk of niet we willen een waterval zien, daarvoor zijn we naar brownsberg gekomen.

Dus opgestaan, gedoucht, aangekleed en ontbeten. Klaar om te vertrekken naar de Leoval.

Het dalen van de berg richting val viel goed mee het was ondertussen ookal gestopt met regenen, maar het was wel opletten dat je niet uitschoof, want het is niet dat het een weg is waar je gemakkelijk kan stappen. Uiteindelijk na een 3 kwartier aangekomen aan de leoval, hebben we vrijwel direct, na het nemen van de foto's onze kleren uitgetrokken en in het water gegaan. Eerst genoten van een soort van brubbelbad dat zich gevormd had, maar ik moest wel uitkijken dat ik nergens afgleed of mijn voeten ergens tegen stompte want dat zou wel zeer hebben gedaan. Dan zijn we  één voor één onder de waterval gaan staan en ja je heb het gevoel dat je rug gemasseerd wordt maar wel met precies hagelbollen, dus dat is minder !

Dan ons terug aangekleed, heel gezellig met een natte bikkini  terug u droge kleren aandoen !

Dan was het terug klimmen, en dit is misschien wel minder gevaarlijk dan afdalen, maar eens zo vermoeiend! Terug boven op de splitsing van terug naar huis of richting de irene val vroeg Hali ons of we zeker waren dat we naar de Irene val wilden gaan, want het zou eens zo gevaarlijk en vermoeiend zijn! Het is zo'n 7km stappen, maar wel zo'n 2 km dalen dat we achteraf terug moeten opklimmen.

Maar we vonden allemaal dat we naar hier zijn gekomen om de watervallen te bezichtigen en een beetje regen of gladde wegen gaan ons niet tegen houden.

Maar Hali had wel gelijk het dalen was zeker al moeilijker dan naar de Leoval, je schuifde veel sneller uit en je moest soms wel heel stijl naar beneden gaan, maar na een uur stappen kwamen we aan bij de Irene val en het was ech wel de moeite waard om naar te komen, want deze waterval was wel mooier dan de Leoval!

Hier hebben we dan een aantal foto's genomen en 5 minuten uitgerust maar langer konden we niet blijven want het was ondertussen al kwart voor 12 en eigenlijk moesten al om 11uur uit ons huis en we moesten nog een 1.5 uur wandelen/klimmen!

Het was echt wel Klimmen, amai dat was vermoeiend. Niet echt in u benen, alé ja dat voelde je zeker wel, maar het waren vooral u longen, omdat je weer 2km moest stijgen,had je echt wel meer nood aan zuurstof en zeker als je dan zo'n inspanning moest doen.

Na anderhalf uur waren terug boven aan ons huis, door de regen, natte bikini, zweet had ik echt wel nood aan een douche, dus nog even gedoucht voor dat we gingen eten.

In het 'restaurant' waren alle andere groepen al aan het eten of hadden al gedaan, maar wij waren ook de enigste 2 groepen die de 2 watervallen hadden gezien.

In de namiddag zijn we terug naar huis gereden, na een rit van 3,5 uur waren we terug thuis aangekomen.

's avonds zijn we met z'n allen nog even weggeweest en 's anderdaags hebben we gevoeld dat we iets actievers hebben gedaan !

kusje

Jessica

Nog eens een weekverslag:

Maandag 14 april kregen we een nieuwe stageplaats aangewezen.

Het is niet zo als bij ons in België dat je direct weet waar je gaat stage lopen en dat je je daar de eerste werkdag gaat aanmelden. Eerst is het een heen en weer geloop tussen de 2 stagebegeleidsters; Zuster Marman en Zuster Wallace. Om dan uiteindelijk te wachten in het kantoor van Zuster Wallace want zij moet dan nog de verschillende diensten opbellen om te vragen waar er nog plaats is voor stagaires toch deels rekeninghoudend met onze eigen keuze! Uiteindelijk hebben ze plaats voor mij op de Spoedeisende Hulp.

Daar aangekomen word ik opgevangen door het subhoofd Zuster van de Weerdt, want Zuster felter,hoofdzuster, heeft een vrije dag vandaag! Bij Zuster van de Weerdt overlopen we hoelang ik stage ga lopen op de SEH, namelijk tot en met 2 mei. Ze vragen ook altijd als je op een nieuwe afdeling stage gaat lopen je adres en telefoonnummer zodat mij altijd kunnen bereiken!
We overloopte ook de afspraken in verband met, wat ik wel en niet mag doen op stage. Namelijk het mee uitrijden met de ambulance mag pas vanaf de 2de week. Het plaatsen van een infuuscatheter mag ik ook niet doen. Alle andere verpleegkundige handelingen mag ik wel uitvoeren in het bijzijn van een ervaren verpleegkundige!

Ik kreeg ook een korte rondleiding doorheen de SEH, je merkte direct op dat op vlak van materiaal er een groot tekort is en er zelfs nog een groter te kort is dan op de IC. De patiënten hebben hier ook totaal geen privacy dit wordt wel duidelijk aan de hand van een korte schets van hoe de SEH eruit ziet: Je hebt 2 behandelkamers,
Behandelkamer 1 bevat 3 kamers hier komen alle mensen binnen met alle soorten verschilllende wonden en/of breuken!
Dan hebben we Behandelkamer 2, hier zijn 4 kamers waar telkens 2 patiënten op een soort van brandcar liggen, dan staan er ook nog een aantal stoelen (mits er bedden tekort zijn) waar patiënten opzitten. Dit zijn de patiënten die wachten tot ze worden opgenomen, of die een infuus hebben lopen of die aan de monitor liggen, er zijn er wel maar 2 die normaal werken!
Dan hebben we nog de observatieruimte dit zijn 2kamers waar er in het totaal een 10 patiënten in een bed liggen, sommige zelfs zonder matras. Officieel kunnen er in deze 2 kamers maar 5 patiënten liggen, maar dan moeten ze nog meer mensen in de gangen plaatsen er liggen nu meestal al 4 patiënten in de gang! Allemaal wachten ze op een plaats in het beddenhuis!
Tijdens deze rondleiding liep ik met grote ogen rond, dit is de realiteit van hoe de gezondheidszorg er aan toe gaat in Suriname!

In vergelijking met de SEH mag je de IC/MC aannemen als de meest gemoderniseerde dienst van het Academisch Ziekhuis van Paramaribo!

Zoals op elke dienst, hangt het af van de verpleegkundige waar je bij staat ingedeeld of je veel of weinig moogt doen + we staan momenteel ook met 9 student verpleegkunde op de SEH, veel te veel dus. Het is bijna vechten om iets te mogen doen!

Ik stond woensdag op Observatie samen met zuster Kazan! Mits ik er gisteren ook op observatie stond, wist ik nu toch al wat ik moest doen, dus had al het wasgerief klaargenomen en samen met Zuster Kazan hebben we 7 patiënten een bedbad gegeven! Nadien waren er 2 patiënten die hun urotip hadden verwijdert en dus in bed hadden geplast en 1 van de 2 had dan ook nog eens zijn maagsonde verwijdert! En zo was dit heel de dag door, had je alles proper gemaakt en dan was er weer iemand dit had gebraakt of zijn/haar bed had onder geplast enz....

Ik wou ook een vrouwelijke patiënt baden die pneumokokken had. Ging even mijn materiaal bij elkaar nemen en kwam terug aan in de box en Mevr. X was gestorven. Heb dan ineens maar een lijktooi gedaan. De knieen werden bij elkaar gebonden, de grote tenen werden ook bij elkaar gebonden. Haar armen werden ook vastgebonden tegen haar lichaam en haar mond werd ook toegebonden, dit was dan de lijktooi!

Heb ook voor de eerste maal in mijn verpleegkundige opleiding een maagsonde geplaatst, dit was echt wel een doelstelling die ik wou behalen, want als bijna afgestudeerde verpleegkundige mag ik dit toch al wel eens gedaan hebben!

De momenten dat er niets te doen zijn op de spoed dan vouwen we ofwel kompressen of toefers (=deppers) en niet alleen de stagaires ook de verpleegkundigen op dienst! Dit is toch 1 van dingen die ik niet ga missen als ik terug in een Belgisch ziekenhuis ga werken!

Hier op de spoed kunnen de dingen snel gaan, de ene moment zitten er patiënten te roepen en te tieren en nog geen paar uur later zijn ze dood. Zo was er een man niet goed geworden hij had insulten gehad. Zijn broer is dan met hem naar ons (het ziekenhuis) gereden. Wij moesten als studenten hem mee uit de auto gaan halen. Maar het was al te laat, de man lag dood in de auto, zonder dat de familie enig vermoeden had!

Dan had je nog een verwarde patiënt die heel de morgend zat te roepen, en tijdens de parameters toer is zijn pols bijna niet te voelen, en nog geen 5 minuten later was deze patiënt ook gestorven!
Ja hier op spoed kunnen de dingen snel gaan, je kijkt er al niet meer van op! Alleen het horen wenen van de familieleden doet je wel iets. Maar dit duurt ook niet zolang want zij zijn van het principe als de Heer het wou, dan is het zo!

Dan is er ook een moment geweest dat ik mij toch wel een beetje machtig voelde !in de loop van de dag kwam er een broeder mij halen omdat er een man met zijn vrouw was binnen gekomen die haar arm had bezeerd, maar het probleem was zij spraken alleen maar Frans en mits ik van België kom moet ik vlot Frans kunnen praten! Het probleem is ik kan echt niet goed frans kan praten, maar ja toch maar mijn beste beentje voorgezet en alle vragen vertaald van de dokter. Wanneer alles in grote mate duidelijk was, kon ik verder gaan werken.

Ongeveer een uur later, riepde Dokter mij terug (de naam Jessica onthouden ze hier wel goed!) en vroeg of ik het franstalige koppel kon duidelijk maken dat ze naar de orthopedische poli moeten gaan want Mevrouw haar arm moest in de gips en ze kregen ook een voorschrift om pijnstillers te gaan halen in de apotheek en wanneer haar arm ingegipst was, mochten ze naar huis! Ze hadden de dokter totaal niet verstaan! Dit gaf mij toch wel een beetje een machtig gevoel, dat zelfs de dokters hulp moeten komen vragen aan een Bakra (=blanke) stagaire verpleegkundige, niet dat mijn Frans zo goed is, maar dit weten zij niet !

Ben uiteindelijk meegegaan naar de orthopedische poli en meldde hun aan bij de bali en had hun voor de zekerheid gezegd dat ze alleen maar frans verstaan. Ik moest daar dan toch ook heel de tijd blijven om als tolk te spelen! Op zich was dit helemaal niet erg, maar dan moesten ze gaan betalen. Mits dat ze hier als toerist zijn en dat ze morgen terug naar Frankrijk vertrekken, moeten ze ineens cash betalen. Dit wou de man niet, want de verzekering zou dit wel betalen. Het heeft een tijd geduurd voordat ik hem duidelijk kon maken dat hij eerst moest betalen en met het betalingsbewijs naar zijn verzekeringsmaatschappij moest gaan en dat het dan wel terugbetaald zou worden! Maar ze zijn naar huis gegaan,zij wel met een gips en ze hebben uiteindelijk betaalt!

Voor de rest is de hoofdzuster hier op spoed, geen gemakkelijke madam!Je mag haar alleen aanspreken met Ja Zuster, Neen Zuster. En doet heel de dag niets anders dan door de spoed rond te lopen en commanderen raap dat papiertje op, leg dit zo , doe dit zo,...Dus dan moet je wel een aantal keer op u tong bijten om niets terug te zeggen. Je moet wel assertief zijn, maar tegen de hoofdzuster moet je zwijgen!

Voor de rest van de week heb ik in het ziekenhuis al heel wat mensen terug gezien waarmee ik samen naar het toekoenarie eiland ben geweest! Je komt ze dan tegen in de gangen, even een korte babbel en dan weer verder werken. Dit zijn zo van de momenten dat je je echt thuis begint te voelen in dit ziekenhuis! Mits ik deze week ook op de orthopedische poli was en Theo (ook iemand die mee was naar het toekoenarie eiland) die daar werkt, vroeg hij of we het weekend van de 1ste Juni geen zin hadden om mee te gaan op ander uitstapje, maar dan vertrekken we spijtig genoeg al terug naar België! Hij vroeg of we dan geen week later konden vertrekken, hij zou zelfs de helft van het bedrag betalen dat we dan moeten opleggen om te blijven!
Jaja je ziet we zijn hier toch wel wat geliefd bij de Surinaamse bevolking !

Voor de rest van het weekend hebben we voornamelijk aan onze opdrachten gewerkt, gaan zwemmen en 's avonds iets gaan eten en naar het café le kaf geweest!
In het café le kaf was er een DJ aan het spelen en stonden bijna alle Bakra's te dansen en de Surinaamse bevolking stonden op een afstand te kijken naar wie ze vanavond konden veroveren ! Hier zijn we dan gebleven, met een 'goei' pintje (=Parbo bier) en goeie muziek, was dit een geslaagd avondje.

Zo dit was het dan weer voor deze week!

Aja GELUKKIGE VERJAARDAG Broertje!!!

Vrijdag 4 April, zaterdag 5 april, zondag 6 april

We moesten deze ochtend omstreeks 7 u aan het academisch ziekenhuis zijn, omdat we van hieruit zouden vertrekken richting Toekoenarie eiland.

We kwamen er rond kwart voor aan maar vonden niemand.

Ze hadden ons gezegd dat we aan de EHBO verwacht werden maar hier was niemand.

We hebben wat rondgelopen en uiteindelijk zag we een geel pakje rondlopen, mevr. Vriesen….

Er stond naast haar een busje, waar dat 2 jonge mannen al het gerief in het laden waren.

Wat had ze veel bij.

Ijsboxen, netzakken, ….

We waren blijkbaar vrij op tijd want al de anderen waren later dan ons.

Even iedereen voorstellen: 2 buschauffeurs; Benito en Wesley, Mevr. Vriesen, Mevr. Ellmont, Malacie ( iemand van EHBO), Muriel( voedingsassistente kinderafdeling), Harold ( werkman) en zijn vrouw (kok), Vincent  Velder ( werkman), Muriel ( en andere), mevr. Ellmont haar zus, Hanna en als laatste Theo (ortopedie poly).

Toen we uiteindelijk vertrokken waren zijn we nog verschillende maal gestopt, ofwel om ijs te gaan halen, ofwel om brood, te tanken, cake te gaan halen, ….

We hebben er wel even over gedaan om deftig te vertrekken.

Ik denk dat we er ongeveer een tweetal uur over gedaan hebben om naar het Brokopondo meer te rijden.

Dit hebben we gedaan langs de befaamde “rode weg”.

Dit is eigenlijk de enigste weg naar het binnenland.

Deze is niet geasfalteerd, en bestaat feitelijk uit een soort van rode kiezelweg.

Wanneer je hierover rijdt komt er een hele hoop rood stof vrij.

Dus hierdoor moeten al de ramen gesloten worden.

In het begin was er gezegd geweest dat de bus airco had, maar deze bleek achteraf toch niet al te goed te werken.

Dus na lang rijden kwamen we bij het meer aan.

Hier woonden ook mensen.

Ik samen met nog een hoop mensen moesten echt dringend naar het wc.

Uiteindelijk hadden we een plaats gevonden waar dat we konden gaan.

Eigenlijk was het een soort van klein, open houten kotje met een gordijn ervoor.

Erg verrast was ik toen dat bleek dat er helemaal geen wc pot of gat in de grond was.

Wat was nu de bedoeling.

De grond bestond uit klei, dus als je hierop plaste , trok dat er gewoon in en kwam het zo in de grond terecht.

Echt waar, bweikes….. supervies….

We moesten in een bootje instappen dat ons naar het eiland zou brengen.

Even een schets, het Brokopondo meer is een meer maar was vroeger land.

Het is eigenlijk een erg groot land dat eeuwen geleden deels onder water gelopen is, en hierop zijn kleine stukjes land overgebleven.

Net zoals het Toekoenari eiland.

Maar laat me je zeggen, het is echt immens groot.

Uiteindelijk hebben we bijna 2u gevaren vooraleer we aan het eiland aankwamen.

De boot is eigenlijk een soort van grote, zelfgemaakte roeiboot, met een motor vanachter. 

Toen we aan het eiland aankwamen waren we echt aangenaam verrast.

Het is een heel klein eilandje, eigenlijk echt ingericht als vakantieoord.

Er staan een hoop hutjes op die dienst doen als slaapkamer.

Er bevinden zich toiletten, 2 douches, een keuken en een grote gemeenschappelijke hut.

Deze met bar, enkele tafels en vanachter twee tafeltjes met een hoop zetels rond.

Ik sliep samen met Sofie in een hutje voor 2 personen.

In de rest van de hutten konden meerdere mensen te samen slapen.

Maar af en toe wilden we toch een plekje om ons even terug te trekken van de rest.

Dit wanneer we het even beu zou worden, of eens goed wilden roddelen over de rest.. hihi…

Voor ’s middags hadden ze veel eten klaar gemaakt.

Dit zoals rijst, een soort van groenten, vlees, ….

Dit allemaal gemengd met hete pepers.

Hierop zijn ze blijkbaar wel verzot.

Na het eten zijn we even in het water gegaan… echt zalig.

Maar je moest wel uitkijken want de ondergrond was echt wel superglad.

Wat wel machtig is, zijn al de dode boomstronken in het water.

Eigenlijk allemaal overblijfselen van toen er ooit land was.

Daarom moet je ook erg opletten waar je zwemt en vaart, want het kan wel gevaarlijk zijn.

De rest van de middag hebben de meeste wat geslapen.

’s Avonds bestond de maaltijd uit soep…

We hadden echt veel honger dus het kon ons bijna niet uitmaken wat er op tafel kwam.

Bleek dat het een soort van kippensoep was, met kippenpoten.

Jeps, echte kippenpoten, gekookt en klaar om opgegeten te worden.

Ik heb hier al echt veel grenzen verlegt, maar kippenPOTEN horen daar toch echt wel niet bij.

We hebben nogal koppen naar elkaar aan het trekken geweest.

Mensen staken lekker die poten in hun mond, en spuugden af en toe wat stukjes bot uit.

Ik dacht echt dat mijn maaginhoud eruit ging komen…

Dus die avond hebben we uiteindelijk niet echt veel gegeten.

Na het eten was het tijd voor de kennismaking.

Hiervan was ons op voorhand niets verteld maar het was heel leuk.

Eerst moest iedereen , een per een, op het podium komen staan.

Je moest jezelf even voorstellen, wie je was, wat je deed, getrouwd, kinderen, ….

Vervolgens werden er nog enkele vragen bijgesteld.

Als laatste moest je iets doen wat jou tot een hele persoon maakte.

Dit kon ofwel een liedje zijn, een gedicht voordragen, een mop vertellen, …

Ik heb als een liedje gezongen, het slaap kindje slaap lied.

Het was echt een hele leuke avond, maar was ook wel erg blij dat ik in bed lag.

Wat wel even wennen was, was de donkerte.

Er is daar niets van verlichting.

Er is wel een motor die voor een minimum aan elektriciteit zorgt, maar deze wordt voor de nacht uitgezet.

Uiteindelijk heb je dan enkel nog een olielamp voor als je naar de wc of zo moest gaan.

Wel machtig, normaal passen je ogen zich aan aan de donkerte, maar omdat er hier helemaal nergens geen lichtpuntje was bleef het gewoon zwart voor de ogen.

De dag erachter moesten we reeds rond 7u opstaan.

De vrouwen moesten namelijk voor het ontbijt voor de mannen zorgen               .

Werd even lastig toen ik dat hoorde, maar blijkbaar bestaat de nieuwe man hier nog niet echt.

Ik moest de broodjes smeren, deze met een soort van vissalade.

Vond ik niet echt lekker dus ik heb uiteindelijk een broodje kaas gegeten.

Smaakte ook wel.

Toen dit op was zijn we met een deel gaan hengelen.

Ik heb niet meegedaan maar het was wel machtig om te zien.

Met een zelfgemaakte hengel, bestaande uit een tak met een draad aan+ haak, vissen ze zo hier.

Er is wel wat vis gevangen.

Een hele hoop toekoenari, maar ook wel wat pirhanna’s.

Vieze beestjes, ze hebben echt vlijmscherpe tandjes in hun bek.

We zijn wel een paar uur weggeweest en ik was erg blij te horen dat we terug gingen.

Ik voelde heel mijn huid verbranden.

Niet moeilijk, ik zat ook heel de tijd op het water, en nadien nog een goed halfuur terug varen naar het eiland.

Het grappige is namelijk dat het eiland genoemd is naar de toekoenari vis, maar blijkbaar zit er geen enkele toekoenari in de buurt.

Je moet dus eerst even gaan varen vooraleer je er een tegenkomt.

Normaal gingen we in de namiddag kijken naar het dorp op het volgende eiland.

Dit is uiteindelijk niet doorgegaan.

Ik heb de rest van de middag dan nog wat in het water gezeten.

Net voor het eten ging er nog een paar man naar het dorp op het volgende eiland omdat ze nog enkele kruiden moesten hebben voor bij de vis.

Ik en Sofie zijn meegegaan.

Het dorpje daar noemt Lebi Dotti.

Echt een cultuurshock om het daar te zien.

Mensen wonen er met hun gezin in een “huis” niet groter dan ons hutje.

Elektriciteit hebben ze hier ook niet, dus het was er pikkedonker, op enkele kaarsen na.

We waren met de boot hierheen gekomen, maar we moesten ook terug.

Echt niet gezellig om in de donkerte terug naar het water af te zakken.

Het was er superglad en je zag gewoon niets.

Plotseling zei er iemand dat we moesten kijken naar de zijkant van het water in de verte.

Daar kon je de ogen van een kaaiman zien.

Uiteindelijk zijn we veilig en wel terug  op het eiland geraakt.

Wel  graaf te zien hoe dat de bootman zo zijn weg vond tussen al die boomstronken.

Hij had er maar 1 hoeven te raken en we hadden allemaal in het water gelegen.

Als avondeten hebben we de gevangen vis opgegeten.

Deze was verwerkt in een soep.

Was wel lekker.

Er was ook macaroni met pepers en rijst.

We hebben de rest van de avond gezellig gebabbeld met de rest van de groep.

Heel wat geleerd over hun gewoonten en gebruiken.

De laatste dag hebben we dan toch nog een deftig bezoek gebracht aan het dorp.

Theo is oorspronkelijk afkomstig van  dorp, dus hij heeft ons goed kunnen rondleiden.

Toen we op het eiland aankwamen, moesten we eerst kennis maken met de dorpsoudsten.

Hier gaat het zo aan toe dat de oudsten alles beslissen.

Als er iemand iets mispeutert worden ze ook door hen berecht.

Zij spreken een soort van straf uit, en deze moet worden gerespecteerd.

Misdrijven worden dus ook niet aan de politie of zo aangegeven, alles wat er op het eiland gebeurd, blijft ook op het eiland.

Ik was erg verbaasd toen ik dit hoorde.

Dit is iets wat bestond bij ons, maar dan echt wel ettelijke eeuwen geleden.

Ook verbasend te zien in wat voor een armoede deze mensen leven.

Maar zij zijn gelukkig zo, ze weten ook niet beter.

Het woord BAKRA kennen ze hier blijkbaar ook.

De kleine kinderen riepen ons ze heel de tijd na.

Hier moesten we wel erg om lachen…

Terug op ons eiland, hebben we alles ingepakt en zijn we met de boot terug gevaren.

Van de boot terug op de bus en zo terug naar huis.

Ik heb echt erg genoten van dit weekend.

Het was heel relaxend maar ook wel vermoeiend.

Hey iedereen,

Het is weeral lang geleden dat ik nog iets op mijn blog heb gezet, dus zal er nog maar eens iets opzetten.

De weken vliegen hier voorbij, van maandag tot en met donderdag hebben we stage en in het weekend is voornamelijk relaxen, nu dat we zowat gesetteld zijn dan gaan we al meer uitstapjes doen in het weekend.

Ik sta voor mijn stage nog altijd op intensieve zorgen, je merkt goed dat de verpleegkundigen (= broeders en zusters) je beginnen te vertrouwen en laten je dan ook veel meer alleen doen. Tenslotte binnen een paar maand zijn we dan ook volwaardige verpleegkundigen

Er is ook gevraagd of ik een week langer op dienst wil blijven, want de meeste personeelsleden hebben bijscholingen, waardoor er een tekort is aan verpleegkundigen.

Hierdoor zijn we een grote hulp en kunnen we zo helpen.

Het is wel leuk dat dit gevraagd wordt, zo heb je echt het gevoel dat je je werk goed doet, anders zouden ze je dat zeker niet vragen.

Mijn zelfvertrouwen is hier al heel hard gegroeid.

Assertiviteit is hier ook heel erg belangrijk.

Zonder dat kan je het hier niet doorkomen.

Vorig weekend zijn we ook een dagje op uitstap geweest.

Met een charter bootje zijn we naar de 2 verschillende plantages gevaren.

Dit was wel indrukwekkend op vlak van natuur, maar ook omdat je geconfronteerd wordt met het feit dat er echt nog mensen wonen in een soort van hutje en leven van de visvangst!

Ik beeld mij dan altijd zo'n een oud vrouwtje voor, die in haar deuropening zit en een of ander kledingsstuk is aan het naaien. Het spijtige is dat de bevolking het niet apprecieert dat er foto's van hun worden getrokken.

Nadat we de plantages hadden bezocht zijn verden gevaren naar het braamspunt, dit is plaats waar de Surinaamse rivier overgaat in de Atlantische Oceaan.  Hier is niet anders dan een wit strand en een aantal huisjes waar de vissers hun gevangen vis laten drogen om ze dan daarna te verkopen in het binnenland!

Tijdens onze heenweg hebben we ook een aantal dolfijnen gezien, dit was wel tof om te zien en het is ons zelfs gelukt om er foto's van te nemen!

Dit weekend ga ik en Sofie voor 3 dagen naar het binnenland met 10 andere personeelsleden van het ziekenhuis. Zien hier echt wel naar uit, we zullen waarschijnlijk heel moe zijn, maar waarschijnlijk wel de moeite waard!

Ik kan momenteel geen foto's op mijn blog zetten, wanneer deze aan het uploaden zijn dan valt mijn internet weg, zelfs in het cybercafé krijgen we niet alle sites open en gaat alles heel traag!

Zal na mijn uitstapje van dit weekend mijn verhalen terug op mijne blog zetten en zal zien of ik dan mee foto's kan doorsturen.

Xje

Jessica

Eindelijk wat meer informatie over mijn afgelopen week.

Vorige week maandag hadden we een inburgeringscursus, dit was een voormiddag met verschillende sprekers o.a.: de District Comesaris, Dr. De Weerdt, Alida ( van het TV-programma de boomhut) en de politie. Dit was allemaal vrij formeel buiten dat van Alida was een beetje leuker aangekleed aan de hand van een gedicht en anekdote.

's Middags zijn we dan iets gaan drinken en eten in 't Vat samen met een paar andere blanken.

Thuis: of het nu de warmte of juist de airco was, maar ik kreeg een koortsaanval! Dafalgan genomen en vroeg gaan slapen!

Dinsdag met barstende hoofpijn/keelpijn en met koorts opgestaan. Maar toch met goede moed in onze witte pakskes op de fiets richting AZ vertrokken.

Daar stipt om 8u aangekomen hebben we nog een half uur moeten wachten, want mevr. Marman was nog bezig. Om half 9 kwam Zuster Bisjanak (1 van de 3 Stagebegeleidsters) om ons een rondleiding te geven doorheen het ziekenhuis.

Daarna alle formulieren en stageovereenkomsten inorde gebracht en dan dachten we dat we konden beginnen met onze stages, maar ze hadden niet veel zin om ons al in te delen op de verschillende afdelingen dus woensdag moesten we terug komen!

Thuis: Terug dafalgan genomen en terug in mijn bed gekropen, er even om 19 u uitgeweest om proberen te eten en daarna terug met een dafalgan gaan slapen, want mijn koorts bleef maar stegen nu was het al 38,9°!

Woensdag; Veel te vroeg en nog te ziek opgestaan, de Goden van Suriname gunnen het mij niet. Maar ja de eerste officiële stagedag kon ik toch niet missen hè!

Sofie (huisgenoot) en ik staan op de intensive en medium care!

De eerste 2 dagen zijn maar orïenterend dus voornamelijk kijken dus! We kregen vandaag ook nog een rondleiding in het Mortuarium.

De verantwoordelijke van het mortuarium liet ons zien waar de opgebaarde mensen laggen, in 1 van deze koelruimtes lag er bij een vrouw  precies een zak met organen, blijkbaar zijn dit ongeboren foetussen. Dan liet ze ook nog een koelruimte zien nl de 'Tijdmeter' waar de nog niet opgebaarde mensen liggen en er lag vlag voor de deur ook een chinese man die zelfmoord had gepleegd, het touw hing nog rond zijn nek. En ben hem werd er donderdag een autopsie gedaan, wij gevraagd of we mee mochten komen kijken en dit was geen enkel probleem!

Thuis: Na het eten weer een dafalgan genomen en gaan slapen want het was donderdag weer een vroege dag. Onze tweede officiële stagedag!

Donderdag; Allereerst een vertrouwd gevoel: om half zes opstaan doet evenveel pijn in Suriname, als het pijn doet in België, maar hier slaat de warmte je meteen weer KO. Alsof we thuis wel goed wakker in het ziekenhuis aankomen.

Vandaag moest ik ook te voet naar het ziekenhuis want de achterband van mijn fiets was al fit!

Om 7u aangekomen op dienst, ons gerief weggelegd en dan begonnen we aan de briefing. Men gaat met z'n allen rond de patiënt hun bed staan en de verantwoordelijke verpleegkundige leest alles af uit het verpleegdossier en zo gaan we elk bed af.

Daarna werden we door Zuster Warner weer bij een Zuster gezet die we die dag moesten volgen.

Daarna met volle goede moed naar het mortuarium voor de autopsie, zeggen ze ons dood leuk dat we zonder begeleider geen autopsie mogen bijwonen. Dus dit zal iets voor de komende weken zijn!

's Avonds zijn we nog op het internet geweest om onze resultaten van onze examens te bekijken en we zijn allemaal Geslaagd! Dus ja ben nu echt wel bijna een afgestudeerde verpleegkundige!

Vrijdag: Vandaag hebben wij onze studiedag.

Vandaag voelde ik me al beter alleen heb ik een serieuze ambetante verkoudheid! Maar omdat het vandaag zo'n mooi en warm weer was, zijn we met z'n allen gaan zwemmen.

Resultaat extra hard verbrand! Niet omdat we ons niet goed hadden ingesmeerd (ok mss een beetje), maar het leger was aan het trainen in het zwembad en dan mochten wij er een tijdje (2u) niet in, en moesten we wel zonnen en staren naar die mannen !

Zaterdag en Zondag; was het vrijwel hetzelfde gaan zwemmen, zonnen, en gaan shoppen voor een short,maar niet te vinden natuurlijk, alé toch niet diegene die ik wil.

Ben ook hoestsiroop gaan kopen, waar je extreem groggy en moe van wordt, maar het helpt wel!

Zo dit was in het heel kort een weekverslag, de verhalen in geuren en kleuren vertel ik jullie wel en juni!

Aja voor diegene die gaan skiën volgende week, amuseer jullie rot en ik wil alle sappige verhalen horen hè !

Dada

Xje

Jessica

Hey

Het is weeral veel te lang geleden dat ik iets op mijn blog heb achtergelaten, maar
dit komt omdat ik een heel week goed ziek ben geweest! Heb wel stage gelopen met bijna 39° koorts,maar
ben stilaan er weer volledig aan het doorkomen!

Morgen  zal ik proberen een weekverslag mee te geven als ik naar het cybercafé ga, want hier thuis
is het draadloos internet heel zwak!

Dus Morgen meer nieuws! Aja kan misschien toch al een paar mensen jaloers maken,
Ik heb al een mooi bruin kleurtje !

Dikke kus
Jessica
x

Hey,

Heb vandaag bevestiging gekregen ivm mijn verzekering.
Dus alles staat op punt, laat die 3 weken maar voorbij vliegen zodat ik kan vertrekken!! 

Ben voorbije week naar een vertrekfeesje geweest van Els (vertrekt naar India) en Dirk (zit al in Finland) en moet toegeven dat het een geslaagde avond/nacht was. Vandaar dat ik ook een vertrekfeesje geef, dan zien ik iedereen nog eens voor ik vertrek!



Vertrekfeesje
Zaterdag 23 februari @ Klimax
21.00u - ...



Hier nog een foto van mij en Els, zij vertrekt 11 feb. naar India voor 4 maanden!
Amuseer u daar Els, ik zal u beetje volgen via u blog.
Tot binnen 4 maanden!

Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt.  Het is gewoon zoals je het zélf wenst.  Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed.  Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.

Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat.  Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard. 

Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig.  Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.

Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.

Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".

Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen.  In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.

Nu is uw blog aangemaakt.  Maar wat nu???!

Lees dit in het volgende bericht hieronder!